Μιά ιδέα. Στα όρια της πρόβλεψης και της ευχής.

"Θαρσείν χρη, ταχ' αύριον έσετ' άμεινον"

   Η σημερινή τεταμένη κατάσταση φέρνει την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα στα όρια αντοχής τους. Η τρικομματική κυβέρνηση απέδειξε, άλλη μιά φορά, την αιθεροβασία κάποιων, την βλακεία άλλων και την αφέλεια μερικών. Σ’ αυτόν τον τόπο, του εγωισμού, της φιλαρχίας και του «πολιτικαντισμού», κυβερνήσεις συνεργασίας δεν προκόφτουν, δεν λειτουργούν και δεν μακροημερεύουν. Ούτε καν νοούνται, αν ανατρέξουμε στα βάθη της ελληνικής ιστορίας που οι σημερινοί νέοι αγνοούν. Είτε γιατί την θεωρούν ανιαρή, είτε περιττή… εγκυκλοπαιδική μόρφωση. Αν μάλιστα δεν υπήρχε ο «μπαμπούλας» του μνημονίου η «συγκυβέρνηση» θα είχε διαλυθεί πολύ νωρίτερα, με ζωηρές αμφιβολίες, αν θα είχε συσταθεί καν.

   Προσωπικά πιστεύω πως οι… εταίροι δεν θα τολμήσουν να ρίξουν την κυβέρνηση, κάτω από την απειλή εκλογικής συντριβής τους και εξαφάνισης των αρχηγών τους από το πολιτικό στερέωμα. Ιδίως του πληθωρικού, λαλίστατου και αρχομανούς Βενιζέλου. Αν παρ’ όλα αυτά οι τρεις θεωρήσουν πως η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο και θα πρέπει, μοιραία, να οδηγηθούμε σε εκλογές, η καλύτερη λύση θα ήταν η ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. 

   

   Αν ήμουν Σαμαράς θα προκαλούσα διάλυση της ΝΔ και θα δημιουργούσα νέο κόμμα κεντροδεξιού προσανατολισμού,  καλώντας σε πανστρατιά και συσπείρωση όλες εκείνες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και όσους θεωρούν τα διάφορα μνημόνια ως «αναγκαίο κακό» και διαδικασία ανάρρωσης της χώρας.

  

    Έχοντας αποδείξει πως πράγματι εννοεί και θέλει τις απαιτούμενες ριζικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος, αλλά και έχει το θάρρος να τις επιχειρεί, κόντρα σε λαϊκισμούς και κατεστημένα, (είδαμε τί έπαθε ο Καραμανλής με τις «ήπιες προσαρμογές» του), θα ήταν η καλύτερη απάντηση σε κάθε τυχάρπαστη, ανερμάτιστη και δονκιχωτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ας μηδενίσει το κοντέρ και ας προχωρήσει σε νέα μεταπολίτευση,  διδαγμένος  από τα λάθη του παρελθόντος, θεσπίζοντας μηχανισμούς (π.χ. ΑΣΕΠ), αποφυγής επανάληψής τους. Χωρίς θανάσιμους εναγκαλισμούς φαυλοκρατικής κομματοκρατίας και με θεσμική αποδυνάμωση της μάστιγας του ασύδοτου συνδικαλισμού. Της τροχοπέδης κάθε πραγματικής προόδου, έναντι της συντεχνιακής ιδιοτέλειας.

   Θεωρώ πως μιά τέτοια προσπάθεια θα την επικροτούσε και ακολουθούσε το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως η σωφροσύνη δεν απέλειπεν από τούτον τον τόπο. Τουλάχιστον ακόμη. Ο Σαμαράς, ως πολιτικός, δίνει κάποια σαφή μηνύματα διαφορετικότητος, αφού περιφρονεί το «καταραμένο» πολιτικό κόστος. Αν τα συνεχίσει, πού ξέρεις, κάτι μπορεί ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον ρημαδότοπο. Πάντως, αξίζει τον κόπο να ρισκάρουμε όλοι, ποντάροντας, ως τελευταία ελπίδα, σ’ αυτό το χαρτί.