Η καραμέλα του «διαλόγου».

H πειθώ της... αγίας ράβδου.



-Πάρουσιάστε! Αρμ!



   Αυτό τον καιρό, η λέξη της μόδας είναι ο … «διάλογος». Εξ άλλου, η κάθε εποχή διαθέτει κι από ένα χαρακτηριστικό «σλόγκαν». Άλλοτε μονολεκτικό κι άλλοτε περιφραστικό. Σήμερα κυριαρχεί …. ο «διάλογος»!

   Όποιος διαθέτει 5 δράμια μυαλό και στερείται φανατισμού, από όποια ιδεολογία κι αν εκκινεί ή διακατέχεται, αυτά του αρκούν. Οπότε, με την επιστράτευση λίγης αντικειμενικότητος στη θέαση των γεγονότων και μόνο, μπορεί να καταλάβει περί ποίας προσχηματικής «παπαρδέλας» πρόκειται και πόσο κενή περιεχομένου λέξη κατάντησε. Ένας κουβάς στάχτη στα μάτια αφελών, ή απλά ένας χοντροκομμένος πολιτικός ελιγμός, που όμως δεν πείθει τους μη αφελείς.  Όλοι επιζητούν…. διάλογο. Με όλους και γιά όλα. Αλλά, εννοούν διάλογο ... κουφών!

   Στο διάλογο αναφερόταν κι εκείνος ο βλοσυρός Βεληγκέκας, ο διαβόητος Τρικαλινός μπαστουνόβλαχος τραμπούκος, που έκλεινε -με το έτσι γουστάρω- τα φώτα του Δημαρχείου της πόλης και έσουρνε έξω, βρίζοντας, τις άτυχες υπαλλήλους που είχαν το θάρρος να διαφωνούν με την «δημοκρατική» (!) του άποψη περί απεργίας και την τόλμη να επιμένουν να ασκήσουν το δικό τους, σφόδρα αντιδημοκρατικό, δικαίωμα της εργασίας!

 




Αποτελέσματα πολιτισμένου διαλόγου!

    Όμως τί διάλογο μπορεί να κάνεις με μιά ομάδα φρενιασμένων συνδικαλισταρέων… διεκδικητών του δικαιώματος να μπουκάρουν στο γραφείο σου, απρόσκλητοι κι ασύδοτοι, και να τα κάνουν όλα ούρδου;

   (Ό,τι, ακριβώς, διάλογο μπορείς ν’ ανοίξεις μ’ έναν άγνωστο που εισβάλλει νύχτα στην κρεβατοκάμαρά σου κρατώντας καλάσνικωφ κι ουρλιάζoντας:

   - Π…. τη, τα λεφτά σου ή πέθανες!)

   Τί να συζητήσεις μ’ ένα σμαρί αναψοκοκκινισμένων αγριανθρώπων που εισορμούν κρατώντας τα κλασσικά, και παντός καιρού, ρόπαλα που χρησιμοποιούνται αναλόγως και κατά περίπτωση. Άλλοτε ως κοντάρια λαβάρου και άλλοτε ως… πειστικά επιχειρήματα κατά της κεφαλής των διαφωνούντων απέναντι. Προ τέτοιων αφιονισμένων τύπων που όσο πιό πολύ μιλούν γιά διάλογο, τόσο πιό κάθετοι κι ανυποχώρητοι είναι στις θέσεις τους, η μόνη αντίδραση του κάθε απροστάτευτου «αρμόδιου», είναι να τα … κάνει απάνω του …. δημοκρατικότατα!



'Ολοι γιούργια, όλες γιούργια, στον ταβλά με τα κουλούρια!

   Και τί διάλογος μπορεί να γίνει με τη … .συμπαθέστατη Συριζέα βουλευτίνα, αυτό το.... γλυκύτατο πλάσμα  με το παγωμένο μάτι, το μοχθηρό βλέμμα και το ενοχλητικά δασκαλίστικο ύφος. Αντιπροσωπευτική εκπρόσωπο της κλασσικής ελληνικής ομορφιάς της πρώιμης ελληνιστικής περιόδου. Τη σύγχρονη απεικόνιση ενός κράματος Μαινάδος σε οργασμό και Ερινύας  σε  δράση.  Άλλοτε   σιωπηλή, (σπανίως), σαν ινδιάνικο τοτέμ των Ναβάχο και άλλοτε, (συνηθέστατα),  ίδιος ο Βιρακότσα των Ίνκας, στις .... ομορφιές και τις εκρήξεις του!  Που ακόμη κι όταν σου λέει καλημέρα νομίζεις ότι σε βρίζει.

   Αυτή, έτσι κι ανοίξει το στόμα της, άντε μετά να το κλείσει! Σε παίρνει σβάρνα… πηδώντας και σε φτάνει μέχρι το… Τιμπουκτού, με σταθμό ανεφοδιασμού, (δικού της, από στέγνωμα σάλιου), την… Καλκούτα. Ούτε κιχ δεν σ’ αφήνει να πεις το γλωσσοκοπάνισμά της!

   Πώς μπορείς, λοιπόν, να κρατηθείς σε διάλογο με τέτοιες συνθήκες, τέτοιες απόψεις και τέτοιους ανθρώπους, όταν η πρώτη, λογική κι αυθόρμητη αντίδραση στην αναίδεια, την προκλητικότητα, την εριστικότητα και το ιταμό ύφος, θα ήταν να τους αρχίσεις στις… σφαλιάρες. Κάτι που μιά καλή ανατροφή, ο έμφυτος ήπιος χαρακτήρας και ένα υψηλό επίπεδο μορφώσεως, ίσα και μετά βίας αποτρέπουν, διατηρώντας την ελαστικότητα των νεύρων σου μέσα στην, κατά το νόμο του Hooke, ελαστική τους περιοχή.

   Αλλά πέραν από κάθε προσωπική παρουσία, εμφάνιση και έκφραση, κατά το ηθικό και μορφωτικό background ενός εκάστου υποψήφιου «συνομιλητή», τί ουσιαστικός  διάλογος μπορεί να σταθεί όταν οι θέσεις των μεν είναι: «πυρ ομαδόν», κατά πάντων και διά πάντων και των δε: «μάγκες δεν υπάρχει μία και σκάστε»!

   Οπότε η μπάλα πέφτει στο τεραίν των «αρχόντων του γυαλιού», (άλλο που δεν ήθελαν), γιά να δημιουργήσουν τηλεοπτικές κοκορομαχίες και άσφαιρες, ανούσιες και  βλακώδεις κόντρες μεταξύ «φωνακλάδων» και «πιασάρικων»  πολιτικών αστέρων, προς δόξα της AGB και άγρα πολυπόθητων διαφημίσεων.

   O tempora, o mores!