30 - 8 - 1957. Μια σημαδιακή ημερομηνία.

   Ήταν βράδυ της 29^ης Αυγούστου του 1957. Ένας ανερχόμενος φροντιστής μαθηματικός και ένας φέρελπις εκδότης, ήδη αρκετά γνωστός στον χώρο των εκδόσεων φυσικομαθηματικών βιβλίων, συζητούσαν γιά την μελλοντική συνεργασία τους. Καλόπιστοι κι οι δυό δεν άργησαν να τα βρουν. Και στο τέλος αποφάσισαν να γιορτάσουν την συμφωνία τους μ’ ένα ποτήρι κρασί.

   Οι εποχές φτωχές και δύσκολες δεν επέτρεπαν κατοχή πολλών και καλών τροχοφόρων. Μιά μοτοσυκλέτα ADLER υπήρχε μόνο που αποτελούσε την… «κούρσα» του εκδότη και μιά ταβέρνα στους πρόποδες της Πάρνηθας επελέγη ως χώρος εορταστικού σφραγίσματος της συμφωνίας.

   Ποτήρι το ποτήρι, η νύχτα προχώρησε ευχάριστα μέχρις ότου η κόπωση κι η ζάλη έφερε, αρχές ξημερώματος, τον εκδότη να αποχαιρετά τον μαθηματικό στο σπίτι του και να κατευθύνεται κι αυτός στο δικό του, στη Ν. Ερυθραία, όπου παραθέριζε κάθε καλοκαίρι οικογενειακώς, νοικιάζοντας σπίτι και ξεκουβαλώντας όλα τα οικιακά συμπράγκαλα!

   Οι δρόμοι έρημοι, η ζάλη έντονη. Ανεβαίνοντας τη μεγάλη  ανηφόρα του Αμαρουσίου, απέναντι ακριβώς από το Αμαλίειο, τα μάτια του εκδότη έκλεισαν από τη νύστα και δεν ξανάνοιξαν ποτέ. Η γλάρα έφερε τη μηχανή σύρριζα στο πεζοδρόμιο κι ένα δέντρο στην άκρη του βρέθηκε μπροστά στην ορμητική τροχιά του κεφαλιού του οδηγού. Με τη σύγκρουση έσπασαν και τα δύο. Αρκετά μετά επισημάνθηκε το ατύχημα από ένα αυτοκίνητο με αριθμό ΞΑ, (Ξένη Αποστολή), υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας, ενώ το αίμα του μοτοσυκλετιστή είχε φτάσει μέχρι το ύψος του Γυμνασίου Αμαρουσίου. Ξεψύχησε στο νοσοκομειακό.

  Μιάς οικογένειας, η ζωή έκανε τον στρωτό της δρόμο ανηφορικό κατσάβραχο και ο πρώτος της γιός, έκτοτε, όταν γιορτάζει την ονομαστική του γιορτή το κάνει αναγκαστικά, αφού η ζωή τρέχει πάντα μπροστά, αλλά με πολλούς ανεξίτηλους αστερίσκους.

 

   Και κάτι τελευταίο. Ο σπουδαίος μαθηματικός-φροντιστής και μέγας δάσκαλος και φιλόσοφος, έμεινε μέχρι το θάνατό του πιστός συνεργάτης, αρωγός και φίλος της οικογένειας του αδικοχαμένου φίλου του. Ειδικά γιά τον γιό που σπούδασε στο Πολυτεχνείο, υπήρξε σχεδόν ευεργέτης. 

   Τώρα που, μετά από κάμποσα χρόνια, οι παλιοί φίλοι και συνεργάτες έσμιξαν και τα κουτσοπίνουν στις ταβέρνες του ουρανού είμαι βέβαιος πως κάποια άκρη του ματιού τους θα πιάσει αυτή την ανάρτηση και ίσως συγκινηθούν με την αναφορά εκείνης της αποφράδας ημέρας.

Θάλεια Φλωρά-Καραβία. Μεγάλη ζωγράφος, μεγάλη Eλληνίδα, μεγάλη ψυχή!

Εντυπώσεις από τον πόλεμο του 1912-1913
Μακεδονία - Ήπειρος

 

   Κοντά ένα χρόνο το εικονιζόμενο βιβλίο, (έκδοση του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων), περίμενε υπομονετικά τη σειρά του, πάνω στο γραφείο, γιά να διαβαστεί και να θαυμαστεί γιά τα υπέροχα πατριωτικά κείμενα και τα έξοχα σκίτσα της ζωγράφου που τα συνοδεύουν. Οι πολλές ασχολίες κι ο περιορισμένος χρόνος δεν το επέτρεψαν νωρίτερα. Επί τέλους αξιώθηκα. Το ρούφηξα απνευστί και χωρίς πολλά σχόλια παραθέτω αυτούσιο ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα:

 

   «Μέσα στη μοναχική σκηνή, σ’ ένα φορείο, ξαπλωμένο, ένα ωραίο νέο παλληκάρι, ολοζώντανο ακόμα με τα μαλλιά του άτακτα, μακρυά -ποιός ξέρει πόσον καιρό, πολεμούσε στα βουνά! Φαίνεται σαν να χαμογελά, σαν να κοιμάται και να βλέπει γλυκό όνειρο, καμμιά έκφρασι πόνου στα κανονικά του, τα ωραία χαρακτηριστικά, τρυφερά τα γυναικεία χέρια σαν μητέρας τα διορθώνουν, του χαϊδεύουν το πρόσωπο, χλιαρό ακόμα… Και κάτω από την έρημη σκηνή, ο ταπεινός στρατιώτης, ο άγνωστος ήρως πήρε από άγνωστα χείλη φιλιά και δάκρυα, που δεν τα πήρε από τους δικούς του, που θα τον λαχταρούνε, που θα τον περιμένουν. Ύστερα από λίγες ώρες τον πήραν τέσσαρες σύντροφοι, τυλιγμένο σ’ ένα σεντόνι, και τον πήγαν στο βουναλάκι, με τους σταυρούς από ξύλο κι από κλαδιά, να πάρη κι αυτός μιά θεσούλα στη γη της Ηπείρου. Το βουναλάκι εφαίνετο ψηλότερο από τους φουσκωμένους τάφους. Ο πάτερ Γεράσιμος Ηλίας, ο προϊστάμενος του Ευαγγελισμού στην Αλεξάνδρεια, εδιάβασε την ευχή κι’ ένα κλαδάκι δάφνης εσημείωσε τον τάφο του στρατιώτου.»

   Όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο θα καταλάβει γιατί οι Έλληνες του τότε -έναν αιώνα πριν-  έκαναν την Ελλάδα να «μεγάλωνει» και να «μεγαλουργεί», με όλες τις έννοιες και διαστάσεις των όρων, ενώ οι Έλληνες του τώρα την κάνουν να «συρρικνώνεται» ταπεινωμένη. Απελπιστικά και παντού!

«Ευεργετική υπέρ του προσωπικού»

Σαν παλιό σινεμά…

 

   Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ανθούσαν τα θερινά σινεμά. Εκατοντάδες απ’ αυτά στόλιζαν τις αθηναϊκές συνοικίες και πρόσφεραν την μοναδική, ίσως, θερινή ψυχαγωγία στους Αθηναίους, καθ’ όσον δεν είχε εφευρεθεί ακόμη ο θεσμός των… θερινών διακοπών. Το συμπαθητικό, έστω λιγοστό, πράσινο δρόσιζε αρκετά το σώμα κατά την ημέρα, ενώ μιά καλή ταινία έκανε το ίδιο στην ψυχή κατά τις νυχτερινές ώρες.

   Ο Σεπτέμβριος μαζί με τα πρωτοβρόχια του έφερνε την μελαγχολία, το άνοιγμα των σχολείων και το κλείσιμο των θερινών σινεμά. Καθιερωμένη συνήθεια η τελευταία παράσταση, με ενδιαφέρον έργο και μειωμένο εισιτήριο, να μοιράζει τις εισπράξεις της στο προσωπικό του κινηματογράφου. Από τον οπερατέρ της καμπίνας, την ταξιθέτρια, έως τον τελευταίο πιτσιρίκο που μοίραζε, πόρτα-πόρτα στη γειτονιά, διαφημιστικά και ενημερωτικά φέιγ βολάν με το πρόγραμμα του σινεμά, καθ’ όλη τη σαιζόν. Και ο κόσμος, δηλώνοντας έμπρακτα ευγνωμοσύνη γιά τη χαρά και την ψυχαγωγία που του προσφέρθηκαν όλο το καλοκαίρι, συμμετείχε με ενθουσιασμό, ενδόμυχη λύπη και αθρόα προσέλευση, προσφέροντας από καρδιάς τον οβολό του σ’ αυτή την αποχαιρετιστήρια παράσταση. Δίνοντας, ταυτόχρονα, και μιά υπόσχεση, κάτι σαν υποθήκη και ραντεβού γιά… του χρόνου!

