Το τουρνουά Ρολάν Γκαρός από μιά άλλη σκοπιά!

Επικαιρότης

   

    Το περασμένο διήμερο, όπως συνηθίζω στα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, παρακολούθησα τους τελικούς τένις του Ρολάν Γκαρός των Παρισίων.

Μαρία Σαράποβα, η αγάπη μου. (Μετά τη Σάρον Στόουν, εννοείται)

 

 Στον τελικό των γυναικών η δίμετρη κουκλάρα Σαράποβα έχασε από την ψαχνουδερή και γεροδεμένη, επίσης κουκλάρα, … "Αράποβα"! Τους μεγάλους γυναικείους τελικούς τους παρακολουθώ, λόγω σπέσιαλ ενδιαφέροντος, πάντα με έναν ειδικό και δικό μου τρόπο. Ο ήχος στη διαπασών και η πλάτη στην οθόνη! Έτσι το Σάββατο απήλαυσα και πάλι, ηχητικά, άπειρους γυναικείους… οργασμούς, από τους οποίους οι περίπου εκατό ήσαν ιδιαιτέρως έντονοι! Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός και ομολογώ πως τέτοια ερωτική πανδαισία είχα καιρό να ζήσω... ξύπνιος. Εξάπτοντας και τη φαντασία των γειτόνων, κάποιοι των οποίων, οι ανύποπτοι και μη παρακολουθούντες τένις, σίγουρα θα σκεφτόντουσαν:
- E΄, ρε Σόδομα και Γόμορα που γίνονται εκεί μέσα! 
   Κάθε χτύπημα και σπασμός, που ακουγόταν μέχρι τη θάλασσα! Το καταφχαριστήθηκα.... νοερώς! Η Σαράποβα πιό χαδιάρα, ρομαντική και αισθαντική, η Ουίλιαμς, πιό ...άγρια γκομενάρα, να σε ..σκίσει φέτες και να σε φάει. Αληθινή Σειρήνα!

Οι κύριοι 1.500.000 και 750.000 ευρώ, αντιστοίχως.

   

   Στον τελικό των ανδρών ο ηττημένος Φερέρ, 31 ετών, ο οποίος «τσέπωσε» 750.000 ευρώ, με έβαλε σε σκέψεις. Αν, λέω αν, αντί να κάνω ότι έκανα στη ζωή μου είχα αφιερωθεί σ’ αυτό το υπέροχο και ευγενές σπορ και αν, πάλι λέω αν, με εξαντλητικές προπονήσεις είχα κρατηθεί σε φόρμα γιά καμιά σαρανταριά χρόνια πάνω από την ηλικία του Φερέρ, θα μπορούσα, αν ξαναλέω, έφτανα στον χθεσινό τελικό, έστω κι αν έχανα από τον σπουδαίο Ναδάλ, (σιγά, τι έγινε δηλαδή!), να τα οικονομούσα και να μην σας ζαλίζω τώρα με μ…ες! Και όλα αυτά με τρία μικροάν!

   Τελικά τη ζωή μας την ρυθμίζουν κάποιες  μικρολεπτομέρειες!

   

  Σχετικά με το τελευταίο, αναφέρω  ένα απόλυτα αληθινό γεγονός, ένα προσωπικό περιστατικό χωρίς πλάκα, που το αποδεικνύει περίτρανα.

   Τω καιρώ εκείνω, στις εισαγωγικές εξετάσεις του Πολυτεχνείου, γιά να βγεις έξω από την αίθουσα, γιά οιονδήποτε λόγο, έπρεπε οπωσδήποτε να παραδώσεις την κόλλα. Κατουριόσουν, ξεκατουριόσουν, μπες – βγες δεν είχε. Παραδίδεις το γραπτό και πας όπου θέλεις!   

   Δίνοντας γιά δεύτερη φορά, μετά την πρώτη αποτυχία, ήξερα πως τρίτη δεν έπαιρνε. Ή μηχανικός, ή βιβλιοπώλης! Το μάθημα της Τριγωνομετρίας, ήταν  ιδιαίτερα προσφιλές και παραγωγικό γιά μένα, αφού το 8 που μάζεψα εκεί συνέβαλε αποφασιστικά στη συμπλήρωση του μαγικού αριθμού εισαγωγής μου, του 36. Δυό-τρία λεπτά πριν ολοκληρώσω την τελευταία άσκηση που έλυνα, κάτι σουβλιές στην κοιλιά με έκαναν, τίρα-βίρα, να παραδώσω την κόλλα χωρίς τον απαραίτητο τελευταίο επανέλεγχο γιά πιθανές αβλεψίες ή λάθη. Και εκσφενδονίστηκα φουλάρα γιά τις τουαλέτες, όπου στο τσακ πρόλαβα... το ρεζιλίκι  «ανακουφιζόμενος» στο κατάλληλο… μέρος!

Στο τσακ!!!

   Επιμύθιον: Αν ένα κόψιμο, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ερχόταν ένα τεταρτάκι νωρίτερα από την ώρα που ήρθε, εγώ σήμερα θα έπαιρνα σύνταξη από το ΙΚΑ και όχι από το ΤΣΜΕΔΕ! 

   Κατόπιν τούτου, είναι να μην πιστεύεις πως τη ζωή μας την κανονίζουν οι λεπτομέρειες;