“Homo surgelus”

Η θηλυκή συνομοταξία του ΣΥΡΙΖΑ χάνει το βασικό μελαχρινό της μέλος. Όλες οι ξανθές παραμένουν!

- Εις θάνατον! Ακούς; (Απόφαση της Γκρουέλα).

   Η περίπτωση της νεαράς Ζωής Κωνσταντοπούλου αποτελεί σπάνιο φαινόμενο που καταφέρνει να αναστατώνει, από μόνη της, την ήδη ανάστατη καθημερινότητά μας. Εκφράζει την αποθέωση ψευτοδημοκρατικού αυταρχισμού, καθεστωτικής νοοτροπίας. («Δεν κουνάω ρούπι, μακάρι να μου το ζητήσει κι ο Πάπας»!), και απύθμενης σε χυδαιότητα αλαζονείας. («Ξέρεις ποιά είμαι εγώ»; Περίπτωση βενζινά Αιδηψού). Συνδυασμένη δε με την γραφικότητα, την ημιμάθεια και την προσποιητά αργή εκφορά του λόγου, που τσακίζει τα νεύρα των ακροατών της, τους οποίους -ειρήσθω εν παρόδω- θεωρεί υποτακτικούς έως υπηκόους της, σκιαγραφεί την καρικατούρα ενός από τα πλέον αντιπαθέστερα πλάσματα που μπορεί να συναντήσει κανείς στο δρόμο του. Παρόμοια περίπτωση τόσο απεχθούς -σε εχθρούς και φίλους- πολιτικού δεν θυμάμαι στα χρονικά. Τουλάχιστον από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. 

   Αμετροεπής, έξαλλη, γλωσσού, θρασύτατη, τυπολάτρισα, επιτροπομανής και λεπτομερειολάγνος, αρκεί βέβαια να εξυπηρετούνται η ατομική της προβολή και οι προσωπικές της απόψεις και επιδιώξεις, δεν διστάζει να εισχωρεί βαθύτατα στα βάθη του χώρου της αγένειας, προκειμένου να κατακεραυνώσει, κατατροπώσει και κατεξευτελίσει τον κάθε άτυχο συνομιλητή της. 

   Όμως η βασιλεία της, ευτυχώς, τελείωσε και  τα «ψωμιά» της, στην θέση που τόσο αφρόνως της εμπιστεύτηκε το σύνολον, σχεδόν, του πολιτικού κόσμου, θεωρώντας πως έτσι θα έβαζε μυαλό -προκειμένου να τιμήσει το αξίωμά της- και θα εξουδετερωνόταν η απεριόριστη αυταρχικότης και αχαρακτήριστη επιθετικότης της, τα έφαγε! 

   Ευχαρίστως στοιχηματίζω πως τα ελάχιστα ίχνη φρόνησης που πρέπει να διαθέτει, δεν θα την αφήσουν να πιεί το ποτήρι του διασυρμού της αποπομπής και, κατά συνέπειαν, εξευτελισμού, μέχρι τέλος. Επιστρατεύοντας όσα ψήγματα αξιοπρέπειας διαθέτει, (όχι και πάρα πολλά ομολογουμένως, αφού επέτρεπε μέχρι να πρόσφατα στη μητέρα της να εισπράττει, γιά χάρη της, επίδομα… ανηλίκου, ώσπου πιάστηκε στα πράσα), θα επιχειρήσει… ηρωική έξοδο! 

   Θα βγάλει τα τελευταία αποθέματα χολής που διαθέτει και θα παραιτηθεί. Θα πάει στο καλό και τον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας, αφήνοντας ολοζώντανο και αξέχαστο το μελανό στίγμα της, ως η χειρότερη Πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, από συστάσεώς του. Με μόνο ευτύχημα πως η θητεία της υπήρξε σύντομη!