Ιστορικά επιβεβαιωμένη νομοτέλεια θέλει τον εκφυλισμό των ειδών, στα πλαίσια της Δαρβίνειας θεωρίας περί της εξελικτικής διαδικασίας.
Δυστυχώς, στα πλαίσια του παγκόσμιου νόμου της κυκλικής κινήσεως της ζωής και των πάντων, η συνεχής βελτίωση και ανέλιξη, μοιραία οδηγεί, μέσω της τρυφηλής καλοπέρασης, τον Άνθρωπο από το ζενίθ της ανόδου στον κατήφορο της κατάπτωσης, του εκπεσμού και -τελικά- στον εκφυλισμό της αποσύνθεσης. (Ο Δαρβίνος αυτό ακριβώς πρεσβεύει και η ιστορική πραγματικότητα τον επαληθεύει).
Ανατρέχοντας στο απώτατο ιστορικά παρελθόν, συναντάμε παγκόσμιες αυτοκρατορίες, συντιθέμενες από σκληροτράχηλους και πειθαρχημένους πολεμικούς λαούς. Π.χ. Σπαρτιάτες, τρεφόμενοι με «μαύρο ζουμί», Αθηναίοι κυρίαρχοι διά της -δήθεν- δημοκρατίας τους, Ρωμαϊκές λεγεώνες που επέβαλλαν την «pax romana», Βρετανοί κοσμοκράτορες, ή από ανοργάνωτα βάρβαρα στίφη, π.χ. Βίκινγκς διαφόρων... Όλαφ, Μογγόλοι των Τσέγκινς Χαν, Ταμερλάνου, Γότθοι και Βησιγότθοι τύπου Αλάριχου κ.λπ.
Όλοι δαύτοι, αφού έφτασαν στον κολοφώνα της δόξας τους, εξετράπησαν στην φαρδιά λεωφόρο της παρακμής, θύματα της κραιπάλης, της καλοζωίας, των οργίων, του φαβοριτισμού και του φιλοτομαρισμού. Οπότε η πτώση, συνηθέστατα παταγώδης, έγινε αναπόφευκτη.
Σήμερα οι Έλληνες, λαός αρχαιότατος, δεν γινόταν να αποφύγει αυτή την νομοτέλεια. Μετά μεγαλειώδεις πτήσεις, κυρίως στο επίπεδο του «πολιτισμού, του πνεύματος και των τεχνών», αφού σκόρπισε άπλετο φως στην Οικουμένη, (μη κρατώντας δι΄ εαυτόν ούτε… γλόμπο), πέρασε από το ζενίθ του αρχαίου κόσμου στο ναδίρ της μακραίωνης μεσαιωνικής τουρκοκρατίας. Η συνεπής παγκόσμια κυκλική διαδικασία τον επανέφερε σε νέα ανοδική πορεία, μέσω του διαφωτισμού και της επανάνθισης. Όμως, τα σύγχρονα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα έχουν σμικρύνει χρονικά τους κύκλους, οπότε ο νέος ελληνικός σκοταδιστικός «μεσαίωνας» επανέκαμψε με το ζοφερό πρόσωπο του κουτοπόνηρου ελληνικού αριστερισμού. Του σύγχρονου… «ζοζιαλισμού», όπως λένε οι βαρύμαγκες αριστεροί συνδικαλισταρέοι.
Έτσι βλέπουμε, κατάπληκτοι, αγράμματους και γλοιώδεις τύπους, που ενώ δεν κατάφεραν να περάσουν από τον πρώτο στον δεύτερο χρόνο της Νομικής, να γίνονται… υπουργοί της Παιδείας! Ντενεκέδες «νάρκισσοι» να διαφεντεύουν, ως υπουργοί, την Οικονομία της χώρας, κοιμισμένοι χαζοί να γίνονται… «σπόκμεν» και -άκρον άωτον- κουτοπόνηρα μειράκια -αμόρφωτα και αστοιχείωτα εντελώς- να αναρριχώνται στο ύψιστο αξίωμα. Και αυτά με την θέληση και την ψήφο ενός πνευματικά ράθυμου λαού.
