Στον αστερισμό του Μουντιάλ. Τίτλοι τέλους.

Και τώρα τί θα κάνουμε χωρίς «βαρβάρους»;

Καλή συνέχεια, παιδιά!

 

   Όπως όλα τα όνειρα, έτσι κι αυτό το υπέροχο ταξίδι της εθνικής μας ματαιοδοξίας έκανε τον κύκλο του και φθάνοντας στην αυγούλα του ξεθώριασε, προσγειώνοντάς μας στην πεζή πραγματικότητα και τη ζοφερή καθημερινότητα. Αυταπάτες τέλος!

   Ποδοσφαιρικά, γενικώς και σε έναν συνολικό και σφαιρικό απολογισμό, δεν τα πήγαμε κι άσχημα. Κρατηθήκαμε αξιοπρεπώς στα πλαίσια των πραγματικών μας δυνατοτήτων κι εγκαταλείπουμε το τουρνουά με ψηλά το κεφάλι, κάνοντας ένα βήμα περισσότερο από άλλους ποδοσφαιρικούς κολοσσούς.

   Ειδικά στο χθεσινό παιχνίδι, αν και μας παρουσιάστηκαν αρκετές ευκαιρίες δεν καταφέραμε να περάσουμε τη λεπτή νοητή γραμμή που χωρίζει τις πραγματικά μεγάλες ομάδες από τους διάττοντες αστέρες. Όταν εξ επαφής στέλνεις, κατ’ επανάληψη μάλιστα, την μπάλα επάνω στον τερματοφύλακα, τον κάνεις ήρωα και μάλλον… τζάμπα! Βεβαίως ο μικρόσωμος Κοσταρικανός γκολκήπερ είναι εξαίρετος, κι αυτό φάνηκε κυρίως στα αντανακλαστικά του στο πέναλτυ που απέκρουσε, όμως στις φάσεις που τον «ηρωοποίησαν» η μπάλα πήγε επάνω του και όχι αυτός στην μπάλα!

   Βασικός ποδοσφαιρικός κανόνας θέλει την τύχη να βοηθά, συνήθως, τους ικανότερους. Και αυτό έγινε και χθες, αφού «έπαιξε» λιγάκι και μαζί μας.  Τελικά η «Σταχτοπούτα» Κόστα Ρίκα απεδείχθη πιό ψυχωμένη και με περισσότερες δυνάμεις, σωματικές και ψυχικές, και με περισσότερη πίστη και θέληση γιά τη νίκη από εμάς. Μένοντας με 10 παίκτες έφερε το ματς στα μέτρα της και αγωνιζόμενη με πάθος το πήγε στην ρουλέτα των πέναλτυς, όπου και εκεί απεδείχθη πιό αποφασιστική και πιό ψύχραιμη, ευστοχώντας απόλυτα. Πάντως, με δεδομένο τον επόμενο αντίπαλο, (Ολλανδία), ίσως και να είναι καλύτερη μιά ηρωική ήττα στο… τσακ και τις λεπτομέρειες, παρά ένας πιθανός διασυρμός.

   Τώρα, «τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα», και τρεχάλα πίσω στα πραγματικά προβλήματα! Δηλαδή, μνημόνια, δηλώσεις της τελευταίας στιγμής και φόροι! Πολλοί, πάρα πολλοί φόροι. Κρυφοί, φανεροί και κολπατζίδικοι! Σαν το ωραίο εκείνο… επιτραπέζιο παιχνίδι με το θρησκευτικό όνομα … «ο παπάς», όπου ο μεν παπατζής κερδίζει πάντα, το δε θύμα χάνει πάντα και μένει με την απορία! Πώς και γιατί ο παπάς χάθηκε ενώ τον έβλεπε μπροστά του και ήταν σίγουρος γιά τη θέση του!

   Πάνω που νόμισες πως ξεμπέρδεψες με τις πληρωμές, τσούπ! νάσου ο νέος φόρος, από εκεί που δεν τον περιμένεις, γιά να σου πάρει τα ρέστα! Κοινωνία άσπλαχνη.

   Με τα αδιέξοδα να πληθαίνουν, τα δικαστήρια να βγάζουν ανεφάρμοστες αποφάσεις, (ουκ αν λάβοις….), και τους πολιτικάντηδες υπουργούς και υπουργίσκους να αμιλλώνται σε υποσχέσεις και λαϊκίστικες «φιγούρες» και φιοριτούρες του κοπανιστού αέρα, η ατμόσφαιρα μυρίζει έντονα εκλογές. Κι από Σεπτέμβριο το πράγμα μπλέκει περισσότερο.

