Παιδεία, τα βάσανά σου τελειωμό δεν έχουν…!

Θέσεις - Απόψεις

   Πολύ παλιά, χωμένο στα εφηβικά μου χρόνια, είχα μεταξύ άλλων κι ένα φίλο που ο πατέρας του, γέρος, αγράμματος και αγαθός, συνόδευε πάντοτε τις συμβουλές του με την επωδό:
   - Κι αν δεν έχεις «γέρο», αγόραζε!
   Τότε, λοιδορούσα, από μέσα μου, και κορόιδευα τον πατέρα του φίλου μου. Εγώ ο βλαξ! Γιά την «οπισθοδρομικότητα και συντηρητικότητα των ορμηνιών του. Εγώ ο «προοδευτικός» (όπως θεωρούσα ότι ήμουν), εγώ ο «ανώριμος» (όπως θεωρούσα ότι δεν ήμουν)!
   Σήμερα έχουν φύγει κι οι δύο. Φυσιολογικά ο πατέρας, πρόωρα ο φίλος μου. Όμως πιό συχνά και έντονα έρχεται στο μυαλό μου, νοσταλγικά, όχι ο φίλος αλλά ο γέρος πατέρας του!

   Βλέποντας το απερίγραπτο χάλι που επικρατεί στον χώρο της παιδείας, όπου τα ανώτερα και ανώτατα, υποτιθέμενα, πνευματικά ιδρύματα της χώρας θυμίζουν ανοργάνωτους οίκους ανοχής, καθώς μία μικρή αλλά δυσανάλογα θορυβώδης και αντιδημοκρατική μειοψηφία δημιούργησε και συντηρεί την εντελώς χαώδη και απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί εκεί σήμερα.
   Η παρουσιαζόμενη εικόνα, βοηθούντος και του ανόητου κι εγκληματικού θεσμού του ασύλου, έχει ξεπεράσει κάθε όριο διάλυσης, αποσύνθεσης και απαξίας των όρων «παιδεία», «σπουδές», «πτυχίο», εν ονόματι μιάς ιδιόμορφης «δημοκρατίας» και μιάς αξιοπερίεργα οξύμωρης «προόδου»!

   Όταν ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο κήρυκας της υπομονής, της ανοχής και της συγγνώμης, δεν άντεξε την κατάντια στην οποίαν είχαν φέρει οι έμποροι τον Ναό του Σολομώντα και άρπαξε το φραγγέλιο εκδιώκοντάς τους, νομίζω πως ήρθε, επί τέλους, η ώρα γιά να καθαρίσουμε τα Πανεπιστήμια από την κόπρο του Αυγεία που συσσώρευσε επί δεκαετίες αυτή η ασύδοτη μαχητική μειοψηφία. Καιρός να απαλλαγούν οι ιεροί χώροι της μάθησης από την ασχήμια, την ανομία, την αλητεία!

   Η ψήφιση του σχετικού νόμου, με πρωτοφανή γιά τα χρονικά συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, όχι μόνο νομιμοποιεί αλλά και επιβάλλει ταχεία επέμβαση γιά καθαρισμό και ευπρεπισμό των οικοδομικών χώρων και αποκάθαρση ολοκλήρου του οικοδομήματος που λέγεται «Ελληνική Παιδεία» από φοιτητικά «κατακάθια» και ιδιοτελείς επίορκους, υποτιθέμενους, «λειτουργούς» και «θεράποντες», θέτοντας τις βάσεις γιά μιά σωστή και εύρυθμη λειτουργία της.

   Θεάρεστη πράξη που την οφείλουμε στις μέλλουσες γενιές, ως ελάχιστη αναγνώριση της καταστροφής που τους προξενήσαμε με την εκτροφή του άκρατου και αχαλίνωτου κομματισμού στους ιερούς χώρους της μόρφωσης, ως έμπρακτη αίτηση συγγνώμης γι’ αυτή την πολυετή εγκληματική τακτική και ως απαρχή της, κατά το δυνατόν, επανόρθωσης και μιάς νέας εποχής.