Θέσεις - Απόψεις
Πολύς κόσμος, αγνός κι αθώος, μέσα στην παραζάλη που του δημιουργούν οι αλλεπάλληλες σφαλιάρες που του αποσυναρμολόγησαν την οικογενειακή του οικονομία, του κατέστρεψαν τα όνειρα και του γκρέμισαν παρόν και μέλλον, απορεί αποσβολωμένος:
- Μα εγώ δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανένα, σαν σκυλί δούλευα μιά ζωή. Γιατί, λοιπόν, να την βλέπω τώρα ερείπια; Σε τι έφταιξα που διάφοροι ανίκανοι και διεφθαρμένοι που με κυβέρνησαν και οι κλέφτες που διαπλέχτηκαν μαζί τους, ρήμαξαν τον τόπο. Γιατί να πληρώνω τώρα εγώ;
Το ερώτημα, μαζί με το δίκιο που αναβλύζει και την αγανάκτηση που εκπέμπει, κατ’ αρχήν είναι σωστό. Όμως, όπως γιά όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή και τη φύση, υπάρχει κι εδώ εξήγηση. Οι παραβολές, οι μεταφορές, οι αλληγορίες και τα παραδείγματα εξηγούν καλύτερα και τα πιό δύσκολα πράγματα. Επιχειρώ κάτι τέτοιο.
Ας θεωρήσουμε ότι η ελληνική οικονομία είναι μία τεράστια δεξαμενή νερού. Μιά δεξαμενή που τροφοδοτεί, ας πούμε, 100 κρουνούς, εκατό βρύσες που χρησιμοποιούν το νερό της και την αδειάζουν, θεωρώντας πως αυτές οι βρύσες είμαστε εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας. Αυτή η δεξαμενή, που θα πρέπει να διαθέτει νερό, ας υποθέσουμε πως την γέμιζαν νερά από διάφορες πηγές. Μία κανονική και νόμιμη και διάφορες άλλες παράνομες, που της έριχναν είτε κλεμμένο, είτε δανεικό νερό. Και η δεξαμενή έμενε πάντα γεμάτη και τροφοδοτούσε κανονικά τις βρύσες.
Από την κάτω μεριά, οι εκατό βρύσες, (εμείς οι καταναλωτές, οι Έλληνες), τραβάγαμε νερό. Κατά τις ανάγκες μας και κατά το κέφι μας. Κάποιες βρύσες, οι άμυαλες, ήσαν ορθάνοιχτες νυχθημερόν και σπαταλούσαν άσκοπα το πολύτιμο νεράκι. Κάποιες ήσαν μισάνοιχτες, κάποιες ανοιγόκλειναν γιά λογική χρήση και κάποιες, ίσα που έσταζαν, συντηρώντας μόλις τους κατόχους τους που ξεροστάλιαζαν.
Κάποια στιγμή, το κλεμμένο και το δανεικό νερό σταμάτησε να τροφοδοτεί τη δεξαμενή, αφού οι κάτοχοί του πήραν χαμπάρι την κομπίνα κι έκοψαν την παροχή, και οι νόμιμες πηγές άρχισαν να στερεύουν κι αυτές. Σε λίγο, αφού η κατανάλωση δεν έπαυε, και μέχρι να πάρει κανείς χαμπάρι το τι γινόταν, η δεξαμενή στράγγιξε! Δεν της έμεινε ούτε σταγόνα!
Αποτέλεσμα, το νερό λείπει σε όλους. Και σ’ αυτούς που το σκόρπαγαν άκριτα και άμυαλα, αλλά και σ’ αυτούς που το πρόσεχαν σαν τα μάτια τους και το απολάμβαναν με το σταγονόμετρο. Η λειψυδρία χτυπά, πλέον, κατακέφαλα επί δικαίων κι αδίκων!
Όπως είναι προφανές, τη ζημιά δεν την προξένησαν όλοι, την πληρώνουν, όμως, όλοι! Αυτό συμβαίνει τώρα στην ελληνική κοινωνία, που τη νύφη πληρώνουν όλοι, αδιακρίτως ευθύνης και συμμετοχής στη ζημιά.
Η παραβολή, βεβαίως, έχει και συνέχεια, στο τι μέλλει και τι δέον γενέσθαι εφεξής.
Η προσοχή και η μέριμνα θα πρέπει να στραφεί, πλέον, στις νόμιμες πηγές νερού. Αυτές θα πρέπει και να αυξηθούν σε πλήθος, αναζητώντας κι άλλες, ανεκμετάλλευτες μέχρι σήμερα, και στις υπάρχουσες να βελτιωθεί η απόδοση. Και να προσεχτούν ως κόρη οφθαλμού. Πρέπει οπωσδήποτε ν’ αυξηθεί το νεράκι που εισρέει στη δεξαμενή!
Από την άλλη, οι κρουνοί εκροής θα πρέπει να προσαρμόσουν την ροή τους, αφ’ ενός στη δυνατότητα παροχής της δεξαμενής και, αφ’ ετέρου, να επανεξετάσουν τις ανάγκες της κάθε βρύσης, (καταργώντας τις περιττές ή περιορίζοντας κάποιες άλλες), ούτως ώστε να βολευτεί η κατάσταση γιά όλους! Προσδοκώντας και ευχόμενοι στον καλό Θεό να τσοντάρει με το άνοιγμα των δικών του κρουνών, στο γέμισμα των δικών μας ταμιευτήρων.
Όλα πλέον βρίσκονται στα χέρια του φάσματος, που αρχίζει από τους πολιτικούς και τελειώνει στους πολιτικάντηδες, οι οποίοι θα κληθούν να διαχειριστούν την υπόθεση, αλλά και του λαού που θα τους επιλέγει.
Αυτό αποτυπώνει, με λίγα και αλληγορικά λόγια, μιά ιστορική διαδρομή που άρχισε τριάντα χρόνια πριν και θα τραβήξει καμιά εκατοστή, μετά. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Πολύς κόσμος, αγνός κι αθώος, μέσα στην παραζάλη που του δημιουργούν οι αλλεπάλληλες σφαλιάρες που του αποσυναρμολόγησαν την οικογενειακή του οικονομία, του κατέστρεψαν τα όνειρα και του γκρέμισαν παρόν και μέλλον, απορεί αποσβολωμένος:
- Μα εγώ δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανένα, σαν σκυλί δούλευα μιά ζωή. Γιατί, λοιπόν, να την βλέπω τώρα ερείπια; Σε τι έφταιξα που διάφοροι ανίκανοι και διεφθαρμένοι που με κυβέρνησαν και οι κλέφτες που διαπλέχτηκαν μαζί τους, ρήμαξαν τον τόπο. Γιατί να πληρώνω τώρα εγώ;
Το ερώτημα, μαζί με το δίκιο που αναβλύζει και την αγανάκτηση που εκπέμπει, κατ’ αρχήν είναι σωστό. Όμως, όπως γιά όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή και τη φύση, υπάρχει κι εδώ εξήγηση. Οι παραβολές, οι μεταφορές, οι αλληγορίες και τα παραδείγματα εξηγούν καλύτερα και τα πιό δύσκολα πράγματα. Επιχειρώ κάτι τέτοιο.
Ας θεωρήσουμε ότι η ελληνική οικονομία είναι μία τεράστια δεξαμενή νερού. Μιά δεξαμενή που τροφοδοτεί, ας πούμε, 100 κρουνούς, εκατό βρύσες που χρησιμοποιούν το νερό της και την αδειάζουν, θεωρώντας πως αυτές οι βρύσες είμαστε εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας. Αυτή η δεξαμενή, που θα πρέπει να διαθέτει νερό, ας υποθέσουμε πως την γέμιζαν νερά από διάφορες πηγές. Μία κανονική και νόμιμη και διάφορες άλλες παράνομες, που της έριχναν είτε κλεμμένο, είτε δανεικό νερό. Και η δεξαμενή έμενε πάντα γεμάτη και τροφοδοτούσε κανονικά τις βρύσες.
Από την κάτω μεριά, οι εκατό βρύσες, (εμείς οι καταναλωτές, οι Έλληνες), τραβάγαμε νερό. Κατά τις ανάγκες μας και κατά το κέφι μας. Κάποιες βρύσες, οι άμυαλες, ήσαν ορθάνοιχτες νυχθημερόν και σπαταλούσαν άσκοπα το πολύτιμο νεράκι. Κάποιες ήσαν μισάνοιχτες, κάποιες ανοιγόκλειναν γιά λογική χρήση και κάποιες, ίσα που έσταζαν, συντηρώντας μόλις τους κατόχους τους που ξεροστάλιαζαν.
Κάποια στιγμή, το κλεμμένο και το δανεικό νερό σταμάτησε να τροφοδοτεί τη δεξαμενή, αφού οι κάτοχοί του πήραν χαμπάρι την κομπίνα κι έκοψαν την παροχή, και οι νόμιμες πηγές άρχισαν να στερεύουν κι αυτές. Σε λίγο, αφού η κατανάλωση δεν έπαυε, και μέχρι να πάρει κανείς χαμπάρι το τι γινόταν, η δεξαμενή στράγγιξε! Δεν της έμεινε ούτε σταγόνα!
Αποτέλεσμα, το νερό λείπει σε όλους. Και σ’ αυτούς που το σκόρπαγαν άκριτα και άμυαλα, αλλά και σ’ αυτούς που το πρόσεχαν σαν τα μάτια τους και το απολάμβαναν με το σταγονόμετρο. Η λειψυδρία χτυπά, πλέον, κατακέφαλα επί δικαίων κι αδίκων!
Όπως είναι προφανές, τη ζημιά δεν την προξένησαν όλοι, την πληρώνουν, όμως, όλοι! Αυτό συμβαίνει τώρα στην ελληνική κοινωνία, που τη νύφη πληρώνουν όλοι, αδιακρίτως ευθύνης και συμμετοχής στη ζημιά.
Η παραβολή, βεβαίως, έχει και συνέχεια, στο τι μέλλει και τι δέον γενέσθαι εφεξής.
Η προσοχή και η μέριμνα θα πρέπει να στραφεί, πλέον, στις νόμιμες πηγές νερού. Αυτές θα πρέπει και να αυξηθούν σε πλήθος, αναζητώντας κι άλλες, ανεκμετάλλευτες μέχρι σήμερα, και στις υπάρχουσες να βελτιωθεί η απόδοση. Και να προσεχτούν ως κόρη οφθαλμού. Πρέπει οπωσδήποτε ν’ αυξηθεί το νεράκι που εισρέει στη δεξαμενή!
Από την άλλη, οι κρουνοί εκροής θα πρέπει να προσαρμόσουν την ροή τους, αφ’ ενός στη δυνατότητα παροχής της δεξαμενής και, αφ’ ετέρου, να επανεξετάσουν τις ανάγκες της κάθε βρύσης, (καταργώντας τις περιττές ή περιορίζοντας κάποιες άλλες), ούτως ώστε να βολευτεί η κατάσταση γιά όλους! Προσδοκώντας και ευχόμενοι στον καλό Θεό να τσοντάρει με το άνοιγμα των δικών του κρουνών, στο γέμισμα των δικών μας ταμιευτήρων.
Όλα πλέον βρίσκονται στα χέρια του φάσματος, που αρχίζει από τους πολιτικούς και τελειώνει στους πολιτικάντηδες, οι οποίοι θα κληθούν να διαχειριστούν την υπόθεση, αλλά και του λαού που θα τους επιλέγει.
Αυτό αποτυπώνει, με λίγα και αλληγορικά λόγια, μιά ιστορική διαδρομή που άρχισε τριάντα χρόνια πριν και θα τραβήξει καμιά εκατοστή, μετά. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου