Ο ζόφος παραμένει και την επόμενη μέρα.

Θέσεις - Απόψεις

   Ο άνθρωπος χρειάζεται την ελπίδα. Η ζωή στηρίζει τη διαιώνιση της σ’ αυτήν. Έτσι η άφευκτη ανάγκη της τον οδηγεί, πολλές φορές, σε καταφυγή στην πλατειά αγκαλιά της ουτοπίας. Παραβλέπει την ψυχρή λογική και την αμείλικτη πραγματικότητα κι αφήνεται έρμαιο στη φενάκη των παχυλών υποσχέσεων των, λογής-λογής λαοπλάνων δημαγωγών. Ρέποντας στην έμφυτη ολβιότητα που η πλάνα ελπίδα του τάζει.

   Εμείς οι Έλληνες, επί αιώνες βουτηγμένοι στην μιζέρια και την ανέχεια, (πασίγνωστος ο όρος «Ψωροκώσταινα»), είμαστε εξόχως ευεπίφοροι στις πάσης φύσεως Σειρήνες και ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο γλυκόλαλο άσμα τους. Οπότε, βλέποντας το τυρί και μη βλέποντας τη φάκα, τσιμπάμε σαν χάνοι το κάθε δόλωμα του κάθε πονηρού «ψαρά» και τον ακολουθούμε, μέχρι το τηγάνι!  

   Αρεσκόμαστε στο παραμύθι και τη γλυκιά παραμυθία που διαχέουν δημαγωγικά αναίσχυντοι πολιτικοί, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους. Άλλωστε, ολόκληρες γενιές προγόνων μας γαλουχήθηκαν και διαβίωσαν με την πραγματικότητα και τον «μύθο» σε αγαστή σύμπνοια και συμπόρευση.

   Αποστρέφουμε, από ένστικτο, το πρόσωπο από κάθε υπεύθυνο, αλλά δυσάρεστο λόγο και ιδίως από κάθε επαπειλούμενη καταστροφή, λειτουργώντας με την ψυχολογία του χαρωπού τζίτζικα, (Όπα! Να καούν τα… κάρβουνα!), και όσα έρθουν κι όσα πάνε!

   Ακολουθούμε άκριτα τυχάρπαστους εξουσιολάγνους και μηδενικής ικανότητος εξουσιομανείς τυχοδιώκτες, που προκειμένου να ικανοποιήσουν το βίτσιο τους μας μεταχειρίζονται ως πειραματόζωα και μας οδηγούν συνειδητά, (οι ασυνείδητοι!), στο γκρεμό. Συνειδητοποιούμε, δε, το μέγεθος της συμφοράς όταν αυτή συντελεστεί πλήρως. Οπότε αρχίζουμε το θρήνο και τις κατάρες, αιτιώμενοι πάντα κάποιους άλλους. Ποτέ εαυτούς! Και σε λίγο…. ξεχνάμε. Μηδενίζουμε κοντέρ και… φτου κι απ’ την αρχή! Και αυτό το βαφτίζουμε «αισιόδοξη φύση» και όχι επιπολαιότητα, ανερματισμό και αβελτηρία, όπως θα ήταν σωστότερο.

   Το χειρότερο απ’ όλα τα κακά είναι πως δεν παραδειγματιζόμαστε, δεν μαθαίνουμε και δεν σωφρονιζόμαστε, αλλά ζώντας στον αστερισμό του «Όπα»!, ξαναπέφτουμε στα ίδια λάθη και την ίδια «λακκούβα». Επαιρόμενοι και διατυμπανίζοντας μάλιστα τις ίδιες κουταμάρες περί «σοφίας», «μνήμης» και διάφορες άλλες καλές ιδιότητες που στην πραγματικότητα απουσιάζουν εντελώς από το DNA της φυλής. Με γαρνιτούρα διάφορα ηχηρά συνθήματα και στομφώδεις πομφόλυγες. Όπα!

   Συνεπέστατοι προς τις παραπάνω «αρετές» της ράτσας μας, ως κλασσικοί Λωτοφάγοι, αρνιόμαστε να χωνέψουμε πως την 7η Μαΐου ο δρόμος θα εξακολουθήσει να είναι κατηφορικός και γλιστερός και θα οδηγεί με την ίδια μαθηματική ακρίβεια και νομοτέλεια σε περαιτέρω επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, την εξαθλίωση των μεσαίων στρωμάτων και τη συντριβή των κατωτέρων. Ό,τι κι αν γίνει, όποιος κι αν εκλεγεί. Από το σημείο που βρισκόμαστε επιστροφή δεν υπάρχει στις παλιές καλές ημέρες. Αυτές θ’ αναβιώνουν μόνο στα χείλη των σημερινών νεαρών κοριτσιών όταν, γιαγιάδες πλέον, θα διηγούνται στα εγγονάκια τους ιστορίες και παραμύθια, αρχίζοντας με το κλασσικό: «Μια φορά κι ένα καιρό…..».

   Αυτά για τα παραμύθια του μέλλοντος. Όμως γιά να μπορέσουν να υπάρξουν ακόμη κι αυτά, θα πρέπει ν’ αποπλυθούμε από τα παραμύθια του παρελθόντος και ν’ απαλλαγούμε από τους «παραμυθάδες» που μας τα πούλησαν. Φύκια γιά μεταξωτές κορδέλλες. Παραμύθια που ως «ξύπνιος» λαός, χάψαμε με απίστευτη ευκολία και ελπιδοφόρο αφέλεια!

   Γιά τους πολλούς, τους «Λωτοφάγους», που σίγουρα έχουν ξεχάσει η στήλη επισυνάπτει πρωτοσέλιδα παραμονής εκλογών του ’09, μήπως και τους θυμίσουν κάτι. Ναι, είναι της εποχής του «Λεφτά υπάρχουν»!

   Μιά εικόνα, χίλιες λέξεις!

   Ειδικό αφιέρωμα προς ακραιφνείς πασόκους, που επιμένουν αφελώς να χάφτουν δολώματα. Και αν αυτό γινόταν με τόση ευκολία τότε, με το χαζό αυτιστικό παιδί που εχρίσθη ηγέτης, ελέω ονόματος, φανταστείτε τί μας περιμένει τώρα, με αρχηγό τον μαιτρ της λογοδιαρροϊκής παπαρδέλας, τον πλαδαρό παρλαπίπα κ. Ευφράδεια!

   Ζητείται φρόνηση και ένστικτο αυτοσυντήρησης. Η φωτιά είναι δίπλα. Τζίιιιιιζζζζζ!

Hellas, Hellene vs Greece, Greek

Θέσεις - Απόψεις

   Ένα μικρό, τοσοδούλι βιντεάκι ήταν αρκετό γιά να ξεφυτρώσουν πάλι τα γνωστά ελαττώματα της φυλής. Η μικρόνοια, η μιζέρια, η μεμψιμοιρία και η ζηλοφθονία. Στην κλασσική, πλέον, λογική του... «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα…!».

   Υπέπεσε στην αντίληψή μου σχόλιο, κορυφαίας ηλιθιότητος κείμενο, στενόκαρδο και μικρόμυαλο, που ακτινοβολεί φθόνο και ζήλια, άρα απόρριψη, γιά την ανέλπιστη απήχηση της πρωτοβουλίας ενός νεαρού κοριτσιού, στην κατεύθυνση του να συνεπάρει και συγκινήσει τη διεθνή κοινή γνώμη και να την στρέψει συμπαθώς προς τη δεινώς δοκιμαζόμενη χώρα μας. Πράγμα το οποίο πέτυχε, ανέλπιστα, και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από οποιαδήποτε άλλη σχετική ενέργεια.

   Όντας η ίδια ηθοποιός μπόρεσε να δραματοποιήσει και μεγιστοποιήσει, με το υποκριτικό της ταλέντο, το επιζητούμενο αποτέλεσμα. Και η θολοκουλτουριαρέικη κομπανία έπεσε να την φάει, με βυζαντινολογίες, ψειρίσματα, ψευτοαυθεντίες και υψηλής, τάχα, αισθητικής ενστάσεις! Σαχλαμάρες και κουροφέξαλα.

   Σαφέστατα και το έναυσμα και την έμπνευση της δημιουργίας του βίντεο τα πήρε από κάτι αντίστοιχο. Μιά καναδέζικη διαφήμιση μπύρας. Όμως η προσαρμογή και συγκινησιακή φόρτιση που εξέπεμψε, μαζί με τα επιχειρήματα που παρέθεσε, ήσαν προς τελείως άλλη κατεύθυνση. Γι’ αυτό και έτυχε τεράστιας επιδοκιμασίας, υποδοχής και αποδοχής. Η χρήση του ίδιου format με τον Καναδό ουδόλως στερεί την ευρηματικότητα της ιδέας του να προβληθεί η χώρα της. Στο κάτω-κάτω, παρθενογένεση δεν υπάρχει ούτε στη ζωή, ούτε, πλέον, στην επιστήμη, ούτε στην τέχνη και, πολύ περισσότερο, στο γυαλί. Όταν βομβαρδιζόμαστε από χιλιάδες σαχλοκόπιες αμερικανικών σήριαλς, διαφημίσεων, κουζινομαγειρεμάτων και λοιπών αποβλακωτικών αντιγράφων, το βίντεο της Μουτσάτσου μας μάρανε. Που κατά την «υψηλή διανόηση» θα έπρεπε, υποχρεωτικά, να είναι πρωτότυπο και..... αλλιώτικο, γιά να έχει αξία!

   Επιστρατεύτηκε, ακόμη, η ετυμολογία και η γλωσσική ημιμάθειά τους γιά ν’ αρνηθούν τον όρο Hellas και τα παράγωγά του, όπως Hellene, hellenic, κ.λπ., μπουρδουκλώνοντας, ασυνάρτητα, Σωκράτη και Ισοκράτη και μπουρδουκλωνόμενοι μ’ αυτούς. Κατά ποία λογική θα πρέπει να απορρίπτονται όροι, όπως Έλλην, ελληνικός, εύηχοι και λεβέντικοι, οι οποίοι πηγάζουν από την αρχαιότητα και τον υπερήφανο αυτοπροσδιορισμό των ίδιων των ενδιαφερομένων Ελλήνων, έναντι προσκόλλησης στο μεταγενέστερο Greece, Greek, κ.λπ. Όταν μάλιστα η λέξη γραικός σημαίνει και δούλος! (Πάντως θυμάμαι, το 1963 που επισκέφτηκα τη Νορβηγία τη χώρα μας στη γλώσσα τους την αποκαλούσαν Hellas!)

   Προσωπικά, καθόλου σωβινιστής και χαζοπερήφανος γιά την καταγωγή μου, αφού πιστεύω πιότερο στο «τα στερνά τιμούν τα πρώτα», παρά στην άντληση ανύπαρκτης σήμερα αίγλης, δανεισμένης από το παρελθόν και μάλιστα με κάλπικα επιχειρήματα, κόλπα και τρυκς. (Π.χ. τα φληναφήματα της, φουλ στη ντόπα, κίβδηλης ολυμπιονίκου μας), προτιμώ να προσδιορίζομαι από το Έλλην και τα παράγωγά του, παρά από το Greek και τα σχετικά.

   Την νεαρή Κατερίνα Μουτσάτσου δεν την γνωρίζω προσωπικά, αν και πολύ θα το ήθελα. Αν ποτέ τη συναντούσα θα της έσφιγγα το χέρι με ευγνωμοσύνη και, αν και με βαραίνουν τα διπλά της χρόνια, θα το φιλούσα με σεβασμό! Γιατί με την έξυπνη ιδέα της να προσαρμόσει κάτι διαφημιστικό στα μέτρα μας, πέτυχε σ’ ένα μόλις λεπτό, όσα όλοι οι τενεκέδες πολιτικοί μας, μαζί και τόσοι άλλοι μεγαλόσχημοι, γιά τους οποίους είχαμε απαιτήσεις να γίνουν διαφημιστές και προπαγανδιστές του «καλού ονόματος» και της «καλής πλευράς» της χώρας μας, είτε απέτυχαν οικτρά είτε πέτυχαν λίγα πράγματα, σε χρόνια.

   Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην πάντα τους ζηλόφθονες ψευτοκουλτουριάδηδες της «προοδευτικ-αρίας φυλής», κλασσικούς Τριαμιστές (τρία Μ = μιζέρια, μοχθηρία, μίσος) κι ας χειροκροτήσουμε το κορίτσι που μας έδωσε μιά θερμή ανάσα ελπίδας κι ένα φιλί ζωής, μέσα στην παγωνιά που μας περιβάλλει, ευχόμενοι να υπάρξουν κι άλλοι μιμητές της. Έστω κι αν η έμπνευσή τους πηγάσει από διαφήμιση μπύρας, απορρυπαντικού ή προφυλακτικών! Το αποτέλεσμα μετράει, αφού αυτό μας λείπει.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ. Επίλογος

Αποχαιρετισμός σ' έναν μεγάλο.

   Ο Μητροπάνος υπήρξε, αναμφίβολα, ένας σπουδαίος ερμηνευτής του λαϊκού τραγουδιού. Κυρίως, όμως, υπήρξε σεμνή και διακριτική παρουσία στο χώρο της τέχνης του. Χωρίς φανφάρα, βεντετισμό, επαγγελματικές αντιζηλίες και διαγκωνισμούς, στην προσπάθεια να διατηρείται στην επιφάνεια. Γεγονός συνηθέστατο στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Αυτό το πετύχαινε εύκολα με την ποιότητα της φωνής του, τη διαχρονική αξία των τραγουδιών του και τον μοναδικό τρόπο ερμηνείας τους.

   Γεννήθηκε, σταδιοδρόμησε και έκλεισε τον κύκλο της ζωής του παραμένοντας σταθερά ένα απλό και καλό, μεγάλο παιδί. Ελάχιστες φορές άπλωσε το πόδι του έξω από το επαγγελματικό του αντικείμενο και δεν προσπάθησε να καπηλευτεί τις προσωπικές του ιδέες και απόψεις, εντάσσοντάς τις, όπως κάνουν πολλοί, στην υπηρεσία προπαγανδιστικών μηχανισμών και σε κομματικές παρατάξεις, κατά τους κανόνες του σύγχρονου πολιτικού marketing. Γι’ αυτό και κατέκτησε ξεχωριστή θέση στις καρδιές όλων των Ελλήνων και θα κρατήσει, τώρα που έφυγε από κοντά μας, και εξέχουσα θέση στη μνήμη τους. Μαζί με τη γλυκιά αναπόληση παλιών καλών ημερών που θα φέρνει η νοσταλγική χροιά της φωνής του.

   Κάποιες αμφιλεγόμενες, και μάλλον άκομψες και άστοχες, κόντρες του με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αποτελούν παρωνυχίδες μέσα στην συνολικά ευπρεπή δημόσια διαδρομή του. Άλλωστε τώρα που συναντήθηκαν εκεί πάνω, θα έχουν την ευκαιρία να τα πουν και να διευθετήσουν τις όποιες διαφορές τους. Καλόπιστοι και αγαθοί, όπως υπήρξαν κι οι δύο.

   Όμως τη μεγαλύτερη μεταθανάτια εντύπωση προκάλεσε, (σε μένα τεράστια), η δήλωση της οικογένειας Μητροπάνου, προφανώς ερμηνεύουσα δική του θέληση, περί αποποίησης προσφοράς γιά δημόσια δαπάνη της κηδείας του! Στη μακρότατη διάρκεια της ζωής μου, δεν θυμάμαι άλλη τέτοια συμπεριφορά. Πιθανώς να λαθεύω, αλλά δεν θυμάμαι. Ίσως η σημερινή συγκυρία, όπου κανόνας είναι η «αρπαχτή», θεσμός η μίζα και υπέρτατη αξία το χρήμα, να χρωματίζει έντονα τέτοιες ενέργειες, που κάποτε μπορεί να θεωρούνταν φυσιολογικές και να πέρναγαν απαρατήρητες. Στο άκρως υλιστικό μας, όμως, σήμερα αποκαλύπτουν σπάνια αξιοπρέπεια, περηφάνεια και μεγάλα αποθέματα ψυχικού μεγαλείου. Γι’ αυτό τέτοια συμπτώματα εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα, συγκινούν και συνεγείρουν.

   Συνειδητοποιώντας έντονα τη σημασία του αρχαίου ρητού: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστο των προ υπαρξάντων κρίνεται», πιστεύω ακράδαντα πως ο Μητροπάνος δεν θα μείνει στην Ιστορία μόνο σαν μεγάλη και ξεχωριστή φωνή που λατρεύτηκε εν ζωή, αλλά πάνω απ’ όλα, θα αφήσει ανεξάληπτο στίγμα λεβέντικης κι αξιοπρεπούς παρουσίας, σε εποχές που η ποιότητα στους ανθρώπινους χαρακτήρες σπανίζει απελπιστικά. Αθάνατος!

PERU. Οδοιπορικό στις νότιες παραλίες.

   PARACAS – ISLAS BALLESTAS




Panamericana Highway. Πορεία γιά το Νότο

   Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος γιά να γνωρίσεις την άγρια ομορφιά του Περού, από το να διατρέξεις οδικά τη χώρα, ιδίως στις νότιες παραλίες, από Λίμα μέχρι Αρεκίπα, (με τον Ειρηνικό ν’ αφρίζει δίπλα σου στο μεγαλύτερο διάστημα), τη δεύτερη σε μέγεθος και σπουδαιότητα πόλη του Περού, κοντά στα σύνορα με τη Χιλή.

   Ένας, επίσης σοβαρός λόγος που συνηγορεί σε τέτοια ταξιδιωτική οργάνωση της περιήγησης είναι και το γεγονός πως έτσι ανεβαίνεις διακεκομμένα το υψόμετρο, μέχρι το τελικό του Αλτιπλάνο, στα 4000 μέτρων και ο οργανισμός σου προλαβαίνει να προσαρμοσθεί, κατά το δυνατόν ομαλότερα, στην αραίωση του οξυγόνου που προκαλεί το μεγάλο υψόμετρο μαζί με κάποια, πιθανά, ενοχλητικά συμπτώματα. (π. χ. ζαλάδες, πονοκέφαλοι, τάση εμετού, υπνηλία).

   Η Αρεκίπα βρίσκεται στα 2310 μ, το Πούνο, επόμενος σταθμός, στις όχθες της λίμνης Τιτικάκα στα 3800 μ. και το Κούσκο γύρω στα 3500 μ.

   Η διαδρομή γίνεται, στο μεγαλύτερο κομμάτι της, ταξιδεύοντας επί της περίφημης «Παναμερικάνας Οδού», η οποία αρχίζει από το Άνκορέιτζ της Αλάσκας και καταλήγει στο Εθνικό Πάρκο της Γης του Πυρός, το Λαπατάγια. Στο αργεντίνικο κομμάτι του νησιού, έξω από την Ουσουάια, αφού έχει διασχίσει ολόκληρη την Αμερικανική Ήπειρο, (Βόρεια, Κεντρική και Νότια), με κομμάτια του εθνικού δικτύου των χωρών απ’ όπου περνάει να εντάσσονται σ’ αυτήν. Έχει επίσημο όνομα «Panamericana Highway», ανεξάρτητα αν κάποια κομμάτια της βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, που μόνο αυτοκινητόδρομο δεν θυμίζουν, και συνολικό μήκος 17.848 χλμ., όπως τουλάχιστον, αναγράφει αυτάρεσκα η σχετική πινακίδα, υποδηλώνοντας το τέλος του κόσμου. (Fin del Mundo)!

   Ξεκινάμε από τη Λίμα και στην έξοδο της πόλης συναντούμε μία ακόμη φτωχογειτονιά με τις κλασσικές φαβέλες, που ξέρουμε πολύ καλά κι από άλλες Νοτιοαμερικάνικες πρωτεύουσες και, άρα, δεν μας εντυπωσιάζουν τόσο, όσο η κατακόρυφη μείωση των αυτοκινήτων που επιμένουν να κυκλοφορούν. Η highway γά λίγο δικαιώνει τον τίτλο της. όμως όχι γιά πάρα πολύ. Σύντομα θα μεταβληθεί σε απλό επαρχιακό δρόμο, στενός σαν τους ελληνικούς αλλά όχι ιδιαίτερα επικίνδυνος. Το μόνο αξιοσημείωτο της διαδρομής των 240 χιλιομέτρων είναι, περί τα μέσα της περίπου, ένας σταθμός καυσίμων που διαθέτει ένα καταπληκτικό εστιατόριο, τον «Πιλότο».
   Προφανώς εννοεί «οδηγό αυτοκινήτου», καθ’ όσον δεν υπάρχει φορτηγατζής γιά φορτηγατζής που να μην γεύεται τα τεράστια και πεντανόστιμα πιάτα του. Ιδίως το παραδοσιακό περουβιάνικο πιάτο «σεμπίτσε». (Κομμάτια ωμού ψαριού, μαριναρισμένα με λεμόνι και πήχτρα στα μυρωδικά).




Τάμπο Κολοράδο

   Στο Πίσκο, το μέρος όπου πρωτοφτιάχτηκε το εθνικό ποτό του Περού, το ομώνυμο «pisco», γιά του οποίου την αποκλειστικότητα παραγωγής και διάθεσης κόντεψε να ξεκινήσει και δεύτερος πόλεμος μεταξύ Περού και Χιλής, ένας μικρός δρόμος προς το εσωτερικό, σε φέρνει στα ερείπια ενός ινκαϊκού κτηριακού συγκροτήματος, μάλλον διοικητικού κέντρου ελέγχου της περιοχής. Από το χρώμα, κόκκινο, των κτηρίων το μνημείο λέγεται Τάμπο Κολοράδο και είναι εξ ολοκλήρου πλίνθινο.
   Ξαναγυρίζοντας στο Πίσκο, αλλά με κατεύθυνση προς θάλασσα καταλήγεις στο Παράκας. Ένα φαινομενικά ασήμαντο ψαροχώρι που μυρίζει ψαρίλα, απ’ άκρου σ’ άκρο, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί το μεγαλύτερο παραθαλάσσιο δρυμό της χώρας. Με μιά τετράωρη, περίπου, μίνι κρουαζιέρα με ανοιχτό ταχύπλοο, έχεις την ευκαιρία να διαπιστώσεις του λόγου το αληθές.


Πινγκουίνοι Χούμπολντ



Νησιά Μπαγιέστας

   Αρκετά έξω από το λιμάνι, και καμιά δεκαριά μίλια από την ακτή, στη μέση του ωκεανού, βρίσκεται μιά μικρή συστάδα νησιών, τα Ιslas Ballestas, (Ιζλας Μπαγιέστας). Ακατοίκητα από ανθρώπους και πυκνοκατοικημένα από χιλιάδες θαλασσοπούλια, πιγκουΐνους, φώκιες και θαλάσσια λιοντάρια που δίνουν φοβερή ζωντάνια και θόρυβο με τις φωνές, τους έρωτες και τις μάχες τους στα απόμακρα αυτά νησάκια. Η προσέγγιση εκεί δεν επιτρέπεται και μόνο από το σκάφος μπορείς να δεις τα απομεινάρια κάποιων ανθρώπινων εγκαταστάσεων, που παλιά εξασφάλιζαν τη περισυλλογή και φόρτωση των χιλιάδων τόννων… κουτσουλιάς των πουλιών, το οποίο, κάποτε, αποτελούσε το μοναδικό φυσικό και πανάκριβο λίπασμα, (γκουανό). Σήμερα, όμως, με την ανακάλυψη των χημικών, έχασε τη σπουδαιότητα, την εκμεταλλευσιμότητα, άρα και την ανάγκη περισυλλογής του.



La Candelabra

    Στην έξοδο από τον κόλπο του Παράκας υπάρχει, αριστερά στην πλαγιά, ένα μεγάλο γεωγλυφικό, χαραγμένο στην αμμώδη επιφάνεια, το οποίο λόγω απουσίας βροχών διατηρείται ατόφιο γιά εκατοντάδες χρόνια, που το βάφτισαν La Candelabra, (Το Κηροπήγιο), λόγω ομοιότητος με καντηλέρι. Ένα πρελούντιο των περίφημων γραμμών της Νάσκα, που βρίσκονται περίπου 200 χλμ. νοτιότερα γιά την προέλευση των οποίων υπάρχει τεράστια παραφιλολογία και μυθοπλασία. Μέχρι και γιά διαστημοδρόμιο εξωγήινων έγραψε σε βιβλίο του ο ατσίδας Νταίνικεν και θησαύρισε, εξάπτοντας φαντασίες και πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα.
   Στην περιοχή άνθισε ο ομώνυμος πολιτισμός που έδωσε, πλην άλλων, εξαίσια υφαντά. Στο Μουσείο Λάρκο της Λίμα βρίσκεται υφαντό με το μεγαλύτερο πλήθος κόμπων που κατασκευάστηκε ποτέ στον κόσμο! (398 κόμποι ανά τετραγωνική ίντσα), το οποίο οι ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής το κάνουν να μοιάζει σαν να φτιάχτηκε χθές.





   ICA – NAZCA




    Αφήνοντας το Παράκας και συνεχίζοντας τον Παναμερικάνικο αυτοκινητόδρομο, μέσα σ’ ένα άνυδρο, έρημο και μάλλον φοβικό τοπίο που θυμίζει περισσότερο Σελήνη, παρά Γη, σε 60 περίπου χιλιόμετρα φθάνουμε στην Ίκα. Μικρή, αποικιοκρατικού στυλ πόλη που προδίδει έκδηλα την εξ αρχής εγκατάσταση Ισπανών εδώ. Με το να βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μ., είναι πάνω από το επίπεδο της γκαρούα, άρα πάντα ηλιόλουστη! Χτισμένη στις όχθες ομώνυμου ποταμού διαθέτει αξιολογότατο μουσείο. (Museo Regional de Ica).

Έρημος Χουακατσίνα

   Όμως το πιό περίεργο και ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της είναι μιά μικρή όαση, στο μέσο ψηλών αμμόλοφων που την περιτριγυρίζουν. Όμορφη μικρή λιμνούλα στη μέση, τριγύρω της σπίτια, καταστήματα, ρεστοράν, πανδοχεία και εξωτερικός δακτύλιος από πανύψηλους αμμόλοφους, που τολμηροί σκιέρ και σέρφερ τους κατεβαίνουν με ταχύτητα κι επιδεξιότητα!

Όαση Χουακατσίνα

   Η όαση λέγεται Huacachina, (Χουακατσίνα), και οπωσδήποτε το τοπίο αξίζει γιά μιά επίσκεψη, μιά στάση γιά ανάσα κι ένα γεύμα, ή αναψυκτικό, κάτω από τη σκιά των πελώριων φοινίκων. Γιά τους πιό τολμηρούς ένα γλίστρημα από κάποιον αμμόλοφο αποτελεί οπωσδήποτε, μοναδική εμπειρία.
   Με την περιέργεια συνεχώς εντεινόμενη συνεχίζουμε γιά την περίφημη Νάσκα. Ένα σημείο του Περού και της Γης που το περιβάλλει αρκετό μυστήριο, γοητεία, παραδοξολογία και μπόλικο παραμύθι. Ό,τι πρέπει γιά την τόνωση του τοπικού τουρισμού. Παρ’ όλα αυτά ποτέ μου δεν συνάντησα ασφυκτική συγκέντρωση πλήθους, σε βαθμό ενόχλησης ή παρεμπόδισης της παρατήρησης και απόλαυσης του φαινομένου. Καθ’ οδόν προς Νάσκα, υπάρχουν διάσπαρτα, εκατέρωθεν της οδού μικρά σπιτάκια, φαινομενικά έρημα αφού ποτέ μου δεν είδα να μπαινοβγαίνει ψυχή, τα οποία κατά τους ξεναγούς, αποτελούν εξοχικά! Δηλαδή ο κόσμος μαζεύεται εκεί τα Σαββατοκύριακα. Βασικό χαρακτηριστικό όλων τους, η απουσία στέγης. Η οροφή είναι ακάλυπτη. Είσαι μέσα και βλέπεις ουρανό! Στην αρχή νομίζεις πως, όλα τους, είναι ατελείωτα και πως περιμένουν κάποιον εργολάβο «στεγά» να τους βάλει στέγη. Λάθος! Η στέγη δεν χρειάζεται, αφού ποτέ δεν βρέχει και η απουσία της εξασφαλίζει δροσιά κι οικονομία στην κατασκευή.

Ο γίγαντας του Τσέρνι Άμπες

Το λευκό άλογο του Ούφφινγκτον

   Πριν ασχοληθούμε με τις γραμμές της Νάσκα, αξίζει ν’ αναφέρουμε πως το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό εκεί, αλλά εμφανίζεται και σε άλλα μέρη της Γης. Όπως τα Κέλτικα γεώγλυπτα του «Γίγαντα του Τσέρνι Αμπες» στο Ντόρσετ, που θεωρείται πως φτιάχτηκε τον 1ο π.Χ. αιώνα και το «Λευκό άλογο του Ούφφινγκτον», στο Όξφορντσάιρ, του 1ου μ Χ.




Αστροναύτης

    Στη Νάσκα το φαινόμενο είναι πιό εκτεταμένο πιό χαρακτηριστικό και πιό μυστηριώδες, αφού καλύπτει τεράστια έκταση και οι γραμμές, κυρίως οι ευθείες παρουσιάζουν αξιοθαύμαστη τελειότητα χάραξης. Το φαινόμενο επισημάνθηκε τυχαία το 1929 από αεροπλάνου και απετέλεσε, από το 1950, σκοπό ζωής μιάς ιδιόρρυθμης Γερμανίδας μαθηματικού, της γεροντοκόρης Μαρίας Ράιχε που αφιέρωσε τη ζωή της στην ανακάλυψη, μελέτη και καθαρισμό των γραμμών, μένοντας εκεί γιά πάνω από 40 χρόνια, ούτως ώστε να είναι παρατηρήσημες, κυρίως από αέρος, λόγω μεγέθους. Σήμερα σμήνη μικρών αεροπλάνων υπερίπταται σαν μελίσσι πάνω από τις γραμμές, με τον πιλότο να δείχνει και να εξηγεί στους επιβάτες του το κάθε γεώγλυπτο. Αυτή η πτήση, μαζί με την προ της πτήσης παρακολούθηση σχετικού επεξηγηματικού βίντεο, αποτελεί εξαιρετική ταξιδιωτική εμπειρία. Γιά όποιον, μάλιστα, προσβάλλεται εύκολα από ναυτία, η πτήση αυτή θα του μείνει, πράγματι, αξέχαστη!


Αράχνη



Κολιμπρί

  










   Τα περισσότερο εντυπωσιακά, δημοφιλή  και χαρακτηριστικά σχήματα είναι αυτά της αράχνης, του αστροναύτη και του κολιμπρί.

   Τα σχήματα, των οποίων η κατασκευή τους πιθανολογείται ότι έγινε  μεταξύ 900 π. χ. και 600 μ. Χ., διατηρούνται άριστα λόγω παντελούς απουσίας βροχών και είναι στην ουσία τους αφαίρεση επιφανειακών σκουρόχρωμων λίθων και εμφάνιση των από κάτω ανοιχτόχρωμων.



Αναμνηστικό δίπλωμα πτήσεως



   Γιά τη σκοπιμότητα αυτών των κατασκευών έχουν διατυπωθεί, κατά καιρούς, πολλές θεωρίες χωρίς καμία να θεωρείται απολύτως πειστική και αμάχητη. Η Ράιχε, πάντως, αποκλίνει υπέρ της άποψης του αστρονομικού καλανταριού και ο παμπόνηρος Νταίνικεν του κοσμοδρόμιου εξωγήινων!

   Πέραν όμως από τις μυστηριώδεις γραμμές στη Νάσκα, από το 100 π.Χ. έως το 700 μ. Χ., αναπτύσσεται εδώ και ένας αξιόλογος πολιτισμός, με κύριο χαρακτηριστικό του τα θαυμάσια κεραμικά. Πολύ λαμπερά χρώματα και  περίεργα σχήματα. Σήμερα φτιάχνονται, από σύγχρονα παραδοσιακά μικρά εργαστήρια, αριστουργηματικά αντίγραφα που όταν τα παραβάλεις με τ’ αυθεντικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιά είναι ποιά!

PERU. Λίμα, η "Πόλη των Βασιλέων"

ΛΙΜΑ.   Η πόλη των βασιλέων.

 

Plaza San Martin



   Η πρωτεύουσα του Περού χτίστηκε από τον κατακτητή Φρανθίσκο Πιθάρρο στην όχθη του ποταμού Ρίμακ και απλώθηκε στο τρίγωνο που σχηματίζει αυτός, όπως εκβάλλει λοξά στη θάλασσα, με την προς νότο ακτογραμμή. Ο Πιθάρρο, γερό παλικάρι αλλά άφιλος, καχύποπτος, αδίστακτος κι εκδικητικός, δηλαδή κάθαρμα με τα όλα του, είχε καταφέρει να γεμίσει εχθρούς και να ξεμείνει από φίλους. Έχοντας ξεκάνει τους περισσότερους συντρόφους του, όλοι τους «μπουμπούκια ευωδιαστά», που  από συναγωνιστές είχαν μεταβληθεί σε ανταγωνιστές στην κατάκτηση των εδαφών και το κυνήγι των θησαυρών που προέκυψαν στην περιοχή, φοβόταν αντεκδικήσεις και δολοπλοκίες. Γι’ αυτό έχτισε την «Πόλη των Βασιλέων», όπως ονομάστηκε αρχικά η Λίμα, δίπλα στη θάλασσα ώστε να μπορεί εύκολα, αν ποτέ χρειαζόταν, να την «κοπανήσει»! Η πόλη εγκαινιάστηκε ανήμερα των Φώτων, στις 18 Ιανουαρίου του 1535. (Παλιό ημερολόγιο).

   Τελικά δεν απέφυγε το μοιραίο. Ο Πιθάρρο στην μεγάλη εξερεύνηση είχε σαν βασικό σύντροφο και συνεργάτη κάποιον συμπατριώτη του, τον Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο, παλιόμουτρο πρώτης γραμμής, κι έναν μισοπάλαβο παπά, (διά την ευλογία Κυρίου!), τον Ερνάντο Λούκε. Κι οι τρεις μαζί συγχρηματοδότησαν την επιχείρηση, με την έγκριση του Κυβερνήτη του Παναμά, Πεδράριας ντε Άβιλα. Όσο το κάρο τράβαγε τον ανήφορο και τα συνεταιράκια βρίσκονταν στη δίαιτα, όλα πήγαιναν μιά χαρά. Όμως μόλις βρήκαν «φαΐ» μπόλικο κι άρχισαν να τρώνε καλά, μαζί με τη μάσα έπεσε η γκρίνια κι η φαγωμάρα, που πες ο ένας, πες ο άλλος, εξελίχτηκε σε μίσος αβυσσαλέο. Παγκόσμιος νόμος, βλέπεις, και διαχρονικός επιβάλλει το χρήμα να μη φέρνει, πάντα, την ευτυχία!
   Τελικά, ο παπάς χάνεται απ' τη μέση χωρίς ν' αναφερθεί ξανά τίποτε γι' αυτόν, όσο γιά τον Αλμάγκρο, κάπου τον ξεμονάχιασε  ο Πιθάρρο και του ’φαγε το γούργουρα. Πολλοί μάλιστα λένε πως τον «καρύδωσε»….. ιδιοχείρως και κάποιοι άλλοι πως τον σκότωσαν τ’ αδέλφια του Πιθάρρο.

   Λίγα χρόνια μετά, ο γιος του Ντιέγκο, ο Μότο Αλμάγκρο, μαζί με μιά ομάδα φονιάδων, εισέβαλαν στο σπίτι του Πιθάρρο, το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται ως Προεδρικό μέγαρο της χώρας, και πριν εκείνος προλάβει να οργανώσει άμυνα, τον κατακομμάτιασαν με τα σπαθιά τους κι εξαφάνισαν το πτώμα του. Αιώνες μετά, τα οστά του βρέθηκαν θαμμένα, όπως ισχυρίζονται, χωρίς αυτό να είναι απόλυτα τσεκαρισμένο, σε κρύπτη του Καθεδρικού Ναού.

   Η σκοπιμότητα, όπως γίνεται πάντα, επεκράτησε κι εδώ της αλήθειας. Το Περού χρειαζόταν, οπωσδήποτε, τα οστά του Πιθάρρο, και τα βρήκε! Και μάλιστα στο καταλληλότερο, συμβολικά, σημείο.

   Η φήμη των αμύθητων θησαυρών που βρίσκονταν στο «Ελδοράδο» των Νέων Εδαφών, διογκωμένη κι από τη σχετική μυθοπλασία, έκανε τα σάλια των Ευρωπαίων να τρέχουν και τους απανταχού της Γηραιάς Ηπείρου τολμηρούς τυχοδιώκτες, «ντεσπεράντος», (απελπισμένους), και λοιπούς παλιανθρωπαρέους να συρρέουν, πατείς με-πατώ σε, στην περιοχή. Με γυαλισμένο μάτι, ακόρεστη δίψα γιά γρήγορο πλουτισμό και καλοακονισμένο σπαθί.

   Δεν περίσσεψε ρεμάλι γιά ρεμάλι σε Ισπανία και Πορτογαλία, (κυρίως), απ’ αυτά που μπορούσαν να πουλήσουν τη μάνα τους γιά 10 πέσος, αφού όλα αριβάρισαν στην περιοχή. Διψασμένα γιά χρυσάφι κι αποφασισμένα γιά όλα.

Casa de Aliaga

 

Δημαρχείο

    Στην αρχή την πόλη αποτελούσαν μερικά τετράγωνα, γύρω από τη σημερινή «Πλάθα Μαγιόρ» και τέως «Πλάθα ντε Άρμας», (Πλατεία των Όπλων), με πλάτη τον ποταμό.   
   Τα πρώτα οικόπεδα τα μοίρασε ο Πιθάρρο στους δικούς του, οι οποίοι άρχισαν να κατασκευάζουν εκεί τα αρχοντικά τους δημιουργώντας, έτσι, και την πρώτη ντόπια αριστοκρατία. Ένας απ’ αυτούς, από τους πλέον επιστήθιους φίλους του, ο Jeronimo de Aliaga, πήρε οικόπεδο, δίπλα στη πλατεία και απέναντι απ’ αυτό του Πιθάρρο, στην οδό Jiron de la Union, και έχτισε την εξαίρετη Casa de Aliaga. Ένα θαυμάσιο σπίτι-μουσείο, με ζωή σχεδόν μισής χιλιετηρίδος. Άψογα συντηρημένο και αυθεντικά διατηρημένο, το σπουδαίο αυτό αρχοντικό, δείχνει και σήμερα, απόλυτα ίδιο όπως τότε που κατασκευάστηκε. Βρίσκεται, συνεχώς και αδιαλείπτως, στα χέρια της ίδιας οικογένειας, ο τελευταίος απόγονος της οποίας, και νυν κάτοχος, ένας ευγενέστατος φιλόφρων Περουβιανός κύριος, ο Gonzalo de Aliaga, μου έκανε την τιμή να με ξεναγήσει, αυτοπροσώπως και γιά ώρες, στο απέραντο και πολυδαίδαλο σπίτι-μουσείο, προσφέροντάς μου και ένα ποτήρι κρασί από την προσωπική του κάβα. Από μπουκάλι που άνοιξε ειδικά γιά την περίπτωση. Τριγυρίζοντας στα άπειρα μισοσκότεινα δωμάτια με τα κλειστά παράθυρα και την απόλυτη σιωπή, όπου μόνο τα βήματά μας ακούγονταν, είχα την επίμονη αίσθηση ότι δεν πέρασε ούτε ώρα από τότε που χτίστηκε κι ότι βρισκόμουν κι εγώ, στον 16ο αιώνα.

   Στο αρχοντικό αυτό, σήμερα οργανώνονται, κατόπιν ειδικών κρατήσεων και συμφωνιών, ξεναγήσεις μετά δείπνων. Εννοείται, με όλη την τελετουργία, την ατμόσφαιρα, τα αντικείμενα, τα σερβίτσια και τα μενού της εποχής!  

   Ένα τυπικό χαρακτηριστικό των παλιών περουβιάνικων σπιτιών είναι η προσθήκη στην πρόσοψη, κλειστών ξύλινων μπαλκονιών. Κατάλοιπα προϊόντα μουσουλμανικής μαυριτανικής σεμνοτυφίας που επεβλήθησαν, αρχικά, στην κατακτημένη από τους Άραβες Ισπανία και μεταφυτεύτηκαν με επιτυχία στη Λίμα και το Περού, γενικότερα. Ενσωματώθηκαν αρμονικά  στο υπόλοιπο κτίσμα και τελικά, όλα μαζί, συνέθεσαν το χαρακτηριστικό και εύκολα αναγνωρίσιμο, ισπανοπερουβιάνικο στυλ αρχιτεκτονικής.

Plaza Mayor

 «Πλατεία των Όπλων»! Δεν υπάρχει πόλη νοτιοαμερικάνικη, μικρή ή μεγάλη, ακόμη και σπιθαμιαίο χωριό, που η κεντρική του πλατεία, να μην λέγεται «Πλατεία των Όπλων»!

   Σημ. Το γεγονός της ονομασίας αυτής έχει την αφετηρία του, πολύ μεταγενέστερα, στον 19ο αιώνα και τον απελευθερωτικό αγώνα των χωρών της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες στο μεταξύ είχαν αποκτήσει εθνική συνείδηση κι επαναστάτησαν γιά ν’ αποτινάξουν την ισπανική επικυριαρχία. (Μπολιβάρ, Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, Ο’ Χίγγινγκς, κ.λπ. επαναστάτες αγωνιστές, ή «λιμπερταδόρες», όπως απεκλήθησαν. Δηλαδή, «απελευθερωτές». Ιστορίες που θα διηγηθούμε αργότερα).



Προεδρικό Μέγαρο



   Στην «Πλάθα Μαγιόρ», τέως Πλατεία των Όπλων της Λίμα, δεσπόζουν τριγύρω, κάμποσα από τα ιστορικά κτίρια της πόλης. Στα δεξιά κάθετη πλευρά, όπως κοιτάμε, το Προεδρικό Μεγάρο, (τέως κατοικία Πιθάρρο), ευρίσκεται ο κλασσικός και απαραίτητος σε κάθε λατινοαμερικανική πόλη Καθεδρικός Ναός. Κατά σύμπτωση, σχεδόν πάντα, στην κεντρική πλατεία και κολλητά δίπλα του η κατοικία του Αρχιεπισκόπου. Στην απέναντί τους πλευρά, βρίσκεται το Δημαρχείο.

   Κάθε Καθεδρικός έχει τη σημασία του, τη μεγαλοπρέπειά του και κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά. Εδώ αυτά είναι δύο. Ο τάφος του Πιθάρρο,  με την αμφισβητούμενη, όπως προαναφέραμε, αυθεντικότητα του «περιεχομένου» του και μιά εξωθρησκευτική παράσταση.



Καθεδρικός



   Μπαίνοντας στο Ναό, στα δεξιά, υπάρχει παρεκκλήσι μ’ ένα τεράστιο, πολύχρωμο, λαμπερό και φαινομενικά παράταιρο γιά εκκλησία, ψηφιδωτό. Απεικονίζει τον Πιθάρρο με μιά ομάδα ένοπλων στρατιωτών. Η παράσταση είναι συμβολική και καθοριστική γιά την ιστορία του Περού.



Κατοικία Αρχιεπισκόπου



   Η επιχείρηση της κατάκτησής του από τους Ισπανούς του Φρ. Πιθάρρο,   ολοκληρώθηκε σε τρεις, ας πούμε, «δόσεις». Με τρεις διερευνητικές τολμηρές αποστολές, αφού οι αποστάσεις ήσαν τεράστιες, οι συνθήκες δύσκολες κι επικίνδυνες και η όλη επιχείρηση θύμιζε «πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Προχωράμε ψάχνοντας και κάνουμε βλέποντας!

   Στη δεύτερη εκστρατεία, ανακάλυψαν το «νησί του Κόκορα», (Γκάλιο), όπου με τελειωμένες τις προμήθειες, ξέμειναν γιά 5 μήνες. Τα πράγματα ζόρισαν και οι περισσότεροι, κουρασμένοι από τη μακρόχρονη περιπέτεια, τους κινδύνους και τις στερήσεις,  λιγοψύχισαν κι έκαναν πίσω, στο φόβο του αγνώστου και της ανέχειας. Εκεί και τότε, ο Πιθάρρο τους εξήγησε, ορθά-κοφτά:

   - Όποιος θέλει φεύγει και γυρίζει πίσω στον Παναμά και όποιος θέλει μένει και προχωρεί μαζί μου. Στη δόξα και τον πλούτο, ή απλά, στο θάνατο. Διαλέγετε και παίρνετε!

   Έμειναν 16, (κατ’ άλλους 13). Οι πιό τολμηροί, οι πιό ανθεκτικοί κι οι πιό διψασμένοι γιά δόξα, (λιγότερο), και χρυσάφι, (κυρίως). Εννοείται, μεταξύ αυτών ο Jeronimo de Aliaga και ένας….. Έλληνας! Μάλιστα, Έλληνας. Ο Pedro de Candia! Δηλαδή ο Πέτρος απ’ την Κρήτη, αφού τότε την Κρήτη την λέγανε Κάντια. Ο τύπος ήταν, μάλλον, Χανιώτης. Γερό σκαρί, μπόλικο τσαγανό και παράτολμο παλικάρι. Αλλά, όπως όλο το συνάφι, και μεγάλο καθίκι του κερατά! Σκληρός κι ιντριγκαδώρος πρώτης, που είχε κι αυτός, σύντομα, το ίδιο τραγικό τέλος με τους περισσότερους τυχοδιώκτες της εποχής. Λέγεται πως τον στραγγάλισε ο γιος του Αλμάγκρο, με τα χεράκια του, μετά από κάποια από τις άφθονες εμφύλιες ισπανικές διαμάχες!

   Με αυτούς τους δεκαέξι ο Πιθάρρο προχώρησε, κόστα-κόστα, και πρωτομπήκε στο Περού, φτάνοντας στο σημερινό Τούμπες! Στα σύνορα με το σημερινό Εκουαδόρ.

 

Callao. Το επίνειο της Λίμα





Φαβέλες στη Λίμα

  Με την πάροδο των χρόνων, η πόλη με κορυφή την πρώτη,
παλιά πόλη και την Πλατεία των Όπλων, επεκτεινόταν προς τη θάλασσα, φτάνοντας στη σημερινή της, τριγωνική μορφή, ισομοιρασμένη, δεξιά-αριστερά, κατά μήκος της παραλίας. Βορειότερα το λιμάνι, το Καγιάο, (Callao), ναι νοτιότερα οι «αριστοκρατικές» περιοχές. Το Σαν Ισίντρο, το Μιραφλόρες και το Μπαρράνκο, με το εντυπωσιακό γιώτινγκ κλαμπ του. Φυσικά, σαν νοτιοαμερικάνικη πόλη που είναι, διαθέτει και τις απαραίτητες εξαθλιωμένες φτωχογειτονιές της, με τις άθλιες «φαβέλες», δηλαδή τις παραγκουπόλεις, που διατάσσονται στην περίμετρό της και που οι κυβερνήσεις φροντίζουν να κρύβουν και απομονώνουν οπτικά, με ψηλούς τοίχους. Όπως οι κακονοικοκυρές χώνουν τα σκουπίδια τους κάτω απ’ το χαλί και νιώθουν ευχαριστημένες θεωρώντας  πως ξένοιασαν απ’ αυτά.

   Ένα εμφανέστατο χαρακτηριστικό της Λίμα είναι τα πάμπολλα κινέζικα εστιατόρια. Ιδίως στις λαϊκές γειτονιές. Τα κόκκινα φαναράκια κι οι κινέζικες επιγραφές, τα προδίδουν από μακριά. Η εξήγηση απλή. Φαγητό πολύ και φτηνό!

   Άλλο εμφανές χαρακτηριστικό, που δεν αποκλείεται σε λίγο να το δούμε και στην Ελλάδα, τα πολλά, πάμπολλα,  σπίτια που περιβάλλονται, γιά προστασία από τους σαλταδώρους διαρρήκτες, με ηλεκτροφόρα σύρματα. Θυμίζουν τα παλιά στρατόπεδα, αλλά με εξελιγμένη τεχνολογία, (το ηλεκτρικό ρεύμα). Εννοείται πως αποτελούν μέτρα ασφαλείας, καθ’ όλα νόμιμα!

   - Αν δεν θέλεις να ξεροψηθείς, μην σκαρφαλώνεις. Εγώ, πάντως, σε προειδοποιώ!

   Προστατευτικό μέσο απλό, πρακτικό και απόλυτα σίγουρο. Κι όποιος τολμά, ας κοπιάσει.

   Λιγότερο εμφανές χαρακτηριστικό της πόλης, που απαιτεί αυξημένη παρατηρητικότητα γιά να επισημανθεί, αποτελεί το γεγονός της πλήρους απουσίας δικτύου απορροής ομβρίων. Κανένα ρείθρο δεν διαθέτει υπόνομο και κανένα οίκημα δεν κατεβάζει από την ταράτσα υδρορρόες. Κανένα απολύτως! Η εξήγηση απλή. Στη Λίμα, αλλά και σε όλη την παραλιακή ζώνη του Περού, δεν βρέχει. Ή, το πολύ, ψιχαλίζει ελάχιστα, σχεδόν αμελητέα! Κάποιους μήνες βολεύονται με την υγρασία του Ωκεανού, που δημιουργεί υποτροπικές συνθήκες κι αυτό είναι όλο. Το δε νερό, το εξασφαλίζουν από τα ποτάμια που κατεβαίνουν, πολυάριθμα, από τις Άνδεις. Τους χειμωνιάτικους, ιδίως, μήνες, δηλαδή από Ιούνιο έως τον Οκτώβριο, (ας μην ξεχνάμε πως το Περού είναι, ως προς εμάς, τούμπα στη Γη και το καλοκαίρι μας είναι γιά κείνους χειμώνας), ο ήλιος είναι μόνιμα κρυμμένος πίσω από μιά χαμηλή, μόνιμη και ενοχλητική ομίχλη, που την λένε γκαρούα. Ένα πέπλο τόσο πυκνό που σου επιτρέπει να τον βλέπεις κατάφατσα και ανενόχλητα γιά τα μάτια, λες και βλέπεις αυγουστιάτικη πανσέληνο.

   Η Λίμα, και γενικότερα το Περού, διαθέτουν τα περισσότερα μουσεία από κάθε αντίστοιχη πόλη και χώρα του κόσμου. Χιλιάδες μουσεία. Αμέτρητα! Ο παράδεισος των μουσειολάγνων και των … μουσειοτραφών! Μουσεία να δουν τα μάτια σας! Και το τελευταίο εσχατοχώρι διαθέτει όχι τό, αλλά τά μουσεία του!

Μουσείο Χρυσού

   Μεγάλη, αλλά και μάλλον αδικαιολόγητη, φήμη στην πόλη διαθέτει το Μουσείο του Χρυσού,

( Museo “Oro del Peru”), όπου στα υπόγειά του στεγάζεται πλήθος από χρυσά, και όχι μόνο, αντικείμενα διαφόρων ιστορικών και προϊστορικών πολιτισμών. Με ελλιπέστατη καθοδήγηση, αφού σχεδόν απουσιάζουν ταμπελάκια από τα εκθέματα. Η γνησιότητα, πάντως, των εκθεμάτων αμφισβητείται έντονα. 
   Προσωπικά, με εντυπωσίασε περισσότερο το ισόγειο, όπου στεγάζει μιά μοναδική στον κόσμο συλλογή όπλων, πολεμικών στολών και αντικειμένων από όλους τους λαούς, όλα τα μέρη της Γης και όλες τις ιστορικές περιόδους. Αρχαία, μεσαιωνικά, σύγχρονα, τα πάντα! Δεν υπάρχει παγκόσμια διασημότης που να μην ανακαλύψεις εκεί μέσα κάποιο πολεμικό του αντικείμενο. Ενδεικτικά θυμάμαι του Ναπολέοντα, του Χίτλερ, του Τσώρτσιλ, του Αϊζενχάουερ, κ. α. Μιά τεράστια συλλογή που και μόνο η απλή περιήγησή της απαιτεί ημέρες. Και όμως επισκιάζεται από τη φήμη των αντικειμένων του υπογείου και περνά σχεδόν απαρατήρητη από τον βιαστικό επισκέπτη.

Μουσείο Λάρκο Χερρέρα



   Πληρέστατο και μεστό το Μουσείο του Έθνους, ( Museo de la Nation) και, τέλος, πολύ εντυπωσιακό, το ιδιωτικό Μουσείο Ραφαέλ Λάρκο Χερρέρα, (Museo Rafael Larco Herrera). Κληροδότημα ενός ιδιόρρυθμου βαθύπλουτου συλλέκτη χιλιάδων περουβιανών αρχαιοτήτων, κυρίως, κεραμικών, που μετά τον θάνατό του το σπίτι, τυπική ισπανική χασιέντα πλημμυρισμένη στις κόκκινες μπουκαμβίλιες, μετετράπη σε μοναδικό και το μεγαλύτερο, παγκοσμίως, ιδιωτικό μουσείο. Παρ’ όλο το ασφυκτικό στρίμωγμα, σε προθήκες και ράφια, 50 χιλιάδων, περίπου, εκθεμάτων «ατάκτως ερριμένων», με το παλιότερο ηλικίας χιλιάδων ετών, και με ελλιπή κατηγοριοποίηση και σήμανση, η επίσκεψη σ’ αυτό είναι επιβεβλημένη.

Έργα και όχι λόγια!

   Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μιά άψογα διατηρημένη ταπισερί από φτερά παπαγάλων και το ξεχωριστό τμήμα με τα ερωτικά κεραμικά, όπου αποδεικνύεται πως η ερωτική διάθεση, η φαντασία και όλη η γκάμα των διαστροφών και των «βίτσιων», περί το ερωτικό ένστικτο και την ικανοποίησή του, είναι στοιχεία πανάρχαια, παγκόσμια και αναλλοίωτα. Ίδια κι απαράλλαχτα, σε κάθε γεωγραφικό σημείο του πλανήτη και σε κάθε εποχή!

  

Εκλησσία και Μοναστήρι Αγ. Φραγκίσκου

    Ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός αποτελεί η επίσκεψη στον Ναό του Αγίου Φραγκίσκου. (Inglesia de San Francisco). Είναι το μόνο κτίσμα στη Λίμα που δεν υπέστη εκτεταμένες καταστροφές από τους κατά καιρούς σεισμούς, που πλήττουν, τακτικά, την πόλη. Χτισμένος στα τέλη του 17ου αιώνα, σε στυλ ντόπιου μπαρόκ, χρησιμοποιήθηκε σαν νεκροταφείο ανάγκης, όταν μεγάλος λοιμός έπληξε την πόλη. Σκάφτηκαν βιαστικά, στη βάση του, κατακόμβες τις οποίες
γέμισαν με κάπου 80.000 άταφα πτώματα που τα κάλυπταν, βιαστικά και  πρόχειρα με στρώσεις ασβέστη, γιά να σταματήσουν τη διάδοση της επιδημίας. Τα κενά που δημιούργησαν οι κατακόμβες λειτούργησαν σαν «μονωτικό» στους σεισμούς, απορροφώντας τους κραδασμούς τους! Η επίσκεψη στις κατακόμβες δεν συνιστάται σε προληπτικούς, ευαίσθητους στις εικόνες κρανίων και τους κλειστοφοβικούς.

Rosa Nautica

   Θα ήταν σημαντική παράλειψη γιά κάθε ταξιδιώτη που σέβεται τον εαυτό του, να μην γευματίσει ή δειπνήσει ρομαντικά στην “La Rosa Nautica”. Ένα ειδυλλιακό εστιατόριο, βικτοριανού στυλ, χτισμένο σε μιά τεχνητή πρόσχωση, αρκετά μέσα στον Ειρηνικό. Εκεί, με θέα την απέραντη θάλασσα, απολαμβάνεις αξέχαστες στιγμές πάνω στα ωκεάνια κύματα και μιά εξαίρετη ντόπια κουζίνα. Φυσικά με θαλασσινά. Αρχίζοντας πάντα, μ’ ένα απεριτίφ pisco sour. Ένα εξαίρετο προϊόν ζύμωσης μούστου σταφυλιών, που με προσθήκη χυμού λεμονιού και μαρέγκας αυγού, φτιάχνουν ένα από τα ιδανικότερα απεριτίφ του κόσμου. Ένα ποτό που απετέλεσε αντικείμενο διαμάχης, γιά την πατρότητα και αποκλειστικότητα παρασκευής και διάθεσης, μεταξύ Περού και Χιλής και κόντεψε ν’ ανοίξει και νέο πόλεμο μεταξύ τους. Με την ιστορία να τελειώνει, νικηφόρα γιά το Περού, στις αρχές του 20ου αιώνα!

   Παλαιότερα, υπήρχε και κάποιο άλλο παραλιακό εστιατόριο, ανάλογο της Ρόζα Νότικα, το «Costa Verde», ιδιοκτησίας ενός πολύ ωραίου κι ευχάριστου τύπου, ολυμπιονίκη στην κολύμβηση, που προσέφερε τον πληρέστερο θαλασσινό μπουφέ του Περού. Σε κάθε μου μετάβαση εκεί, (στόλιζε πάντα το τραπέζι μου με ελληνική σημαία), τα λέγαμε και τα κουτσοπίναμε. Εννοείται πως το κόλπο με τη σημαία το έκανε σε όλους τους θαμώνες από τους οποίους ζητούσε στο ρεζερβάρισμα την εθνικότητα. Όμως ο πρόωρος θάνατός του και η ανικανότητα των επιγόνων του, έκλεισαν το μαγαζί. Κρίμα!

Πάρκο του Έρωτα

   Άλλο, πολύ χαρακτηριστικό σημείο της Λίμα, κάτω στην παραλία του Μιραφλόρες είναι και το Πάρκο του Έρωτα, (Parque del Amor), με το άγαλμα των δύο σφιχταγκαλιασμένων εραστών στο κέντρο του. Σημείο τρυφερών συναντήσεων κατά τη διάρκεια της ημέρας και η χαρά του μπανιστιρτζή τη νύχτα!

   Γιά βραδινό χάζι, υπάρχει στο Μιραφλόρες, δίπλα στο θαυμάσιο ξενοδοχείο Μιραφλόρες Παρκ, ένα ανοιχτό και πολύβουο εμπορικό κέντρο, το Larco Mar Shopping Center, γιά φτηνό φαγητό, ψώνια, βόλτα και διασκέδαση, με φόντο τον Ειρηνικό.



Miraflores Park Hotel

   Ξενοδοχεία στη Λίμα υπάρχουν πολλά και γιά όλα τα βαλάντια. Όμως όποιος θέλει το κάτι παραπάνω, ας διαλέξει μεταξύ του Μιραφλόρες Παρκ Hotel, μιά βεράντα στον Ωκεανό και του Country Club Lima Hotel, όπου θα ζήσει, γιά λίγο, μέσα σ’ ένα πραγματικό μουσείο.

   Ανεβαίνοντας από το Μιραφλόρες προς το κέντρο, βαδίζοντας στην Λεωφόρο Λάρκο, συναντάμε ένα μεγαλούτσικο πάρκο, το Πάρκο Κέννεντυ. Και μέσα σ’ αυτό το στέκι των ζωγράφων. Εκεί τα βράδια στήνονται δεκάδες πάγκοι και καβαλέτα όπου οι ντόπιοι ζωγράφοι μοστράρουν τα έργα τους. Πραγματική πανδαισία χρώματος. Κάτι αντίστοιχο με την παρισινή Μονμάρτη και τη Μπόκα του Μπουένος Άιρες. Οι φιλότεχνοι θα ευχαριστηθούν, οπωσδήποτε, έναν περίπατο εκεί και σίγουρα θ’ αγοράσουν κάποιο μικρό ζωγραφικό ενθύμιο.

Πολιτιστικό κέντροτου Πανεπιστημίου του San Marcos, Lima

PERU. Μικρές πινελίτσες Ιστορίας. (ΙΙ)

   Κατάλυση της Αυτοκρατορίας. Ολοκλήρωση κατάκτησης.

   Ο Πιθάρρο χειρίστηκε πανέξυπνα την αιχμαλωσία του Ίνκα βασιλιά, που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πως από την κορυφή βρέθηκε, στη στιγμή, στον πάτο!
   Του φέρθηκε, υποτίθεται, με σεβασμό και κολακείες και του έφερε υπηρέτες, αυλικούς και γυναίκες να τον υπηρετούν. Με καθημερινές, όμως, συζητήσεις τον «ψάρευε» γιά την οικονομική κατάσταση του κράτους του και τους θησαυρούς που διέθετε. Επίσης καταλάβαινε πως, με «αμανάτι» τον ηγέτη του, ο ινκαϊκός στρατός δεν θα τολμούσε να κινηθεί. Επί του παρόντος, ο Αταχουάλπα ήταν το πιό πολύτιμο λάφυρο των Ισπανών.
   Ο τελευταίος, εξακολουθητικά ανώριμος και αφελής, παζάρεψε την απελευθέρωσή του με τον πανούργο νικητή του, που σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί τόση αφέλεια κι ανοησία. Στο τέλος συμφώνησαν, με πρόταση-πλειοδοσία του Ίνκα, την προσφορά, ως λύτρα, ενός δωματίου με χρυσάφι και δύο με ασήμι! Το δωμάτιο αυτό, με διαστάσεις 6,50 Χ 5,00 μ. θα το τιγκάριζαν με κάθε είδους μαλαματένια κι ασημένια αντικείμενα, σε ύψος ενός ανθρώπινου αναστήματος, οι πιστοί του υπήκοοι, κατάλληλα ειδοποιημένοι, μέσα σε δυό μήνες. Αντικείμενα και σκεύη που θα κουβαλούσαν απ’ όλη την επικράτεια, προκειμένου ν’ απελευθερώσουν τον ηγέτη τους.
   Ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενος την άγνοια των Ισπανών στη ντόπια γλώσσα, την κέτσουα, έστελνε μυστικές οδηγίες γιά επίθεση και εξολόθρευση των οχυρωμένων στην Καχαμάρκα κατακτητών. Ήδη είχε γίνει γνωστός ο τρόπος που αυτοί πολεμούσαν. Έμαθαν γιατί υπερείχαν, είχαν απομυθοποιηθεί τα όπλα τους και εξαφανιστεί το δέος κι η τρομάρα που προκαλούσαν τα πυροβόλα και τα άλογα. Τώρα ήξεραν πώς να τους αντιμετωπίσουν!
   Όμως στη «γάτα» Πιθάρρο δεν περνούσαν αυτά. Εφαρμόζοντας την κλασσική μέθοδο «καρότο – μαστίγιο», είχε στήσει ολόκληρο κατασκοπευτικό μηχανισμό που ήλεγχε κάθε οδηγία και ορμήνια που έστελνε ο φυλακισμένος αρχηγός προς τους επιτελείς του και, μάλιστα, εντέχνως τις κατεύθυνε εφαρμόζοντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Δημιούργησε εύνοιες κι αντιπαλότητες μεταξύ των αξιωματούχων Ινδιάνων και διοικούσε αφανώς κι αφ’ υψηλού.

   Στο μεταξύ, η είδηση της εύκολης νίκης του Πιθάρρο, της αιχμαλωσίας του Αταχουάλπα και της αποκάλυψης ύπαρξης αμύθητων θησαυρών άνοιξε το δρόμο γιά την συρροή Ισπανών στο Περού. Με πρώτο και καλύτερο τον Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο, το συνεταιράκι. Ταυτόχρονα άρχισαν να συρρέουν απ’ όλη την επικράτεια και τα φορτώματα χρυσού και ασημιού, στα πλαίσια της συμφωνίας γιά τη συγκέντρωση των λύτρων.
   Οι Ισπανοί, βλέποντας τόσο χρυσάφι τρελάθηκαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Μεθυσμένοι στη θέα του και με εξημμένη τη φαντασία από τις διηγήσεις των Ινδιάνων περί των διαθεσίμων αποθεμάτων, αφού εκείνοι δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο χρυσό, που τον είχαν άφθονο και απλώς τον χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητά τους, ξαμολήθηκαν ξέφρενοι σε ολόκληρη την επικράτεια κι επιδόθηκαν σε συστηματικό και οργανωμένο πλιάτσικο. Ταυτόχρονα, έφεραν ειδικούς τεχνίτες από το Κούσκο και άρχισαν το λιώσιμο των χρυσών και ασημένιων σκευών, γιά ευχερέστερη διανομή και μεταφορά. Ειδικά στο Κούσκο, η κατάπληξή τους έφτασε στο κατακόρυφο, αφού το χρυσάφι που συνάντησαν εκεί δεν υπήρχε σε όλη την Ιβηρική χερσόνησο. Μέχρι και γιά σοβά σε κτίρια το χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας! Ολόκληρη η εσωτερική επιφάνεια ενός μεγάλου κτιρίου, του Ναού του Ήλιου, (Κορικάντσα), ήταν επενδεδυμένη με φύλλα ατόφιου χρυσού!

   Ο Αταχουάλπα, εκτός της συνομωσίας γιά αντεπίθεση και απελευθέρωσή του, μοχθηρός και ανόητος όπως ήταν έκανε ένα ακόμη, μοιραίο γι’ αυτόν, λάθος. Έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον αδελφό του Ουασκάρ, που ήταν κι αυτός αιχμάλωτος, πριν από τη μάχη της Καχαμάρκα, στα χέρια των δικών του στρατευμάτων. Θεώρησε πως οι Ισπανοί θα μπορούσαν να τον αποκαταστήσουν, ως αρχηγό του κράτους, στη θέση του. Και φρόντισε να τον εξοντώσει.

Φρανθίσκο Πιθάρρο

   Ο Πιθάρρο, αφού εδραίωσε την κυριαρχία του στην περιοχή και μάζεψε όσους θησαυρούς μπόρεσε σε πρώτη ανίχνευση, τακτοποίησε τους λογαριασμούς  με τους στρατιώτες του. Λιώνοντας τα πολύτιμα μέταλλα έκανε δίκαιη μοιρασιά. Κανόνισε πρώτα το συμφωνηθέν βασιλικό μερίδιο, στο οποίο πρόσθεσε και ό,τι εξαίσιο αντικείμενο ξεχώριζε, το οποίο άφησε άλιωτο, και τα υπόλοιπα τα μοίρασε ανάλογα με το βαθμό, την ιεραρχία και την επιδειχθείσα ανδρεία των στρατιωτών του. Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι και όσοι το επιθυμούσαν πήραν το δρόμο της επιστροφής. Κατάκοποι, καταταλαιπωρημένοι, άρρωστοι, αλλά κατά βάθος ικανοποιημένοι, αφού πέτυχαν το στόχο τους, δηλαδή τον γρήγορο πλουτισμό.
   Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ένα σημαντικό γεγονός ανταλλαγής ασθενειών, φοβερών ασθενειών που, κατά καιρούς, δημιούργησαν μεγάλες επιδημίες. Οι Ευρωπαίοι έφεραν από την Γηραιά Ήπειρο την ευλογιά, η οποία ήταν άγνωστη στην Αμερική και η οποία αποδεκάτισε σε απίθανο βαθμό τον πληθυσμό της. Βρήκε τους οργανισμούς των ντόπιων παρθένους και τους θέρισε! Ολόκληρες περιοχές ερήμωσαν από πληθυσμό αφού, ούτως ή άλλως, δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλος. Σαν αντίδωρο όμως, πήραν κι αυτοί στην πατρίδα τους την τρομερή μάστιγα της σύφιλης. Αρρώστια άγνωστη μέχρι τότε στην Ευρώπη, που θέρισε με τη σειρά της και σημάδεψε γενεές επί γενεών, περνώντας στο DNA των νοσούντων. «Η τιμωρία των Ίνκας» και η εκδίκηση γιά την καταστροφή των πολιτισμών μιάς ολόκληρης ηπείρου και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων της.

   Αφού στέριωσε γιά τα καλά στην περιοχή ο Πιθάρρο κι έκανε την πρώτη γερή «μπάζα», θεώρησε, (και πολύ σωστά), πως έπρεπε να φροντίσει την οργάνωση της μεταϊνκαϊκής εποχής και την διοίκηση του τεράστιου κράτους. Στα πλαίσια της ένταξής του στο ισπανικό στέμμα και της συστηματικής, πλέον, λειτουργίας κι εκμετάλλευσής του. Να μην μείνει η κατάκτηση σε επίπεδο λεηλασίας κι «αρπαχτής».
   Με βάση τη λογική αυτή, ο Αταχουάλπα του ήταν, όχι μόνο άχρηστος αλλά και επιζήμιος. Κουβαλώντας ένδοξο και ιντριγκαδώρικο ηγετικό παρελθόν ήταν αδύνατο να συμβιβαστεί με τη νέα κατάσταση υποτέλειας. Έσπερνε συνεχώς ζιζάνια και χρειαζόταν συνεχώς αυξημένη επιτήρηση, ενώ η παραμονή του στη ζωή αποτελούσε πόλο συσπείρωσης και αντίστασης των Ινδιάνων. Ένα πρόχειρο συμβούλιο, κατηγορίες εύκολες και προσχηματικές, (συνομωσία, δολοφονία του αδελφού του και κάτι τέτοια) έλυσαν ένα εύκολο πρόβλημα. Και η απόφαση μία και ομόφωνη. Θάνατος! Μάλιστα, κατά την ισπανική νομοθεσία της εποχής, (Ιερά Εξέταση, γαρ), πας μη σωστός χριστιανός οδηγούνταν, τσιφ!, στην πυρά.

Καταδίκη Αταχουάλπα

  Έτσι, αφού γιά δυό-τρεις ημέρες πριν, φόρεσαν στο λαιμό και τα χέρια του φουκαρά Αταχουάλπα χοντρές αλυσίδες, όπως στις ταλαίπωρες αρκούδες οι παλιοί αρκουδιάρηδες γύφτοι,  μίαν «ωραίαν πρωίαν» τον ξεπροβόδισαν, εν πομπή, γιά τη…. ψησταριά. Με όλο το σχετικό τελετουργικό και το παπαδαριό από πίσω, να τον ψέλνει! Καθ’ οδόν, κάποιος πιστός του ακόλουθος του σφύριξε κάτι κι εκείνος γύρισε στον παπά που ακολουθούσε, ψέλνοντας τις υποκριτικές παρακλήσεις, «διά την σωτηρία της ψυχής του αμαρτωλού και απολωλότος τέκνου το οποίον… μπλα, μπλα, μπλά…..» και του είπε ότι θέλει επειγόντως να …. βαπτισθεί χριστιανός! Η πομπή σταμάτησε αμέσως, μαζί με τη διαδικασία, ειδοποιήθηκε ο Πιθάρρο ο οποίος, μετά χαράς, απεδέχθη το αίτημα του μελλοθάνατου. Έτσι αμέσως άλλαξαν τα σχέδια και ο Αταχουάλπα, σε σύντομη τελετή, βαφτίστηκε χριστιανός, παίρνοντας το όνομα Χουάν, (και γιά άλλους «Φρανθίσκο»), οπότε ο νονός του έκανε και ένα πολύ ωραίο δώρο, το καλύτερο. Αντί γιά το μαρτυρικό θάνατο,( …. κοκορέτσι στα κάρβουνα), του προσέφερε έναν σύντομο κι ανώδυνο. Με περιποιημένο …. απαγχονισμό στην κεντρική πλατεία της Καχαμάρκα! Ήταν Σάββατο 26 Ιουλίου του σωτήριου έτους 1533. (Κατ’ άλλους 29 Αυγούστου).
   Εκεί που άρχισε η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας των ‘Ινκας, της ισχυρότερης αυτοκρατορίας της Νοτίου Αμερικής, εκεί κι ολοκληρώθηκε η διάλυσή της. Με το θάνατο του τελευταίου πραγματικού ηγεμόνα και την εδραίωση της κυριαρχίας των Ισπανών κατακτητών.



Ενθρόνηση Ίνκα

     Η συνέχεια ήταν φυσιολογική και αναμενόμενη. Ό,τι γινόταν, γίνεται και θα γίνεται πάντοτε σε ανάλογες περιπτώσεις. Οι Ισπανοί αναζήτησαν κάποιο απόγονο της βασιλικής οικογένειας προκειμένου να τον στήσουν ως ηγέτη-μαριονέτα και μέσω αυτού να εξουσιάζουν κι εκμεταλλεύονται την απέραντη και πλούσια χώρα. Ό,τι έκαναν οι Ιάπωνες στην Κίνα με τον τελευταίο, δήθεν, αυτοκράτορα, τον Που-γί, οι Γερμανοί στη Νορβηγία με τον διαβόητο Κουίσλινγκ και την Ελλάδα με τον Τσολάκογλου. Και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Τούπακ Ουάλκα. Ένα ασήμαντο κι αναλώσιμο ανθρωπάκι που το κουβάλησαν και το «έστησαν» βασιλιά στο Κούσκο, όπου πέθανε, θύμα δολοπλοκιών, σύντομα.
   Ακολούθησε μιά μακρόχρονη περίοδος ανταγωνισμών, έριδων και αντιζηλιών, (η κατάρα του Αταχουάλπα!), που ξεκλήρισε όλους τους μεγάλους πρωταγωνιστές της υπόθεσης. Ο ένας έτρωγε τον άλλο. Ο Αλμάγκρο τον Πέδρο ντι Κάντια, ο Πιθάρρο τον Αλμάγκρο, ο γιός του τελευταίου τον Πιθάρρο και πάει λέγοντας. Το Περού πέρασε, ώριμο φρούτο, στα χέρια της επόμενης φουρνιάς εποίκων. Η πρώτη έγινε αγάλματα στις πλατείες!
   Όσον αφορά τους Ίνκας βασιλείς, μετά μιά αλληλουχία ανδρεικέλων, με σποραδική εμφάνιση και κάποιου λεβέντη επαναστάτη που «ψιλοκουνιόταν» μάταια, τρώγοντας το κεφάλι του, βρέθηκε και κάποιο πολύ βαρβάτο, παλικάρι, ο Τούπακ Αμάρου, που ανεβαίνοντας στο θρόνο, το 1569, ξεσήκωσε τους συμπατριώτες του σε γερή επανάσταση. Στην αρχή τα πήγαινε καλά και στρίμωξε τους Σπανιόλους, αλλά τελικά ηττήθηκε σε αποφασιστική μάχη στη Βιλκαμπάμπα, το 1572 και πιάστηκε αιχμάλωτος. Τον μετέφεραν με συνοδεία στο Κούσκο, όπου τον εκτέλεσαν με τον εξής φρικτό τρόπο. Έδεσαν στα 4 άκρα του από ένα δυνατό άλογο που, καλπάζοντας προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, τον διαμέλισαν!

   Αυτός υπήρξε κι ο τελευταίος επίσημος ηγέτης Ίνκα. Έκτοτε η βασιλική οικογένεια, στερουμένη προνομίων, επιμείχθηκε με Ισπανούς και ντόπιους, δημιουργώντας «μεστίζος» απογόνους, κοινούς θνητούς. Οπότε μην εκπλαγείτε καθόλου αν συναντήσετε στο Κούσκο ιδιοκτήτη ρεστοράν, π.χ., που σας δηλώσει βασιλικός απόγονος των Ίνκας!
   Περισσότερα γιά τους Ίνκας και την αξιοθαύμαστη κρατική και κοινωνική τους οργάνωση, προσεχώς. Η Ιστορία διδάσκει πάντα, ο Άνθρωπος, δυστυχώς, δεν διδάσκεται ποτέ!