Ανασχηματισμοί…. γενικώς.

Αν συνοδευτούν και από αναπροσανατολισμό, ακόμη καλύτερα!

Η λύση βρίσκεται στο κοντάρι. Όμως αυτό μπαίνει ... αλλού!

 

   Ο παραλογισμός έγινε τόσο έντονος και τόσο διάχυτος που αποτελεί πλέον στοιχείο εκτόνωσης, παρηγοριάς, ψυχαγωγίας και, γιατί όχι, σαδομαζοχιστικής απόλαυσης. Λες και «απέδρα πάσα θλίψη, πόνος ή στεναγμός» από τον τόπο και το μόνο που μας απασχολεί πλέον είναι το πρόσωπο του φορολογικού μας επιβήτορα και όχι  αυτό καθαυτό το, (κυριολεκτικά), παρά φύσιν και λογική… φορολογικό μας «καταξέσκισμα»!

   Έτσι μέσα στην καθολικά αλαλούμ κατάσταση που βιώνουμε και που θυμίζει το παλιό ανέκδοτο που έλεγε ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής, (με τον Σουλτάνο, τον Βεζύρη και τους φόρους), ακούσαμε θρήνους και οιμωγές γιά τον «αδάμαντα» κ. Θεοχάρη, ο οποίος εκαρατομήθη άδικα των αδίκων και γιά τον «επιτελέσαντα σπουδαίο έργο στο Υπουργείο Υγείας», κ. Άδωνι Γεωργιάδη, που μάλλον έπεται! Και όλα αυτά τα δάκρυα και οι κοπετοί, από… ρεπόρτερς και φυλλάδες που μέχρι προχθές τους έσουρναν τα εξ αμάξης! Άπαντα κουτοπόνηρα τερτίπια στα πλαίσια μιας, πυρ ομαδόν, αντιπολιτευτικής τακτικής. Λες και η κυβέρνηση χρειάζεται κάποιον να την ροκανίζει, αφού, δόξα τω Θεώ, τα καταφέρνει και μόνη της, μιά χαρά!

   Αυτό που θα πρέπει να μείνει στην άκρη του μυαλού, όσων δικαίως αγανακτούν και διαμαρτύρονται, είναι το πως από το κάθε κακό υπάρχει, μεν, καλύτερο, αλλά υπάρχει και το χειρότερο. Κι αυτό είναι η απογοήτευση.

   Καλή η αισιοδοξία, η ελπίδα και ο δονκιχωτισμός, όμως οι αριθμοί είναι ψυχροί και αμείλικτοι, πλην και ρεαλιστικοί. Το μεγάλο πρόβλημα του Κόσμου είναι πως το υπάρχον χρήμα δεν επαρκεί γιά την κάλυψη των εξωφρενικών αναγκών και παροχών που όλοι μάθαμε να δημιουργούμε και να ζητούμε την ικανοποίησή τους. Με την Ελλάδα να βρίσκεται στη χειρότερη θέση αφού η, προ κρίσης, γενική οικονομική συμπεριφορά της ήταν άκρως άφρων, αντιπαραγωγική και υπερκαταναλωτική.

   Σύγχρονοι… «μάγοι» και έμποροι φρούδων ελπίδων δεν αποσκοπούν, όπως όλοι ανεξαιρέτως οι σύγχρονοι πολιτικοί -σωστότερα πολιτικάντηδες- παρά στο να εμπορεύονται τον πόνο, το χάλι και την απελπισία του αφελούς λαού δι' ίδιον συμφέρον, διανέμοντας φούμαρα κι αέρα κοπανιστό! Το μόνο που τους νοιάζει είναι η «καρέκλα» (το ζήτω, το μπράβο, η ισχύς της εξουσίας, «το τερπνό») και η «κουτάλα», (ο δημόσιος μπεζαχτάς, η κονόμα, το «ωφέλιμον»).

   Όποιος σήμερα, ενώ όλοι γνωρίζουν άριστα την κατάσταση, ευαγγελίζεται «οικονομική ανόρθωση», «εθνική ανεξαρτησία» και άλλα τέτοια ωραία κι γλυκοάκουστα, χωρίς να δηλώνει ξεκάθαρα το πού θα βρει χρήμα γι' αυτά, είναι απλά φαύλος λαϊκιστής και δημαγωγός πρώτης. Ανώτερος και του πρώτου διδάξαντος!

   Πηγή λύσης όλων των  προβλημάτων της χώρας είναι ο… παράς! Και μέχρι ν’ ανοίξει ο ουρανός και να μας τον στείλει ο καλός Θεούλης, θα πρέπει ν’ ανασκουμπωθούμε και, τσούκου-τσούκου, να τον παράξουμε μόνοι μας. Λίγο-λίγο και σιγά-σιγά, όπως κάναμε το ’50. Όμως αυτό θέλει δουλειά και συγκρότηση. Όχι αργίες, απεργίες, πορείες, φραπεδιές, καταλήψεις, αραλίκι, σοσιαλπολιτικολογία υψηλής διανόησης και… αιτήματα. Χιλιάδες αιτήματα! Αλλά πρώτα απ’ όλα χρειάζεται φρόνηση, θέληση γιά δουλειά και ομοψυχία. Δηλαδή, «πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το»! Ίσως σε μερικές γενιές να το καταλάβουμε.