Λαϊκή κατάντια που πιστοποιείται από την συμπεριφορά μεγάλου μέρους του ψευτοκαλλιτεχνικού και ψευτοδιανοούμενου -πλην μαχητικού και κορυβαντιώντος- χώρου. Του άφρονος και συμπλεγματικού χυλού που τάσσεται αλληλέγγυος με έναν στυγνό και ημιπαράφρονα δικτάτορα, ο οποίος συντρίβει -ένεκα υπεροπλίας- ολόκληρο λαό. Υπερήφανο, φιλειρηνικό και αθώο, του οποίου τα λάθη είναι ότι έχει μεσοτοιχία μαζί του και ότι θέλει να ανήκει στον ελεύθερο δυτικό κόσμο και όχι κάτω από την μπότα του.
Δυστυχώς, στην μακρά πορεία μου στη ζωή και την πείρα που αξιώθηκα, δεν θυμάμαι στιγμές του παρελθόντος μου που να ένοιωσα τόση και τέτοια εθνική ντροπή. Αιτία ο γραικυλισμός των διαφόρων κομμουνιστοσυριζαρέων που κατοικούν σ΄ αυτόν τον τόπο. και η οργή που με κατακλύζει, από την συμπεριφορά κάποιων ηλιθίων της «απ΄ εδώ πλευράς», οι οποίοι, αν και αντίθετοι στην κομμουνιστική θεωρία και δράση, αρχίζουν λογύδρια -γλείφοντας- με το εμετικό και βλακώδες: «Σέβομαι μεν τους αγώνες της αριστεράς, αλλά…»!
Μα τί στο διάβολο σεβασμός οφείλεται σε κάποιο πολιτικό χώρο που αιματοκύλισε την Ελλάδα, κόντρα σε παγκόσμιες συμφωνίες, καθυστερώντας με ανταρτοπόλεμο την επούλωση των πληγών του Β΄Π.Π. Τί σεβασμός οφείλεται σε μιά ιδεολογία που χρεωκόπησε -ανενόχλητη- και απεβίωσε στον τόπο που γεννήθηκε;
Επειδή δεν ανέχομαι να αντλώ υπερηφάνεια, σεβασμό και κλέος από κληρονομικές καταβολές αρχαίων προγόνων, αλλά προτιμώ την υπερηφάνεια των επιγόνων μου ένεκα της δικής μου δράσης και συμπεριφοράς, δηλώνω ευθαρσώς πως ζηλεύω την αξιοπρέπεια, το θάρρος, το αγωνιστικό φρόνημα και την αποφασιστικότητα που βλέπω, μέσω TV, στα γαλήνια πρόσωπα νεαρών Ουκρανών -αγοριών και κοριτσιών-που ετοιμάζονται να πολεμήσουν, ξέροντας πως θα πεθάνουν, γιά την πατρίδα τους. Γιατί πιό πολύ μοιάζουν αυτοί με τους 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, παρά τα δικά μας αριστερά μορμολύκεια της αραχτής επαναστατικής φραπεδιάς, της θρασύδειλης κουκούλας, της ανέξοδης ψευτοεξέγερσης, του «ρουβικονοτσαμπουκά» και της εθνικής κατάντιας. Και πιο πολύ μου ταιριάζει γιά «Λεωνίδας» ο λεβέντης Ζελένσκι, παρά το ημέτερο κουτοπόνηρο θρασίμι του «όχι στο κάθε ναι και ναι στο κάθε όχι». Ένας ηρωικός νέος άνδρας που βλέπει κατάματα κι αγέρωχα τον θάνατο, προχωρώντας με θάρρος στην "τιμή", το "χρέος" και την "ανδρεία", κι ας τον λοιδορούσαν οι εχθροί του λέγοντάς τον… κλόουν, επειδή ήταν ηθοποιός.
Ας μην ξεχνάμε πως ένας από τους καλύτερους Προέδρους των ΗΠΑ ήταν ηθοποιός. Ο Ρόναλντ Ρήγκαν.
