«Κάποτε στο Τεπελένι, εικοσάχρονα παιδιά….»

Γιά κλάματα, (πρώτα) και γιά γέλια, (μετά).

   Μέσα στο απόλυτο μπάχαλο που αρμενίζει η χώρα, ακούστηκαν κι αυτά τα κουφά από κάποιους που, δυστυχώς, έχουν δημόσιο βήμα στα κανάλια και τους δίνεται η ευκαιρία να πληροφορούν την κοινή γνώμη, σχολιάζοντας την επικαιρότητα και να την, κατά κάποιο τρόπο, κατευθύνουν και διαμορφώνουν. Εννοείται πως το παρόν σημείωμα γράφεται σε σχέση με τις τελευταίες συλλήψεις των τρομοκρατοληστών.

   «- Έλα μωρέ, μικρά παιδιά είναι! Θα έπρεπε οι «μπάτσοι» να τα ξυλοφορτώσουν; Εικοσάχρονα παιδάκια! Άλλωστε η βία γεννά βία! Βλέπουνε στο σπίτι και τους γονείς άνεργους και την κοινωνική … αδικία, τι θες να κάνουν! Η Αστυνομία που τα ξυλοφόρτωσε παραβιάζει το … Σύνταγμα!»

   Παρ’ όλη την παράφρονα άποψη που δεν επιδέχεται σοβαρού σχολιασμού, αισθάνομαι σαν πρόκληση, όχι απ’ αυτή την παλαβή άποψη, αλλά από την αυθεντικά κοινή λογική να μπω στον παραλογισμό και να προσπαθήσω να «παίξω» λογικά μαζί τους και με το κουνημένο τους μυαλό. Οπότε παρατηρώ.

   α) Σε κάθε «παιδάκι» που χειρίζεται βαρύ οπλισμό, η ηλικία δεν μπορεί να δημιουργήσει άλλοθι ή ελαφρυντικό, μακάρι «ο μικρός» να είναι και δεκάχρονος.

   β) Κι αυτά που έτρεχαν «Κάποτε στο Τεπελένι…», όπως έγραψε ο Κατσαρός και τραγούδησε δοξαστικά ο Γιάννης Καλαντζής, εικοσάχρονα παιδιά ήσαν. Όμως έτρεχαν λεβέντικα, με ένα σαράβαλο Μ1 στο χέρι, γιά λευτεριά και όχι ύπουλα, γιά να ληστέψουν Τράπεζες, ή να σκοτώσουν αθώο κοσμάκη. Κι όμως το ιταλικά πολυβόλα δεν το είδαν έτσι και τα… θέριζαν, κάνοντας κι εκείνα το δικό τους καθήκον.

   Τα δικά μας πάνοπλα μπουμπούκια κι ευχαριστημένα να είναι με μερικές σφαλιάρες και μπουνίδια που άρπαξαν από τους αστυνομικούς, πριν προλάβουν να τους μακελέψουν με τα καλάσνικωφ.

   Όμως κάτι τέτοιοι συνειρμοί δεν συγκινούν τις ξανθές κοντοκουρεμένες «γλάστρες» που κάποτε, από την τέντα του Ωνασείου, μέτραγαν τη διούρηση του «Αντρέα», (την οποία έβρισκαν άφθονη!), και τώρα μετρούν την αντοχή των νεύρων μας, βγαίνοντας στα παράθυρα των καναλιών και προσπαθώντας να δημιουργήσουν fun club από «περιθωριακούς», (γιά να τις αφήνουν να «παίξουν» και να φάνε ένα κομμάτι ψωμί), ξερνούν ένα σωρό σαχλαμάρες, μαζί με χολή, και φτύνουν την κοινωνία στα μούτρα. (Κάτι σαν τους τύπους που βγαίνουν σε εκπομπές της Πάνια).

   γ) Σύμφωνοι, η βία γεννά βία, όμως ποιός τη γέννησε; Ποιός είναι η «μάνα» και ποιός το «παιδί»; Ποιός προηγείται και ποιός έπεται; Ποιός σηκώνει χέρι πρώτος; Είναι γνωστός ο χαρακτηρισμός που απευθύνει η Αριστερά στην Αστυνομία και τα ΜΑΤ. Τα ονομάζει «δυνάμεις καταστολής», αυτοπαγιδευόμενη, πέραν της ελλιπούς γνώσης της ελληνικής γλώσσας, στον παραλογισμό της. Αφού η καταστολή είναι πράξη αντίδρασης κι όχι δράσης. (π.χ. ο πυροσβέστης καταστέλλει τη φωτιά, δεν την ανάβει). Δηλαδή ζητούμενο, κατ’ αυτούς, αποτελεί η ανεξέλεγκτη καταστροφική δράση, η οποία καταστέλλεται από τους… άθλιους μπάτσους! Και βεβαίως, δεν νομίζω πως μπορεί να συμμεριστεί κανείς λογικός άνθρωπος τις απόψεις εκείνου του Καστοριανού Γιαγκούλα που υποδύεται τον βουλευτή, πως βία είναι η ανεργία ή ο κακός μισθός, γιατί τότε βία είναι κι η ήττα του Ολυμπιακού από τον Ατρόμητο και… ζήτω η τρέλα!

   δ) Τα φουκαριάρικα τα παιδιά της ΔΙΑΣ, που σκοτώθηκαν εν ψυχρώ στου Ρέντη, πόσο χρονών ήσαν; Εικοσάρηδες ήσαν που ρισκάριζαν, (και έχασαν τελικά), τη ζωή τους με έναν γλίσχρο μισθό, προκειμένου να προστατεύσουν όλους εμάς. (και τις κοντοκουρεμένες ξανθές μαζί).

   ε) Όμως η πιό τρελή αιτίαση στην προσπάθεια δικαιολόγησης κάθε τέτοιας συμπεριφοράς είναι η αναφορά σε συνθήκες μέσα στην οικογένεια, παραποιώντας κι εκεί την αλήθεια. Αιτία δεν είναι η προφασιζόμενη. Δηλαδή η δήθεν καλή οικογένεια που τα φέρνει δύσκολα και άρα… ο νεαρός βλαστός, (τι να σου κάνει το παιδί!), στρέφεται αλλού, π.χ. στα ναρκωτικά ή την αναρχία γιά να… διορθώσει την κοινωνία! Ουδέν ψευδέστερον αφού πραγματική αιτία είναι η χαλάρωση του οικογενειακού ιστού, που την μετατρέπει σε «διαλυμένη οικογένεια», γιά… χίλιους δυό λόγους. Με την έλλειψη επίβλεψης και συνοχής, τα παιδιά γίνονται ευάλωτα σε κάθε λογής αντικοινωνική εκτροπή και υποχείρια κάθε κακής επιρροής και κάθε πονηρού που θα το παρασύρει. Και στο κάτω-κάτω, αλίμονο αν σε κάθε σπίτι που αντιμετωπίζει προβλήματα, ο «κανακάρης» πρέπει, αντιδρώντας, να το ρίξει στην πρέζα ή ν’ αρπάξει το πολυβόλο! Άλλα άντε αυτό να το καταλάβει η κάθε προβληματική, στερημένη ποικιλοτρόπως, ή σαλεμένη κοντοκουρεμένη. (Εδώ σημειώνω με νόημα πως έχω διαβάσει το «Μαμάδες βορίων προαστίων» και όλο το συγγραφικό έργο της ίδιας συγγραφέως και καταλαβαίνω πολύ καλά περί τίνος πρόκειται).

   στ) Τέλος, έχουμε και το … Σύνταγμα! Α΄, όλα κι όλα! Εδώ οφείλω να ομολογήσω πως έχουν δίκιο. Πού ακούστηκε, οπλισμένος εσύ σαν αστακός, να σε πιάνει βιαίως ο ….«μπάτσος», ασκώντας σου βία και παραβιάζοντας τη… δημοκρατία και τα… ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό μόνο εσύ το δικαιούσαι, αφού στο κάτω-κάτω, εσύ δεν πιστεύεις σ’ αυτά, άρα επιτρέπεται να τα ποδοπατάς!

   - Ρε «μπάτσε, γουρούνι, δολοφόνε», χάθηκε ρε, ο …γλυκός ο λόγος; Χάθηκαν τα σοκολατάκια, η ευγένεια; Ο διάλογος βρε!!!! Τι τον πιπιλάμε τόσον καρό! Αν δεν εφαρμοστεί τώρα, μπροστά στις προτεταμένες κάνες, (όπως στο Χαβάη 5-0), πότε θα γίνει, ρε; Ου΄, να μου χαθείς, άξεστε!

   Δεν ξέρω, μπορεί και να λαθεύω, όμως τελευταία μου έχει καρφωθεί μιά τρελή ιδέα. Απόλυτα συμβατή με την τρέλα της εποχής.

   Να δείτε που, όλοι αυτοί οι εξόφθαλμα παλαβοί υποστηρικτές του κοινωνικού μας μπάχαλου, θ’ αποδειχθούν στο τέλος βαλτοί κι εξώνητοι προβοκάτορες της Χρυσής Αυγής. Δεν εξηγείται αλλιώς!

   Ήδη το πρωί, περιμένοντας ουρά στο Ταχυδρομείο πληροφορήθηκα, ακούγοντας συζητήσεις αναμενόντων, την προσχώρηση στις τάξεις της άλλων δύο, άκρως αγανακτισμένων με όσα σχετικά συμβαίνουν και αντιμετωπίζονται όπως τα προβάλλουν τα κανάλια.

   Και μη χειρότερα!