Θέσεις - Απόψεις
Το περασμένο Σαββατοκύριακο συνέβησαν τρομερά, αλλά και καθοριστικά, γεγονότα γιά το παρόν και το μέλλον του τόπου. Η στήλη πιστεύει ότι βρισκόμαστε μιά ανάσα από το γύρισμα στην επόμενη σελίδα.
Είναι πασιφανές, ακόμη και στον πιό εφησυχασμένο και αμέριμνο πολίτη, (αν περισσεύει κανείς τέτοιος ακόμη), ότι η σημερινή κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια και, όπως συμβαίνει πάντα, ένα θηρίο όταν ξεψυχά γίνεται πιό επικίνδυνο.
Η αδιέξοδη πολιτική που ακολούθησε, αφ’ ότου ανέλαβε την εξουσία, οι πειραματισμοί, οι ερασιτεχνισμοί, οι κουτοπονηριές, οι αβελτηρίες και οι ανόητες μπλόφες την έφεραν εμπρός στον ανένδοτο τοίχο. Όσους λαγούς διέθετε στο καπέλο και όσους άσσους στο μανίκι, τους χρησιμοποίησε ατελέσφορα. Οι κουτόφραγκοι κατάλαβαν, επί τέλους, ότι οι συνομιλητές τους, συνεπείς στις αρχές και την ιστορία τους, (του λαϊκισμού, της απάτης και της καθυστέρησης), τους δούλευαν κανονικά, ψιλό γαζί! Με φούμαρα, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, απόκρυψη ή παραποίηση στοιχείων και τη…μπάλα στην εξέδρα γιά καθυστέρηση, στα πλαίσια της, δήθεν, …πολιτικής διαπραγμάτευσης! Έτσι τώρα στύλωσαν τα ποδάρια.
- Είτε εφαρμόζετε, χθες!, όσα συμφωνήσαμε, είτε… κοκό γιόκ!
Έτσι ο θρασύδειλος βερμπαλιστής κ. Ευφράδειας, μάζεψε τα βρεγμένα του από την Πολωνία, καλώντας και το χαζό παιδί που ξεκινούσε, χαλαρά, γιά την Αμερική να γυρίσει αμέσως πίσω γιατί …. οι κ…λοι σφίξανε, στο μη παραπέρα!
Η προηγούμενη δυσπιστία των Ευρωπαίων κατέληξε σε απόλυτη βεβαιότητα περί της αδυναμίας της ελληνικής κυβέρνησης να εφαρμόσει τα υπεσχημένα. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ξένοι έχουν πειστεί πως η αδυναμία αυτή δεν οφείλεται μόνο σε ανικανότητα αλλά και σε εσκεμμένη κωλυσιεργία προκειμένου να διασωθούν τα, κατά Παπακωνσταντίνου, «σπλάχνα μας» και, η κατά Βενιζέλο, «μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων μας», δηλαδή ο παραφουσκωμένος με πλεονάζον και άχρηστο προσωπικό, δημόσιος τομέας! Έτσι ρισκάρουν συνεχώς τη σωτηρία της πατρίδας χάριν της κομματικής τους ιδιοτέλειας. Μέχρι που, σε κρίση ειλικρίνειας, ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ομολόγησε.
- Τόσα χρόνια θυσιάζαμε το κράτος στο κόμμα, τώρα ήρθε η ώρα να θυσιαστεί το κόμμα στο κράτος!
Έτσι αναζητούν τώρα, απεγνωσμένα, στήριξη από τη ΝΔ προκειμένου, κατά τη γνωστή ευθυνόφοβη και φαύλη πασοκική πρακτική, να βάλουν κι άλλους ως συνυπεύθυνους στο κόλπο, όπου βεβαίως, αν δεχθεί, θα προσπαθήσουν να μετακυλήσουν τις ευθύνες, ή τουλάχιστον, το μεγαλύτερο μέρος σ’ αυτήν κι αν δεν δεχθεί, πάλι θα φταίει που δεν δέχθηκε ... να βάλει πλάτη! Μονά-ζυγά δικά μου!
Ο Σαμαράς, παρ’ όλη την αισιόδοξη ομιλία του στη ΔΕΘ, όαση στη Σαχάρα της ελληνικής πραγματικότητας, προκαλεί δυσπιστία, γιά πολλούς λόγους.
