"Οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν!" – Τσόρτσιλ.

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Ένα από τα μεγάλα κακά που το σύγχρονο ΠΑΣΟΚ επιδαψίλευσε στον ελληνικό λαό, αν όχι το μεγαλύτερο, είναι πως επέτρεψε στο κάθε «ώνιο της πολιτικής» (κοινώς ψώνιο) να οραματίζεται την πρωθυπουργική καρέκλα.
   - Αφού ο Γιωργάκης, γιατί όχι κι εγώ!

   Μέχρι κι ο Β. Λεβέντης, της Ένωσης Κεντρώων, (ένωση αυτού με τον εαυτό του), αιώνιος λιγούρης της εξουσίας και σύγχρονος Δελαπατρίδης, από εκεί που και μόνον η είσοδός του στη Βουλή θα του φαινόταν λουκούμι και μάνα εξ ουρανού, τώρα σίγουρα θα φαντασιώνεται, (και ίσως με το δίκιο του!) πόσο καλύτερος πρωθυπουργός θα γινόταν…. «αντ’ αυτού»!

   Ανησυχία προκαλεί η εκκωφαντική απουσία από το προσκήνιο και η μη, εισέτι, εμφάνιση του οικολόγου Βεργή, (αφού κι οι Οικολόγοι έχουν τ’ απάνω τους στις δημοσκοπήσεις) και μπόλικη μελαγχολία η σκέψη του τι έχασε η ικανότατη Μαρίκα Παλαίστη, που κάποτε ξεσήκωνε τα πλήθη από το μπαλκόνι, προκαλώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού, με το να βιαστεί να γεννηθεί, κατά έναν αιώνα! Πέραν του προσωπικού της χαμού, εννοείται ότι τη μεγαλύτερη απώλεια υφίσταται σήμερα η χώρα. Αν ζούσε τώρα, θα βλέπαμε, οπωσδήποτε, ενδιαφέροντες σοβαρούς πολιτικούς διαξιφισμούς με τον λαλίστατο και «ευφυή», παχουλό Νεοταλλεϋράνδο αεροκοπανιστολόγο! Κρίμα….

   Και μη χειρότερα, έρημε τόπε!