   Όλη αυτή την ευχάριστη και νοσταλγική διαδικασία την έφερε στο μυαλό μου η τελευταία ληστεία Τραπέζης στα Άσπρα Σπίτια. Όπως προέκυψε από τις ανακρίσεις, συμπρωταγωνιστές της ήσαν πασίγνωστοι κακοποιοί και τρομοκράτες με τον γνωστό «φερετζέ» της… «πάλης του λαού κατά της εξουσίας και του… κεφαλαίου», το οποίον όμως τσεπώνουν ευχαριστότατα! Το τελευταίο… απαλλοτριωθέν ποσό, λέει, το οποίον ανέρχεται στο καθόλου ευκαταφρόνητο νούμερο των 300.000 ευρώ, δεν θα κατευθυνθεί στα ήδη υπερπλήρη ταμεία της τρομοκρατικής οργάνωσης, αλλά θα ενθυλακωθεί από τους δράστες, ως αμοιβή γιά τους κόπους των και την κάλυψη των προσωπικών τους αναγκών. Δηλαδή μία ληστεία… «ευεργετική υπέρ του προσωπικού»! Πιθανότατα, καθώς δεν υπήρξαν σχετικές διευκρινήσεις, τα χρήματα να διατεθούν στην πληρωμή του ΕΝΦΙΑ των μελών της, ένα καλό σχολείο γιά το γιό του Μαζιώτη, (κάποιος θα πρέπει να φροντίσει και γι’ αυτό το έρημο!), αφού ο πατέρας -επί του παρόντος και μέχρι την επόμενη άδεια- αδυνατεί να το φροντίσει και η μητέρα «περί άλλα τυρβάζει», κρυπτόμενη. Καθώς και γιά διάφορα προσωπικά μικροέξοδα των ληστών.

   Το αστείο της υπόθεσης βρίσκεται στην πλήρη αναγνώριση της ταυτότητας των δραστών. Ένας μάλιστα πρόκειται, λέει, γιά… αδειούχο (!!!) των φυλακών!

   Επειδή αυτή η ιστορία με τις άδειες των επικίνδυνων κι αμετανόητων κακοποιών ξεπερνάει κάθε όριο βλακείας αυτών που αποφασίζουν κάθε φορά ν’ «αμολήσουν» έναν δημόσιο κίνδυνο στην… «αγορά» της κοινωνίας, αλλά και ηλιθιότητος όλων όσοι θέσπισαν αυτό το νομικό έκτρωμα που ανοίγει τις πόρτες των φυλακών σε αμετανόητους κακούργους, η σκοπιμότητα του μέτρου θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού. (Αθέμιτη συναλλαγή, χρηματισμός, δωροδοκία, κ.λπ.). Αφού η φυλακή έχει συγκεκριμμένη σκοπιμότητα και δεν είναι παιδική χαρά, θα πρέπει να λειτουργεί συνεπώς προς την σκοπιμότητα αυτή. Δυστυχώς, αφού αποτελεί «πανεπιστήμιο εγκληματικών σπουδών», δεν πρέπει να εμφανίζεται ως στρατώνας ή κατασκήνωση, εν ονόματι, λέει πάλι, της… επιείκειας, (αυτής ακριβώς που δεν δείχνουν οι πάσης φύσεως κακοποιοί στα θύματά τους), του σωφρονισμού και άλλων τέτοιων γλυκερών ανοησιών, που όχι μόνον δεν περιορίζουν το έγκλημα, αλλά το ενθαρρύνουν και το ενισχύουν με την διαφαινόμενη ατιμωρησία.

   Αναρωτήθηκε κανείς πόσες άδειες πήρε ο κ. Πάσσαρης από τις ρουμάνικες φυλακές και πόσα χρόνια έχει να δει τον… ήλιο, από τότε που… «φιλοξενείται» εκεί; Τέτοιες πρακτικές έχουν απήχηση και, όντως, σωφρονίζουν και όχι το «χάδι» της άκριτης… δήθεν ανθρωπιστικής αντιμετώπισης, αδιακρίτως, κρατουμένων. Διαδικασία που εκτρέφει την προσδοκία δραπέτευσης και αποδυναμώνει τον φόβο της ποινής. Αν όχι στην συνομοταξία των στυγνών έγκλειστων εγκληματιών, που -ούτως ή άλλως- αποτελούν «ολική απώλεια» γιά την κοινωνία, οπωσδήποτε όμως στους φερέλπιδες μιμητές της δράσης τους. Αυτοί θα σκεφτούν πάρα πολύ πριν ξεκινήσουν να γίνουν… «Ρομπέν των δασών».

Φίλοι γιά πάντα!

 Dogs vs cats

 

   Η γενική κατάσταση και η θερινή ραστώνη οδηγούν τη σκέψη σε κάτι πιό ανθρώπινο και πιό τρυφερό.

   Ο μικρός μου εγγονός, τσακάλι όπως όλοι οι μπόμπιρες σ' αυτά τα ηλεκτρονικά μηχανήματα του διαόλου, με βοήθησε ν' ανεβάσουμε στο You Tube το κατωτέρω video που καταρρίπτει κάτι παλιούς και ξεπερασμένους μύθους. Μακάρι να μπορούσε να συμβεί και στην κοινωνία των ανθρώπων.

Η πολιτιστική μας κληρονομιά και οι σημερινοί σκουπιδότοποι.

Αν η Ιστορία γραφόταν αλλιώς, μήπως θα ήταν καλύτερα;

Η χαρά της διατροφικής αλυσίδας των αδέσποτων θηλαστικών!

 

   Από μικρός γαλουχήθηκα, όπως και όλη η γενιά μου, με τον αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τον πολιτισμό που δημιούργησε. Και ποτίστηκα με την υπερηφάνεια που εκείνος μας κληροδότησε, δημιουργώντας μέσα μου ένα αίσθημα υπεροχής έναντι των βαρβάρων της Εσπερίας, οι οποίοι… «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί... κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ»,... τα γνωστά!

   Καθημερινά, κατεβαίνοντας γιά την πόλη, περνώ εμπρός από μία υδατοδεξαμενή πιέσεως, γαρνιρισμένη μονίμως από τόνους αμάζευτων σκουπιδιών τα οποία, εκτός των άλλων, απειλούν την υγεία όσων υδρεύονται απ’ αυτήν με… «λυσσεντερία», όπως θα έλεγε και ένας παλιός Κεφαλλονίτης. Το διακοσμητικό χάλι της δεξαμενής υπήρχε ανέκαθεν, καθ’ όσον οι υπηρεσίες καθαριότητος του Δήμου μας, (αλλά και πλείστων άλλων, πιστεύω, ελληνικών Δήμων), έχουν χάλι ανάλογο της εικόνας που παρουσιάζουν τα σημεία περισυλλογής των σκουπιδιών στην πόλη μας. Σήμερα η κατάσταση είναι πολλαπλώς χειρότερη, καθώς ο απερχόμενος δήμαρχος, περιορισμένης ευφυίας και υπερτροφικής κακοτροπίας, κατάφερε να γίνει αντιπαθής και να... χάσει την επανεκλογή του, μη δυνηθείς να μαζέψει στον β' γύρο 7 περισσότερους ψήφους απ' όσους πήρε στον πρώτο, προκειμένου να ξαναβγεί! Περί τέτοιου βλακός πρόκειται, ο οποίος τώρα... εκδικείται την πόλη, παρατώντας το τιμόνι της διοίκησης και τον Δήμο στη μοίρα του!  

   Εννοείται πως αυτό το παρουσιαζόμενο χάλι συντελείται με την ευγενική χορηγία των σημερινών επιγόνων του φιλοσόφου Μενεδήμου, αλλά και όλων των νυν παρεπιδημούντων εις την ωραίαν πόλη της Ερετρείας, οι οποίοι εφαρμόζουν το αρχαίο ρητό: «Μια σπιθαμή απ’ την…  «έδρα» μας κι όπου αλλού θέλει ας μπεί»! Φορτώνουν τη σακούλα με τα ψαροκόκαλα στην οροφή του αυτοκινήτου -μπας και λερωθεί το… «σαλόνι» του- κι αν αυτή ισορροπήσει μέχρι την περιοχή των κάδων, έχει καλώς. Αλλιώς… ας φάνε κάτι και τα αδέσποτα της διαδρομής! Σιγά που θα κατέβει ο… «Sir», ή η «Dame», να την μαζέψει! Πιφφφ, τσοκαρίες, που έλεγε κι η Μαντάμ Σουσού!

   Μετά θυμήθηκα, κάπου έξω από τη Λωζάννη, σ’ έναν μικρό οικισμό απογόνων του Γουλιέλμου Τέλλου, (αυτού του βάρβαρου που «βάρεσε» το μήλο στο κεφάλι του παιδιού του με το τόξο), ένα μικρό ξύλινο περιποιημένο, πεντακάθαρο και κουκλίστικο σαλεδάκι, που ήταν, λέει, ο… σκουπιδοτενεκές του συγκροτήματος από όπου το απορριμματοφόρο του Δήμου της περιοχής περνούσε και μάζευε τα σκουπίδια! Δυσκολεύτηκα να το πιστέψω, μέχρις ότου ο θυρωρός μου άνοιξε την πόρτα του χώρου και… είδα!

   Τώρα, πολύ προβληματισμένος, σκέφτομαι και ζυγίζω. Και τελικά καταλήγω. Ευχαριστότατα θα άλλαζα προγόνους, προτιμώντας ο… προπροπρο….πάππος μου να κοιμάται σε δέντρα και σπηλιές, μη χτίζοντας Παρθενώνες, «μη φιλοκαλώντας μετ’ ευτελείας» και «μη φιλοσοφώντας άνευ μαλακίας», (Θουκυδίδης: «Περικλέους επιτάφιος»), υπό την αυστηρή προϋπόθεση να άλλαζα και… απογόνους! Γιατί αυτοί που έχω, με την πάροδο των αιώνων όχι μόνο άλλαξαν εντελώς τρόπο… φιλοσοφίας, αλλά τον νέο αυτόν τρόπο με τον οποίο, πλέον, «φιλοσοφούν» τον έβαλαν, συστηματικά, και μέσα σε κάθε εκδήλωση της ζωής τους!   

Περί ΕΝΦΙΑ. Λόγος να γίνεται και στο βάθος σκοτάδι…

Ο παραλογισμός που φέρνει την απόλυτη σύγχυση.

Καλομελέτα κι έρχεται!

 

   Αντιγράφω, αυτολεξεί, το κύριο άρθρο της σημερινής «Καθημερινής».

   «  Η αξία των ακινήτων

   Η ευθυγράμμιση αντικειμενικών και εμπορικών αξιών των ακινήτων είναι απολύτως αναγκαία. Η ακίνητη περιουσία τιμωρήθηκε τα τελευταία χρόνια επειδή το πολιτικό σύστημα δεν διέθετε την επάρκεια και την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή. Τώρα οι ιδιοκτήτες ακινήτων βρίσκονται σε πραγματικά οριακό σημείο. Τίποτα όμως δεν τους εξοργίζει περισσότερο από το γεγονός ότι καλούνται να πληρώσουν φόρους επί εξωπραγματικών τιμών. Η αδικία αυτή, η οποία πλήττει κατά τρόπο βάρβαρο ορισμένες περιοχές, πρέπει να τελειώσει. »

   Φαίνεται πως ο απόλυτος παραλογισμός, από την εν γένει ληστρική φιλοσοφία του πρωτοφανούς «κεφαλικού φόρου» των νεωτέρων χρόνων, που σκαρφίστηκε όχι καμιά στυγνή σοσιαλιστική ή κομμουνιστική κυβέρνηση, αλλά αυτή που προασπίζει, δήθεν, την ελεύθερη οικονομία και την κατοχή ατομικής ιδιοκτησίας, διατάραξε και την λογική της σοβαρότερης και εγκυρότερης εφημερίδας της χώρας. Το βασικό πρόβλημα αυτού του φορολογικού εκτρώματος δεν ευρίσκεται εκεί που το τοποθετεί η καλή εφημερίδα. Αυτό που επισημαίνει ως απαράδεκτο στο κύριο άρθρο της αποτελεί απλά σύμπτωμα υπερφορολόγησης. Δηλαδή, έτσι όπως τοποθετεί το ζήτημα η εφημερίδα, αν αναπροσαρμοσθεί η φορολογητέα ύλη, όλα θα γίνουν ωραία και καλά με τον ΕΝΦΙΑ;

   Η βασική αντίρρηση, αυτή που εξοργίζει τον κόσμο και που θα πληρώσει ακριβά η αστική μας κυβέρνηση, βρίσκεται σ’ αυτή καθ’ αυτή την ύπαρξη του Νόμου. Μέσα στη εισπρακτική δίψα γιά την πλήρωση δημοσιονομικών κενών και το «βούλωμα» όποιας τρύπας του προϋπολογισμού μπορεί, επιτίθεται -και ουσιαστικά δημεύει σε βάθος λίγων χρόνων- και κατά ακίνητης περιουσίας ή οποία στην ουσία της είναι σχολάζουσα και δεν αποφέρει κανένα εισόδημα στον κάτοχό της. Όπως η ανεκμετάλλευτη γη, τα ανοίκιαστα ή αχρησιμοποίητα  κτίσματα και τα προς πώληση, νεόδμητα ή παλαιά διαμερίσματα και καταστήματα. Συν το ότι μετατρέπει κάθε ιδιοκατοικούμενη οικία ή ιδιόχρηστη επαγγελματική στέγη σε ενοικιαζόμενη, με ιδιοκτήτη το… κράτος!

   Εν τοιαύτη περιπτώσει, όλοι όσοι αποστρεφόμενοι τον απόλυτο κρατισμό και την αερολόγα μαρξιστική ουτοπία είχαν καταφύγει στην αγκαλιά του αστικού κόμματος της ΝΔ, διαπιστώνουν πλέον πως όσα εφοβούντο μήπως πάθουν από την έλευση στην εξουσία της αριστεράς, τα παθαίνουν τώρα από την δεξιά… κερκόπορτα του αστικού καθεστώτος! Και άντε μετά η λαϊκή δεξιά, εν όψει εκλογών, να επιχειρηματολογήσει υπερασπιζόμενη ελεύθερη οικονομία και προστασία ιδιωτικής περιουσίας, σ’ αυτούς που την… δημεύει!

   Στο κάτω-κάτω, και το σκληρότερο κομμουνιστικό καθεστώς, (π.χ. Βόρ. Κορέα), ένα πιάτο φαΐ  και ένα κρεβάτι θα το εξασφαλίσει και στον  τελευταίο υπήκοό του. Ενώ θα τον απαλλάξει από κάθε έννοια και φροντίδα ιδιοκτησίας μαζί με κάθε μέριμνα και ανησυχία γιά το αύριο! Έτσι, «βρεγμένοι μέχρι το κόκαλο» δεν θα φοβόμαστε πλέον ούτε βροχή, ούτε μπόρα.

   Εκεί καταντήσαμε! Στο έσχατο όριο της απελπισίας, όπου η «προβατοποίηση» ν’ αποτελεί μιά κάποια λύση! Και όλοι όσοι δούλεψαν γιά την κατάντια αυτού του τόπου, υποσκάπτοντας συνειδητά ή ανοήτως, τα θεμέλιά του, επί τέλους, θα δικαιωθούν και θα... τιμωρηθούν, ταυτόχρονα. Γιατί αυτοί θα την πληρώσουν πρώτοι. Οι λίγοι και επιτήδειοι που προκάλεσαν το σημερινό μπάχαλο, ένθεν κακείθεν ευρισκόμενοι, θα διασωθούν και θα επιπλεύσουν. Αυτοί έχουν τον τρόπο τους. Ανέκαθεν τον είχαν.

   Έτσι γίνεται πάντα και παντού!