Κατ’ αρχήν, η δυσμενέστατη θέση της χώρας, με τα τεράστια χρέη και ελλείμματα, δημιουργεί κατάσταση μη αναστρέψιμη και τα όσα υποσχεθέντα και υπογραφέντα με τα διάφορα μνημόνια, είναι πρακτικά δύσκολο -έως αδύνατο- να ανατραπούν ή μετατραπούν με επαναδιαπραγμάτευση. Μόνο ηλίθιοι θα εδέχοντο να χάσουν όσα έχουν, ήδη, στα χέρια τους κεκτημένα. Και μόνο τέτοιοι δεν είναι οι εταίροι μας. Άρα ο μαρτυρικός ανήφορος της Ελλάδος αποτελεί μονόδρομο και κάθε ιδέα πιθανής αλλαγής των όρων του παιχνιδιού, εντελώς ουτοπική.
Μόνη διέξοδος αλλαγής, η συνέγερση του ελληνικού φιλότιμου και η επανεκκίνηση της οικονομίας με επενδύσεις των λίγων και πολλή σκληρή δουλειά των πολλών, μακράν της αρχής της «ήσσονος προσπαθείας» που αποτελούσε επί χρόνια τον ακρογωνιαίο λίθο της πασοκικής κοσμοθεωρίας και πολιτικής.
Παρ΄ όλον, όμως, τον σκεπτικισμό και την δυσπιστία οι θέσεις του Σαμαρά δημιουργούν ελπίδα και ο λαός, πάνω απ’ όλα, χρειάζεται ελπίδα γιά ν’ ακουμπήσει την απελπισία του, οπότε με τη λογική του «ο βρεγμένος βροχή δεν φοβάται» και δεδομένη την καταστροφική και εγκληματική διακυβέρνηση του ντουέτου της συμφοράς, («ανίκανος Παπανδρέου-επικίνδυνος Βενιζέλος»), καθώς και την, πρακτικά, ασημαντότητα των υπολοίπων κομμάτων, αξίζει να δοκιμαστεί κι αυτός, έστω σαν πιθανότητα επιτυχίας.
Εννοείται πως οιαδήποτε συγκυβέρνηση, με το ΠΑΣΟΚ μέσα, θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία του όποιου το αποτολμούσε. Η πανουργία και δολιότης αυτής της παράταξης καθιστά κάθε σύμπραξη μαζί της πραγματική «λεόντειο εταιρεία». Το ΠΑΣΟΚ είτε θα τρικλοποδιάζει, είτε θα καπηλεύεται κάθε πιθανό εταίρο του! Έτσι έμαθε να λειτουργεί και αυτό θα κάνει και πάλι! Η αριστερά το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, από την εποχή των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων» του διαβόητου Αντρέα και της αιχμαλωσίας των ψήφων της. Η αλλοπρόσαλλη αντιλαϊκή και ιδιοτελής του πολιτική συνηγορεί σε κάθε είδους ίντριγκα και σαμποτάρισμα που θα σκαρφιστεί, προκειμένου να δικαιώσει, εκ των υστέρων, την μέχρι σήμερα καταστροφική του πολιτική.
- Είδατε, δεν γίνεται τίποτα! Όλοι το ίδιο είμαστε κι αυτοί πιό ανίκανοι από μας!
Ο αλαζών πονηρούλης χοντρομπαλάς, (γιά το χαζό, αντ’ αυτού, ας μη γίνεται λόγος, καθεύδει στον κόσμο του) θυμίζει, εν προκειμένω, τον ψαρά του Μπρεχτ που λέει στο σκουλήκι.
- Φίλε, είσαι να πάμε γιά ψάρεμα;
Και αλίμονο στο Σαμαρά άμα… τσιμπήσει. Χαθήκαμε όλοι!
Αυτή τη στιγμή, είτε μέσω εκλογών, (που θα πρέπει ν' αποφευχθούν), ή με όποιο άλλο τρόπο, πιστεύω ότι μία διακυβέρνηση της χώρας από τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευση θεωρείται, από χέρι, καταδικασμένη. Η κεκτημένη πείρα από την αντιπολιτευτική συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστή, πρόσφατη και τραυματική! Κατά μείζονα λόγο σήμερα που θα πρέπει, πάση θυσία, να δικαιώσει τις άθλιες επιλογές, τα ανίερα τερτίπια, τις ασόβαρες συμπεριφορές και τις σαχλές μπλόφες του. Η όποια επόμενη κυβέρνηση, με το ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευση, θα έχει ν’ αντιμετωπίσει, πλην των προβλημάτων, και τις γνωστές πασοκικές αθλιότητες! Θα βρεθεί σε μιά πραγματική κόλαση, όχι του Δάντη, αλλά του …. Καρχιμάκη!
Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, αντί εκλογών, θα πρέπει ν' αναζητηθεί κυβέρνηση πλατειάς αποδοχής. Και μόνη περίπτωση να σταθεί κυβέρνηση, σοβαρή στο εσωτερικό και αξιόπιστη στους ξένους, θα πρέπει αυτή ν’ αποτελείται από εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες, με στήριξη από την παρούσα Βουλή. Υπερκομματικοί, τεχνοκράτες, επιτυχημένοι και, πάνω απ’ όλα, πατριώτες και απαλλαγμένοι πολιτικού κόστους. Και οπωσδήποτε αδιάφθοροι.
Αλλά επειδή, τόσον ο συντονισμός, όσον και οι οικονομικοί χειρισμοί απαιτούν και πολιτική πείρα, η τοποθέτηση στο κεφάλι μιάς τέτοιας κυβέρνησης, λ.χ. του Αλέκου Παπαδόπουλου (πασόκου μεν, αλλά έντιμου) και στο Υπουργείο Οικονομικών του Στέφ. Μάνου (ρηξικέλευθου και αποφασιστικού τεχνοκράτη), θα ήταν μιά καλή λύση εκτάκτου ανάγκης, ικανή να συγκρατήσει την οργή του πλήθους, να τιθασεύσει την ορμητικότητα των αναπόφευκτων αντιδράσεων, να χαίρει της εμπιστοσύνης και κατανόησης των δανειστών, να τύχει της υποστήριξης όλων των νουνεχών βουλευτών, ανεξαρτήτως παράταξης, και να προσφέρει δημιουργικό έργο.
Η πιό πάνω σκέψη απηχεί, εννοείται, προσωπική άποψη του γράφοντος, μη αποκλειομένης και κάποιας άλλης σχετικής, στην κατεύθυνση της υπερκομματικής λύσης γιά τη σωτηρία του τόπου.
Όμως, προς Θεού, το ΠΑΣΟΚ μακριά. Πολύ μακριά. Μη, τζίζζζζζ! Φτου, κακά!
Το περασμένο Σαββατοκύριακο συνέβησαν τρομερά, αλλά και καθοριστικά, γεγονότα γιά το παρόν και το μέλλον του τόπου. Η στήλη πιστεύει ότι βρισκόμαστε μιά ανάσα από το γύρισμα στην επόμενη σελίδα.
Είναι πασιφανές, ακόμη και στον πιό εφησυχασμένο και αμέριμνο πολίτη, (αν περισσεύει κανείς τέτοιος ακόμη), ότι η σημερινή κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια και, όπως συμβαίνει πάντα, ένα θηρίο όταν ξεψυχά γίνεται πιό επικίνδυνο.
Η αδιέξοδη πολιτική που ακολούθησε, αφ’ ότου ανέλαβε την εξουσία, οι πειραματισμοί, οι ερασιτεχνισμοί, οι κουτοπονηριές, οι αβελτηρίες και οι ανόητες μπλόφες την έφεραν εμπρός στον ανένδοτο τοίχο. Όσους λαγούς διέθετε στο καπέλο και όσους άσσους στο μανίκι, τους χρησιμοποίησε ατελέσφορα. Οι κουτόφραγκοι κατάλαβαν, επί τέλους, ότι οι συνομιλητές τους, συνεπείς στις αρχές και την ιστορία τους, (του λαϊκισμού, της απάτης και της καθυστέρησης), τους δούλευαν κανονικά, ψιλό γαζί! Με φούμαρα, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, απόκρυψη ή παραποίηση στοιχείων και τη…μπάλα στην εξέδρα γιά καθυστέρηση, στα πλαίσια της, δήθεν, …πολιτικής διαπραγμάτευσης! Έτσι τώρα στύλωσαν τα ποδάρια.
- Είτε εφαρμόζετε, χθες!, όσα συμφωνήσαμε, είτε… κοκό γιόκ!
Έτσι ο θρασύδειλος βερμπαλιστής κ. Ευφράδειας, μάζεψε τα βρεγμένα του από την Πολωνία, καλώντας και το χαζό παιδί που ξεκινούσε, χαλαρά, γιά την Αμερική να γυρίσει αμέσως πίσω γιατί …. οι κ…λοι σφίξανε, στο μη παραπέρα!
Η προηγούμενη δυσπιστία των Ευρωπαίων κατέληξε σε απόλυτη βεβαιότητα περί της αδυναμίας της ελληνικής κυβέρνησης να εφαρμόσει τα υπεσχημένα. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ξένοι έχουν πειστεί πως η αδυναμία αυτή δεν οφείλεται μόνο σε ανικανότητα αλλά και σε εσκεμμένη κωλυσιεργία προκειμένου να διασωθούν τα, κατά Παπακωνσταντίνου, «σπλάχνα μας» και, η κατά Βενιζέλο, «μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων μας», δηλαδή ο παραφουσκωμένος με πλεονάζον και άχρηστο προσωπικό, δημόσιος τομέας! Έτσι ρισκάρουν συνεχώς τη σωτηρία της πατρίδας χάριν της κομματικής τους ιδιοτέλειας. Μέχρι που, σε κρίση ειλικρίνειας, ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ομολόγησε.
- Τόσα χρόνια θυσιάζαμε το κράτος στο κόμμα, τώρα ήρθε η ώρα να θυσιαστεί το κόμμα στο κράτος!
Έτσι αναζητούν τώρα, απεγνωσμένα, στήριξη από τη ΝΔ προκειμένου, κατά τη γνωστή ευθυνόφοβη και φαύλη πασοκική πρακτική, να βάλουν κι άλλους ως συνυπεύθυνους στο κόλπο, όπου βεβαίως, αν δεχθεί, θα προσπαθήσουν να μετακυλήσουν τις ευθύνες, ή τουλάχιστον, το μεγαλύτερο μέρος σ’ αυτήν κι αν δεν δεχθεί, πάλι θα φταίει που δεν δέχθηκε ... να βάλει πλάτη! Μονά-ζυγά δικά μου!
Ο Σαμαράς, παρ’ όλη την αισιόδοξη ομιλία του στη ΔΕΘ, όαση στη Σαχάρα της ελληνικής πραγματικότητας, προκαλεί δυσπιστία, γιά πολλούς λόγους.
Κατ’ αρχήν, η δυσμενέστατη θέση της χώρας, με τα τεράστια χρέη και ελλείμματα, δημιουργεί κατάσταση μη αναστρέψιμη και τα όσα υποσχεθέντα και υπογραφέντα με τα διάφορα μνημόνια, είναι πρακτικά δύσκολο -έως αδύνατο- να ανατραπούν ή μετατραπούν με επαναδιαπραγμάτευση. Μόνο ηλίθιοι θα εδέχοντο να χάσουν όσα έχουν, ήδη, στα χέρια τους κεκτημένα. Και μόνο τέτοιοι δεν είναι οι εταίροι μας. Άρα ο μαρτυρικός ανήφορος της Ελλάδος αποτελεί μονόδρομο και κάθε ιδέα πιθανής αλλαγής των όρων του παιχνιδιού, εντελώς ουτοπική.
Μόνη διέξοδος αλλαγής, η συνέγερση του ελληνικού φιλότιμου και η επανεκκίνηση της οικονομίας με επενδύσεις των λίγων και πολλή σκληρή δουλειά των πολλών, μακράν της αρχής της «ήσσονος προσπαθείας» που αποτελούσε επί χρόνια τον ακρογωνιαίο λίθο της πασοκικής κοσμοθεωρίας και πολιτικής.
Παρ΄ όλον, όμως, τον σκεπτικισμό και την δυσπιστία οι θέσεις του Σαμαρά δημιουργούν ελπίδα και ο λαός, πάνω απ’ όλα, χρειάζεται ελπίδα γιά ν’ ακουμπήσει την απελπισία του, οπότε με τη λογική του «ο βρεγμένος βροχή δεν φοβάται» και δεδομένη την καταστροφική και εγκληματική διακυβέρνηση του ντουέτου της συμφοράς, («ανίκανος Παπανδρέου-επικίνδυνος Βενιζέλος»), καθώς και την, πρακτικά, ασημαντότητα των υπολοίπων κομμάτων, αξίζει να δοκιμαστεί κι αυτός, έστω σαν πιθανότητα επιτυχίας.
Εννοείται πως οιαδήποτε συγκυβέρνηση, με το ΠΑΣΟΚ μέσα, θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία του όποιου το αποτολμούσε. Η πανουργία και δολιότης αυτής της παράταξης καθιστά κάθε σύμπραξη μαζί της πραγματική «λεόντειο εταιρεία». Το ΠΑΣΟΚ είτε θα τρικλοποδιάζει, είτε θα καπηλεύεται κάθε πιθανό εταίρο του! Έτσι έμαθε να λειτουργεί και αυτό θα κάνει και πάλι! Η αριστερά το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, από την εποχή των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων» του διαβόητου Αντρέα και της αιχμαλωσίας των ψήφων της. Η αλλοπρόσαλλη αντιλαϊκή και ιδιοτελής του πολιτική συνηγορεί σε κάθε είδους ίντριγκα και σαμποτάρισμα που θα σκαρφιστεί, προκειμένου να δικαιώσει, εκ των υστέρων, την μέχρι σήμερα καταστροφική του πολιτική.
- Είδατε, δεν γίνεται τίποτα! Όλοι το ίδιο είμαστε κι αυτοί πιό ανίκανοι από μας!
Ο αλαζών πονηρούλης χοντρομπαλάς, (γιά το χαζό, αντ’ αυτού, ας μη γίνεται λόγος, καθεύδει στον κόσμο του) θυμίζει, εν προκειμένω, τον ψαρά του Μπρεχτ που λέει στο σκουλήκι.
- Φίλε, είσαι να πάμε γιά ψάρεμα;
Και αλίμονο στο Σαμαρά άμα… τσιμπήσει. Χαθήκαμε όλοι!
Αυτή τη στιγμή, είτε μέσω εκλογών, (που θα πρέπει ν' αποφευχθούν), ή με όποιο άλλο τρόπο, πιστεύω ότι μία διακυβέρνηση της χώρας από τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευση θεωρείται, από χέρι, καταδικασμένη. Η κεκτημένη πείρα από την αντιπολιτευτική συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστή, πρόσφατη και τραυματική! Κατά μείζονα λόγο σήμερα που θα πρέπει, πάση θυσία, να δικαιώσει τις άθλιες επιλογές, τα ανίερα τερτίπια, τις ασόβαρες συμπεριφορές και τις σαχλές μπλόφες του. Η όποια επόμενη κυβέρνηση, με το ΠΑΣΟΚ αντιπολίτευση, θα έχει ν’ αντιμετωπίσει, πλην των προβλημάτων, και τις γνωστές πασοκικές αθλιότητες! Θα βρεθεί σε μιά πραγματική κόλαση, όχι του Δάντη, αλλά του …. Καρχιμάκη!
Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, αντί εκλογών, θα πρέπει ν' αναζητηθεί κυβέρνηση πλατειάς αποδοχής. Και μόνη περίπτωση να σταθεί κυβέρνηση, σοβαρή στο εσωτερικό και αξιόπιστη στους ξένους, θα πρέπει αυτή ν’ αποτελείται από εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες, με στήριξη από την παρούσα Βουλή. Υπερκομματικοί, τεχνοκράτες, επιτυχημένοι και, πάνω απ’ όλα, πατριώτες και απαλλαγμένοι πολιτικού κόστους. Και οπωσδήποτε αδιάφθοροι.
Αλλά επειδή, τόσον ο συντονισμός, όσον και οι οικονομικοί χειρισμοί απαιτούν και πολιτική πείρα, η τοποθέτηση στο κεφάλι μιάς τέτοιας κυβέρνησης, λ.χ. του Αλέκου Παπαδόπουλου (πασόκου μεν, αλλά έντιμου) και στο Υπουργείο Οικονομικών του Στέφ. Μάνου (ρηξικέλευθου και αποφασιστικού τεχνοκράτη), θα ήταν μιά καλή λύση εκτάκτου ανάγκης, ικανή να συγκρατήσει την οργή του πλήθους, να τιθασεύσει την ορμητικότητα των αναπόφευκτων αντιδράσεων, να χαίρει της εμπιστοσύνης και κατανόησης των δανειστών, να τύχει της υποστήριξης όλων των νουνεχών βουλευτών, ανεξαρτήτως παράταξης, και να προσφέρει δημιουργικό έργο.
Η πιό πάνω σκέψη απηχεί, εννοείται, προσωπική άποψη του γράφοντος, μη αποκλειομένης και κάποιας άλλης σχετικής, στην κατεύθυνση της υπερκομματικής λύσης γιά τη σωτηρία του τόπου.
Όμως, προς Θεού, το ΠΑΣΟΚ μακριά. Πολύ μακριά. Μη, τζίζζζζζ! Φτου, κακά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου