Το διασκεδαστικό φινάλε και η μεγάλη ατυχία!

  "Ουδέν σοβαρόν, αμιγές τερπνού"

Ωχ!.... έρχεται δάγκα!

   Με μεγάλο ενδιαφέρον περίμενα την τελευταία πράξη της οπερετικής φαρσοκωμωδίας που παίζεται, με γαλατική υποκριτική ευγένεια, μετά από κάθε αλλαγή σκυτάλης στα υπουργεία. Και φυσικά, η πραγματικότητα δεν με διέψευσε.

   Άψογη εμφάνιση, κουστουμιά, μπόλικη συγκίνηση και άφθονα λόγια! Από λόγια άλλο τίποτα. Κούφια, μεγάλα και ψεύτικα λόγια του αέρος! Ο μεν «νέος», με δάκρυα στα μάτια, εκθειάζει τις απαράμιλλες αρετές του απερχόμενου «παλαιού» και το σπουδαίο έργο που προσέφερε στο πόστο που του παραδίδει, υποσχόμενος συνέχιση του έργου αυτού. Λες και αν αυτές οι μπούρδες αλήθευαν ο «παλιός» θα… εξωπεταγόταν αντικαθιστάμενος από τον αγωνιούντα «νέο», που βιάζεται να του αδειάζει την «καρέκλα» ο «παλιός»! Όσο γιά τον παλιό, απλώς θα ήθελε να φάει το γούργουρα του «νέου» και επειδή δεν του το επιτρέπει το… πρωτόκολλο, κλαίει κι αυτός, (με λύσσα μέσα του)!!

   - «Είμαστε, μιά ωραία ατμόσφαιρα… είμαστε»!

   Στ' αλήθεια πότε θα σταματήσει αυτό το ανούσιο τελετουργικό της υποκρισίας και της τηλεόρασης και θα αντικατασταθεί από σεμνή και λιτή -και προ παντός αθόρυβη- μικροδιαδικασία. Χωρίς φανφάρα και ψεύτικη μπουρδολογία.

   Μοναδική διαφοροποίηση στα τετριμμένα η δήλωση ανακυκλωμένης και παντελώς αποτυχημένης πρώην υπουργού, αλλά νυν επανεμφανιζόμενης σε θέση υφυπουργού. Ωραία, ακόμη λαμπερή, αν και ελαφρώς σιτεμένη, εμπίπτει πλέον στους ορισμούς του αρχαίου γνωμικού, περί «ορνίθων και ζωμών». Αυτή δήλωσε στην σαχλή αλλαγή σκυτάλης πως: «…θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου…»! Και προφανώς εννοούσε ολόκληρον!

   Η περίπτωση μου θύμισε κάτι ανάλογο, από την ποδοσφαιρική πραγματικότητα, (σημ. Τί ποδόσφαιρο, τί πολιτική, ίδιο πράμα, πλέον). Όπου ο κάθε απίθανος και άγνωστος… Αρανχουέζ ή Ουγκαγκαμπούμπου ερχόμενος στο αεροδρόμιο και υποδεχόμενος από χιλιάδες αλαλάζοντες κάφρους χουλιγκάνους, λέει ακριβώς τα ίδια, ενώ σε λίγους μήνες φεύγει νύχτα και στη ζούλα, αποδεικνυόμενος… «παλτό»!

   Όμως στην προκείμενη περίπτωση της βαμπ-πολιτικού, Ω΄, ο τάλας εγώ! -άτυχος βάσκανος μοίρα και κοινωνία κακούργα!- δυστυχώς δεν μπορώ να επωφεληθώ από την μοναδική κι εξαίσια αυτή προσφορά και να απολαύσω, κατά το μερίδιον που μου αναλογεί αυτοδικαίως και ισονόμως, ως νομοταγής και αγρίως φορολογούμενος πολίτης αυτής της χώρας, το ουρανόπεμπτον θεσπέσιον δώρο, λόγω ηλικίας. Κρίμα!!!