Στοχασμοί
Οι μέρες και ώρες που ζούμε είναι πραγματικά ιστορικές, γιά όσους μπορούν να καταλάβουν λίγο πέρα από συντάξεις που κόβονται, μισθούς που μειώνονται, (από όσους έχουν ακόμη δουλειά), οικονομικές αφαιμάξεις που εφαρμόζονται, όνειρα που γκρεμίζονται, ζωές που κατεδαφίζονται. Είναι ιστορικές γιατί τώρα το καράβι μιάς ολόκληρης χώρας αλλάζει πορεία.
Τώρα γίνεται βίαια και μοιραία, ό,τι δεν κάναμε μόνοι μας, ως οφείλαμε, πριν πολλά- πολλά χρόνια. Και κάθε τέτοια βίαιη, και προς τα κάτω, αλλαγή φέρνει φτώχεια στην τσέπη, μούδιασμα στο σώμα και απόγνωση στην ψυχή.
Οι όποιες τωρινές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, σπασμωδικές, ανοργάνωτες και ενστικτώδεις, μοιάζουν αλυσιτελείς και ατελέσφορες, ως προς το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Και με τέτοιον αντίπαλο απέναντι, φαντάζουν σαν απελπισμένη μάχη οπισθοφυλακών. Ασπιρίνη εναντίον καρκίνου.
Η στήλη, βαριά προσβεβλημένη από την καθολική και διάχυτη μελαγχολία, σαν διέξοδο από το σημερινό ψυχικό και πνευματικό στρίμωγμα που αισθάνεται, θυμήθηκε ξαφνικά και αυτόματα, κάποιες άλλες ιστορικές στιγμές της πατρίδος.
Ανεβαίνοντας την Λεωφόρο Μεσογείων, στο ύψος του Πενταγώνου, δεξιά και απέναντι, υπάρχουν υπηρεσίες του Υπουργείου Συγκοινωνιών. Μεταξύ της κεντρικής λεωφόρου ανόδου στου Παπάγου και του πίσω δρόμου, της οδού Αναστάσεως. Ανεβαίνοντας την Αναστάσεως, κάμποσα μέτρα μετά το Υπουργείο, υπάρχει δεξιά ένα αλσάκι και αριστερά σπίτια. Στο παρκάκι υπάρχουν δύο μικρές εκκλησίες, της Αναστάσεως και της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Λίγο πριν από την πρώτη, μέσα στο πάρκο, στα ριζά έξι γιγαντιαίων κυπαρισσιών, υπάρχουν έξι, μία ανά δέντρο, μικρές μαρμάρινες πινακίδες που γράφουν. «Γούναρης», «Θεοτόκης», «Πρωτοπαπαδάκης», «Χατζηανέστης», «Στράτος» και «Μπαλτατζής». Πρόκειται γιά τον τόπο εκτελέσεως των καταδικασθέντων, μετά την «Δίκη των Έξι», όπως έμεινε στην Ιστορία. Των θεωρηθέντων ως πρωταιτίων της Μικρασιατικής καταστροφής.
Εκεί, στο σημείο εκείνο, οι προαναφερθέντες Έξι, το πρωί της 15ης Νοεμβρίου του 1922, αντάλλαξαν τη ζωή τους, (πιθανότατα άδικα, σίγουρα βιαστικά και χάριν σκοπιμότητος), με τη ζωή 600.000 Μικρασιατών ομοεθνών τους, (ένας γιά κάθε 100.000!), και ξέπλυναν το μεγαλύτερο εθνικό ρεζιλίκι της Νεώτερης Ελλάδος, αυγατίζοντας, ταυτόχρονα, τη χώρα με 1,5 εκατομμύριο ζωντανό και δραστήριο «υλικό», που ξεριζωμένο από τις εστίες του μικρασιατικού ελληνισμού ήρθε στη Μητέρα Πατρίδα, εμπλουτίζοντας και αναζωογονώντας το γηγενές αίμα που μαράζωνε, στενόμυαλο και οπισθοδρομικό, και βάδιζε προς τον εκφυλισμό.
Ομολογώ πως, αν και βέρος Αθηναίος που πέρασε από το σημείο εκατοντάδες φορές, αγνοούσα αυτή την ξεχασμένη και πεταμένη, λίγα μέτρα από μιά κεντρική λεωφόρο και δυό βήματα από αυλές και μπαλκόνια, τελευταία σελίδα του μεγαλύτερου δράματος που έζησε ο ελληνισμός, κατά τον 19ο αιώνα. Το σημείο το ανακάλυψα τυχαία και, αιφνιδιασμένος, δεν κράτησα τη σειρά αναγραφής των ονομάτων, που υποδηλώνει το ακριβές σημείο που αντιμετώπισε ένας έκαστος το εκτελεστικό απόσπασμα. Όμως ήταν εκεί και οι Έξι.
Αναρωτιέμαι, σαν πόσοι Αθηναίοι, απ’ αυτούς που ζουν και διασχίζουν την περιοχή, γνωρίζουν τι περιέχει και ποιά η ιστορική σημασία της;
Θα μου πείτε, τι μας τα λες τώρα αυτά και τι μας μπερδεύεις μ' εκατό χρόνια πριν, εδώ χανόμαστε! Η απάντηση, δοσμένη από κάποιον σοφό, είναι μία.
- Λαός που ξεχνά, ή αγνοεί την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει!
Μέχρι να την αποστηθίσει!, συμπληρώνω εγώ.
