Κατευόδιο, μικρή μου «Σπίθα»…..

In memorandum. Μικρό, πένθιμο ιντερμέτζο εις μνήμην…


   Απ’ αλλού το περιμέναμε κι απ’ αλλού μας ήρθε.
   Χθες «έφυγε» από κοντά μας η «Σπίθα» μου. Ένα μαύρο, μικρόσωμο μπασταρδάκι (κομψά, ημίαιμο), 8,5 περίπου ετών. Με πανέξυπνα γυαλιστερά ματάκια, που δικαιολογούσαν απόλυτα το όνομά του. Ένα ήσυχο και βολικό πλασματάκι , που ακολουθώντας τη μοίρα όλων των εμβίων ξεκίνησε χθες να συναντήσει τον Δημιουργό του.
   Η περίεργη απουσία του, πρώτη και τελευταία, από το απογευματινό προσκλητήριο γιά το ημερήσιο γεύμα, όπου έσπευδε, πρώτη και καλύτερη, να δηλώnει το «παρόν», προστατεύοντας με υπόκωφα γρυλίσματα το πιάτο της από κάθε, τυχόν, προσέγγιση σφετεριστή, κίνησε την περιέργεια, στην αρχή, και την ανησυχία, μετέπειτα.
   Η αναζήτηση την εντόπισε, κοκαλωμένη, κάτω από ένα κυπαρίσσι, στην πλάγια άκρη του κτήματος. Υποδηλώνοντας, ίσως, το σημείο που διάλεξε γιά την τελευταία της κατοικία!
   Μόλις της έγινε το χατίρι.

   Μωρό τη μάζεψα απ’ τον δρόμο, ίσα γλιτώνοντάς την από τις ρόδες ενός φορτηγού που ορμούσε πάνω της, σαν δρεπανηφόρο άρμα, να την κομματιάσει, κάπου αρχές Απριλίου του ’04.
   Λίγο πριν, την σκέπασα στοργικά μόνος μου με την αφράτη ευβοϊκή γη, που ανέλαβε πλέον να την προστατεύει, εφ’ εξής. (Το κάνει πάντα με συνέπεια, της έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη).
   Γιά 8,5 χρόνια μας συντρόφευε ανενόχλητα και διακριτικά. Με αγάπη άμετρη, αφοσίωση ανυπόκριτη και υπακοή απόλυτη, μέχρι που έφυγε, απρόσμενα και βιαστικά, αφού είχε ακόμη αρκετές ημέρες μπροστά της, ζωηρή και γεμάτη υγεία, όπως έδειχνε. Ίσως κάποιο καρδιακό επεισόδιο ή κανένα περαστικό φίδι να έκοψε το ανίσχυρο νήμα της ζωούλας της.

   Κι έτσι, άφησε πίσω της…. ορφανά, 31 αδέλφια, εκ των οποίων τα 3 υπέργηρα και τα 2 προσβεβλημένα από καλααζάρ, αλλά γαντζωμένα στη ζωή με ειδική θεραπεία, 8 γάτες, (αυστηρά «εσωτερικού χώρου», γιά ευνόητους λόγους), αμέτρητες χελώνες στον κήπο και καμιά τριανταριά πετούμενα (κόκκινα καναρίνια, love birds, παπαγάλους, κ.α.), να την αντιπροσωπεύουν, εκπροσωπώντας τη Ζωή.

   Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Χοντρού φαφλατά και του Λιγνού μηδενικού, η ζωή συνεχίζεται. Κι αυτή θα νικήσει, στο τέλος!