Καυσόξυλα σόμπας, τζακιού. Το πρόβλημα επιμέτρησης και η λύση του.

Ένα πρόβλημα που... καίει. Και μιά ιδέα απλή, σαν το αυγό του Κολόμβου!

Το... πρόβλημα και η λύση του. (Διάβασε κατωτέρω!).

   Μαζί με το χειμώνα, ξανάρχεται το πρόβλημα. Και όπως είναι γνωστόν, στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται. Στην δε αγορά του ξύλου, ουρά τα…. λυκόπουλα!

   Κατ’ αρχήν, όλες οι βεβιασμένες λύσεις, ως προς την αντικατάσταση του πετρελαίου, οδηγούν, μάλλον, σε αντιοικονομικότερες επιλογές στις οποίες η παροιμιώδης ελληνική σπουδή κι επιπολαιότητα «τσιμπάει» με μεγαλύτερη ευκολία απ’ όσον ο χάνος το δόλωμα.

   Παρ’ όλα αυτά, γιά μικρές κατοικίες τζάκι, ή  ξυλόσομπα αποτελούν πρακτικές λύσεις. Ειδικά στο τζάκι, όποιος το ανάβει συχνά, αν χρησιμοποιήσει και το αερόθερμο τζακιού, αυτό με τους σωλήνες, μιά καινούργια ευρεσιτεχνία, απλή, οικονομική και ευκολόχρηστη, θα εκπλαγεί θετικά από το αποτέλεσμα! Η στήλη έχει ίδια πείρα. Το ζήτημα τοποθετείται μόνο στην ποιοτική επιλογή και την τιμή προμηθείας της συσκευής.

   Ουσιαστικά, γιά την περίπτωση επιλογής του ξύλου, ως πηγή θερμότητος, το βασικό  πρόβλημα αγοράς εστιάζεται στην αποφυγή της αισχροκέρδειας του προμηθευτού, η οποία οργιάζει, καθ' όσον η μέτρηση είναι δύσκολη, άρα το έδαφος εξαπάτησης πρόσφορο! Το ελληνικό δαιμόνιο και η ελληνική κατεργαριά, εδώ αποθεώνονται!

   Η κυβέρνηση αποφάσισε όπως, (κάνοντας τρύπα στο νερό), αντί το ξύλο να πωλείται με το βάρος, όπου μαζί με ξύλο πουλούσαν και την… υγρασία του, (χλωρό), οπότε η τιμή έκανε το ξύλο… χρυσάφι, η συναλλαγή να γίνεται με τον όγκο, το κυβικό μέτρο! Άλλο αλαλούμ εκεί και λαμπρότερο πεδίο δράσης της απανταχού ελληνικής μπαγαμποντιάς, γιατί άντε να κυβίσεις ξύλα σουρεαλιστικού σχήματος. Εκεί να δεις κλοπή, αφού αντί χυμού των ξύλων, σου πουλούν τώρα αέρα. Καθ’ όσον  όπως δήθεν στοιβάζουν τα ξύλα σε μεγάλα κουτιά, το μεγαλύτερο μέρος του κουτιού παραμένει έντεχνα άδειο. Δηλαδή αέρας κοπανιστός, που επέρχεται.... τιμής ένεκεν, επί της κεφαλής του αγοραστού, ως γκλομπ!  

   Και όμως υπάρχει τρόπος επακριβέστατης μέτρησης! Και μάλιστα με ελληνικές ρίζες! Τη δίνει η αρχή του Αρχιμήδη! Έτσι:

   Να υποχρεωθούν οι μάντρες πώλησης να διαθέτουν μεταλλική δεξαμενή με διαστάσεις, περίπου 1.00Χ2.00 μ. και ύψος γύρω στα 2.00 μ. Αυτή να έχει εξωτερικό μετρητή στάθμης, όπως οι δεξαμενές πετρελαίου των πολυκατοικιών. Έναν απλό διαφανή σωλήνα που επικοινωνεί με τη δεξαμενή και είναι ορατός από όλους. Τη δεξαμενή την διατηρούν μισογεμάτη με νερό.

   Με το γερανάκι ή κλάρκ, που όλες οι μάντρες διαθέτουν, να εμβαπτίζονται στη δεξαμενή τα πωλούμενα ξύλα, τοποθετούμενα σε διάτρητη, (οπωσδήποτε), συσκευασία, αν πρόκειται γιά μεγάλες ποσότητες, ή σε απλό δίχτυ, αν είναι μικρές. Η διαφορά της στάθμης του νερού, προ και μετά το βούτηγμα, πολλαπλασιασμένο επί τις εσωτερικές διαστάσεις της δεξαμενής, θα μας δώσουν, με ακρίβεια χιλιοστού, τον όγκο των εμβαπτιζομένων, (και πωλουμένων), ξύλων! Σύστημα απλούστατο, ακριβές, έντιμο!!

   Πιθανές ενστάσεις γιά το βρέξιμο των ξύλων δεν ευσταθούν, καθ’ όσον δεν επηρεάζουν τον όγκο, αλλά και δεν εμποδίζουν την καύση, καθ’ όσον πρόκειται περί εξωτερικής υγρασίας που εξατμίζεται στη στιγμή. Η εσωτερική υγρασία, αυτή των χυμών, δημιουργεί πρόβλημα.

   Αν όσοι διαβάσουν την ανάρτηση αυτή μπορούν να την προωθήσουν σε κανένα αρμόδιο «αυτί», τόσο το καλύτερο γιά την ελληνική κοινωνία.