Η μπάλα και οι «Μπαλίτσες»

Περιμένοντας τους βαρβάρους... στον ρυθμό του Μουντιάλ!

- Όοοοόο, ομαδάρα!!!

 

   Το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα πλατειά λαϊκό σπορ, λόγω της απλότητος στις συνθήκες διεξαγωγής ενός αγώνος και τα μέσα που απαιτούνται. Αρκεί ένας ανοιχτός χώρος, δύο γκολπόστ ή δυό κοτρώνες να τα οριοθετούν, και μία μπάλα. Όμως η ελκυστικότητα που ασκεί στις μάζες με τη μαγεία και τη συναρπαστικότητα των φάσεων που δημιουργεί είναι τεράστια.

   Προϊόντος του χρόνου, όπως δυστυχώς συμβαίνει με όλα τα συστατικά ζωής, μπήκε κι αυτό στο κύκλωμα της εμπορευματοποίησης με αποτέλεσμα να διαχωριστεί σε δύο σκέλη. 
   Από τη μία η ελίτ, η δημιουργία υπερπαιχταράδων, υπερομάδων, υπερπρωταθλημάτων και… οικονομικών υπερτζίρων με τις αγωνιστικές τακτικές και τις πάσης φύσεως σκοπιμότητες και από την άλλη οι σπόρτσμαν πιτσιρίκοι στις αλάνες, (όσες απέμειναν), με την πλάκα, το φιλότιμο και το παιχνίδι γιά το παιχνίδι και όχι γιά το «Στοίχημα» και την «κονόμα».

   Πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, σε όποια εκδοχή και επίπεδο αν παίζεται, είναι το γκολ. Δηλαδή η μία ομάδα να σπρώξει την μπάλα να περάσει τη γραμμή του τέρματος της άλλης. Και στην προσπάθεια αυτή δημιουργούνται οι… «φάσεις». Ενίοτε συναρπαστικές, υπεράνθρωπες, υπέροχες. Η μαγεία του θεάματος γιά τον πραγματικό φίλαθλο και εραστή του φίλαθλου πνεύματος. Αυτού που πρώτα απολαμβάνει έναν ωραίο αγώνα, με πολλές… φάσεις και ωραία γκολ, χειροκροτώντας τον άξιο νικητή και, κάπου σε δεύτερο επίπεδο, προτιμά αυτός ο νικητής να είναι η… ομάδα της καρδιάς του.

   Δυστυχώς, και πώς θα γινόταν αλλιώς, το γενικό πολιτιστικό επίπεδο του λαού, (είπαμε ποδόσφαιρο = λαϊκό άθλημα), οι συνθήκες ζωής του και τα συμπλέγματα αιώνων που κουβαλάει ο κάθε λαός, του εκτρέπουν τα κριτήρια και του φορούν παραμορφωτικούς φακούς στη παρακολούθηση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Έτσι, λ.χ. στο ματς Πορτογαλία - Γερμανία, πολλοί δεν βλέπουν την εξαιρετική ποιότητα της γερμανικής ποδοσφαιρικής μηχανής, αλλά στο πρόσωπο των διάφορων… Ποντόλσκι, Γκέτσε, κ.λπ. βλέπουν την… μισητή Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τα… «μνημόνια»!

      Και φθάνοντας στα δικά μας. Όταν ξέρεις πολύ καλά πως είσαι ομάδα χαμηλότατων δυνατοτήτων δεν κορδακίζεσαι, δεν αφιονίζεσαι κορδωμένος σαν διάνος, (- Θα τους σκίσουμε! Το είπε κι ο… Μουρίνιο!), και δεν καλλιεργείς υπερπροσδοκίες φανατίζοντας άγρια τους ήδη παραφουσκωμένους σου κάφρους με σαχλότητες. (- Φέρτε μας τη Βραζιλία να τη γ@#$%&*!).

   Επί της ουσίας τώρα, όταν ξέρεις πως σ’ έναν αγώνα με μέτριο αντίπαλο πρέπει, οπωσδήποτε, να νικήσεις δεν κλείνεσαι γιά να μη φας γκολ, αλλά τρως... σίδερα! Στο ποδόσφαιρο νικά όποιος βάζει τα περισσότερα τέρματα και όχι όποιος τρώει τα λιγότερα. Γιατί αν δεχτείς έστω και ένα, αλλά εσύ δεν βάλεις κανένα, πάλι χάνεις. Η τακτική της απόλυτης άμυνας, χωρίς επίθεση, το πολύ-πολύ να σου εξασφαλίσει αξιοπρεπή ήττα. Συνεπώς παίζεις ανοιχτά, αλλά όταν δεν μπορείς ν’ ανταπεξέλθεις σε τέτοιες δοκιμασίες είναι καλύτερα να τις αποφεύγεις και να μένεις σπίτι σου!

   Η χώρα μας, συστηματικά, οσάκις συμμετέχει σε μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, το κάνει ως φτωχός συγγενής και με τη ψυχή στο στόμα. Παίζοντας αργό, μίζερο και καταστροφικό αντιποδόσφαιρο που θυμίζει κλεφτοπόλεμο με σφεντόνες έναντι βαρέων όπλων. Όλοι πίσω, στραβοκλωτσιές στα τυφλά και τα κουτουρού κι αν μας κάτσει καμιά στραβή αντεπίθεση, πάμε στο 1 - 0. Τότε καλείται η τύχη και ο καλός Θεός να το κρατήσουμε, με νύχια και δόντια! Η απόλυτη ξεφτίλα σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, που παραπέμπει στο πάλαι ποτέ συμπλεγματικό αντιποδόσφαιρο της Ίντερ του Χελένιο Χερέρα! Δέκα όρθιοι μπροστά στο τέρμα κι ο ενδέκατος οριζόντια στα κεφάλια, προκειμένου να το σφραγίσουμε!

   Το χειρότερο είναι πως οι… αρετές της φυλής δεν μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά κάποιες αλήθειες και ν’ αντιληφθούμε την αμείλικτη πραγματικότητα. Δηλαδή την μειονεκτικότητά μας σ’ ένα σπορ που… δεν μας πάει καθόλου αλλά εμείς επιμένουμε να το… ταλαιπωρούμε με ηρωισμούς και ανόητες δικαιολογήσεις της απαξίας μας! Και μ' έναν μπαγάσικο αθλητικό τύπο από πίσω να υποδαυλίζει και φανατίζει πουλώντας φύκια γιά μεταξωτές κορδέλες!

   Μας φταίνε οι διαιτητές, οι καιρικές συνθήκες, η βάσκανος τύχη, ο… ανθελληνισμός, ο φθόνος, (!), στον περιούσιο λαό, εμάς! Και προσδοκούμε οι αντίπαλοι να τρέξουν, να ιδρώσουν, να κουραστούν, ν’ αρρωστήσουν, να… πεθάνουν! Κι εμείς να νικήσουμε -επί τέλους- με μισό γκολ, ψεύτικο και στο 90΄. Μας αρκεί και μας ικανοποιεί, όταν και αν συμβεί. Ενώ συνήθως αρκούμεθα στον «ήρωα» τερματοφύλακα και το επιχείρημα «μας έριξαν, αλλά φάγαμε κιόλας!!!». Ικανοποιώντας προαιώνια συμπλέγματα καχεξίας και μειονεξίας! Όσο γιά ποδοσφαιρικό θέαμα, απόδοση και ποδοσφαιρική πανδαισία, ποιός νοιάζεται και ούτε λόγος να γίνεται!

   Έτσι φτάσαμε να βλέπουμε, με την «μυωπία» που μας χαρακτηρίζει γενικώς, τους Αυστραλούς που αποκαλούσαμε περιφρονητικά… «ξυλοκόπους» να παίζουν θαυμάσιο ποδόσφαιρο, τους Κροάτες, τους Πορτορικανούς, τους Βόσνιους, τους Νοτιοκορεάτες, τους Ιάπωνες και διάφορους Αφρικανούς, πρώην ανθρωποφάγους, -όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αυτοί… μπλα-μπλα-μπλα…- το ίδιο! Και εμείς να ετοιμάζουμε τις δικαιολογίες γιά το μοιραίο που θα συμβεί την Τρίτη και ενώ  μέσα μας το προβλέπουμε όλοι, προσβλέπουμε μόνο σε… Θεία αποτρεπτική δύναμη!

   Δυστυχώς, η θεωρία της «καμένης γης», που τόσο εύκολα προβάλλουμε σε πολιτικό επίπεδο γιά να ξεγελάσουμε και ξεγελαστούμε, στο ποδόσφαιρο δεν κολλάει! Περιμένω την προσεχή… δικαιολογία την οποία, ως υπερήφανος Έλλην, θα υιοθετήσω απολύτως.

   - «Ελλαδάρα, ομαδάρα, όεοοοο, ομαδάρα»!

   ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: Με δυό Αγγέλους, (Χαριστέας, Μπασινάς) σκόρερς να λείπουν σήμερα από την ομάδα, έναντι εκείνης που τo 2004 κέρδισε το Euro, όποιος δεν πιστεύει στον Θεό, όχι μόνο δεν έχει το Θεό του, αλλά και δεν ξέρει από μπάλα!