Η συνέντευξη του Πρωθυπουργού. Όσα είπε και όσα… δεν είπε.

Το τέλος μιάς υποκρισίας, ή υποκρισία δίχως τέλος.

Δοξάστε τον, ή φτύστε τον!

    Παρακολούθησα με προσοχή την χθεσινή συνέντευξη του «Αλέξη του Τσίπρα», του Πρωθυπουργού της χώρας στα δύο πελιδνά, τρεμάμενα και άβουλα ανθρωπάκια, που απλώς του έδιναν ασίστ γιά να βάζει, όπως νόμιζε, γκολ. 

   Άκουσα το αφήγημα ενός γλυκομίλητου συμπαθητικού, αλλά έντρομου αγοριού, που σε τίποτε δεν έμοιαζε με τον «στυγνό δολοφόνο με το τσεκούρι». Δηλαδή αυτό που είναι στην πραγματικότητα. 

   Εκμεταλλεύτηκε πάλι την ευγενική του φυσιογνωμία και την έκανε χαλί, κάτω από το οποίο προσπάθησε να κρύψει τα φοβερά του εγκλήματα κατά ενός ολόκληρου λαού, τα οποία -όσα βρέθηκε αναγκασμένος να παραδεχθεί- ονόμασε απλώς…. «λάθη»!

   Τον άκουσα να λέει γιά τα αναρίθμητα εμπόδια, τις αξεπέραστες δυσκολίες και το ανυπέρβλητο τείχος αντιδράσεως, που βρήκε απέναντί του κατά την διαπραγμάτευση, όπου έκανε… ό,τι μπορούσε! Τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες που συνάντησε αιφνιδιαστικά, ενώ περίμενε παρθένες με κάνιστρα, που θα το έραναν με... ροδοπέταλα. 
   Δεν είπε, όμως, κουβέντα γιά όσα υποσχόταν προεκλογικά, αλλά και μετεκλογικά. Δηλαδή πως είναι των αδυνάτων αδύνατο να μην υποχωρήσουν οι τοκογλύφοι-δανειστές-εταίροι μπροστά στην ορμή του, τη γοητεία του ξυρισμένου τρίχα Νάρκισσου, την τετράγωνη επιχειρηματολογία του ραμολί Μέντορα και το… δίκιο μας! 

   Υποχρεώθηκε -στ’ αλήθεια γιατί το έκανε;- να δεχθεί μιά συμφωνία-καταπέλτη στις πλάτες του λαού του. Μιά συμφωνία στην οποία δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος! Στις Βρυξέλλες συνειδητοποίησε πως βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο και το μαχαίρι στο λαιμό; Κάτι που κι ο τελευταίος σε IQ Έλληνας έβλεπε καθαρά; Τώρα κατάλαβε πως αν δεν υπέγραφε η χώρα θα ανατιναζόταν; Όταν διαλαλούσε πως θα σκίσει τα… μνημόνια και θα καταργούσε όλους τους εφαρμοστικούς νόμους μ’ έναν καινούριο κι ένα άρθρο, δεν φανταζόταν, ούτε σαν πιθανότητα, το χάλι στο οποίο μας έριξε τώρα; Και παριστάνει την μετανοούσα Μαγδαληνή που, απλώς,… «ημάρτησε»!

   Αναλαμβάνει, λέει, την ευθύνη!!! Ε΄ και λοιπόν; Να το βράσω που αναλαμβάνει την ευθύνη! Όποιος έχει κουκούτσι μυαλό ας παραμερίσει το ενδιάμεσο εξάμηνο κι ας αναλογιστεί δύο μόνο εικόνες της χώρας. Αυτή της 25^ης Ιανουαρίου και αυτή της 15^ης Ιουλίου. Κι ας κάνει, απλώς, τη σύγκριση. Χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη του πολυλογίες, σαχλαμάρες, φληναφήματα και πολιτικάντικα αερολογήματα των μαιτρ του είδους, που καταλήγουν ν’ αποδεικνύουν πως το μαύρο είναι άσπρο.

   Αναλαμβάνει, λέει, την ευθύνη! Όμως όποιος έχει τσίπα, και όχι τσίπρα, όταν αποτυγχάνει να πετύχει όσα έταξε, ιδίως όταν αυτά ήσαν υπερφίαλα, αλαζονικά, ουτοπικά και ανέφικτα, παρασύροντας έναν ολόκληρο λαό στην καταστροφή, οφείλει να υλοποιήσει αυτή την ανάληψη με, τουλάχιστον, μία παραίτηση. Αν μάλιστα ήταν Ιάπωνας, θα την συνόδευε και με… χαρακίρι. Θα αυτοξεκοιλιαζόταν στο Μέγαρο Μινίμου με κοφτερό μαχαίρι, όπως ξεκοίλιασε τα όνειρα και τις ελπίδες που αυτός έσπειρε ανενδοίαστα, προκειμένου κα κατακτήσει «καρέκλα» και «κουτάλα». Αλλά είπαμε, άλλο Τσίπρας, άλλο «Τσίπας». 

   Όπότε, αναλαμβάνοντας την… ευθύνη, παραμένει στρογγυλοκαθισμένος στο θρόνο και θα παλέψει, λέει, τόσο γιά την εφαρμογή του δικού του, καταδικού του, τρίτου μνημονίου, όσο και γιά την… κατάργησή του, ταυτόχρονα! Αν είναι κι αυτό μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο, δεν το ξέρω. Θα σας γελάσω! Όπως γελώ πικρά, μαζί με όσους παραμένουν νουνεχείς και σώφρονες. 
   Το κλάμα το αφήνω, μαζί με τους απλήρωτους λογαριασμούς, γιά τον άλλο μήνα. Όταν θα πρέπει να στέκομαι πάλι -περήφανα και μ’ αξιοπρέπεια- στις ουρές γιά το καθημερινό μου «κουπόνι» της σύνταξης. Και εννοείται, εφ' όσον και γιά όσο χρόνο θα υπάρχει τέτοια. 

   Όσο γιά τους χαχόλους, όλων των διαβαθμίσεων, ας δοξάσουν άλλη μία φορά τον ήρωα Πρωθυπουργό μας!