Ένα reqviem για το «Αττικόν», το καρκίνωμα και η μόνη λύση.

Θέσεις - Απόψεις

   Τον κινηματογράφο «Αττικόν» τον είχα συνδέσει με ένα πλήθος ιστορικών και επικών ταινιών που γαλβάνισαν τη νεανική φαντασία μου. Με πρώτο και καλύτερο τον «Χιτώνα», το πρώτο φιλμ που γυρίστηκε σε σύστημα «Σινεμασκόπ».
   Το «Αττικόν», ας μην αυταπατώμεθα, δεν θα ξαναλειτουργήσει ποτέ. Μεριά τα τεράστια έξοδα επισκευής, μεριά η σημερινή γενική οικονομική κατάσταση, αλλά και η μη αναφερθείσα μέχρι σήμερα, πιθανότατη, ασβεστοποίηση του φέροντος οργανισμού του κτιρίου από τις υψηλές θερμοκρασίες της πυρκαγιάς, (κάτι που θα πρέπει, ήδη να εξετάζεται), καθιστούν την επαναλειτουργία του σχεδόν απίθανη. Κι ας λένε το αντίθετο, με πεισμωμένη θλίψη οι ιδιοκτήτες του, προς τιμή τους.
   Ένα ακόμη στολίδι-σύμβολο της πόλης χάνεται άδικα και κουτά. Θύμα κι αυτό της αβελτηρίας ενός δειλού, κομπλεξικού, αμόρφωτου, αδιάφορου και ανίκανου κράτους. Ενός κράτους που διοικείται από την λαϊκίστικη, τάχα, δημοκρατική, αλλά πλήρως ιδιοτελή κι αδιάφορη γιά τα πραγματικά συμφέροντα του λαού και της χώρας. Πάει, χάθηκε κι αυτό μαζί με τόσα άλλα κτιριακά στολίδια, (δεν πλεόναζαν, δα), που κουτσοκοσμούσαν την παλαντζάρουσα μεταξύ Ανατολής και Δύσης ελληνική πρωτεύουσα.
   Ο, κατά τον Κίμο τον Κουλούρη, Χρηστάκης Παπουτσής, με λογική και νοοτροπία ενός κλασσικού κομματόσκυλου που δήθεν προστατεύει τον πολίτη και την περιουσία του. Που κοκορεύεται και λαϊκίζει αισχρά λέγοντας ότι προτιμά να σώσει μιά ζωή, από την πρόσοψη της «Μεγάλης Βρετάνιας». Που με το άτοπο και άκρως δημαγωγικό αυτό δίλημμα, βιάζει κατάφωρα τη λογική και το δημοκρατικό μας συναίσθημα, το άφησε κι αυτό να χαθεί! Και ψελλίζει λαϊκίστικες σαχλαμάρες.
   Το ίδιο θα έλεγε, ο δημοκράταρος αυτός, αν επρόκειτο γιά τη ζωή ενός Χίτλερ, του Νορβηγού ψυχρού εγκληματία που ξεκλήρισε οικογένειες, δημιουργώντας εκατόμβη αθώων θυμάτων, ενός παιδεραστή που θα βίαζε και ξέκανε την δεκάχρονη κόρη του, (δεν ξέρω αν και τι ηλικίας παιδιά έχει), ή ενός εμπόρου ναρκωτικών που θα παρέσυρε στην εξάρτηση και τον θάνατο τον δεκαπεντάχρονο γιο του; Παρ’ όλο που θα του άξιζε, δεν του το εύχομαι!

   Καιρός να σταματήσει το αστείο. Αν βάλουμε σε μιά ζυγαριά, στο ένα της τάσι τις καταστροφές κτιρίων, τις ατέλειωτες καταστροφές, αρχίζοντας από το κάψιμο του Πολυτεχνείου μέχρι τις πρόσφατες. Τις απροσμέτρητες χαμένες ιδιωτικές περιουσίες των αθώων καταστηματαρχών, που μετά τα πρώτα δημοσιογραφικά φλας, αφήνονται, μόνοι κι έρημοι, στη μοίρα και τη δυστυχία τους. Τις λεηλασίες και τα πλιάτσικα, μαζί με τις καταστροφές υλικών κι εγκαταστάσεων. Τις απώλειες θέσεων εργασίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται, που κανείς δεν μαθαίνει και δεν προσμετρά, αφού όλα χάνονται στην ανωνυμία του πλήθους. Και στο άλλο τάσι αν τοποθετηθούν όλα τα επιχειρήματα των θολοκουλτουριαρέων αναρχοαριστερών, που υποστηρίζονται από τις κλάψες, π.χ. του πονοψυχιάρη ηρακλέα των δημοκρατικών θεσμών Στράτα-Στρατούλη, (στο μυαλό), μαζί με τις απατεωνίστικες προφάσεις της…. διακίνησης των ιδεών, του ακαδημαϊκού -άχρηστου- ασύλου και όλη τη σχετική μπουρδολογία.
   Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία προς τα πού θα γείρει η πλάστιγκα!

   Καιρός να σταματήσει πιά αυτή η φάμπρικα της εκτροφής πέμπτης φάλαγγας και της δημιουργίας καταστρεπτικών μηχανισμών μέσα στα σπλάχνα των ιερών και οσίων της κοινωνίας μας, που είναι τα πνευματικά ιδρύματα. Καιρός να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου, από όλο αυτό το εγκληματικό σκυλολόι που χρησιμοποιεί και καπηλεύεται τα Πανεπιστήμια για να καταστρέψει, να κάψει, να σκοτώσει. Μαζί με τους καραγκιόζηδες και μισοαμόρφωτους μουσομαλλιάδες που υποδύονται τους καθηγητές και πνευματικούς ταγούς. Όξω όλοι, καθίκια! Ουστ!

   Ήδη, έστω με χίλια στανιά, ψηφίστηκε και υπάρχει νόμος που λύνει τα χέρια της Πολιτείας και της Αστυνομίας, και της επιτρέπει να εισβάλει στις φύτρες του κακού και να τις ξεριζώσει. Μία φορά χρειάζεται να γίνει. Αλλά με σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Πόλεμος στον πόλεμο της θρασύτητας και της ψευτομαγκιάς. Και αν πέσει και κανένα κουκουλοφορεμένο κεφάλι, δεν χάθηκε κι ο κόσμος, μπροστά στο τεράστιο κοινωνικό όφελος της κάθαρσης. Αυτές οι ψευτοευαισθησίες μας μάραναν. Μη χαθεί κανένας πολεμιστής αναρχικός. Όμως αυτά έχει ο πόλεμος. Είναι γιά πραγματικούς άντρες κι όχι θρασίμια. Και όσοι κηρύσσουν τον πόλεμο κατά της κοινωνίας ας έχουν το σθένος να μετρήσουν και απώλειες. Η Αστυνομία ας αφεθεί να επιβάλει την τάξη με κάθε θυσία. Τα περιθώρια εξαντλήθηκαν, μαζί με την υπομονή του κόσμου και τα λεφτά του δημόσιου κορβανά που δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίζει, κάθε λίγο και λιγάκι, τέτοιες ζημιές. Κι ας αφήσουν οι χαζοχαρούμενοι μαρκουτσοφόροι των καναλιών, οι λαϊκιστές του κερατά, την Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της απερίσπαστη και να μην την πριονίζουν με ανόητες κριτικές και «ως περί διαγραμμάτου» ευθύνες, από τη σιγουριά του καναπέ!

   Γιά τους τρεις αθώους τραπεζικούς υπαλλήλους και το αγέννητο βρέφος, που οι δημοκράταροι έσπρωχναν να μην βγουν έξω και σωθούν, αλλά να μείνουν μέσα και καούν, όπως κι έγινε, δεν ακούγεται πλέον κιχ! Τα ονόματά τους ξεχάστηκαν. Όλα τα κροκοδείλια δάκρυα εξαντλούνται …. στον Αλέξη! Μαζί με την υποκρισία, αφού κανείς δεν δίνει δεκάρα γιά το αδικοχαμένο παραπλανημένο παιδί, παρά μόνο γιά ό,τι μπορεί να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από τον χαμό του.
   Ας μαζέψουν όλους αυτούς τους λεβέντες κουκουλοφόρους κι ας τους κλείσουν δυό μήνες, προφυλακισμένους, χωρίς κατηγορία στη στενή, παρέα με ισάριθμους «στερημένους» και νταβραντισμένους βαρυποινίτες. Να δεις πως οι «σκληροτράχηλοι» παλικαράδες, όταν βγουν έξω, αντί γιά καταλήψεις και επαναστατικές εκπομπές στους ραδιοσταθμούς τους, θα βγάζουν συνταγές γιά σουφλέ με μελιτζάνες, χαλβά της Ρήνας, φανουρόπιτα νηστίσιμη και οδηγίες γιά γκομπελέν και σταυροβελονιά!

   Με κάτι τέτοιες πρακτικές ο αείμνηστος Μπαϊρακτάρης καθάρισε την παλιά Αθήνα από τη μάστιγα των κουτσαβάκηδων!