Όταν η απόλυτη ελληνική βλακεία συγκρούεται με τη διεθνή τάξη και τα παραδεδεγμένα της.

Τότε ακριβώς, η αναμενόμενη ξεφτίλα καταφθάνει νομοτελειακά και αναπόφευκτα.

Οι αστέρες της ελληνικής οικονομίας. Ο ανατέλλων και ο δύων!

     Το αμετροεπές «ποντίκι» που προεκλογικά εβρυχάτο γιά να τρομάξει το… «λιοντάρι», έρχεται πλέον -ενώπιος, ενωπίω- με άλλη μία σαχλή μεγαλοστομία του. Άρα και με άλλη μία πανωλεθρία γοήτρου! 

   Δεν  φτάνουν οι αλλεπάλληλες αστραφτερές σφαλιάρες που έφαγε και -τρώει συνεχώς-  η περήφανη πολιτική των αιθεροβαμόνων συριζαρέων σε θέματα ουσίας, (και μαζί τους τις τρώμε κι εμείς, δυστυχώς), αλλά τις πιό θεαματικές τις αρπάζει στα επουσιώδη και αφελή. Στο… πρεστίζ, τη φιοριτούρα και τα «κοκορέματα». Κι αυτά τους τσούζουν περισσότερο, καθ’ ότι αυτά τους εκθέτουν εμφανέστερα στα μάτια των αμετανόητων φανατικών χαχόλων τους.

   Αποτελεί κλασσική τακτική των απανταχού ηλιθίων, να επιμένουν με σκυταλοδρομίες ανοησιών, προκειμένου να μην παραδεχθούν και ομολογήσουν την πρώτη και -πιθανότατα- ασημαντότερη- αστοχία τους. Έτσι επιμένουν σε αλυσίδα μπουρδολογίας που τους εκθέτει περισσότερο, καθ’ όσον η μωρία τους κρατεί παγιδευμένους στη φενάκη του κορδακισμού, της μεγαλοστομίας και της αμετροέπειας. 

   - «Όξω κουφ…ες  τροϊκανοί! Χώστε τους στα γκαράζ και τα υπνοδωμάτια των ξενοδοχείων, γιά να δει ο κοσμάκης πόσο… μάγκες είμαστε εμείς! Μακριά από Υπουργούς και Υπουργεία»!

   Ήδη, με την επερχόμενη "τετρόικα", «κουνιόνται» στην ίδια τακτική, παίζοντας το ίδιο βιολί, μπας και στάξει η γαμψή μύτη του Dr Baroufakis. Και, βεβαίως, θα ξανασπάσουν τα μούτρα τους, μη βάζοντας μυαλό, καθώς θ’ αναγκαστούν και πάλι να γλύψουν εκεί που έφτυναν! 

  Αφού είναι γνωστή η παγκόσμια τακτική, όπου στην ευρωζώνη υπάρχει «πρόγραμμα» και ΔΝΤ, αυτό λέγεται «μνημόνιο». Ο αναγκαίος έλεγχος γίνεται από τριμερή επιτελεία, που λέγονται «τρόικα» και οι έλεγχοι αυτοί γίνονται οπωσδήποτε στα αρμόδια ελεγχόμενα Υπουργεία, γιά πρακτικούς -και μόνο- λόγους.

   Οι κουφιοκεφαλάκηδες του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηριστικό δείγμα κρετινισμού και μικρομεγαλισμού, μέσα στα διάφορα παλαβά και υπερφίαλα που τους φούσκωσαν τα άδεια κεφάλια μ’ αέρα, (π.χ. πεντοζάλης, σκίζω τα μνημόνια, κ.α.), διαλαλούσαν πως -μαζί με όλα- θα αλλάξουν κι αυτό το παγιωμένο statous και θα εξευτελίσουν τους ελεγκτές, παίρνοντας μικρή ρεβάνς γιά την οπωσδήποτε μειωτική - πλην αναπόφευκτη- συνολική διαδικασία ελέγχων. 

   Τελικά, αυτός ο αριστερός εσμός, έχοντας σκάψει -προεκλογικά και μετεκλογικά- τόσους λάκκους, δεν προλαβαίνει που να πρωτοπέφτει! Όμως, το σωστό να λέγεται, το κάνει κομψά και με χάρη. Και, προ πάντων, με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια!

   Το γνωστό τούρκικο επιφώνημα αγανάκτησης με τις δύο λέξεις, δεν το λέω. Αφήνω να το σκεφτείτε μόνοι σας.