Οι μέρες και ώρες που ζούμε είναι πραγματικά ιστορικές, γιά όσους μπορούν να καταλάβουν λίγο πέρα από συντάξεις που κόβονται, μισθούς που μειώνονται, (από όσους έχουν ακόμη δουλειά), οικονομικές αφαιμάξεις που εφαρμόζονται, όνειρα που γκρεμίζονται, ζωές που κατεδαφίζονται. Είναι ιστορικές γιατί τώρα το καράβι μιάς ολόκληρης χώρας αλλάζει πορεία.
Τώρα γίνεται βίαια και μοιραία, ό,τι δεν κάναμε μόνοι μας, ως οφείλαμε, πριν πολλά- πολλά χρόνια. Και κάθε τέτοια βίαιη, και προς τα κάτω, αλλαγή φέρνει φτώχεια στην τσέπη, μούδιασμα στο σώμα και απόγνωση στην ψυχή.
Οι όποιες τωρινές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, σπασμωδικές, ανοργάνωτες και ενστικτώδεις, μοιάζουν αλυσιτελείς και ατελέσφορες, ως προς το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Και με τέτοιον αντίπαλο απέναντι, φαντάζουν σαν απελπισμένη μάχη οπισθοφυλακών. Ασπιρίνη εναντίον καρκίνου.
Η στήλη, βαριά προσβεβλημένη από την καθολική και διάχυτη μελαγχολία, σαν διέξοδο από το σημερινό ψυχικό και πνευματικό στρίμωγμα που αισθάνεται, θυμήθηκε ξαφνικά και αυτόματα, κάποιες άλλες ιστορικές στιγμές της πατρίδος.
Ανεβαίνοντας την Λεωφόρο Μεσογείων, στο ύψος του Πενταγώνου, δεξιά και απέναντι, υπάρχουν υπηρεσίες του Υπουργείου Συγκοινωνιών. Μεταξύ της κεντρικής λεωφόρου ανόδου στου Παπάγου και του πίσω δρόμου, της οδού Αναστάσεως. Ανεβαίνοντας την Αναστάσεως, κάμποσα μέτρα μετά το Υπουργείο, υπάρχει δεξιά ένα αλσάκι και αριστερά σπίτια. Στο παρκάκι υπάρχουν δύο μικρές εκκλησίες, της Αναστάσεως και της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Λίγο πριν από την πρώτη, μέσα στο πάρκο, στα ριζά έξι γιγαντιαίων κυπαρισσιών, υπάρχουν έξι, μία ανά δέντρο, μικρές μαρμάρινες πινακίδες που γράφουν. «Γούναρης», «Θεοτόκης», «Πρωτοπαπαδάκης», «Χατζηανέστης», «Στράτος» και «Μπαλτατζής». Πρόκειται γιά τον τόπο εκτελέσεως των καταδικασθέντων, μετά την «Δίκη των Έξι», όπως έμεινε στην Ιστορία. Των θεωρηθέντων ως πρωταιτίων της Μικρασιατικής καταστροφής.
Εκεί, στο σημείο εκείνο, οι προαναφερθέντες Έξι, το πρωί της 15ης Νοεμβρίου του 1922, αντάλλαξαν τη ζωή τους, (πιθανότατα άδικα, σίγουρα βιαστικά και χάριν σκοπιμότητος), με τη ζωή 600.000 Μικρασιατών ομοεθνών τους, (ένας γιά κάθε 100.000!), και ξέπλυναν το μεγαλύτερο εθνικό ρεζιλίκι της Νεώτερης Ελλάδος, αυγατίζοντας, ταυτόχρονα, τη χώρα με 1,5 εκατομμύριο ζωντανό και δραστήριο «υλικό», που ξεριζωμένο από τις εστίες του μικρασιατικού ελληνισμού ήρθε στη Μητέρα Πατρίδα, εμπλουτίζοντας και αναζωογονώντας το γηγενές αίμα που μαράζωνε, στενόμυαλο και οπισθοδρομικό, και βάδιζε προς τον εκφυλισμό.
Ομολογώ πως, αν και βέρος Αθηναίος που πέρασε από το σημείο εκατοντάδες φορές, αγνοούσα αυτή την ξεχασμένη και πεταμένη, λίγα μέτρα από μιά κεντρική λεωφόρο και δυό βήματα από αυλές και μπαλκόνια, τελευταία σελίδα του μεγαλύτερου δράματος που έζησε ο ελληνισμός, κατά τον 19ο αιώνα. Το σημείο το ανακάλυψα τυχαία και, αιφνιδιασμένος, δεν κράτησα τη σειρά αναγραφής των ονομάτων, που υποδηλώνει το ακριβές σημείο που αντιμετώπισε ένας έκαστος το εκτελεστικό απόσπασμα. Όμως ήταν εκεί και οι Έξι.
Αναρωτιέμαι, σαν πόσοι Αθηναίοι, απ’ αυτούς που ζουν και διασχίζουν την περιοχή, γνωρίζουν τι περιέχει και ποιά η ιστορική σημασία της;
Θα μου πείτε, τι μας τα λες τώρα αυτά και τι μας μπερδεύεις μ' εκατό χρόνια πριν, εδώ χανόμαστε! Η απάντηση, δοσμένη από κάποιον σοφό, είναι μία.
- Λαός που ξεχνά, ή αγνοεί την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει!
Μέχρι να την αποστηθίσει!, συμπληρώνω εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου