Επικαιρότης
Το τελευταίο διήμερο (πολύ φυσικό) προσπάθησα, όπως χιλιάδες Έλληνες, να παρακολουθήσω τις δραματικές ομιλίες που διάβασε, κατά τη συνήθεια και δυνατότητές του, ο κ. Γ. Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη.
Βεβαίως δεν κατάφερα, (πολύ φυσικό επίσης και αναμενόμενο), να τον αντέξω μέχρι τέλους, αν και προσπάθησα καταβάλλοντας το σύνολο των πνευματικών μου δυνάμεων και αντοχών.
Από όσα κατάφερα ν’ ακούσω διαπίστωσα, (προσωπική άποψη), πως υπήρξε μιά αρκετά διαφοροποιημένη, ως προς το παρελθόν, ομιλία. Ή άλλαξε αυτόν που του έγραφε τους λόγους, ή αυτός που τους γράφει άλλαξε μυαλά. Πάντως δεν έπαψε ν’ αποτελούν κείμενα, grosso mondo, πάνω στη γνωστή πασοκική φαυλότητα με τις γνωστές θέσεις, απόψεις και τακτικές, καθώς και την χαρακτηριστική απολάκτιση ευθυνών, τόσο του παλαιού, όσο και του νεώτερου ΠΑΣΟΚ γιά το σημερινό χάλι.
Ανεξάρτητα από όσα διακηρύσσει η κυβέρνηση, η οποία είναι η μόνη που πιστεύει (αν πιστεύει, πράγματι), όσα λέει, η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι τελείως διαφορετική και αμείλικτη.
Είναι πλέον πανθομολογούμενη η κακομάθεια του ελληνικού λαού στα τελευταία 30 χρόνια, ο εκτραχηλισμός της κοινωνίας μας στη σπατάλη, τον παρασιτισμό, τη χαμηλή παραγωγικότητα και τη διαφθορά, υπό την καθοδήγηση λαϊκίστικων και καταστροφικών πολιτικών. Με κύριο μέλημα τη διόγκωση του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα, προς εξασφάλιση σταθερής εκλογικής πελατείας με αφειδείς προσλήψεις, τη δημιουργία γενιτσαρικού συνδικαλιστικού υποστηρικτικού μηχανισμού, τις άκριτες και καταλυτικές της πρωτογενούς παραγωγής γεωργικές επιδοτήσεις και το πολύ και εύκολο πλαστικό χρήμα που έπεσε στην αδηφάγο νεοπλουτίστικη κατανάλωση. Ένα ατέλειωτο ραβαΐσι με διαρκές και αλόγιστο τσιμπούσι από δανεικά, μέχρις ότου ο ελληνικός λαός εξόκειλε, αφελής και ανύποπτος, στην αγκαλιά ενός καταστροφικού μιθριδατισμού.
- Αχ', τι ωραία, τι καλά! Αγάπες και λουλούδια, ζωή παραμυθένια!
Οι πασοκικές κυβερνήσεις έστησαν και συντηρούσαν το σκηνικό της απατηλής και κίβδηλης «ευημερίας των δανεικών» και οι κεντροδεξιές παρενθέσεις (Μητσοτάκης, Καραμανλής) δεν τόλμησαν, -δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι-, κάτω από το φόβο της δημαγωγικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, (κορυφαία έκφανση το «Λεφτά υπάρχουν», όταν η χώρα, ήδη, βούλιαζε), να το πειράξουν, ούτε κατά κεραία, συνεχίζοντας στον ολισθηρό δρόμο. Ώσπου το ωραίο, χαζοχαρούμενο αποκριάτικο γαϊτανάκι κατέληξε σε χορό του Ζαλόγγου! Και όταν το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα, δηλαδή τώρα, η Σταχτοπούτα-Ελλάδα προσγειώθηκε ανώμαλα!
Παρά τις όσες και όποιες αισιόδοξες παρλαπίπες του θλιβερού κυβερνητικού δίδυμου, (Χοντρός – Λιγνός, σε νέες περιπέτειες), το χέρι της ζητιανιάς είναι μονίμως απλωμένο και έτσι και δεν πέσει, ανά τρίμηνο, η ζωοφόρος «δόση», το μπατιρημένο ελληνικό μπακάλικο θα κατεβάσει, και επίσημα, τα ρολά, αφού «δεν υπάρχει σάλιο»!
Η στήλη, ζώντας από γεννησιμιού της στη χώρα, βγαλμένη από φύτρα λαϊκών στρωμάτων και γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, πίστευε από την πρώτη στιγμή ότι όλη αυτή η κακοστημένη κυβερνητική φάρσα τραβούσε δρόμο αδιέξοδο και η χρεοκοπία ήταν αναπόφευκτη. Αναδρομή σε παλαιότερες αναρτήσεις της το αποδεικνύουν.
Γιά πόσο ακόμη οι κουτόφραγκοι, όταν μάλιστα οι καμπάνες της ύφεσης άρχισαν να ηχούν και στις αυλές τους, θα στερούν πόρους από τους λαούς τους γιά να συντηρούν εμάς ρίχνοντας, μάλιστα, τα λεφτά τους σ’ ένα σύγχρονο πίθο Δαναΐδων!
Η φινλανδική δυστροπία άνοιξε το χορό της αμφισβήτησης, των δισταγμών, της υπαναχώρησης. Απλώς τις αφορμές και τα προσχήματα παρέσχε ο αμετροεπής αλαζών και υπερτιμημένος Μεσσίας Βενιζέλος.
Η λέξη «χρεοκοπία», απ’ εκεί που, λίγο πριν, όποιος τολμούσε να την εκφωνήσει του μπούκωναν το στόμα με πιπέρι, κυκλοφορεί σήμερα διάχυτα, μέσα κι έξω, προκειμένου, κατά τη γνωστή «γκαιμπελική» πρακτική, να την συνηθίσουμε σαν ιδέα και την εμπεδώσουμε ως κατάσταση, όταν μας πέσει, νομοτελειακά και αναπόφευκτα, κατακούτελα. Αφού, «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον»!
Ήδη, οι κουτόφραγκοι έχουν καταρτίσει το σχέδιο που θα σφραγίσουν, όσο πιό ανώδυνα γίνεται, (γι’ αυτούς, φυσικά), τη ρωγμή που θα δημιουργήσει στην ευρωζώνη η πτώχευση της Ελλάδας, (με απαλλαγή από τα τοξικά ελληνικά ομόλογα).
Αλίμονο σ’ εμάς, αφού η επιστροφή στη δραχμή, ιδίως με τον τρόπο που μεθοδεύεται, θα δημιουργήσει απίθανη φτώχεια σο λαό και απέραντη αθλιότητα στη χώρα.
Θυμάμαι με φρίκη την εποχή που, πιτσιρίκος, αγόραζα καθημερινά ψωμί από το φούρνο, προσκομίζοντας ατομικά βιβλιάρια της οικογένειας, κεφάλι και βιβλιάριο, (με ονοματεπώνυμο και φωτογραφία) όπου ο φούρναρης έκοβε το αντίστοιχο κουπόνι της ημέρας και μου πούλαγε 150 (;) δράμια κατ’ άτομο. 150 Χ 6 = 900 δράμια, δηλαδή 2 οκάδες και εκατό δράμια γιά να χορτάσει την καθημερινή της πείνα μιά εξαμελής οικογένεια (πατέρας, μάνα και 4 παιδιά)!
Και θυμάμαι, ακόμη, από διηγήσεις του αείμνηστου πεθερού μου, ανώτατου στελέχους της Εθνικής Τράπεζας, πως μετά τον πόλεμο, γιά αρκετά χρόνια, οι υπάλληλοι δεν έπαιρναν μισθό βάσει πόστου και χρόνου υπηρεσίας αλλά… με το κεφάλι! Από το διευθυντή μέχρι τον κλητήρα οι απολαβές ήσαν ίδιες! Προτεραιότης η επιβίωση!
Είμαι σίγουρος πως οι αναγνώστες μου, σίγουρα νέοι και μη γνωρίσαντες τέτοια ζοφερή πραγματικότητα, θα με θεωρούν «παραμυθά» ή υπερβολικό. Ας ανατρέξουν σε κάποιον παλιό και θα καταλάβουν.
Διαθέτοντας κόρη κι εγγονό, προσεύχομαι στο Θεό να μην ξαναζήσει ο μικρός, (και μαζί όλα τα ελληνόπουλα), εκείνα τα μαθητικά πρωινά συσσίτια όπου το προσφερόμενο γάλα, μισοκαμένο και αηδιαστικό μέσα στην πελώρια και βρωμερή καζάνα, μ’ έκανε να μισήσω το γάλα, διά βίου.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του! Οι ελπίδες μου σ' Αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου