Η αναβίωση του Νεάντερταλ.

Καμαρώστε μία από... τις ελπίδες του Έθνους!

   Ο ανωτέρω εικονιζόμενος νεαρός δεν είναι αυθεντικό αντίτυπο Νεάντερταλ, (homo neanderthalensis), ούτε μασκαρεμένος έτσι, λόγω εποχής. Αποτελεί αυθεντικό δείγμα εξελιγμένου "homo sapiens" και είναι, λέει, φοιτητής ανήκων στον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά πάσα πιθανότητα προσμετράται σ' εκείνους τους κομματικούς εγκάθετους, τους λεγόμενους "αιώνιους φοιτητές", που δεν έχουν στόχο την απόκτηση πτυχίου και την, εν συνεχεία, εξαργύρωσή του στον επαγγελματικό στίβο της ζωής, αλλά ανήκει, μάλλον, στη συμπαθή τάξη των "ινστρουχτόρων". Δηλαδή εκείνων των ατόμων που, δίκην μουσουλμάνων καμικάζι, αφιερώνουν όλη τους τη μακρόχρονη φοιτητική δραστηριότητα στην κομματική διαπαιδαγώγηση και καθοδήγηση των πραγματικών φοιτητών στους μαγικούς κόσμους της μαρξιστικής θεωρίας. Εννοείται ζυμωμένης και με κάθε άλλη κατεδαφιστική και αναρχική αρλουμπολογία και την, παντί τρόπω και πάση θυσία, επιβολή της... δημοκρατίας, όπως την εννοεί η δική τους αρρωστημένη λογική των αριθμών. 

   Στην καλύτερη περίπτωση γιά τον ίδιο, αλλά και την χειρότερη δυνατή γιά την κοινωνία του μέλλοντος, στην φωτογραφία απολαμβάνουμε έναν λαμπρό επιστήμονα της αύριον. Καμάρι και περηφάνεια της οικογενείας του αλλά και μία από τις ελπίδες του Έθνους γιά ένα καλύτερο μέλλον. Δηλαδή, έχομεν ενώπιόν μας να χαμογελά θριαμβευτικά στο φακό, με γροθιά υψωμένη, π.χ. έναν μελλοντικό... χειρουργό, μηχανικό, δικηγόρο, που... αλίμονο σε όποιον χρειαστεί κάποτε τις επιστημονικές υπηρεσίες του!!

   Η φωτογραφία αναμεταδίδεται από δημοσίευμα της σημερινής "Καθημερινής" και δείχνει ένα από τα... "καθάρματα" της Αστυνομίας να τσουβαλιάζει αναίτια αυτόν τον, υπό εκκόλαψη, σπουδαίον επιστήμονα και να μην του επιτρέπει, εντελώς απρόκλητα και αντιδημοκρατικά, να ορμήσει... ειρηνικά στο γραφείο του Υπουργού Ναυτιλίας κ. Μ. Βαρβιτσιώτη και, επίσης εντελώς δημοκρατικά, να το κάνει λαμπόγυαλο!

   Επειδή αρχαία και σοφή παροιμία τεκμαίρει τον λέοντα εκ του όνυχός του και επειδή, δόξα τω Θεώ, έχουμε γεμίσει από συριζαίικα "νύχια", από άκρας γελοιότητας έως άκρας επικινδυνότητος, συμπεριλαμβανομένης και της ωμής αλητείας, μήπως οι σοβαρότεροι εξ ημών θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ και να ζυγίσουμε περισσότερο τις επιλογές μας. Καλή η αγανάκτηση που εύκολα βγαίνει ανατρεπτικά με τη λογική Σαμψών, αλλά το άχτι κοιτάζει πάντα προς τα πίσω, ενώ οι συνθήκες θέλουν το μάτι προς τα εμπρός, καθώς η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Αυτό δεν απασχόλησε καθόλου, τότε, τον Σαμψών, εμάς όμως;

   Όσο γιά τους πιθανούς επικροτητάς του συμπαθούς νεαρού της φωτογραφίας, τους ερωτώ ευθέως. Θα ήθελαν έναν τέτοιο γαμπρό γιά την κόρη τους; Αν ναι, τους το εύχομαι!

ΣΥΡΙΖΑ «ΑΝΤΕ PORTAS»

Έ- έ- έρχεται!

   Μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αναπτύξει πολύ ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινή γνώμη, φαίνεται πως η απελπισία και η απόγνωση σπρώχνει ένα σημαντικό μέρος του λαού στην αγκαλιά του νεαρού και αμετροεπούς Τσίπρα.

   Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές γιά τα χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού ο οποίος, σε πείσμα του Φαλμεράιερ και όλων των ομοϊδεατών του, αποδεικνύει την αδιατάρακτη συνέχεια και συνέπειά του, διά μέσου των αιώνων. Από την εποχή της περίφημης Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ψευδεπίγραφης 100%, αφού μόνο μιά χούφτα βέρων και «πούρων» Αθηναίων απολάμβαναν τα πλήρη δικαιώματα του Αθηναίου πολίτη, ενώ πολλές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, (μέτοικοι, δούλοι), είχαν μόνο… υποχρεώσεις ως πολίτες β' κατηγορίας, οι δημαγωγοί και ο όχλος ήσαν πάντοτε τα κυρίαρχα στοιχεία της δημόσιας ζωής των Ελλήνων. Οι πρώτοι γιά προφανείς και ιδιοτελείς λόγους «πετούσαν» το δόλωμα και ο δεύτερος το «έχαφτε»! Τα αποτελέσματα γνωστά και καταστροφικά. Ενδεικτικά αναφέρονται, η εκτέλεση του Σωκράτη, ο εξοστρακισμός του Αριστείδη, η καταδίκη σε θάνατο του νικητή της μάχης του Μαραθώνα, Μιλτιάδη που «πρόλαβε» όμως και πέθανε… μόνος του στη φυλακή από γάγγραινα, πριν τον εκτελέσουν και πλήθος άλλων τέτοιων… ωραίων και αχάριστων περιστατικών. Ο σπουδαίος Περικλής κατ’ επανάληψη σύρθηκε σε δίκη από τους δημαγωγούς αντιπάλους του. Σε μία, μάλιστα, απ’ αυτές ο συγκατηγορούμενός του Φειδίας, ο μέγας γλύπτης, κλείστηκε στη φυλακή όπου και πέθανε, προφανώς από την… καλοπέραση! Όποιος κάνει τον κόπο και διαβάσει γιά την σχετική ιστορική περίοδο θα διαπιστώσει μία εντυπωσιακή πολιτική ομοιότητα δράσης και αντιμετώπισης από τον λαό, μεταξύ των Περικλή-Κλέωνα και Κωνσταντίνου Καραμανλή-Ανδρέα Παπανδρέου!

   Δεν θα πρέπει να μας ξεγελάει το επίπεδο του πολιτισμού που ανέβλυσε από την κλασσική αρχαιότητα. Δυστυχώς, αυτό ήταν προϊόν των ολίγων και φωτισμένων «πρωταγωνιστών» και με σύγχρονο αποδέκτη μικρή ελίτ. Οι πολλοί ήσαν μιά απέραντη μάζα «κομπαρσαρίας». Αμόρφωτη, ρυπαρή, ελεεινή και τρισάθλια, η οποία λειτουργούσε άκριτα και με το ένστικτο. Κατάλληλα διεγειρόμενο και ρυμουλκούμενο από διάφορους επιτήδειους και, συνήθως, καλούς ρήτορες. Όχλος τεράστιος, ευάλωτος στη δημαγωγία και ευεπίφορος στον λαϊκισμό. 

   

   Με τον γαλλικό διαφωτισμό (Βολταίρος, Μοντεσκιέ) και την ελληνική εκδοχή του, αρχικά εκφραζομένη  από τον Αδαμάντιο Κοραή, άρχισε -αργά-αργά- η μετατροπή της αδιαμόρφωτης άκριτης «μάζας» σε σκεπτόμενους πολίτες. Χωρίς όμως αυτό, ακόμη και σήμερα, να έχει συντελεστεί πλήρως και σε ολόκληρο τον λαό. Η παρακολούθηση των «παραθύρων» της TV, των τυχαίων συζητήσεων στον δρόμο, αλλά και των διαλόγων εντός του ναού της… δημοκρατίας, της Βουλής των Ελλήνων, αποδεικνύει την κατάφωρη πολιτική ανωριμότητα των Ελλήνων.

   Κατά συνέπεια, και με την κοντή μνήμη που διαθέτουμε ως λαός, είναι αδύνατον να τύχουν προσοχής και να προεκτιμηθούν δεόντως διάφορες πολιτικές ανοησίες, τύπου «λεφτά υπάρχουν», «μακάρι να γινόμαστε Αργεντινή», «θα επιβάλλουμε στη μαντάμ… Μέρκελ...», κ.λπ. Το πείραμα του 1981 που ξεκίνησε με κάποιους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής να πηγαίνουν στην πρώτη ορκωμοσία με «παπάκια» και μετά να καταλήγουν όπως όλοι ξέρουμε πώς, στις νέες γενιές δεν έχει απήχηση. Γι’ αυτό θα πρέπει να το βιώσουν κι αυτές, γιά να αργαστεί καλά στο πετσί τους!

   Οι εθνικές εκλογές έχουν χρονικό ορίζοντα το πολύ ένα χρόνο από τώρα. Οπότε ο κάθε πολίτης θα ψηφίσει και ο λαός θ’ αποφασίσει γιά την μελλοντική του πορεία. Θα πρέπει, όμως, να γίνει κατανοητό από όλους πως λύσεις με μαγεία και ταχυδακτυλουργία δεν γίνονται, πως τα λεφτά δεν φυτρώνουν στους μπαξέδες και πως σε συνασπισμένες ομάδες κρατών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, τσαμπουκάδες δεν περνάνε. Υπάρχει, βέβαια, ανοιχτός πάντοτε ο υπερήφανος μοναχικός δρόμος:

- A', παένετε ρε! Διαγράφω τα βερεσέδια, δεν σας δίνω μία και άντε κόψτε το σβέρκο σας!

    Όπως ακριβώς έκανε κάποτε η Αλβανία και κάνουν ακόμη και σήμερα η Βόρεια Κορέα και εν μέρει, η Κούβα, με τα γνωστά επακόλουθα.

   Πάντως καλό θα ήταν, όσοι ρομαντικοί προσδοκούν μεγάλες αλλαγές με την πιθανότητα διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, (κάτι που μάλλον χλωμό μοιάζει), ας κρατήσουν μικρό καλάθι, αφού μάλλον με το μεγάλο θ’ απογοητευτούν. Γιατί, απλά, είτε κι αυτός θα «προσκυνήσει», προσαρμοζόμενος στην σκληρή πραγματικότητα, είτε θα διαλυθεί εκ των έσω, τορπιλιζόμενος από τους σκληρούς… γουναράδες του. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρξει μία ακόμη απογοήτευση της παγκόσμιας Αριστεράς που επιμένει, ξεπερασμένη από τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής, να αιθεροβατεί. Όσο γιά την δικαιολογία, αυτή είναι κλισέ και έτοιμη: «Βρήκαμε καμένη γη! Τί θέλατε να κάνουμε;». Οπότε μόνος στόχος η περιέργεια να πάρουμε το… τιμόνι και βλέπουμε. Και ισχυρότατο δέλεαρ η γλύκα της εξουσίας. Η εξουσία γιά... την εξουσία! Να δούμε κι εμείς, βρε παιδάκι μου, τί θέα υπάρχει από τα ρετιρέ της;

   Δυστυχώς και νομοτελειακά, η μόνη περίπτωση επιτυχούς σταδιοδρόμησης μιάς συνεπούς και σώφρονος Αριστεράς είναι να βρίσκεται πάντα στην αντιπολίτευση… διεκδικώντας γενικώς!

Ο «Ιπτάμενος, (από αγκαλιά σε αγκαλιά) Ολλανδός» της Γαλλίας.

«Γιά όλα φταιν οι γκόμενες...»

Ο Ολάντ και το χαρέμι του!

   Όταν τις προάλλες πρωτοάκουσα γιά τις ερωτικές επιδόσεις του Γάλλου Προέδρου δεν το πίστεψα. Φύσει μη αφελής και δύσπιστος δεν «τσιμπάω» εύκολα σε σκανδαλοθηρικά δημοσιεύματα. Ειδικά αυτό το ασήμαντο ανθρωπάκι, άχρωμο, άοσμο και άγευστο, μόνο γιά… μουλωχτός πολυπηδήκουλας εραστής δεν μου γέμιζε το μάτι. Ο παρ’ ολίγον, και αντ’ αυτού, Πρόεδρος, ο εντιμότατος κύριος Στρος (το παρα-) Κάν μάλιστα! Αυτός φαινόταν από μακριά πως το μάτι του μπιρμπίλωνε στη θέα της όποιας διερχόμενης θηλυκής γάτας.

   Όταν όμως είδα την… πρώην της νυν… τέως, την Βασιλικούλα την Σεγκολέν να υπερασπίζεται το… απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής κάθε ανθρώπου που κατέχει δημόσιο αξίωμα, με ένα ύφος υψίστης ευδαιμονίας και μάτια που έλαμπαν από ευτυχία, τότε πείστηκα απολύτως πως οι φήμες απεικονίζουν την πραγματικότητα:

  - «Παλιοπου…. ήρθε κι η σειρά σου»!  Διάβασα μέσα στην ευτυχισμένη ματιά της κυρίας Ρουαγιάλ, που το στόμα της έλεγε άλλα. («Θέλει η… κυρία να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει»!).

   Έτσι η αστεφάνωτη …Πρώτη Κυρία, η κυρά-Βαλερί μάζεψε τις Τρεις Αρβύλες της και πήγε φιλανθρωπικό ταξιδάκι στη Βομβάη, γιά ν’ ακούσει τα παιδάκια κάποιου ορφανοτροφείου να της τραγουδούν:

   

    - «Ω κλαιρ ντε λα λύνε μον αμί Πιερρό,

       Πρετ μουά τα πλύμε πουρ εκρίρ εν μό»!

    Και να συγκινείται …. πλέρια, καθ’ ότι προοδευτικιά και σοσαλίστρια!

   Τελικά, αυτές οι πολλές ισότητες που με πολύ κόπο πέτυχαν οι… παγκόσμιες «σουφραζέτες», παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες, καθ’ όσον οι αξιόλογες γυναίκες, (και σήμερα υπάρχουν άφθονες τέτοιες), δεν χρειάζονται νόμους γιά να επιβάλουν την αξιολογότητα και προσωπικότητά τους στους άντρες τους. Οι γυναίκες στέκονται ισότιμα με τους άντρες σε όλες τις πολιτισμένες κοινωνίες και τους ανταγωνίζεται επιτυχώς σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Όσα πέτυχαν οι αγώνες των πάσης φύσεως φεμινιστικών κινημάτων γύρισαν τελικά, μπούμερανγκ, εις βάρος τους.

   Γιά να μην μακρηγορώ απαριθμώντας τόσα και τόσα που έχασαν οι γυναίκες με την... ισότητα, στέκομαι στο σπουδαιότερο…. επίτευγμα αυτής της πολυθρύλητης ισότητος, που είναι η… ελεύθερη συμβίωση. Έτσι, ενώ παλιά με την σοφή εφεύρεση του θεσμού του γάμου και την σχετική δυσκολία έκδοσης διαζυγίου υπήρχε χρόνος γιά δεύτερες και τρίτες σκέψεις πριν από τον χωρισμό, οπότε πολλά διαζύγια απεσοβούντο, σήμερα η ελεύθερη συμβίωση επιτρέπει, με το πρώτο συζυγικό καυγαδάκι ή το πρώτο «κουνιστρο…τέτοιο» μανούλι, ο κύριος ν’ ανοίγει την πόρτα και… άντε πιάσ’ τον! Γυρίσαμε στην πολύ ωραία εποχή του… Περικλέους όπου ο σύζυγος, έτσι και του κάπνιζε, άνοιγε την θύρα και χωρίς πολλά-πολλά, έλεγε στην συμβία του:

   - «Όξω μωρή»! Και ο γάμος… σχόλαγε!

   Έτσι τώρα, στην περίπτωση του κυρίου Ολλανδού, Γάλλου Προέδρου, άντε κυρά-Βασιλική να μεγαλώσεις μόνη σου τέσσερα παιδιά και συ κυρά Τριοαρβύλω να ψάχνεις γιά…σπίτι! Όσο γιά τον καρπερό «Ιπτάμενο, από γκόμενα σε γκόμενα, Ολλανδό», μάλλον… «φούσκωσε» την επόμενη… Πρώτη Κυρία και… έπεται συνέχεια!

   Ωραίο πράμα τα ίσα δικαιώματα κι η ελεύθερη συμβίωση! Όταν πάντως τόλμησα, πρωτοπορώντας προ 45 χρόνων, να τα εισηγηθώ αυτά στην κυρία…. Ευρυδίκη, έφαγα κατακέφαλα ένα… ποτιστήρι!   

ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ

Νορβηγία

   Σπανιότατα, έως ποτέ, η λογική συμπορεύεται, επί μακρόν, με το συναίσθημα. Η πρώτη «βλέπει» μακριά και ψυχρά, με γνώμονα το γενικότερο και μακροπρόθεσμο συμφέρον, ενώ το δεύτερο, εφαρμόζοντας στην εντέλεια το «δος ημίν σήμερον», ενδίδει και παραδίδεται αμαχητί εμπρός στον πόνο, το δάκρυ και την κοντόφθαλμη ικανοποίηση κάθε δίκαιου ή δικαιοφανούς κοινωνικού αιτήματος. Εισχωρώντας έτσι, ακούσια και σε βάθος, στους χώρους του λαϊκισμού και αδιαφορώντας γιά συνέπειες και κόστη στα οποία, αργά ή γρήγορα, «σκοντάφτει».

    

   Ενδεικτικά, αλλά και πολύ χαρακτηριστικά, υπενθυμίζεται μία, πρόσφατη σχετικά, ρήση του Ανδρέα Λοβέρδου, όταν ήταν Υπουργός Υγείας. Είχε πει τότε: «Αναγκαζόμαστε να πάρουμε μέτρα και αποφάσεις κόντρα στα πιστεύω μας»! Όποιος θέλει, και μπορεί, να αναλύσει σε βάθος αυτή τη σπουδαία και καταλυτική φράση θα καταλάβει γιατί λογική και λαϊκισμός δεν θα συμπέσουν ποτέ, αλλά θα παραμένουν, εσαεί, παράλληλες τροχιές.

    

   Αξίζει τον κόπο, όσοι επιθυμούν να ασχοληθούν στα σοβαρά με την παγκόσμια και ντόπια οικονομική κατάσταση προκειμένου να συνάξουν ορθά συμπεράσματα και, κατά το δυνατόν, ασφαλέστερες προβλέψεις γιά το αύριο, να αποστασιοποιηθούν, προς στιγμήν, από τις όντως αφόρητα καταπιεστικές συνθήκες που σήμερα κυριαρχούν στη ζωή μας και να αντιμετωπίσουν την κατάσταση ευρύτερα, γενικότερα και νηφαλιότερα. Όσοι το κάνουν και επισκοπήσουν το παρελθόν των επί Γης κοινωνιών θα διαπιστώσουν πως ούτε ένα κράτος, (αριθμός 1), δεν πρόκοψε μακροχρόνια εφαρμόζοντας κοινωνικές πολιτικές του «αβέρτα πάρε», ικανοποιώντας όλα τα…. δίκαια αιτήματα του λαού του! Κι αυτό γιατί γιά να «δώσεις», πρέπει ή να έχεις μόνιμα, ή πρώτα να «πάρεις» από κάπου! Γιά να πάρεις από τους πολίτες σου, προφανώς μέσω φορολογίας, θα πρέπει αυτοί να έχουν γιά να σου δώσουν. Τα πάσης φύσεως φληναφήματα τύπου: «θα τα πάρουμε από τους πλούσιους», ακόμη κι αν αυτό καταστεί εφικτό και «γδύσουμε» τελείως όποιον έχει κάποια περιουσία, τροφοδοτώντας… κοινωνικές παροχές και καθιστώντας κάθε πλούσιο, ρακοσυλλέκτη, κάποτε όλοι οι «έχοντες» θα τελειώσουν. Οπότε μετά τί;

    

   Είναι πάρα πολύ καλό και δίκαιο, ως αίτημα, τα νοσοκομεία να έχουν γιατρούς και νοσοκόμους καλοπληρωμένους και να διαθέτουν υλικά, π.χ. μπαμπάκια, ορούς, φάρμακα και… κλύσματα. Όμως κάποιος θα πρέπει να πληρώσει γι’ αυτά.

   Είναι πάρα πολύ καλό και δίκαιο, ως αίτημα, στο κάθε απομακρυσμένο νησί των 40 κατοίκων και 3 μαθητών να υπάρχει τακτική συγκοινωνία με πλοία, αεροπλάνα κι ελικόπτερα puma γιά ώρα ανάγκης. Να υπάρχουν 5-6 γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων και, τουλάχιστον, 3 δάσκαλοι, (1 προς 1 με τους μαθητές).

   Είναι προφανής ο χρήσιμος και ευεργετικός ρόλος των εκχιονιστικών μηχανημάτων σε όλο ανεξαιρέτως το εθνικό, επαρχιακό, κοινοτικό και αστικό οδικό δίκτυο, τουλάχιστον 1 μηχάνημα ανά 10 χιλιόμετρα οδού. Ομοίως είναι καταλυτικά απαραίτητη η παρουσία πυροσβεστικών μονάδων, (επίγειων και εναέριων), διάσπαρτων και μονίμως standby, σε όλα τα ελληνικά δάση «διά παν ενδεχόμενον».

   Ασυζητητί θα πρέπει να παρέχεται, δωρεάν κατά προτίμηση, πετρέλαιο στα ¾ του πληθυσμού της χώρας προκειμένου να μην κρυώνει τον χειμώνα και να μην καταφεύγει στα δολοφονικά… μαγκάλια. Και, εννοείται, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, το Wi Fi, το internet, κ.λπ. αποτελούν κοινωνικά αγαθά τα οποία ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος οφείλει να παρέχει, τζάμπα ή φθηνά, στους πολίτες του.

      Τέλος, είναι αδιανόητο και εντελώς ανάρμοστο με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτιστικές παραδόσεις της χώρας που γέννησε τον πολιτισμό, («….όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια κι έμεναν σε σπηλιές, εμείς χτίζαμε Παρθενώνες…. κ.λπ., μπλα, μπλά»), να μην διαθέτει σύγχρονες εγκαταστάσεις υποδοχής και φιλοξενίας (τουλάχιστον 4*), όποιου του γουστάρει ν’ αναζητήσει αυθαίρετα στη χώρα μας καλύτερη ζωή, ασκώντας κι αυτός τα δίκαια ανθρώπινα δικαιώματά του!

    

   Όλα τα ανωτέρω, ειλικρινά, αποτελούν δίκαια αιτήματα του κάθε συνεπούς ιδεολόγου  «σοσιαλιστή», του κάθε ελεύθερου αντάρτη μαχητή πόλεων, τύπου…. Κυρίου Χριστόδουλου Ξηρού, αλλά και κάθε «μπούλη»…. Πυρήνα της φωτιάς και της σαχλαμάρας, που το μόνο που τον καθιστά αξιοπρόσεκτο κι υπολογίσιμο είναι το καλάσνικοφ που κρατάει στο χέρι.

   

    Όπως και να το κάνουμε ο «σοσιαλισμός» αρχίζει με τα λεφτά των άλλων, διαρκεί όσο υπάρχουν αυτά και πεθαίνει μόλις αυτά τα λεφτά τελειώσουν! Γιά δουλειά, προσπάθεια, παραγωγή, ποιότητα, ανταγωνισμό, εγκράτεια, λιτότητα και τέτοια απωθητικά και «κακοάκουστα» ο σοσιαλισμός της κουλτούρας και της προόδου δεν λέει κουβέντα! Ν’ αρπάξουμε την εξουσία με ψέματα και καραγκιοζιλίκια, εκμεταλλευόμενοι την αγανάκτηση του κόσμου, και μετά βλέπουμε! Άλλωστε η… καμένη γη είναι διαχρονικό επιχείρημα και όψιμη δικαιολογία. Όπως και το παράδειγμα του… λαοπλάνου «Αντρέα» αποτελεί  έναν καλό «μπούσουλα». Με μία μόνο διαφορά ικανή να «κόψει» τη μαγιονέζα. Ο «Αντρέας», τότε, βρήκε πακτωλούς χρημάτων, διαθέσιμους από την ΕΟΚ και κρατήθηκε γιά κάμποσα χρόνια, που τώρα δεν υπάρχουν. Όπως δεν υπάρχει και πιστοληπτική δυνατότητα στη χώρα. Τα φθηνά δάνεια τέλος! Άρα η παλιά καλή συνταγή δεν μπορεί να εφαρμοστεί πάλι.

Μπρουνέι

   Κοντολογίς, ο σοσιαλισμός είναι ένα πολύ καλό οικονομικοπολιτικό σύστημα, αρκεί να έχεις χρήματα να δαπανάς, έως σκορπάς, γιά να τον συντηρείς. Αυτή τη στιγμή μόνο δύο χώρες στον κόσμο μπορούν να εφαρμόσουν «σοσιαλισμό». Η Νορβηγία και το Σουλτανάτο του Μπρουνέι! Ο Θεός, (ή η τύχη γιά τους άθεους), τις προίκισε αμφότερες με τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, οπότε ο δημόσιος μπεζαχτάς είναι πάντα γεμάτος και επιτρέπει την αφειδή ικανοποίηση όλων των κοινωνικών αναγκών των πολιτών τους, οι οποίοι στο σύνολο, (και των δύο μαζί), δεν ξεπερνούν τα 5 εκατομμύρια ψυχές.

   Όσο γιά το καθ’ ημάς, και μέχρι να γίνουμε κι εμείς… Νορβηγία του νότου, ή… Μπρουνέι της δύσης, ας εστιάσουμε στο πάθημα της Αργεντινής. Μιάς απέραντης χώρας με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες σε σχέση με την Ελλάδα, η οποία ακόμη πληρώνει το λαϊκισμό του δικού της «Αντρέα», του λαοπλάνου Χουάν Περόν και των διαφόρων femme fatale που αυτός πρώτος εισήγαγε στην πολιτική σκηνή και έκαναν την σπουδαία  χώρα του, μπάχαλο.

    

   Δικαιολογημένη απόλυτα η αγανάκτηση και η διαμαρτυρία, αλλά μπροστά στην επερχόμενη κάλπη χρειάζεται μεγάλη προσοχή και περίσκεψη, γιατί πίσω από το κακό καραδοκεί το χειρότερο! Ας μην αφήσουμε την απόγνωση να νικήσει τη λογική.