«Ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει δεξιά….»!

Θέσεις - Απόψεις

   Μιά προσπάθεια, κόντρα στο ρεύμα.

   Η μεγαλύτερη, ίσως, ζημιά που έκανε στην ελληνική κοινωνία, και τελικά στη χώρα, η άφρων και ανεξέλεγκτη διαχείριση της μεταπολίτευσης, ήταν η διαστρέβλωση της Ιστορίας και των πολιτικών ιδεών, με την καπηλεία κάποιων εξ αυτών και τη δυσφήμηση κάποιων άλλων.

   Έτσι, μεταξύ πολλών, από αδιαφορία, ανοχή ή ενθάρρυνση διαμορφώθηκε ένα κλίμα που επέτρεψε την ανάπτυξη ενός αυτοκτονικού γραικυλισμού που έφτασε σε σημείο, πλαστογραφώντας την Ιστορία, να παραποιήσει τον ανελέητο και φρικιαστικό σφαγιασμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού και να τον παρουσιάσει ως… «συνωστισμό» στην παραλία της Σμύρνης, λες και επρόκειτο γιά ψυχαγωγικό περίπατο! Και αυτά να γράφονται σε μαθητικά βιβλία, μικρών ηλικιών και αδιαμόρφωτων απόψεων. Το πιό ύπουλο δηλητήριο!

   Άλλος, λιγότερο αυταπόδεικτος, μύθος που καλλιεργήθηκε συστηματικά και έντονα  -σκόπιμα, έντεχνα, αόριστα και άδικα-  είναι η κατασυκοφάντηση της πατριωτικής Δεξιάς με τη διάχυση του πασίγνωστου συνθήματος : «Ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει Δεξιά»! Που μακάρι να ήταν έτσι και όντως να μην ξέχναγε. Την αλήθεια όμως, την πραγματική και όχι την χαλκευμένη.

   Αν πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά, αρχής γενομένης από τον Εμφύλιο, και ξεφυλλίσουμε την Ιστορία, θα αντιληφθούμε αμέσως πως ο λαός μας, με τη μέθοδο της αποσιώπησης ή της παραποίησης γεγονότων και την επιλεγμένη συναισθηματική φόρτιση, σπρώχνεται σε λάθος μεριά και σε ιστορική αμνησία.

   Έτσι, η εξέγερση που ξεκίνησε με την επίθεση κομμουνιστικών ομάδων στο Σταθμό Χωροφυλακής του Λιτόχωρου, (30/3/1946) κι εξελίχθηκε σε μία, εκ προοιμίου τορπιλισμένη και καταδικασμένη λόγω Συνθήκης της Γιάλτας, αδελφοκτόνο σύρραξη, χρεώθηκε άδικα στη Δεξιά! Ένας άσκοπος, μάταιος και άνευ ουσίας, νοήματος και δικαίωσης εμφύλιος πόλεμος, που αφάνισε τον ανθό των ελληνικών πληθυσμών, γέμισε τη χώρα με ερείπια και καθυστέρησε την ανάπτυξή της, δηλώνεται να βαρύνει μιά παράταξη που ούτε τον ξεκίνησε, ούτε τον διεξήγαγε ως Κυβέρνηση. Ένας πόλεμος, προϊόν ανυπακοής σε, καλώς ή κακώς, συμπεφωνημένα των Μεγάλων και ανυπακοή και ανταρσία των μικρών στη νόμιμη Κυβέρνηση του τόπου. Δηλαδή απονενοημένο διάβημα και τυχοδιωκτικό σάλτο της Αριστεράς στο κενό.

   Εν πάση περιπτώσει, ο Εμφύλιος άρχισε με πρωθυπουργό τον Φιλελεύθερο, (Κέντρο), Θεμ. Σοφούλη και με Σοφούλη θα τελείωνε, αν δεν τον πρόφταινε ο θάνατος, (24/6/1949). Έτσι τη λήξη του Εμφυλίου την πιστώθηκε ο αντικαταστάτης του Αλ. Διομήδης, (κι αυτός του Κέντρου).

   Η Δεξιά, μετά την επακολουθήσασα, (φυσιολογικά και γιά κάποιο διάστημα), χαώδη κατάσταση, στα όρια της ακυβερνησίας, κλήθηκε από τον κουρασμένο και βασανισμένο λαό, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να βάλει τάξη στη χώρα, πράγμα που έγινε. Στην αρχή με τον Αλ. Παπάγο, (19/11/52) και μετά με τον Κων. Καραμανλή, (6/10/1955 έως 29/9/1963), που ξανάχτισε την κατεστραμμένη Ελλάδα, (όπως ακριβώς πάει να γίνει και τώρα), και δρομολόγησε, από τότε, την είσοδό της στην ΕΟΚ. Μιά διαδικασία που διεκόπη λόγω της απριλιανής χούντας.

   Την ένταση και τον απόηχο των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων, ενώ κι αυτές βαρύνουν τις κυβερνήσεις Κέντρου, πάλι τις φορτώνουν στη Δεξιά, ξεχνώντας, (ή κάνοντας πως), ότι οι όποιες λίγες εκτελέσεις, όπως αυτή της ομάδος Μπελογιάννη, έγιναν επί κυβερνήσεως Πλαστήρα. Επί Δεξιάς μόνο ο Ν. Πλουμπίδης εκτελέστηκε, (14/8/1952, Κυβέρνηση Παπάγου) και ήταν κι η τελευταία εκτέλεση αριστερού.

  

    Μετά άρχισε να λειτουργεί ο μηχανισμός «λήθης» που γεννήθηκε από τη μεγαλοψυχία των νικητών, αλλά και την ιστορική αναγκαιότητα πολιτικής ομαλοποίησης, που ολοκληρώθηκε με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ στη μεταπολίτευση, από τον Κ. Καραμανλή και τη Δεξιά πάλι. Ένα γεγονός που θα είχε συμβεί αρκετά νωρίτερα, αν δεν είχε μεσολαβήσει η αλλοπρόσαλλη, και άχρωμη πολιτικά, δικτατορία που δημιούργησε άλλο ένα ξεχαρβάλωμα της χώρας.

   Οι χώροι της εκτόπισης και εξορίας, Μακρονήσια, κ.λπ., ως φυσικό επακόλουθο κάθε αιματηρού εμφυλίου, δημιουργήθηκαν με τη λήξη του. Κι αυτά από το Κέντρο, κατ’ επιταγή του αιώνιου, «ουαί τοις ηττημένοις», και λειτούργησαν εκτονωτικά και κατευναστικά γιά κάποιο διάστημα και σταδιακά έκλεισαν σχετικά γρήγορα, πάλι επί κυβερνήσεων Κέντρου, με διάθεση λήθης και ομαλοποίησης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Κάτι που, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί να συμβεί από τη μιά στιγμή στην άλλη, με τόσο αίμα να κυλάει, φρέσκο και ζεστό, ανάμεσα στους δύο χώρους!

   Δυστυχώς, η Αριστερά με περισσή μνησικακία αρνείται να στείλει στο αρχείο της Ιστορίας αυτές τις δραματικές σελίδες και να κοιτάξει το σήμερα και τα προβλήματά του, όπως έκαναν χώρες που επλήγησαν πολύ βαθύτερα από τέτοιες εσωτερικές διαμάχες, π.χ. η Ισπανία, και μένει καρφωμένη και αγκυλωμένη στο παρελθόν και την καπηλεία του.

   Επί της ιδεολογικής ουσίας τώρα, και των σύγχρονων αναγκών και αναγκαιοτήτων, η Αριστερά, ως φιλολαϊκός πολιτικός σχηματισμός, τυρβάζει μόνο γιά τη διανομή του παραγόμενου πλούτου και δεν ασχολείται καθόλου με την παραγωγή του, ή αγνοεί τελείως τους μηχανισμούς, τις διαδικασίες και τους τρόπους με τους οποίους συντελείται αυτή. Έτσι θέλει βιομηχανίες χωρίς βιομηχάνους, καράβια χωρίς εφοπλιστές και επιχειρήσεις χωρίς επιχειρηματίες! Πρεσβεύει την εξάπλωση ενός διάχυτου, απόλυτου και απρόσωπου κρατισμού, αγνοώντας πως το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κίνητρο εργασίας και δημιουργίας, (παντού και πάντα, μας αρέσει ή όχι), είναι το προσωπικό κέρδος.

   Εντελώς πρόσφατα, η ηγεσία του ΚΚΕ ζήτησε την καταβολή επιδόματος στους ανέργους, ύψους 1120 ευρώ, (μωρέ μπράβο ακρίβεια προσδιορισμού!), συν απαλλαγή από το μισό ρεύμα, νερό και ασφαλιστικές εισφορές! Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος του αρχηγού του, έχει ζητήσει την πρόσληψη όλων των ανέργων στο Δημόσιο!! Διακηρύσσει, δε, όταν και αν έρθει στην εξουσία, θα εκδιώξει την COSCO, θα πάρει πίσω ΟΤΕ και Ολυμπιακή και θ’ αποκαταστήσει τα εισοδήματα στο ύψος εκείνων του 2008! Παραμύθια της Χαλιμάς, ουτοπίες και όνειρα θερινής νυκτός, αφού στο ταμείο δεν υπάρχει μία! Επίσης, πως  θα καταργήσει το επαχθές «Μνημόνιο», ενώ είναι σαφές πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Αφού η κάθε διαπραγμάτευση απαιτεί συμφωνία όλων των διαπραγματευομένων και η απέναντι πλευρά είναι σε θέση ισχύος. Άρα ή κάνεις ότι σου λέει και υπακούοντας στο «ανάγκαν και θεοί πείθονται», προσπαθείς να περισώσεις και όχι να επιβάλλεις, ή… τα σπας και πέφτεις σε τρισχειρότερη κατάσταση.

   Δυστυχώς, η προφανής και δίκαιη απαίτηση του λαού συνολικά, γιά κοινωνική δικαιοσύνη, ισοπολιτεία και δημοκρατία, ένεκα του μεγάλου οικονομικού στριμώγματος, δίνει λαβή στην Αριστερά να παίξει … ζαβολιάρικα. Με δημαγωγία και εν ονόματι κάποιας άλλης, αόριστης, πολιτικής που στηρίζεται στην ίδια σαπουνόφουσκα που στηρίχτηκαν και όλοι οι προηγούμενοι. Δηλαδή στην πάταξη της…. φοροδιαφυγής και τρέχα... γύρευε. Μιά αναγκαιότητα που κατάντησε … ουτοπία και… βάρκα στο γιαλό! Όλοι το βλέπουμε.

   Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, η ισχυρότερη πλέον έκφραση της συσπειρωμένης, πλην ετερόκλητης, Αριστεράς, ευρισκόμενος πλησιέστατα στο κατώφλι της εξουσίας κάνει κι αυτός τις συνήθεις χαριτωμένες πιρουέτες και τα γνωστά τσαλίμια που κάνουν όλοι οι … «δελφίνοι» του θρόνου. Επισκέψεις σε Σόιμπλε, γονυκλισίες στην Ουάσινγκτον και διπλογλωσσία στο ΔΝΤ. Πασάροντας στο αφελές πόπολο, … αερολογίες. Ακριβώς στ’ αχνάρια του «Αντρέα»!

   Όμως, με καθαρό κι αμερόληπτο μάτι ορώμενα τα πράγματα, και τοποθετημένα σε ψυχρή οικονομική και όχι πολιτική βάση, γιά να μοιράσεις πίτα θα πρέπει πρώτα να την φτιάξεις. Και πάντα θα είναι προτιμότερο ένα χορταστικό άνισο και άδικο κομμάτι στην πάρτη σου, από μιά μεγάλη πίτα, παρά ένα φτωχό, μικρούλι και ακριβοδίκαια μοιρασμένο, από μιά πιτούλα τόση δα!

   Όπως και να το κάνουμε, ο Μαρξισμός αποτελεί ένα ακόμη, το τελευταίο, αποτυχημένο πείραμα, (ο Χριστιανισμός ήταν άλλο ένα, προηγούμενο), γιά την ανατροπή μιάς φυσικής νομοτέλειας που κυριαρχεί, ανέκαθεν, στον πλανήτη και που εκφράστηκε με μιά σοφή και χαρακτηριστική φράση του μεγάλου Πατέρα της Φιλοσοφίας, του Αριστοτέλη: «Ουδέν ανισότερον από την ίση μεταχείριση των ανίσων», που ελέχθη τον 4ο π. Χ. αιώνα και ισχύει διαχρονικά.

   Με αυτή την ανάρτηση, κόντρα σ’ ένα διαμορφωμένο παράλογα ρεύμα, προϊόν μαζικού υπνωτισμού και αυθυποβολής, ή ατολμίας ύψωσης, περί του αντιθέτου, φωνής, ο γράφων τολμά την κατάθεση των ανωτέρω αληθών, κατά την κρίση του, απόψεων. Αιρετικές, βάσει του συρμού της εποχής, τις οποίες όμως εμπιστεύεται σε μελλοντική κρίση.

   Όποιος, τώρα, σπεύσει να τον χρεώσει σε οιονδήποτε πολιτικό χώρο, προφανώς αντίθετο του δικού του, θα διαπράξει άλλο ένα ιδεολογικό σφάλμα, αφού αυτός ανήκει μόνο στο χώρο της λογικής σκέψης. Αυτής που βλέπει καθαρά και βάζει πάντα το άλογο, (οικονομία), μπροστά από το κάρο, (πολιτική), και όχι το αντίθετο. Και που πιστεύει στον Ελύτη, ο οποίος θέλει τον ήλιο να γυρίζει με πολλή δουλειά και όχι παχιά λόγια.

   Η μεγαλύτερη πάντως συνηγορία υπέρ αυτής της άποψης βρίσκεται στη σημερινή συμπεριφορά του αλαφιασμένου κοσμάκη. Ουδείς νοιάζεται γιά πολιτική, ενώ όλοι σκέπτονται, τρομοκρατημένοι, την άδεια τσέπη τους. Και η όποια σύνδεση με την πρώτη, δεν έχει ιδεολογικές, αλλά ωφελιμιστικές καταβολές!