Θέσεις - Απόψεις
Το τελευταίο τριήμερο, ο δήθεν πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, θλιβερό άθυρμα στα χέρια, τις ορέξεις και τους χειρισμούς του επίσης βουλιμικού γιά εξουσία, αδίστακτου και μοχθηρού αεροκοπανιστολόγου κ. Ε. Βενιζέλου παρουσιάζει ένα αξιολύπητο και ελεεινό, παρακλητικό προφίλ, επικαλούμενος τη σκληρή πραγματικότητα και εκλιπαρώντας την κατανόηση του λαού στην αντιλαϊκή, ισοπεδωτική των πάντων, πολιτική που εφαρμόζει, υποδυόμενος την… Ιφιγένεια, που θυσιάζεται γιά το καλό της πατρίδος!
Όμως στην πλειονότητα του λαού, (και σε μένα), ανακύπτει αυθόρμητα η εξής απορία.
Αφού γνώριζε σε τι χάλι βρισκόταν η χώρα και σε τι κυκεώνα θα έμπλεκε, γιατί λύσσαξε να γίνει πρωθυπουργός;
Γιατί χάλασε τον κόσμο, (από το 2007), με συστηματική, στείρα άρνηση σε κάθε μέτρο της τότε κυβέρνησης, με τα καραγκιοζιλίκια των δήθεν δακρύων και λιποθυμιών στο λιμάνι του Πειραιά, όταν υποδέχτηκε τα κρητικά τρακτέρ και με την ξεφτίλα στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακροπόλεως, όπου κυνηγούσε, δολιχοδρομώντας, τις κάμερες της τηλεοράσεως, γιά να φαίνεται συνεχώς και πρώτος-πρώτος, κοιτώντας λοξά να δει αν τον δείχνουν στο «γυαλί»;
Γιατί χρησιμοποιούσε συνέχεια κάθε αντιπολιτευτικό τερτίπι, θεμιτό ή αθέμιτο, προκειμένου να εκβιάσει πρόωρες εκλογές και γιατί ξεστόμισε, φόρα παρτίδα, το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν», (φράση που θα μείνει στην παγκόσμια πολιτική Ιστορία ως η μεγαλύτερη πολιτική «κοτσάνα» όλων των εποχών και κορυφαίο μνημείο φαυλότητος, ανευθυνότητος και πολιτικής απάτης), όταν γνώριζε καλύτερα απ’ όλους, (έχοντας διαβουλευτεί ήδη με το ΔΝΤ), ότι «δεν υπάρχει σάλιο» στα ταμεία του κράτους;
Ποιός έξυπνος και λογικός άνθρωπος θα κυνηγούσε με τέτοια μανία την «καρέκλα», όταν ξέρει πως αυτή είναι ηλεκτρική, αν δεν τον οδηγεί σ’ αυτό το κυνήγι η τυφλή αρχομανία και η ακόρεστη, επιπόλαιη δίψα γιά εξουσία; Παντί τρόπω και πάση θυσία!
Η απάντηση είναι μία. Απλή, προφανής, εξηγήσιμη και, πέρα για πέρα, αληθινή.
Ο μικρός πεισματάρης Γιωργάκης ήθελε να πάρει τα ηνία του κράτους οπωσδήποτε. Να χριστεί πρωθυπουργός, έστω γιά μιά μέρα, κι ας πεθάνει! Να γίνει ό,τι ο πατέρας κι ο παππούς του. Αδιαφορώντας γιά κάθε κόστος που, στο κάτω-κάτω, ο λαός θα πληρώνει γιά γενιές!
Έτσι τώρα, καρφωμένος πεισματικά στον θώκο, συνεχίζει ν’ αδιαφορεί γιά την εξαθλίωση στην οποία οδηγεί τη χώρα, αφού αφ’ ότου πήρε το τιμόνι στα χέρια του, αυτή βαδίζει απ’ το κακό στο χειρότερο, παρ’ όλα τα σφαγιαστικά ισοπεδωτικά μέτρα που παίρνει συνεχώς. Ξεζουμίζει το λαό αφαιρώντας του και τις τελευταίες ρανίδες οικονομικού «αίματος» που του απέμειναν, με αλλεπάλληλα «έκτακτα» μέτρα που ανακοινώνει σε τακτικές ημερομηνίες, (εν όψει κάθε δόσης του μνημονίου), στα πλαίσια μιάς κοντόφθαλμης και αδιέξοδης πολιτικής -«φέρτα τώρα και βλέπουμε»- η οποία καταστρέφει κάθε «σήμερα», εκμηδενίζοντας ολοκληρωτικά και το όποιο «αύριο» του τόπου. Του αρκεί να παραμένει, (γιά λίγο ακόμη, όπως ο λαός εύχεται και ελπίζει), στην αγαπημένη του «καρέκλα» και …«γαία πυρί μιχθήτω». Φτάνει να υποδύεται, ο μικρός Γιωργάκης, τον τρανό πρωθυπουργό της Ελλάδος! Τον «σωτήρα» της, όπως αυτάρεσκα πιστεύει ο ίδιος!
Έλεος πιά! Δεν υπάρχει κανείς νουνεχής σ’ αυτόν τον τόπο να πιάσει απ’ τ’ αυτί το μικρό χαζό παιδί και να το στείλει να παίξει με τους φίλους του (την μικρή, -τρα-λα-λά-, πράσινη Τίνα, τον τζιτζιφιόγκο Δρούτσα, τον σοφολογιότατο Παπακωνσταντίνου και τα άλλα παιδάκια) ή, ακόμη καλύτερα, να στείλει στον αγύριστο αυτόν τον σύγχρονο Ηρόστρατο, μαζί με τη φορομπηχτική του παρέα, μπας και σωθεί, πραγματικά, η χώρα από τον αυτόκλητο, ανίκανο, άχρηστο και επιζήμιο συστηματικό «σωτήρα» της;
Αμάν, κουραστήκαμε πλέον και στραγγίξαμε! Κάτι θα πρέπει να γίνει. Στα σοβαρά όμως κι όχι με σαχλαμάρες, τύπου «αγανακτισμένων» και άλλες τέτοιες, ατελέσφορες, αηδίες.
ΥΓ. Στη χθεσινή ανάρτηση, άρχισα τον τίτλο δανειζόμενος φράση από ποίημα του Καβάφη, που αναφέρεται στις μάταιες προσπάθειες των Τρώων ν’ αποφύγουν την επερχόμενη καταστροφή της πόλης τους.
Τελικά, διαπιστώνω μιά τραγική αντίφαση. Οι δικές μας προσπάθειες, όπως πάμε, σε λίγο θα είναι, μάλλον, όχι των Τρώων αλλά των …. «Δεν τρώων»!
- Θεέ μου, πού καταντήσαμε!
Το τελευταίο τριήμερο, ο δήθεν πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, θλιβερό άθυρμα στα χέρια, τις ορέξεις και τους χειρισμούς του επίσης βουλιμικού γιά εξουσία, αδίστακτου και μοχθηρού αεροκοπανιστολόγου κ. Ε. Βενιζέλου παρουσιάζει ένα αξιολύπητο και ελεεινό, παρακλητικό προφίλ, επικαλούμενος τη σκληρή πραγματικότητα και εκλιπαρώντας την κατανόηση του λαού στην αντιλαϊκή, ισοπεδωτική των πάντων, πολιτική που εφαρμόζει, υποδυόμενος την… Ιφιγένεια, που θυσιάζεται γιά το καλό της πατρίδος!
Όμως στην πλειονότητα του λαού, (και σε μένα), ανακύπτει αυθόρμητα η εξής απορία.
Αφού γνώριζε σε τι χάλι βρισκόταν η χώρα και σε τι κυκεώνα θα έμπλεκε, γιατί λύσσαξε να γίνει πρωθυπουργός;
Γιατί χάλασε τον κόσμο, (από το 2007), με συστηματική, στείρα άρνηση σε κάθε μέτρο της τότε κυβέρνησης, με τα καραγκιοζιλίκια των δήθεν δακρύων και λιποθυμιών στο λιμάνι του Πειραιά, όταν υποδέχτηκε τα κρητικά τρακτέρ και με την ξεφτίλα στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακροπόλεως, όπου κυνηγούσε, δολιχοδρομώντας, τις κάμερες της τηλεοράσεως, γιά να φαίνεται συνεχώς και πρώτος-πρώτος, κοιτώντας λοξά να δει αν τον δείχνουν στο «γυαλί»;
Γιατί χρησιμοποιούσε συνέχεια κάθε αντιπολιτευτικό τερτίπι, θεμιτό ή αθέμιτο, προκειμένου να εκβιάσει πρόωρες εκλογές και γιατί ξεστόμισε, φόρα παρτίδα, το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν», (φράση που θα μείνει στην παγκόσμια πολιτική Ιστορία ως η μεγαλύτερη πολιτική «κοτσάνα» όλων των εποχών και κορυφαίο μνημείο φαυλότητος, ανευθυνότητος και πολιτικής απάτης), όταν γνώριζε καλύτερα απ’ όλους, (έχοντας διαβουλευτεί ήδη με το ΔΝΤ), ότι «δεν υπάρχει σάλιο» στα ταμεία του κράτους;
Ποιός έξυπνος και λογικός άνθρωπος θα κυνηγούσε με τέτοια μανία την «καρέκλα», όταν ξέρει πως αυτή είναι ηλεκτρική, αν δεν τον οδηγεί σ’ αυτό το κυνήγι η τυφλή αρχομανία και η ακόρεστη, επιπόλαιη δίψα γιά εξουσία; Παντί τρόπω και πάση θυσία!
Η απάντηση είναι μία. Απλή, προφανής, εξηγήσιμη και, πέρα για πέρα, αληθινή.
Ο μικρός πεισματάρης Γιωργάκης ήθελε να πάρει τα ηνία του κράτους οπωσδήποτε. Να χριστεί πρωθυπουργός, έστω γιά μιά μέρα, κι ας πεθάνει! Να γίνει ό,τι ο πατέρας κι ο παππούς του. Αδιαφορώντας γιά κάθε κόστος που, στο κάτω-κάτω, ο λαός θα πληρώνει γιά γενιές!
Έτσι τώρα, καρφωμένος πεισματικά στον θώκο, συνεχίζει ν’ αδιαφορεί γιά την εξαθλίωση στην οποία οδηγεί τη χώρα, αφού αφ’ ότου πήρε το τιμόνι στα χέρια του, αυτή βαδίζει απ’ το κακό στο χειρότερο, παρ’ όλα τα σφαγιαστικά ισοπεδωτικά μέτρα που παίρνει συνεχώς. Ξεζουμίζει το λαό αφαιρώντας του και τις τελευταίες ρανίδες οικονομικού «αίματος» που του απέμειναν, με αλλεπάλληλα «έκτακτα» μέτρα που ανακοινώνει σε τακτικές ημερομηνίες, (εν όψει κάθε δόσης του μνημονίου), στα πλαίσια μιάς κοντόφθαλμης και αδιέξοδης πολιτικής -«φέρτα τώρα και βλέπουμε»- η οποία καταστρέφει κάθε «σήμερα», εκμηδενίζοντας ολοκληρωτικά και το όποιο «αύριο» του τόπου. Του αρκεί να παραμένει, (γιά λίγο ακόμη, όπως ο λαός εύχεται και ελπίζει), στην αγαπημένη του «καρέκλα» και …«γαία πυρί μιχθήτω». Φτάνει να υποδύεται, ο μικρός Γιωργάκης, τον τρανό πρωθυπουργό της Ελλάδος! Τον «σωτήρα» της, όπως αυτάρεσκα πιστεύει ο ίδιος!
Έλεος πιά! Δεν υπάρχει κανείς νουνεχής σ’ αυτόν τον τόπο να πιάσει απ’ τ’ αυτί το μικρό χαζό παιδί και να το στείλει να παίξει με τους φίλους του (την μικρή, -τρα-λα-λά-, πράσινη Τίνα, τον τζιτζιφιόγκο Δρούτσα, τον σοφολογιότατο Παπακωνσταντίνου και τα άλλα παιδάκια) ή, ακόμη καλύτερα, να στείλει στον αγύριστο αυτόν τον σύγχρονο Ηρόστρατο, μαζί με τη φορομπηχτική του παρέα, μπας και σωθεί, πραγματικά, η χώρα από τον αυτόκλητο, ανίκανο, άχρηστο και επιζήμιο συστηματικό «σωτήρα» της;
Αμάν, κουραστήκαμε πλέον και στραγγίξαμε! Κάτι θα πρέπει να γίνει. Στα σοβαρά όμως κι όχι με σαχλαμάρες, τύπου «αγανακτισμένων» και άλλες τέτοιες, ατελέσφορες, αηδίες.
ΥΓ. Στη χθεσινή ανάρτηση, άρχισα τον τίτλο δανειζόμενος φράση από ποίημα του Καβάφη, που αναφέρεται στις μάταιες προσπάθειες των Τρώων ν’ αποφύγουν την επερχόμενη καταστροφή της πόλης τους.
Τελικά, διαπιστώνω μιά τραγική αντίφαση. Οι δικές μας προσπάθειες, όπως πάμε, σε λίγο θα είναι, μάλλον, όχι των Τρώων αλλά των …. «Δεν τρώων»!
- Θεέ μου, πού καταντήσαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου