Σκέψεις
Χθες ήταν μιά πραγματικά ιστορική ημέρα γιά τον τόπο. Ημέρα δύσκολων και καθοριστικών αποφάσεων που θα χαράξουν την πορεία και το μέλλον της χώρας γιά αρκετά χρόνια.
Όλα λειτούργησαν συμβατά με την κρισιμότητα των στιγμών. Όλα στη θέση τους!
Ο λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, κατέβηκε απελπισμένος στους δρόμους γιά να διαδηλώσει ειρηνικά την αντίθεση, την οργή και την αγανάκτησή του σε όσα πικρά «μαγειρεύονται», γιά χάρη του αλλά ερήμην του, και που, μοιραία, θα γευτεί στο άμεσο μέλλον. Κάποιοι, μεταξύ αυτών κι ο γράφων, παρακολούθησαν με πόνο, αλλά από μακριά τα συμβαίνοντα, γιατί θεωρούσαν τις όποιες αντιδράσεις καθυστερημένες κι ανώφελες, στη λογική του: «Ουκ έστι μετάνοια εν Άδη». Θα είχαν αξία αν είχαν συμβεί αρκετά χρόνια πριν, όταν θα μπορούσαν να προλάβουν δυσμενείς τωρινές αποφάσεις και οδυνηρά τετελεσμένα.
Στ’ αλήθεια, πιστεύει κανείς πως το ογκώδες χθεσινό συλλαλητήριο μετέτρεψε την απόφαση, έστω και ενός, από τα μέλη του Κοινοβουλίου; Αν ναι, δικαιούται Νόμπελ αφελείας! Απλώς έδωσε βήμα και κάλυψη στους γνωστούς μπαχαλάκηδες, (των όποιων αποχρώσεων, σκοπιμοτήτων και προελεύσεων), να δουλέψουν πάλι υπερωρία με full speed στις μηχανές τους και να καταστρέψουν περιουσίες αθώων, να κάψουν μερικά από τα πιό όμορφα, και λιγοστά εναπομείναντα, κτίρια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, στέλνοντας ταυτόχρονα στα συσσίτια του Δήμου και της Αρχιεπισκοπής, μερικές εκατοντάδες ακόμη νεόπτωχους συμπολίτες μας, που θα χάσουν τις δουλειές τους. Όλα και όλοι δούλεψαν ρολόι! «Καθείς εφ' ω ετάχθη»!
Όπως έδειξε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της Βουλής, αλλά και η φόρτιση που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεδρίασης, η χθεσινή διαδικασία απετέλεσε την πιό δύσκολη από όσες διεξήχθησαν, τουλάχιστον από την εποχή της μεταπολίτευσης. Έτσι νομίζω κι έτσι πιστεύω, αφού η μνήμη μου αρνείται να ανακαλύψει άλλη δραματικότερη συνεδρίαση Βουλής. Αυτό άλλωστε αποκαλύπτει και το απόλυτο μπέρδεμα των τοποθετήσεων των βουλευτών, γιά τους οποίους πιστεύω πως ουδέποτε στο παρελθόν αντιμετώπισαν τον ρόλο τους με μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Αυτό αποδεικνύει και η ψήφος τους, που κατήργησε, στην πράξη, τις διαχωριστικές γραμμές όλων των κεντροδεξιών κομμάτων, σε βαθμό που αν δεν γνώριζες την κομματική ταυτότητα του καθενός και έκρινες μόνο από την ψήφο του, δεν θα καταλάβαινες ποιός είναι ποιός και που πραγματικά ανήκει κομματικά. Προϊόν βαθιάς σκέψης και διαφορετικής εκτίμησης, πέραν από κομματικές γραμμές, νουθεσίες και απειλές διαγραφής. Πλην, εννοείται, της Αριστεράς που από παλιά έχει κατασταλαγμένη άποψη, (άσχετα αν είναι σωστή ή λάθος), και που την τηρεί απαρέγκλιτα
Αυτό το χαοτικό σκεπτικό, με τις εντυπωσιακές αλληλουχίες άποψης που οδήγησαν σε αναπάντεχες αποφάσεις κάποιων, κόντρα στην μέχρι σήμερα πολιτική τους διαδρομή, π.χ. Ξενογιαννακοπούλου, Κεφαλογιάννης, Γεωργιάδης, κ.λπ., τελικά είναι απολύτως εξηγήσιμο! Πολύ κακώς και απόλυτα λανθασμένα θεωρήθηκε το χθεσινό διακύβευμα, ως επιλογή μεταξύ «κακού» και «χειρότερου»! Ουδέν ψευδέστερον, αφού αν ήταν έτσι, η επιλογή θα ήταν και απλή και εύκολη! Προφανώς όλοι θα διάλεγαν το «κακό», ως βέλτιστον!
Δυστυχώς, το δίλημμα ήταν επιλογή μεταξύ «κακού» και «κακού»! Δύο απόλυτα ισοδύναμα μεγέθη με ακριβώς ισόποσα συν και πλην. Γι’ αυτό και η επιλογή κατέστη φοβερά δύσκολη και το αποτέλεσμα «παρδαλό».
Εκείνο που διαφαίνεται ζοφερότερο σήμερα είναι το γεγονός πως η υπομονή των Ευρωπαίων εταίρων-δανειστών μας έχει φτάσει πλέον στα όρια της αντοχής της και, αφού σίγουρα έχουν αναπτύξει μηχανισμούς εναλλακτικής πορείας, αντιμετωπίζουν σοβαρά ένα διαζύγιο με την… προσφιλή τους χώρα που το «παίζει» Λούκυ Λουκ και κάνει συνεχώς του κεφαλιού της, παρά τα όσα κατά καιρούς συμφωνεί και υπογράφει. Αυτή η αίσθηση είναι πλέον διάχυτη και αντανακλάται σε ψυχρές έως απρεπείς συμπεριφορές, τον τελευταίο καιρό, προς τους Έλληνες διαπραγματευτές και ομολόγους τους. Με το άγριο κούνημα δακτύλου και τα κοφτά κι απότομα «take or leave it», που μας πετούν τελευταία κατάμουτρα!
Προσωπικά πιστεύω ότι καλώς ψηφίστηκε ό,τι ψηφίστηκε χθες, παρ’ ότι μέχρι τελευταίας στιγμής ήμουν δίβουλος. Πείστηκα από ένα επιχείρημα του Κρεμαστινού, (αν είναι δυνατόν, γιά έναν συνειδητόν αντιπασόκο!!!), που είπε.
- Έχουμε έναν ασθενή που είτε του τραβάμε το σωληνάκι και πεθαίνει ακαριαία, είτε του χορηγούμε φάρμακο που θα του παρατείνει τη ζωή γιά λίγο, προσδοκώντας σε κάτι. Έστω σε θαύμα! Στη χειρότερη περίπτωση κερδίζουμε λίγη ζωή παραπάνω. Και γιατί όχι αφού, ούτως ή άλλως, ο ασθενής είναι καταδικασμένος.
Η ζωή είναι γλυκιά, προσθέτω, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και πειθόμενος τάχθηκα με την ελπίδα και το «ναι»!
Στη σημερινή επόμενη ημέρα, ζητούμενο πλέον τι κάνουμε τώρα. Θεωρώ πως η παρούσα σύμβαση, (με πολλές αμφιβολίες αν οι Ευρωπαίοι-εταίροι μας θελήσουν, τελικά, να την εφαρμόσουν, αφού κι οι ίδιοι αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και εσωτερικές αντιδράσεις), πέραν από τον πρόσθετο σφαγιασμό του επιπέδου διαβίωσης των Ελλήνων, θα πρέπει να ξυπνήσει αντανακλαστικά, να κινητοποιήσει μηχανισμούς και να δραστηριοποιήσει κάθε παραγωγική δυνατότητα της χώρας. Σίγουρα υπάρχουν, αλλά είχαν αποχαυνωθεί από τον τρυφηλό «ωχαδελφισμό» και είχαν παραδοθεί στο εύκολο τρύγισμα του πλαστικού χρήματος, του δανεισμού και της «ήσσονος προσπαθείας». Οι παλιοί τρόποι ζωής μας θα πρέπει να διαγραφούν από τη μνήμη, μαζί με την ουτοπία των «κεκτημένων» και όλα ν’ αρχίσουν πάλι από μηδενική βάση. Να μην επαναπαυτούμε στο νέο δάνειο, που κι αυτό θα πληρωθεί με άφθονο ιδρώτα, μεγάλες στερήσεις και μπόλικο αίμα, αλλά να αντιμετωπιστεί σαν ένα σωσίβιο, το τελευταίο, από το οποίο θα πιαστούμε, μεσοπέλαγα όντες, και αξιοποιώντας τις δικές μας δυνάμεις, που θα αφυπνίσουμε και πολλαπλασιάσουμε, ("ανάγκαν και θεοί πείθονται"), θα προσπαθήσουμε να βγούμε στην ακτή. Μόνοι μας πλέον! Με το μυαλό και τα χέρια μας. Και τις αρετές που, αναμφισβήτητα, διαθέτει η φυλή μας και τις οποίες αφήναμε γιά χρόνια να κοιμούνται στα πίσω καθίσματα ενός Καγιέν, στα μηδενιστικά συνθήματα των τοίχων, στα τραπέζια των μπουζουκομάγαζων, στις φραπεδιές της θολοκουλτούρας στις καφετέριες και στα φρούτα που σάπιζαν, μαζί τους, στα δέντρα.
Αν τα καταφέρουμε, έχει καλώς, αλλιώς μας περιμένει ο βυθός. Κι αυτός, μέσα στο παιχνίδι είναι.
Χθες ήταν μιά πραγματικά ιστορική ημέρα γιά τον τόπο. Ημέρα δύσκολων και καθοριστικών αποφάσεων που θα χαράξουν την πορεία και το μέλλον της χώρας γιά αρκετά χρόνια.
Όλα λειτούργησαν συμβατά με την κρισιμότητα των στιγμών. Όλα στη θέση τους!
Ο λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, κατέβηκε απελπισμένος στους δρόμους γιά να διαδηλώσει ειρηνικά την αντίθεση, την οργή και την αγανάκτησή του σε όσα πικρά «μαγειρεύονται», γιά χάρη του αλλά ερήμην του, και που, μοιραία, θα γευτεί στο άμεσο μέλλον. Κάποιοι, μεταξύ αυτών κι ο γράφων, παρακολούθησαν με πόνο, αλλά από μακριά τα συμβαίνοντα, γιατί θεωρούσαν τις όποιες αντιδράσεις καθυστερημένες κι ανώφελες, στη λογική του: «Ουκ έστι μετάνοια εν Άδη». Θα είχαν αξία αν είχαν συμβεί αρκετά χρόνια πριν, όταν θα μπορούσαν να προλάβουν δυσμενείς τωρινές αποφάσεις και οδυνηρά τετελεσμένα.
Στ’ αλήθεια, πιστεύει κανείς πως το ογκώδες χθεσινό συλλαλητήριο μετέτρεψε την απόφαση, έστω και ενός, από τα μέλη του Κοινοβουλίου; Αν ναι, δικαιούται Νόμπελ αφελείας! Απλώς έδωσε βήμα και κάλυψη στους γνωστούς μπαχαλάκηδες, (των όποιων αποχρώσεων, σκοπιμοτήτων και προελεύσεων), να δουλέψουν πάλι υπερωρία με full speed στις μηχανές τους και να καταστρέψουν περιουσίες αθώων, να κάψουν μερικά από τα πιό όμορφα, και λιγοστά εναπομείναντα, κτίρια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, στέλνοντας ταυτόχρονα στα συσσίτια του Δήμου και της Αρχιεπισκοπής, μερικές εκατοντάδες ακόμη νεόπτωχους συμπολίτες μας, που θα χάσουν τις δουλειές τους. Όλα και όλοι δούλεψαν ρολόι! «Καθείς εφ' ω ετάχθη»!
Όπως έδειξε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της Βουλής, αλλά και η φόρτιση που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεδρίασης, η χθεσινή διαδικασία απετέλεσε την πιό δύσκολη από όσες διεξήχθησαν, τουλάχιστον από την εποχή της μεταπολίτευσης. Έτσι νομίζω κι έτσι πιστεύω, αφού η μνήμη μου αρνείται να ανακαλύψει άλλη δραματικότερη συνεδρίαση Βουλής. Αυτό άλλωστε αποκαλύπτει και το απόλυτο μπέρδεμα των τοποθετήσεων των βουλευτών, γιά τους οποίους πιστεύω πως ουδέποτε στο παρελθόν αντιμετώπισαν τον ρόλο τους με μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Αυτό αποδεικνύει και η ψήφος τους, που κατήργησε, στην πράξη, τις διαχωριστικές γραμμές όλων των κεντροδεξιών κομμάτων, σε βαθμό που αν δεν γνώριζες την κομματική ταυτότητα του καθενός και έκρινες μόνο από την ψήφο του, δεν θα καταλάβαινες ποιός είναι ποιός και που πραγματικά ανήκει κομματικά. Προϊόν βαθιάς σκέψης και διαφορετικής εκτίμησης, πέραν από κομματικές γραμμές, νουθεσίες και απειλές διαγραφής. Πλην, εννοείται, της Αριστεράς που από παλιά έχει κατασταλαγμένη άποψη, (άσχετα αν είναι σωστή ή λάθος), και που την τηρεί απαρέγκλιτα
Αυτό το χαοτικό σκεπτικό, με τις εντυπωσιακές αλληλουχίες άποψης που οδήγησαν σε αναπάντεχες αποφάσεις κάποιων, κόντρα στην μέχρι σήμερα πολιτική τους διαδρομή, π.χ. Ξενογιαννακοπούλου, Κεφαλογιάννης, Γεωργιάδης, κ.λπ., τελικά είναι απολύτως εξηγήσιμο! Πολύ κακώς και απόλυτα λανθασμένα θεωρήθηκε το χθεσινό διακύβευμα, ως επιλογή μεταξύ «κακού» και «χειρότερου»! Ουδέν ψευδέστερον, αφού αν ήταν έτσι, η επιλογή θα ήταν και απλή και εύκολη! Προφανώς όλοι θα διάλεγαν το «κακό», ως βέλτιστον!
Δυστυχώς, το δίλημμα ήταν επιλογή μεταξύ «κακού» και «κακού»! Δύο απόλυτα ισοδύναμα μεγέθη με ακριβώς ισόποσα συν και πλην. Γι’ αυτό και η επιλογή κατέστη φοβερά δύσκολη και το αποτέλεσμα «παρδαλό».
Εκείνο που διαφαίνεται ζοφερότερο σήμερα είναι το γεγονός πως η υπομονή των Ευρωπαίων εταίρων-δανειστών μας έχει φτάσει πλέον στα όρια της αντοχής της και, αφού σίγουρα έχουν αναπτύξει μηχανισμούς εναλλακτικής πορείας, αντιμετωπίζουν σοβαρά ένα διαζύγιο με την… προσφιλή τους χώρα που το «παίζει» Λούκυ Λουκ και κάνει συνεχώς του κεφαλιού της, παρά τα όσα κατά καιρούς συμφωνεί και υπογράφει. Αυτή η αίσθηση είναι πλέον διάχυτη και αντανακλάται σε ψυχρές έως απρεπείς συμπεριφορές, τον τελευταίο καιρό, προς τους Έλληνες διαπραγματευτές και ομολόγους τους. Με το άγριο κούνημα δακτύλου και τα κοφτά κι απότομα «take or leave it», που μας πετούν τελευταία κατάμουτρα!
Προσωπικά πιστεύω ότι καλώς ψηφίστηκε ό,τι ψηφίστηκε χθες, παρ’ ότι μέχρι τελευταίας στιγμής ήμουν δίβουλος. Πείστηκα από ένα επιχείρημα του Κρεμαστινού, (αν είναι δυνατόν, γιά έναν συνειδητόν αντιπασόκο!!!), που είπε.
- Έχουμε έναν ασθενή που είτε του τραβάμε το σωληνάκι και πεθαίνει ακαριαία, είτε του χορηγούμε φάρμακο που θα του παρατείνει τη ζωή γιά λίγο, προσδοκώντας σε κάτι. Έστω σε θαύμα! Στη χειρότερη περίπτωση κερδίζουμε λίγη ζωή παραπάνω. Και γιατί όχι αφού, ούτως ή άλλως, ο ασθενής είναι καταδικασμένος.
Η ζωή είναι γλυκιά, προσθέτω, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και πειθόμενος τάχθηκα με την ελπίδα και το «ναι»!
Στη σημερινή επόμενη ημέρα, ζητούμενο πλέον τι κάνουμε τώρα. Θεωρώ πως η παρούσα σύμβαση, (με πολλές αμφιβολίες αν οι Ευρωπαίοι-εταίροι μας θελήσουν, τελικά, να την εφαρμόσουν, αφού κι οι ίδιοι αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και εσωτερικές αντιδράσεις), πέραν από τον πρόσθετο σφαγιασμό του επιπέδου διαβίωσης των Ελλήνων, θα πρέπει να ξυπνήσει αντανακλαστικά, να κινητοποιήσει μηχανισμούς και να δραστηριοποιήσει κάθε παραγωγική δυνατότητα της χώρας. Σίγουρα υπάρχουν, αλλά είχαν αποχαυνωθεί από τον τρυφηλό «ωχαδελφισμό» και είχαν παραδοθεί στο εύκολο τρύγισμα του πλαστικού χρήματος, του δανεισμού και της «ήσσονος προσπαθείας». Οι παλιοί τρόποι ζωής μας θα πρέπει να διαγραφούν από τη μνήμη, μαζί με την ουτοπία των «κεκτημένων» και όλα ν’ αρχίσουν πάλι από μηδενική βάση. Να μην επαναπαυτούμε στο νέο δάνειο, που κι αυτό θα πληρωθεί με άφθονο ιδρώτα, μεγάλες στερήσεις και μπόλικο αίμα, αλλά να αντιμετωπιστεί σαν ένα σωσίβιο, το τελευταίο, από το οποίο θα πιαστούμε, μεσοπέλαγα όντες, και αξιοποιώντας τις δικές μας δυνάμεις, που θα αφυπνίσουμε και πολλαπλασιάσουμε, ("ανάγκαν και θεοί πείθονται"), θα προσπαθήσουμε να βγούμε στην ακτή. Μόνοι μας πλέον! Με το μυαλό και τα χέρια μας. Και τις αρετές που, αναμφισβήτητα, διαθέτει η φυλή μας και τις οποίες αφήναμε γιά χρόνια να κοιμούνται στα πίσω καθίσματα ενός Καγιέν, στα μηδενιστικά συνθήματα των τοίχων, στα τραπέζια των μπουζουκομάγαζων, στις φραπεδιές της θολοκουλτούρας στις καφετέριες και στα φρούτα που σάπιζαν, μαζί τους, στα δέντρα.
Αν τα καταφέρουμε, έχει καλώς, αλλιώς μας περιμένει ο βυθός. Κι αυτός, μέσα στο παιχνίδι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου