Χρυσαυγίτικα απόνερα. Ατέλειωτα, ανιαρά, βλακώδη και εξόχως τραγελαφικά!

«… Είμαστε μιά ωραία ατμόσφαιρα... Είμαστε….. χιιιιιιι»!

Θεέ, Αλλάχ, Βράχμα, Βούδα, βάλε το χεράκι Σου και σώσε μας!

   Τελευταίες αποκαλύψεις. Επί του πιεστηρίου. Κατά απολύτως εξακριβωμένες πληροφορίες της στήλης, ο πρόσφατα μετανοημένος και ανανήψας μυστικός μάρτυρας  ΘΒ 4, ονόματι Μάριος ο Μαγδαληνός, απεκάλυψε:

   -Τουλάχιστον 9 μέλη την εγκληματικής αυτής  οργάνωσης ήσαν ηδονοβλεψίες, 5 έκαναν κολλητήρι σε συνωστισμούς στις στάσεις  μετρό, λεωφορείων, τραμ και σε ώρες αιχμής δεν δίσταζαν, οι άθλιοι, να διαπράττουν τις έκνομες πράξεις τους, ικανοποιούντες τα βδελυρά τους βίτσια και εντός των οχημάτων! Και μάλιστα χωρίς να βγάζουν εισιτήριο! Επί προσθέτως, τονίζει ο μάρτυρας, επιβαρύνοντας την κατηγορία προσθέτοντας και ρατσιστικά στοιχεία, διάλεγαν γιά τις έκφυλες «επαφές» τους, ωραία και ζουμπουρλούδικα μελαμψά κορίτσια, πακιστανικής ή μπαγκλαντεσιανής προέλευσης, των οποίων ψηλαφούσαν τα οπίσθια ή, ακόμη!, και τα τσιμπούσαν, βασανίζοντας έτσι τα θύματα! 

   Όμως το βάρος της κατάθεσής του έπεσε, μαζί με το ενδιαφέρον των ανακριτικών αρχών, στην περίπτωση 2 μελών της βρωμερής οργάνωσης, τα οποία λειτουργούν συστηματικά κάτω από το πάθος της…. κοπρολαγνείας! Μετέχουν, όπως κατέθεσε ο ΘΒ4, φυσιολατρικών εκδρομών διαφόρων σχετικών σωματείων και παρακολουθώντας επισταμένως τους εκδρομείς, επισημαίνουν όσους κινούνται ύποπτα και ανήσυχα κατά τη διαδρομή και τρέχουν, φουλάρα, πίσω από δέντρα και φυλλωσιές, όταν το πούλμαν κάνει σύντομες … ανακουφιστικές στάσεις. Τότε αυτοί, προφασιζόμενοι ίδιους λόγους... ανάγκης, ορμούν, ακολουθούν το θύμα μας και το απολαμβάνουν… ενεργούμενο! Τα καθίκια! (Μεταφορικό αυτό, αλλά… δένει!).

   Πάντως η τρομερότερη και πιό ανησυχητική μαρτυρία αφορά σπάνια περίπτωση, αλλά πολύ επικίνδυνη. Ο β΄ εξάδελφος του κουνιάδου της κουμπάρας της γιαγιάς του, που εργάζεται στο ΝΙΜΤΣ, του απεκάλυψε πως τις τάξεις της Χ.Α. πλαισιώνει νεκρόφιλος, γνωστός στον κύκλο των νεκροπομπών, (κοινώς «κοράκια»), ο οποίος τους δωροδοκεί, τους τάζει, τους απειλεί και τους κατατρομοκρατεί προκειμένου να του προμηθεύουν, ερωτικούς συντρόφους, και μάλιστα φρέσκους. Της ώρας. Προ της… αγκύλωσης! Το γεγονός, προσωπικά με ανησύχησε σφόδρα, ώστε απαίτησα από τους εν δυνάμει κληρονόμους μου όπως… -όταν έλθει εκείνη η ώρα-  να μου τοποθετήσουν… αρμοδίως ένα άγουρο φραγκόσυκο, (τους έδειξα ποιό και από πού, αφού το είδος αφθονεί στην περιοχή), προκειμένου να μην διαταραχτεί, μεταθανατίως, η σφοδρή ερωτική μου σχέση, η πίστη και η αποκλειστικότητα, με το Υπουργείο των Οικονομικών! Κάτι το οποίον συνιστώ ένθερμα στους ομοιοπαθείς αναγνώστες της στήλης, αφού κανείς ποτέ δεν ξέρει πόσα πλοκάμια μπορεί να διαθέτει αυτή η διαβολική οργάνωση!

   Ο έτερος μυστικός μάρτυρας, μετανοήσας κι αυτός, (κωδικός ΘΒ16, ονόματι Κασσιανός, ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών ανήρ), απεκάλυψε ότι ο Κασιδιάρης:
   - Μικρός στο νηπιαγωγείο έφτυνε και μούντζωνε τις δασκάλες και με τις μικρές του συμμαθήτριες έπαιζε… τον γιατρό! Μάλιστα, τον άκουσε ο ίδιος και το βεβαιώνει ενόρκως, σε μιά μικρούλα, ονόματι Λιάνα, της φώναζε συνέχεια:

    - Β(γ)άλε το βακί σου, β(γ)άλε το βακί σου!  Κι επειδή εκείνη αρνιόταν της έριξε δυό μπούφλους!

   Προφανώς εκείνα τα παιδικά παιχνίδια καθόρισαν πολλά στην μετέπειτα  πορεία των μικρών. Ο ένας διάλεξε το «Μάιν καμπφ» του Αδόλφου και η άλλη, ως «παναθηναϊκιά», το «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», του Ο’ Νηλ καθώς και το σαιξπηρικό «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι», γιά την  μετά σφαλιάρας εποχή!     

    - Έκλεβε στις γκαζές, έστηνε ξώβεργες και στον επιτάφιο έκαιγε με το κερί του την αλογοουρά των προπορευόμενων κοριτσιών! Χώρια που δεν νήστευε ποτέ τη Μεγαλοβδομάδα, κι ας έλεγε το αντίθετο. 

 - Ακόμη, ο μάρτυρας κατέθεσε, προκαλώντας αίσθηση στους ανακριτές, πως ο καλύτερος παιδικός φίλος του Κασιδιάρη ήταν ο Ν. Κατσούλας! Ναι, ο περιβόητος σατανιστής!

   Καθισμένος στον υπολογιστή, με θερμοκρασία κατά πολύ πάνω από τους 36,6 βαθμούς, ως θα ώφειλε να έχω, είναι αδύνατον να γράψω κάτι καλύτερο. 

   Σε μιά φωτεινή αναλαμπή, ύστερα από κάποιο ισχυρό αντιβιοτικό και μιά κούπα ζεστό τσάι, από μιά μικρή χαραμάδα του υπέρθερμου μυαλού μου γλιστρούν μερικοί στίχοι της Δημουλά. Ίσως σκόρπιοι, ίσως με λάθη, αλλά με το πρέπον νόημα. Πάντως το ότι ακουμπάω "ποντίκι", και πολύ είναι!

«Πως ήσουνα εχθρός μου δεν το ήξερες, οι λέξεις σου το είπαν.              
Σ’ εκείνες πούλησε ο έρωτας το σεισμό του
κι ήρθε στην επιφάνεια ότι δεν μ’ αγαπούσες..

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.

Όταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει -έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.

Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ανώφελου.

Σιγά-σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη,

να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας, 

σε ό,τι έχει πεθάνει....»