Και τώρα τί κάνουμε;

Θέσεις - Απόψεις

   Η προαναρτηθείσα ανασκόπηση, μακροσκελής λόγω του χρονικού διαστήματος στο οποίο αναφέρεται, έχει ιστορικό και μόνο χαρακτήρα. Τι, πώς και γιατί έφερε τη χώρα και τον λαό στο σημείο που είναι τώρα και θα ήταν λειψή αν δεν προχωρούσε και σε κάποια συνταγή θεραπείας, (εννοείται, άποψη υποκειμενική και μαχητή). Οποιαδήποτε αγανάκτηση, κραυγές, κατάρες κι αναθέματα που σταματούν μέχρις εκεί είναι ανώφελες, αλυσιτελείς στην ουσία αφού δεν απαντούν στο αγωνιώδες ερώτημα:

   - Και τώρα τι κάνουμε;

   Βγάζουν μόνο άχτι, αγανάκτηση, προχειρότητα και προδίδουν, οπωσδήποτε, όχι συγκρότηση, νηφαλιότητα και, προ πάντων, ευφυΐα.

   Μιά σοβαρή και νηφάλια αντιμετώπιση ενός θέματος απαιτεί, πρώτα απ’ όλα, επισήμανση των δεδομένων του προβλήματος, πριν επιχειρηθεί η λύση του.

   Προφανές είναι πως αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας και τους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Η αστική δημοκρατία, παρ’ όλες τις σκόρπιες αντίθετες κραυγές, έχει καθιερωθεί στην παγκόσμια συνείδηση, όσο γιά την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι που έχουμε «μπλεχτεί» τώρα, το κουβάρι της δεν «ξεμπλέκει» εύκολα, τουλάχιστον μονομερώς). Φωνές περί του αντιθέτου, ήπιες, (σπανίως), ή έξαλλες, (συνήθως), δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστούν σοβαρά, καθ’ όσον ολόκληρος ο κόσμος, (πλην των «φωτεινών» εξαιρέσεων Κούβας και Β. Κορέας), προς τέτοιας μορφής δημοκρατία προσβλέπει κι επιδιώκει. Εφ’ όσον μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί σύστημα διακυβέρνησης που, αποδεδειγμένα, να είναι καλύτερο από την «κοινοβουλευτική δημοκρατία» μας, ακόμη κι αν αυτή θεωρηθεί κακό ή ελλειπές σύστημα, το παιχνίδι θα παίζεται με τους όρους της.

   Άλλο σαφές δεδομένο αποτελεί η διαπίστωση πως το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει χρεοκοπήσει συνολικά, (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), και το πολιτικό προσωπικό, (sic), που το συνθέτει έχει αποσυντεθεί τελείως, βουτηγμένο στο τέλμα της σήψης, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της ιδιοτέλειας και της ανεπάρκειας που το ίδιο κατασκεύασε. Όταν ένας Γεώργιος Παπανδρέου, (με όλα τα αρνητικά του), μετασχηματίζεται σε τρεις γενιές στο χαζό «κοσταρίκο», (κατά το «πιτσιρίκο»), Γιωργάκη, όταν ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής, σε δύο, καταλήγει σ’ έναν άτολμο κι ανεπαρκή Κώστα και όταν ολόκληρη αριστερά δεν καταφέρνει ν’ αρθρώσει συγκροτημένη πρόταση αλλά περιορίζεται σε άναρθρες ή ασυνάρτητες κραυγές, εν ονόματι μιάς «άλλης πολιτικής», χωρίς να καθορίζει ποιά, το αποτέλεσμα είναι νομοτελειακά προκαθορισμένο. Αυτό που βιώνουμε.

   Συνεπώς το πρόβλημα έχει, βασικές ποιοτικές παραμέτρους αλλά και, (προσθέτω, υποκειμενικά πάντα), ποσοτικές. Αρχίζω από το δεύτερο.

   Μιά Βουλή 150 εδρών, μπορεί να κάνει θαυμάσια τη δουλειά που κάνουν σήμερα οι 300. Όποιος έχει παρακολουθήσει εργασίες της, με τα εκ συστήματος άδεια έδρανα, ξέρει πως όλοι μαζεύονται μόνο στις ψηφοφορίες, όπως τα σαλιγκάρια μετά από βροχή, μόνο και μόνο γιά λόγους κομματικής πειθαρχίας στις αποφάσεις της ηγεσίας τους. Μιά τέτοια Βουλή, των 150 εδρών, θα λειτουργεί με πολύ μειωμένο κόστος, λιγότερη αργομισθία και μεγαλύτερη κινητικότητα των βουλευτών, λόγω ανταγωνισμού. Εννοείται πως η σκέψη αυτή μόνο ενθουσιασμό δεν θα σκορπίσει στις τάξεις των συμπαθών «πατεράδων» του Έθνους. Προφανές και κατανοητό, αλλά απαραίτητο να γίνει. Και τώρα το σπουδαιότερο.

   Η στήλη δεν διανοείται να υπεισέλθει, ούτε κατά διάνοια, στις πολιτικές πεποιθήσεις ενός εκάστου. Πιστεύει πως κάθε πολίτης, ως υπεύθυνο ον, σταθμίζοντας τα προσωπικά του συμφέροντα, αλλά και τα ευρύτερα της κοινωνίας όπου ανήκει, θα πρέπει να τοποθετείται πολιτικά μόνος του. Δεξιά, αριστερά, κέντρο, άκρο, όπου κρίνει. Ελεύθερα κι ανεπηρέαστα με οικονομικά και μόνο κριτήρια, αφού η Οικονομία υπερίπταται και επισκιάζει την Πολιτική, η οποία αποτελεί αποφασιστικό εργαλείο της πρώτης. Κομματικές εντάξεις και επιλογές που γίνονται με τη λογική της οπαδικής τοποθέτησης είναι μάλλον έωλες και παράλογες. (Π.χ. ποιός μπορεί να αιτιολογήσει με τη λογική γιατί είναι ολυμπιακός και όχι παναθηναϊκός; Μόνη απάντηση το: Έτσι!). Όπως και αυτές που στηρίζονται σε οικογενειακές παραδόσεις και βιώματα, ενώ οι συνθήκες διαβίωσης του παραδοσιακά ενταγμένου έχουν σήμερα διαφοροποιηθεί ουσιαστικά.

   - Είμαι δεξιός γιατί οι κουκουέδες έσφαξαν τον παππού μου στον Μελιγαλά! Ή

   - Είμαι αριστερός γιατί ο παππούς μου «σάπισε» στη Μακρόνησο!

   Κουτές αγκυλώσεις, αφού η ζωή προχωράει, οι συνθήκες μεταβάλλονται και τα, καλώς εννοούμενα, συμφέροντα πιθανόν να υποδεικνύουν άλλα! Όποιος πάει με το συναίσθημα, κόντρα στην οικονομική του θέση και προοπτική, απλώς λαθεύει και πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται. Έχω φίλη κομμουνίστρια που διατηρεί κατάστημα σε αριστοκρατική συνοικία της Αθήνας και πουλάει… αντίκες! Προφανώς οραματίζεται την μετατροπή του ακριβού εμπορεύματός της σε προλεταριακό είδος πρώτης ανάγκης! Βεβαίως ανοηταίνει, ματαιοπονεί και αυτοχειριάζεται.

   Και τώρα το ζουμί. Αφού έκαστος ξεκαθαρίσει, σοβαρά και υπεύθυνα, με τον εαυτό του την κομματική του ένταξη, τότε θ’ αρχίσει την πιό δύσκολη δουλειά. Ό,τι δεν έγινε ποτέ με σοβαρότητα στο παρελθόν. Την επιλογή των προσώπων, μέσα στον πολιτικό χώρο που εντάσσεται! Όσο τα έδρανα κι οι θώκοι γεμίζουν με Αποστολάκηδες, Ψιψινάκηδες, Βάνες Μπάρμπες, Νάνες Μούσχουρες, Παταβούκηδες και τέτοιους αναγνωρίσιμους αλλά όχι αναγνωρισμένους, σε ικανότητα σκέψης και πολιτικής δράσης, προκοπή δεν θα γίνει. Απαιτείται σοβαρότητα! Δηλαδή ό,τι έλειπε, κατά κανόνα, στις μέχρι τώρα επιλογές μας.

   - Τι κόμμα ψηφίζεις;

   - Το Χ,

   - Α΄, ωραία, τότε βάλε μωρέ κι ένα σταυρό στον Καραμήτρο. Είναι καλό παιδί!

   - Εν τάξει, γιά χατίρι σου θα του βάλω!

   Κι έτσι επιπόλαια, φτιαχνόταν ο μειονεκτικός εσμός των Μαυρογιαλούρων και των λοιπών παμπόνηρων λιγούρηδων που «ξέσκισαν» τη χώρα και το μέλλον των παιδιών της.

   Το πολιτικό σύστημα, αφού δεν μπορεί ν’ αντικατασταθεί με άλλο, θα πρέπει να αναγεννηθεί. Και μπορεί. Όπως ο μυθικός φοίνικας, μέσα από την αποτέφρωσή του. Στο χέρι μας είναι, στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν αυτές, με μεγάλη περίσκεψη, εξαντλητικό έλεγχο και ψάξιμο να εκλέξουμε τους πραγματικά άξιους, έντιμους και ικανούς, οι οποίοι θα καθίσουν στα έδρανα της Βουλής, όχι γιά να τα… κλάσουν, όπως έλεγε… ευφυώς και υπερηφάνως, κάποιος νυν «μπαμπάς» μας, αλλά γιά να τα τιμήσουν, εργαζόμενοι γιά το καλό του τόπου και του λαού.

   Αυτοί, νέοι στα μυαλά, (όχι απαραίτητα στην ηλικία), θα βρουν διέξοδο στα αδιέξοδα, θα συμπήξουν νέους πολιτικούς σχηματισμούς, συσχετισμούς και συμμαχίες και θα ξαναβάλουν τη χώρα σε σωστό δρόμο λειτουργίας των θεσμών.

   Με αποκλεισμό των φαύλων, των ιδιοτελών και των πολιτικάντηδων από τη Βουλή, υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες να αποκτήσει πάλι τη σοβαρότητα και το κύρος που της πρέπει και να πάψει ο κόσμος να την αποκαλεί…. μπουρδέλο! Με την απόρριψη, δε, των βαριδιών και των πάσης φύσεως ανίκανων, ιδιοτελών λαμόγιων της πολιτικής ζωής, (πασίγνωστων πλέον), θα προχωρήσουμε προς την αποκάθαρση των αμαρτιών του παρελθόντος και τον παραδειγματισμό απ’ αυτό. Έχοντας πιάσει τον απόλυτο πάτο, και όχι τον κινητό που μας τσαμπουνάγανε κάθε λίγο και λιγάκι και ο οποίος συνεχώς κατέβαινε σαν ορόσημο, ο μόνος δρόμος που θα μας μένει πλέον θα είναι ο ανοδικός, αυτός της ανάκαμψης.

   Βεβαίως, η αποθεραπεία θα πάρει χρόνια, ίσως και γενιές και η εφαρμογή της οπωσδήποτε είναι αμφισβητήσιμη, αφού η εκτροπή και η υποτροπή θα καραδοκούν πάντα, με ποικίλλες μορφές, πρόσωπα και μεθοδεύσεις.

   Η στήλη πάντως, θεωρεί την θεραπεία, (όχι μόνο την προτεινόμενη, την όποια), πολύ δύσκολο να πάει μέχρι πέρατος, αφού περνάει μέσα από μιά πρώτη και βασικότερη δοκιμασία, την αλλαγή νοοτροπίας ενός ολόκληρου λαού, οπότε, φύσει σκεπτικίστρια, δυσπιστεί. Όμως είναι υποχρεωμένη να γαντζωθεί σ’ αυτή, έστω και σαν πιθανότητα. Είναι η μόνη της ελπίδα, το μόνο φύλλο που της απέμεινε να ποντάρει. Και σπρώχνει τα ρέστα της σ’ αυτήν.