Επικαιρότης
Το απογοητευτικότερο από όσα απογοητευτικά μας βρήκαν τον τελευταίο καιρό, δεν είναι ο εξευτελισμός της χώρας και το οικονομικό χάλι των Ελλήνων, στο οποίο μας έφερε συμπούρμπουρδος ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό προσωπικό (sic!) μας, (με συνειρμό σε Ουκρανές παραδουλεύτρες, Δέσποινα Στυλιανοπούλου και λοιπές υπηρετριούλες του σινεμά), αλλά το ότι οι ίδιοι, υποτίθεται, θα μας σώσουν! Χωρίς ν’ αλλάζουν, ουδέ κατ’ ελάχιστον, μυαλά και τρόπους συμπεριφοράς. Και εξακολουθούν να φέρονται το ίδιο προβλέψιμα, το ίδιο ανιαρά και το ίδιο καταστροφικά, περιστρεφόμενοι γύρω από την ιδιοτέλεια και το προσωπικό τους βόλεμα.
Οι ίδιοι που μέχρι να σκάσει η φούσκα της κάλπικης ευδαιμονίας που μας σερβίριζαν επί χρόνια, προκειμένου κα κυβερνούν απερίσπαστοι, ασελγώντας παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως στο κορμί της αμέριμνης πατρίδας. Ο καθένας, (απαξάπαντες), με τον τρόπο και τη δύναμη της «μασελίτσας» του έριχνε και τη δαγκωνούλα του. Αυτά, όμως, είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα, πάμε παρακάτω.
Σήμερα, το άθλιο πολιτικό κατεστημένο εξακολουθεί να περιπαίζει ασύστολα τον εξουθενωμένο και αποσβολωμένο λαό με γνώμονα το πολιτικό του μικροσυμφέρον. Το σώμα στην, τάχα, διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς στο Μαξίμου, αλλά το μάτι στις δημοσκοπήσεις και το μυαλό στην επόμενη μέρα, (τις προσεχείς εκλογές).
Ο Σαμαράς, ενθαρρυμένος από τα σημερινά νούμερα, («βράζει η πορδή του και θαρρεί πως είναι δύναμη»), τα ίδια που 2,5 χρόνια πριν κουβαλούσαν στο απέναντι μαγαζί τις ίδιες φρούδες ελπίδες, επαναλαμβάνει την ίδια χαζή και κοντόφθαλμη τακτική Παπανδρέου του 2009, χωρίς, (μόνο), τα καραγκιοζιλίκια με τα κρητικά τρακτέρ, τις ψευτολιποθυμίες από δακρυγόνα στον Πειραιά και τις δολιχοδρομίες μπροστά στις κάμερες, στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, που έκανε ο σαχλαμάρας Γιωργάκης.
Ακόμη κι αν εκλεγεί αυτοδύναμος τον περιμένει η ίδια τύχη με το εξουσιολάγνο χαζό Κοσταρίκι. Παρ’ όλα αυτά, λες κι η χώρα είναι ρουλέτα, επιμένει να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του. Όμως φίδι κολοβό πουν τον περιμένει! Και μπόλικο από το νέο προϊόν έκφρασης αποδοκιμασίας, το αλεύρι! (Εάν δεν αποτελέσει, στο μεταξύ, πανάκριβο είδος πολυτελείας οπότε θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μέσον πολιτικής αποδοκιμασίας).
Ο σιβυλλικός αμπελοφιλόσοφος, ο γιός του σανοπώλη, όπως αυτοαποκαλείται φιλάρεσκα ο γνωστός κωλοτούμπας κ. Καρατζαφέρης, βλέποντας τα ποσοστά του να κατρακυλούν ραγδαία, τρελαμένος ο ίδιος βάλθηκε να τρελάνει κι εμάς με καντρίλιες και πιρουέτες, μία μπρος- μία πίσω, και το μόνο που λέει καθαρά είναι… «Εκλογές; Ας το γι’ αργότερο»! Προφανώς προσδοκώντας ανάσταση νεκρών ποσοστών.
Στο πασοκικό σκορποχώρι γίνεται χαμός. Με την επερχόμενη συντριβή, οι βουλευτές που καταλαβαίνουν πως μετά τις εκλογές θα θυμίζουν κάτι μεταξύ Λουμούμπα και Λούα-Λούα, άρχισαν να «ξετσουτσουρδώνουν» και με τον χρυσό κανόνα, «ο βρεγμένος βροχή δεν φοβάται», το «παίζουν» πλέον αντιστασιακοί! Σου λέει, ο πασόκος «πατήρ του Έθνους»:
- Εντάξει, το φούμο, φούμο! Αυτό το εξασφαλίσαμε, αλλά να γλιτώσουμε, τουλάχιστον, τ’ αυγά, τα γιαούρτια και τη φάπα!
Ο χοντρομπαλάς κ. Ευφράδειας, με το ένα ημικώλιον στην προεδρική καρέκλα του ΠΑΣΟΚ και το άλλο στο Μαξίμου, τσακώνεται με τον Σαμαρά γιά το ποιός διέσωσε τους 13ο και 14ο μισθούς. Αλλά μάλλον έπεσαν κι οι δυό στην καλοστημένη από την τρόικα, λούμπα. Τα «σώστρα» της ιστορίας αυτής θα κοστίσουν διπλάσια κι από τους δύο μισθούς!
Εκείνος όμως που εμφανίζει αξιοθρήνητη εικόνα είναι ο μικρός Κοσταρίκος. Όπου πράγματι, καθιστά επίκαιρο το σύνθημα: «Πού’ σαι Αντρέα γιά να δεις, το παιδί της Αλλαγής»! Μάλιστα! Πού’ σαι να το δεις και να το φτύσεις,…. κατάμουτρα!
- Φτου! σου, παλιοκερατά, που πήρες το κόμμα μου και το κατάντησες …τελεία. Και μάλιστα με παύλα, δίπλα!
Τώρα που περιφέρεται, μικρός θλιβερός και ασήμαντος, τώρα φαίνεται η απόλυτη γύμνια κι η μηδαμινότητά του. Και, όπως πάντα, περί άλλα τυρβάζει! Αν και σκέτο μαδημένο κοτόπουλο από κύρος, στέλνει μεταμεσονύχτια χαρτιά στους βουλευτές του γιά…. αναβολή των εκλογών. Ο κόσμος καίγεται αυτός το μυαλό του στις εκλογές. Όπως το 2009, αλλά με αντίθετο πρόσημο. (Έτσι του είπανε να κάνει οι σύμβουλοι, μπας κι η επερχόμενη λαίλαπα βοηθήσει στο να μπουρδουκλωθούν οι ευθύνες της ανυπαρξίας του μέσα στα συντρίμια που προβλέπεται να μεταβληθεί ο τόπος). Και ασχολείται με το αν οι μετοχές της καταστροφής των τραπεζών θα είναι κοινές ή προνομιούχες!
Ο Παπαδήμος, απλώς προεδρεύει, ο Παπούλιας λαγοκοιμάται στην καρέκλα του και η Αριστερά, όπως πάντα, χάνει ένα ακόμη τραίνο.
Η μεν παραδοσιακή, το βιολί της, με τα ίδια σαχλά, ανιαρά και αναποτελεσματικά τερτίπια. Η ίδια, παμπάλαια, αλλά… προοδευτική συνταγή. Απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και φωνές γιά… κεκτημένα! Λες και στον σημερινό ορυμαγδό θα ιδρώσει κανένα ευρωπαϊκό αυτί αν οι Έλληνες, που αυτοί τους θεωρούν τεμπέληδες κι αντιπαραγωγικούς, χάσουν κι άλλη μιά εργάσιμη μέρα. Με το συμπάθιο, χέ….αν !
Όμως αυτό έμαθαν τόσα χρόνια, αυτό εφάρμοζαν κι αυτό κάνουν και τώρα. Αγωνιζόμενοι, πάντα, να κατακτήσουν αύριο, αυτό που είχαν … χθες! Έτσι, σκεπτόμενοι πάντοτε προοδευτικά, αφού ανέστησαν τον Στάλιν, πάνε τώρα γιά Λένιν και αύριο σειρά έχει… ο Μαρξ. Στο όνομα της προόδου, πάντα!
Η μεγάλη απογοήτευση, όμως, εστιάζεται στη λογική, ευρωπαϊκή αριστερά, που αν και πολύ σωστά φωνάζει γιά μιά άλλη πολιτική, δεν την εμφανίζει, (επί τέλους την ευλογημένη!), στο τραπέζι να την μάθουμε και να την στηρίξουμε όλοι, αλλά παγιδεύεται κι αυτή πίσω από φαύλους συνδικαλισταρέους του παρελθόντος με ανεδαφικά μαξιμαλιστικά συνθήματα, περί κεκτημένων δικαιωμάτων και άλλα τέτοια κούφια. Αφού είναι πασίγνωστο και πάνσοφο, το: «όχι όπως μάθαμε, όπως βρήκαμε». Και τώρα όλα αρχίζουν, δυστυχώς, από μηδενική βάση.
Μιά αριστερά που, την εποχή των παχιών αγελάδων, με άκριτες μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και συνεχείς συνθηματολογικές κινητοποιήσεις, συνέβαλε, με όχημα τον παράλογο συνδικαλισμό της, στην επιτάχυνση της πορείας προς το γκρεμό.
Πάντως, ειλικρινά πιστεύω πως ο Τσίπρας, μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, μπορεί να συμβάλλει σε κάποια αλλαγή του πολιτικού ρου. Τον Κουβέλη, παρά το ήρεμο του λόγου και το γλυκό του ύφους, αν προσέξει κανείς καλά αυτά που λέει, θα διακρίνει όλα εκείνα τα στοιχεία του παλαιοκομματικού μπαγαπόντη που, εντελώς τυχαία, ο άνεμος της καταστροφής που λυσσομανά στη χώρα, φουσκώνει, ευκαιριακά και προσωρινά, τα πανιά του. Και αφήνει να διαφαίνεται ένα νέο ΠΑΣΟΚ, στη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ!
Και μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό, η τρόικα ενσκήπτει δριμεία ως Νέμεση και αλωνίζει, στρεφόμενη επί δικαίων και αδίκων, ουσιαστικής αντιστάσεως μη ούσης. Οπότε η πραγματική σωτηρία των Ελλήνων επαφίεται μόνο σε επέμβαση κάποιας ανώτερης δύναμης, που οι πιστεύοντες αποκαλούν Θεό και οι μη, Τύχη, ή όπως αλλιώς θέλουν.
Πάντως η στήλη πιστεύει στο αρχαίο ρουμελιώτικο ρητό: «Γιά ψιλή, γιά χοντρή, το βέβαιο είναι ότι θα την «αρπάξουμε»! Και το μόνο που κάνει, είναι να προσθέσει ένα: «πάλι» στο τέλος του!
Το απογοητευτικότερο από όσα απογοητευτικά μας βρήκαν τον τελευταίο καιρό, δεν είναι ο εξευτελισμός της χώρας και το οικονομικό χάλι των Ελλήνων, στο οποίο μας έφερε συμπούρμπουρδος ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό προσωπικό (sic!) μας, (με συνειρμό σε Ουκρανές παραδουλεύτρες, Δέσποινα Στυλιανοπούλου και λοιπές υπηρετριούλες του σινεμά), αλλά το ότι οι ίδιοι, υποτίθεται, θα μας σώσουν! Χωρίς ν’ αλλάζουν, ουδέ κατ’ ελάχιστον, μυαλά και τρόπους συμπεριφοράς. Και εξακολουθούν να φέρονται το ίδιο προβλέψιμα, το ίδιο ανιαρά και το ίδιο καταστροφικά, περιστρεφόμενοι γύρω από την ιδιοτέλεια και το προσωπικό τους βόλεμα.
Οι ίδιοι που μέχρι να σκάσει η φούσκα της κάλπικης ευδαιμονίας που μας σερβίριζαν επί χρόνια, προκειμένου κα κυβερνούν απερίσπαστοι, ασελγώντας παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως στο κορμί της αμέριμνης πατρίδας. Ο καθένας, (απαξάπαντες), με τον τρόπο και τη δύναμη της «μασελίτσας» του έριχνε και τη δαγκωνούλα του. Αυτά, όμως, είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα, πάμε παρακάτω.
Σήμερα, το άθλιο πολιτικό κατεστημένο εξακολουθεί να περιπαίζει ασύστολα τον εξουθενωμένο και αποσβολωμένο λαό με γνώμονα το πολιτικό του μικροσυμφέρον. Το σώμα στην, τάχα, διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς στο Μαξίμου, αλλά το μάτι στις δημοσκοπήσεις και το μυαλό στην επόμενη μέρα, (τις προσεχείς εκλογές).
Ο Σαμαράς, ενθαρρυμένος από τα σημερινά νούμερα, («βράζει η πορδή του και θαρρεί πως είναι δύναμη»), τα ίδια που 2,5 χρόνια πριν κουβαλούσαν στο απέναντι μαγαζί τις ίδιες φρούδες ελπίδες, επαναλαμβάνει την ίδια χαζή και κοντόφθαλμη τακτική Παπανδρέου του 2009, χωρίς, (μόνο), τα καραγκιοζιλίκια με τα κρητικά τρακτέρ, τις ψευτολιποθυμίες από δακρυγόνα στον Πειραιά και τις δολιχοδρομίες μπροστά στις κάμερες, στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, που έκανε ο σαχλαμάρας Γιωργάκης.
Ακόμη κι αν εκλεγεί αυτοδύναμος τον περιμένει η ίδια τύχη με το εξουσιολάγνο χαζό Κοσταρίκι. Παρ’ όλα αυτά, λες κι η χώρα είναι ρουλέτα, επιμένει να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του. Όμως φίδι κολοβό πουν τον περιμένει! Και μπόλικο από το νέο προϊόν έκφρασης αποδοκιμασίας, το αλεύρι! (Εάν δεν αποτελέσει, στο μεταξύ, πανάκριβο είδος πολυτελείας οπότε θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μέσον πολιτικής αποδοκιμασίας).
Ο σιβυλλικός αμπελοφιλόσοφος, ο γιός του σανοπώλη, όπως αυτοαποκαλείται φιλάρεσκα ο γνωστός κωλοτούμπας κ. Καρατζαφέρης, βλέποντας τα ποσοστά του να κατρακυλούν ραγδαία, τρελαμένος ο ίδιος βάλθηκε να τρελάνει κι εμάς με καντρίλιες και πιρουέτες, μία μπρος- μία πίσω, και το μόνο που λέει καθαρά είναι… «Εκλογές; Ας το γι’ αργότερο»! Προφανώς προσδοκώντας ανάσταση νεκρών ποσοστών.
Στο πασοκικό σκορποχώρι γίνεται χαμός. Με την επερχόμενη συντριβή, οι βουλευτές που καταλαβαίνουν πως μετά τις εκλογές θα θυμίζουν κάτι μεταξύ Λουμούμπα και Λούα-Λούα, άρχισαν να «ξετσουτσουρδώνουν» και με τον χρυσό κανόνα, «ο βρεγμένος βροχή δεν φοβάται», το «παίζουν» πλέον αντιστασιακοί! Σου λέει, ο πασόκος «πατήρ του Έθνους»:
- Εντάξει, το φούμο, φούμο! Αυτό το εξασφαλίσαμε, αλλά να γλιτώσουμε, τουλάχιστον, τ’ αυγά, τα γιαούρτια και τη φάπα!
Ο χοντρομπαλάς κ. Ευφράδειας, με το ένα ημικώλιον στην προεδρική καρέκλα του ΠΑΣΟΚ και το άλλο στο Μαξίμου, τσακώνεται με τον Σαμαρά γιά το ποιός διέσωσε τους 13ο και 14ο μισθούς. Αλλά μάλλον έπεσαν κι οι δυό στην καλοστημένη από την τρόικα, λούμπα. Τα «σώστρα» της ιστορίας αυτής θα κοστίσουν διπλάσια κι από τους δύο μισθούς!
Εκείνος όμως που εμφανίζει αξιοθρήνητη εικόνα είναι ο μικρός Κοσταρίκος. Όπου πράγματι, καθιστά επίκαιρο το σύνθημα: «Πού’ σαι Αντρέα γιά να δεις, το παιδί της Αλλαγής»! Μάλιστα! Πού’ σαι να το δεις και να το φτύσεις,…. κατάμουτρα!
- Φτου! σου, παλιοκερατά, που πήρες το κόμμα μου και το κατάντησες …τελεία. Και μάλιστα με παύλα, δίπλα!
Τώρα που περιφέρεται, μικρός θλιβερός και ασήμαντος, τώρα φαίνεται η απόλυτη γύμνια κι η μηδαμινότητά του. Και, όπως πάντα, περί άλλα τυρβάζει! Αν και σκέτο μαδημένο κοτόπουλο από κύρος, στέλνει μεταμεσονύχτια χαρτιά στους βουλευτές του γιά…. αναβολή των εκλογών. Ο κόσμος καίγεται αυτός το μυαλό του στις εκλογές. Όπως το 2009, αλλά με αντίθετο πρόσημο. (Έτσι του είπανε να κάνει οι σύμβουλοι, μπας κι η επερχόμενη λαίλαπα βοηθήσει στο να μπουρδουκλωθούν οι ευθύνες της ανυπαρξίας του μέσα στα συντρίμια που προβλέπεται να μεταβληθεί ο τόπος). Και ασχολείται με το αν οι μετοχές της καταστροφής των τραπεζών θα είναι κοινές ή προνομιούχες!
Ο Παπαδήμος, απλώς προεδρεύει, ο Παπούλιας λαγοκοιμάται στην καρέκλα του και η Αριστερά, όπως πάντα, χάνει ένα ακόμη τραίνο.
Η μεν παραδοσιακή, το βιολί της, με τα ίδια σαχλά, ανιαρά και αναποτελεσματικά τερτίπια. Η ίδια, παμπάλαια, αλλά… προοδευτική συνταγή. Απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και φωνές γιά… κεκτημένα! Λες και στον σημερινό ορυμαγδό θα ιδρώσει κανένα ευρωπαϊκό αυτί αν οι Έλληνες, που αυτοί τους θεωρούν τεμπέληδες κι αντιπαραγωγικούς, χάσουν κι άλλη μιά εργάσιμη μέρα. Με το συμπάθιο, χέ….αν !
Όμως αυτό έμαθαν τόσα χρόνια, αυτό εφάρμοζαν κι αυτό κάνουν και τώρα. Αγωνιζόμενοι, πάντα, να κατακτήσουν αύριο, αυτό που είχαν … χθες! Έτσι, σκεπτόμενοι πάντοτε προοδευτικά, αφού ανέστησαν τον Στάλιν, πάνε τώρα γιά Λένιν και αύριο σειρά έχει… ο Μαρξ. Στο όνομα της προόδου, πάντα!
Η μεγάλη απογοήτευση, όμως, εστιάζεται στη λογική, ευρωπαϊκή αριστερά, που αν και πολύ σωστά φωνάζει γιά μιά άλλη πολιτική, δεν την εμφανίζει, (επί τέλους την ευλογημένη!), στο τραπέζι να την μάθουμε και να την στηρίξουμε όλοι, αλλά παγιδεύεται κι αυτή πίσω από φαύλους συνδικαλισταρέους του παρελθόντος με ανεδαφικά μαξιμαλιστικά συνθήματα, περί κεκτημένων δικαιωμάτων και άλλα τέτοια κούφια. Αφού είναι πασίγνωστο και πάνσοφο, το: «όχι όπως μάθαμε, όπως βρήκαμε». Και τώρα όλα αρχίζουν, δυστυχώς, από μηδενική βάση.
Μιά αριστερά που, την εποχή των παχιών αγελάδων, με άκριτες μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και συνεχείς συνθηματολογικές κινητοποιήσεις, συνέβαλε, με όχημα τον παράλογο συνδικαλισμό της, στην επιτάχυνση της πορείας προς το γκρεμό.
Πάντως, ειλικρινά πιστεύω πως ο Τσίπρας, μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, μπορεί να συμβάλλει σε κάποια αλλαγή του πολιτικού ρου. Τον Κουβέλη, παρά το ήρεμο του λόγου και το γλυκό του ύφους, αν προσέξει κανείς καλά αυτά που λέει, θα διακρίνει όλα εκείνα τα στοιχεία του παλαιοκομματικού μπαγαπόντη που, εντελώς τυχαία, ο άνεμος της καταστροφής που λυσσομανά στη χώρα, φουσκώνει, ευκαιριακά και προσωρινά, τα πανιά του. Και αφήνει να διαφαίνεται ένα νέο ΠΑΣΟΚ, στη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ!
Και μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό, η τρόικα ενσκήπτει δριμεία ως Νέμεση και αλωνίζει, στρεφόμενη επί δικαίων και αδίκων, ουσιαστικής αντιστάσεως μη ούσης. Οπότε η πραγματική σωτηρία των Ελλήνων επαφίεται μόνο σε επέμβαση κάποιας ανώτερης δύναμης, που οι πιστεύοντες αποκαλούν Θεό και οι μη, Τύχη, ή όπως αλλιώς θέλουν.
Πάντως η στήλη πιστεύει στο αρχαίο ρουμελιώτικο ρητό: «Γιά ψιλή, γιά χοντρή, το βέβαιο είναι ότι θα την «αρπάξουμε»! Και το μόνο που κάνει, είναι να προσθέσει ένα: «πάλι» στο τέλος του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου