Πηνελόπη Δέλτα. Η φλογερή Ελληνίδα και το χωρίς όνομα παραμύθι της.

Εικόνες ανασυρμένες από τα βάθη της μνήμης και δυστυχώς άγνωστες και, κυρίως, αδιάφορες στους πολλούς και τους "προοδευτικούς".

Πηνελόπη Δέλτα

    Από βαθειά παγιωμένες συνήθειες και συνειρμούς, που κουβαλώ από τα πρώιμα παιδικά χρόνια, ανέκαθεν η 28^η Οκτωβρίου μου προξενούσε ιδιαίτερη αίσθηση και συγκίνηση. Συνδεδεμένη με την  παιδική μου αντίληψη των πρόσφατων, τότε, γεγονότων και τις εικόνες της πολεμικής περιόδου που άκουγα εντυπωσιασμένος, σχεδόν εκστατικός, να διηγούνται οι μεγάλοι, πολλοί των οποίων υπήρξαν και πρωταγωνιστές τους. Άλλοι σε μικρό κι ασήμαντο ρόλο κι άλλοι σε μεγαλύτερο. Όπως η αείμνηστη, («θεία» τη φώναζα), Βάσω Κατράκη, η μετέπειτα σπουδαία χαράκτρια, με τον άντρα της, ακτινολόγο Γιώργο Κατράκη, και τον φίλο τους, ή συγγενή  -δεν θυμάμαι ακριβώς-  Αχιλλέα Γκιόκα, (όλους αυτούς τους θυμάμαι αμυδρά) που κάποτε σώθηκαν από τους Γερμανούς, κρυμμένοι γιά κάμποσο καιρό, στο πατρικό μας, επί της οδού Μύλων 87, στην Ακ. Πλάτωνος.  Εαμίτες όλοι, της ακολουθίας του Πευκίτη Καπετάν Πλάτανου, του συνονόματου θείου μου.

   Από τα πρώτα σχολικά χρόνια, θυμάμαι ακόμη τις μικρές χάρτινες σημαιούλες, τα εμβατήρια στο ραδιόφωνο, μ’ εκείνο  το:  «Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά ….», που μου σήκωναν την τρίχα κάγκελο, τον έρανο γιά τη «Φανέλα του Στρατιώτη», που στο παιδικό μυαλό μου δημιουργούσε μιά απορία που κανείς μεγάλος δεν μου έλυσε ποτέ, αλλά όλοι, στο άκουσμά της, με κατσάδιαζαν και μου έλεγαν: «Σσσσστ, ντροπή»!, χωρίς ποτέ να καταλάβω γιατί έπρεπε να ντραπώ.

   - Καλέ μαμά, καλά να δώσουμε γιά τη φανέλα, αλλά γιά το σώβρακο τίποτα;

   Όμως πάνω απ’ όλα γιά μας τους μικρούς, 28^η Οκτωβρίου σήμαινε…. Πηνελόπη Δέλτα! Η γεμάτη Ελλάδα ζωή της και η περήφανη αποχώρησή της απ’ αυτήν, ανακατεύονταν με τα έργα της και προκαλούσαν έντονες δονήσεις στην πιτσικαρικαρία της εποχής. Δονήσεις που είναι εντελώς αδύνατον να γίνουν σήμερα αισθητές από την ράθυμα παρελαύνουσα… «εμπριμέ» ελληνική νεολαία, καθοδηγουμένη από καθηγήτριες και δασκάλες που, προφανώς, μπερδεύουν την εθνική εορτή με το «Dancing with the stars»!

"Παραμύθι χωρίς όνομα". Η έκδοση που θυμάμαι.

   Σήμερα, που η απόλυτη σήψη έχει μολύνει και αποσυνθέτει ραγδαία λαό, κράτος, θεσμούς και έχει εξαϋλώσει εντελώς, βορά της χύδην πολυπολιτισμικότητος, την έννοια «έθνος», ένα βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα μου έρχεται έντονα στο μυαλό. Διδακτικό, προφητικό, διαχρονικό, αιώνιο. Το «Παραμύθι χωρίς όνομα».

   Σαν «παλιός φούρναρης», όρος που μου απεδόθη από τον εκλεκτό φίλο «piso sta palia», (παλιός φούρναρης κι αυτός κι οι «φούρνοι» μας πλάι-πλάι!), θα προέτρεπα όσους δεν είχαν την ευκαιρία να βαφτιστούν στα σοφά προφητικά νάματα αυτού του βιβλίου, να σπεύσουν να το κάνουν τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά. Και όσοι το διάβασαν μικροί και τα μηνύματά του, ξεθωριασμένα, βρίσκονται καταπλακωμένα στα βάθη της μνήμης τους, ας σπεύσουν να τα ξαναφρεσκάρουν. Το χρειαζόμαστε όλοι.