Κάτι πάει ν' αλλάξει!

Λές…;

Επί τέλους, γκολ...!

   Το χθεσινό ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα της εθνικής μας στην Βραζιλία ήταν εξόχως ευχάριστο. Όχι τόσο γιά το ότι νικήσαμε, παρά τις όποιες περί του αντιθέτου προβλέψεις, μιά συγκροτημένη, σοβαρή και ισχυρή ομάδα, όπως αυτή της Ακτής του Ελεφαντοστού, αλλά γιατί αποδείξαμε πως… μπορούμε κι αλλιώς.

   Γιά χρόνια τώρα η γνωστή και διάχυτη μιζέρια και κακομοιριά που έχει εγκατασταθεί μονίμως -σαν το περίφημο νέφος της Αττικής- πάνω στη χώρα έχει συμπεριλάβει και το ποδόσφαιρο, μαζί με τόσες και τόσες συνιστώσες της ζωής μας που βγάζουν γενικά αρνητική, έως καταστροφική, συνισταμένη.

   Η ποδοσφαιρική συνιστώσα αυτού του φαινομένου έλεγε: Υστερόβουλο αντιποδόσφαιρο, καταστροφικό των προσπαθειών του αντιπάλου, («να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»!), αλλά και του θεάματος. Άμυνα κλειστή και σφιχτή, (κατενάτσιο), με τη μπάλα… μακριά κι όπου θέλει ας πάει! Ασύνδετα, ασυνεννόητα, τυχάρπαστα.

   Με αυτή τη συμπλεγματική ποδοσφαιρική τακτική το μόνο που εξασφαλίζαμε ήταν λευκές ισοπαλίες, κατά βάση, αξιοπρεπείς ήττες μπόλικες και σε περίπτωση σκανδαλώδους εύνοιας της τύχης, κάποιες αγχώδεις και φυματικές νίκες, με 1-0.

   Με τη χθεσινή τους εμφάνιση οι Έλληνες ποδοσφαιριστές απέδειξαν, αν το πιστέψουν, πως μπορούν να «κοιτάξουν στα μάτια» όλους τους αντιπάλους. Μπορούν να παίξουν καθαρό ποδόσφαιρο και να διεκδικήσουν τη νίκη επί ίσοις όροις, με κάθε αντίπαλο, προσφέροντας κι εξαίσιο ποδοσφαιρικό θέαμα. Και ό,τι βγεί! Στο ποδόσφαιρο όλα παίζονται και όλα παίζουν. Αρκεί να πιστέψουν πρώτα στις δυνάμεις τους και να τις «βγάλουν» στο γήπεδο.

   Χθες, μπορεί το πέναλτυ που μας έδωσε τη νίκη να ήταν ανύπαρκτο, όμως η γενική εικόνα του ματς έδειξε πως η νίκη μας άξιζε και απλώς η τύχη, και όχι η ανικανότητα, μας την στερούσε, όταν τρεις φορές η μπάλα βρήκε δοκάρι, (συν κάποιες άλλες ευκαιρίες), αντί δίχτυα! Ίσως κι ο καλός Θεός ν’ αγανάκτησε με τα καμώματα της Τύχης, που σίγουρα οι παγανιστές Αφρικανοί πιστεύουν σαν θεά, κι έβαλε -επί τέλους- το δικό Του χεράκι, αποκαθιστώντας την… «τυχερή» αδικία!

   Συμπέρασμα. Είναι βέβαιον πως δυνατότητες στον Έλληνα υπάρχουν, γενικώς. Κρυμμένες πίσω από τα προαιώνια συμπλέγματα κατωτερότητος και μανιοκαταθλιπτικά σύνδρομα καταδιώξεως, μιζέριας και αδικίας που μας κατατρύχουν, πηγάζοντας από την… Τουρκοκρατία! (400 χρόνια είναι αυτά. Λέμε και… καθαρίζουμε από ενοχές, αφού βρήκαμε τον ένοχο!).

Αν καταφέρουμε κι απαλλαγούμε από κάτι τέτοια, τότε θα μπορέσουμε -σε πλήθος τομέων της σύγχρονης ζωής- να διακριθούμε συλλογικά και όχι μεμονωμένα, συμπτωματικά και διάσπαρτα, όπως γίνεται τώρα.

   Και έτσι αντί να καταφεύγουμε, ουραγοί και καταϊδρωμένοι, κάθε λίγο και λιγάκι, στους «αρχαίους ημών προγόνους», να τους επικαλούμεθα, να τους καπηλευόμαστε και ν’ αντλούμε κύρος και υπερηφάνεια απ’ αυτούς, θα κάνουμε τους δικούς μας απογόνους να νοιώθουν υπερήφανοι γιά τους δικούς τους πρόσφατους προγόνους, δηλαδή εμάς! Πίστη χρειάζεται και, προ πάντων, προσπάθεια.

   Ως προς την ποδοσφαιρική διάσταση των ανωτέρω, ας ελπίσουμε πως η χθεσινή εμφάνιση της ομάδος μας θα αποτελέσει την απαρχή αλλαγής νοοτροπίας και κίνησης μέσα στο γήπεδο και όχι μιά απλή φωτοβολίδα στον μέχρι σήμερα μισοσκότεινο ποδοσφαιρικό μας ουρανό. Μακάρι!