ΦΟΙΒΟΣ

Αντίο φίλε. Ένα ακόμη φινάλε...

Μιά φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας τυχαίος κι αδέσποτος "Φοίβος"...

   Είναι δριμύ να προσπαθείς να υποκαταστήσεις τον Δημιουργό. Ιδίως σε μεγάλες αποφάσεις που αφορούν ζωή και θάνατο. Σκληρό, βασανιστικό, αφόρητα οδυνηρό. Και, πάνω απ' όλα, υπεύθυνο και συνειδησιακά ελεγχόμενο.

   Όμως πλέον… «ουκέτι Φοίβος έχει ζωήν, ου Ορφέας Φοίβον. Απέσβετο και λάλον ύδωρ». Η πηγή της ζωής του Φοίβου έπαψε «λαλέουσα». Στέρεψε οριστικά.

   Ο Φοίβος, κάτασπρος, ζωηρός και λεβέντης, είχε την τύχη να μαζευτεί, κουτάβι, από τον δρόμο και να ζήσει κοντά μας. Αλλά και την ατυχία να προσβληθεί από καλααζάρ. Έτσι πέρασε τη μισή του ζωή, που καθημερινά έλειωνε σαν πλάκα σαπουνιού, στην βεράντα. Με την αγάπη και το χάδι όλων και, κυρίως, χάρη στις ιδιαίτερες φροντίδες της «Ευρυδίκης» που τον λάτρευε. Και "σούρνοντας" έφτασε στα 11,5 χρόνια. Ήδη στις ανοιχτές πληγές του, που δεν έκλειναν με τίποτα, οι χοντρές μύγες έκαναν… συνέδρια.

   Τώρα τελευταία, με πλήρη παράλυση, η ζωή κατάντησε μαρτυρική γιά το Φοίβο, που στα μάτια του έβλεπα την ικεσία γιά λύτρωση. 
   Τραγική ειρωνεία, γιά κείνον, στην μεγαλύτερη μέρα του χρόνου ν’ αρχίζει η μεγαλύτερη νύχτα του. Και τραγικότερη, γιά μας, η λήψη της ενδεδειγμένης απόφασης που συνεχώς αναβάλλαμε με χίλιες δυό προφάσεις.

   Ο Φοίβος μου "έφυγε" σήμερα το απόγευμα, στις 3 και 22'. Και ήδη αναπαύεται στα απέραντα υπόγεια της αφράτης γης, που κάποτε όργωνε, αεικίνητος και ακατάβλητος. Όταν ήταν υγιής και ακμαίος. Τώρα "κοιμάται" ήρεμος δίπλα στους υπόλοιπους τετράποδους φτωχοδιάβολους, που οι ψυχούλες τους, ειδοποιημένες με το ένστικτο, σίγουρα θα περίμεναν και τη δική του στην πύλη τ΄ουρανού.

   Ο Φοίβος, όπως και όλα τ’ αδέλφια του, έχει μία μοναδική προνομία. Δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το χώρο που έζησε κι αγάπησε.