   Το μόνο προσωρινά παρήγορο, αν οι συριζαρέοι υπακούσουν στον αρχηγό τους και απόσχουν από τα… μπάνια του λαού, προετοιμαζόμενοι γιά την επικείμενη εκλογική «γιούργια» προς κατάληψη -επί τέλους!- της πολυπόθητης εξουσίας, υπάρχει πιθανότητα γιά όλους εμάς τους υπόλοιπους -δηλαδή το αστικό… «αρχοντολόι»- ν’ απολαύσουμε λίγη καθαρή παραλία χωρίς το σκουπιδαριό που της επιδαψιλεύει ο εκάστοτε προσερχόμενος ασυνείδητος συρφετός. Κάτι είναι κι αυτό!

Το βαρόμετρο της υπερβολής.

- Ε΄, ψιτ, παιδιά, ψυχραιμία!

 

 

   Μετά την πρόκριση της Ελλάδος στους 16 μνηστήρες του παγκόσμιου τίτλου, όλοι στη χώρα του ύψους ή του βάθους, ετοιμάζονται γιά την… υπερβολή τους. Ανάλογα με τη γωνία σκοπεύσεως ενός εκάστου. Άλλος αιθεροβάτης γιά… τα ουράνια και  άλλος, επαγγελματίας κακορίζικος και μιζέριας, γιά τα τάρταρα. Και όμως τα πράγματα είναι απλούστερα.

   Κατ’ αρχήν μιλάμε γιά ποδόσφαιρο. Ένα παιχνίδι το οποίο παιζόμενο σε υψηλό επίπεδο και με την τύχη καιροφυλακτούσα πάντα, (π.χ. διαιτητής, στραβοκλωτσιά, δοκάρια, κ.λπ.), κάνει το κάθε αποτέλεσμα πιθανό. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει η πείρα των τελευταίων, ιδίως, χρόνων.

   Η καλή τύχη της ελληνικής ομάδος άρχισε από την κλήρωση. Έπεσε σε όμιλο σχετικά βατό, αν σκεφτεί κανείς πως σε άλλον συνυπήρξαν Αγγλία, Ιταλία, Ουρουγουάη και Κόστα Ρίκα μαζί! Με την τελευταία να φαντάζει, προ των αγώνων, χαμένη από χέρι. Τελικά η… Σταχτοπούτα του ομίλου απεδείχθη τίγρης που κατασπάραξε τα βαρύγδουπα ονόματα και τερμάτισε πρώτη στον όμιλο.

   Οπότε η αυριανή αναμέτρηση Κόστα Ρίκα - Ελλάδος δεν θα πρέπει να μας τρομάζει ιδιαίτερα αφού η αντίπαλός μας αποτελεί το μικρότερο δυνατό… κακό που μας έλαχε. Έτσι οι προαγωνιστικοί οιωνοί φαίνεται πως εξακολουθούν να είναι άριστοι και ο αντίπαλος αντιμετωπίσιμος. Όμως αυτά προ της αναμέτρησης!

   Αυτό που οι πραγματικοί φίλαθλοι Έλληνες προσδοκούν και εύχονται να βγει στον αυριανόν αγώνα δεν είναι τόσο η νίκη, όσο η καλή και αξιοπρεπής εμφάνιση. Κάτι που είναι στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ομάδος, όπως αυτή απέδειξε. Τα κουτοπονηρίστικα ελληναράδικα κόλπα του ½ - 0 και μετά… «όλοι πίσω και κλωτσιές στο γάμο του Καραγκιόζη» μπας και το κρατήσουμε, χρεωκοπημένα ήδη στους δύο πρώτους αγώνες, αν επαναληφθούν δεν θα μας δώσουν αξία ως ομάδα και δεν πρόκειται να ξεγελάσουν κανένα, έστω κι αν, με αυτά κλέψουμε τη νίκη. Γιατί απλούστατα αυτό δεν θα είναι ποδόσφαιρο αλλά… «ξυλίκι»! Χώρια που το πολύ-πολύ, με τέτοια αντιποδοσφαιρικά τερτίπια να βγάλουμε έναν γύρο ακόμη, καθώς μετά έρχονται τα πραγματικά θηρία τα οποία δεν αστειεύονται, αλλά… παίζουν μπάλα!

   Ενώ αν αγωνιστούμε ανοιχτά, ακομπλεξάριστα και λεβέντικα, ως ισότιμοι «μπαλαδώροι» και όχι σαν ποδοσφαιρικοί «παρτιζάνοι» σε κλεφτοπόλεμο, θα κερδίσουμε σεβασμό, τιμή και ποδοσφαιρική αναγνώριση, έστω κι αν χάσουμε το ματς. Γιατί αυτό θα πρέπει να είναι το πρώτο ζητούμενο.

   Όσο γιά κάτι ηρωικές σαπουνόφουσκες που ακούγονται και παραπέμπουν στο… «Ίτε παίδες Ελλήνων», το «νυν υπέρ πάντων ο αγών» και τα άλλα παρεμφερή πολεμικά κελεύσματα, (μαζί και οι χλαμύδες στις εξέδρες), αυτές οι υπερβολές και γελοιοποιούν την αυριανή προσπάθεια και ευτελίζουν τα ίδια τα συνθήματα.

   Καλός ο ενθουσιασμός, καλό το ποδόσφαιρο, αλλά δεν παύει να είναι ένα παιχνίδι και τίποτε παραπάνω. Ο ηρωισμός, η ευψυχία, τα νύχια και τα δόντια μπορούν να νικήσουν σ’ ένα άνισο πόλεμο, αλλά στα ποδοσφαιρικά γήπεδα χρειάζεται άλλου είδους ικανότητες, που πιστεύω πως διαθέτουμε κατά βάθος. Όχι πολεμικές αρετές που δείξαμε στους… Μηδικούς πολέμους. Είδαμε τί έπαθε ο ηρωικός… Κυναίγειρος-Σοάρεζ της Ουρουγουάης!   

Κάτι πάει ν' αλλάξει!

Λές…;

Επί τέλους, γκολ...!

   Το χθεσινό ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα της εθνικής μας στην Βραζιλία ήταν εξόχως ευχάριστο. Όχι τόσο γιά το ότι νικήσαμε, παρά τις όποιες περί του αντιθέτου προβλέψεις, μιά συγκροτημένη, σοβαρή και ισχυρή ομάδα, όπως αυτή της Ακτής του Ελεφαντοστού, αλλά γιατί αποδείξαμε πως… μπορούμε κι αλλιώς.

   Γιά χρόνια τώρα η γνωστή και διάχυτη μιζέρια και κακομοιριά που έχει εγκατασταθεί μονίμως -σαν το περίφημο νέφος της Αττικής- πάνω στη χώρα έχει συμπεριλάβει και το ποδόσφαιρο, μαζί με τόσες και τόσες συνιστώσες της ζωής μας που βγάζουν γενικά αρνητική, έως καταστροφική, συνισταμένη.

   Η ποδοσφαιρική συνιστώσα αυτού του φαινομένου έλεγε: Υστερόβουλο αντιποδόσφαιρο, καταστροφικό των προσπαθειών του αντιπάλου, («να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»!), αλλά και του θεάματος. Άμυνα κλειστή και σφιχτή, (κατενάτσιο), με τη μπάλα… μακριά κι όπου θέλει ας πάει! Ασύνδετα, ασυνεννόητα, τυχάρπαστα.

   Με αυτή τη συμπλεγματική ποδοσφαιρική τακτική το μόνο που εξασφαλίζαμε ήταν λευκές ισοπαλίες, κατά βάση, αξιοπρεπείς ήττες μπόλικες και σε περίπτωση σκανδαλώδους εύνοιας της τύχης, κάποιες αγχώδεις και φυματικές νίκες, με 1-0.

   Με τη χθεσινή τους εμφάνιση οι Έλληνες ποδοσφαιριστές απέδειξαν, αν το πιστέψουν, πως μπορούν να «κοιτάξουν στα μάτια» όλους τους αντιπάλους. Μπορούν να παίξουν καθαρό ποδόσφαιρο και να διεκδικήσουν τη νίκη επί ίσοις όροις, με κάθε αντίπαλο, προσφέροντας κι εξαίσιο ποδοσφαιρικό θέαμα. Και ό,τι βγεί! Στο ποδόσφαιρο όλα παίζονται και όλα παίζουν. Αρκεί να πιστέψουν πρώτα στις δυνάμεις τους και να τις «βγάλουν» στο γήπεδο.

   Χθες, μπορεί το πέναλτυ που μας έδωσε τη νίκη να ήταν ανύπαρκτο, όμως η γενική εικόνα του ματς έδειξε πως η νίκη μας άξιζε και απλώς η τύχη, και όχι η ανικανότητα, μας την στερούσε, όταν τρεις φορές η μπάλα βρήκε δοκάρι, (συν κάποιες άλλες ευκαιρίες), αντί δίχτυα! Ίσως κι ο καλός Θεός ν’ αγανάκτησε με τα καμώματα της Τύχης, που σίγουρα οι παγανιστές Αφρικανοί πιστεύουν σαν θεά, κι έβαλε -επί τέλους- το δικό Του χεράκι, αποκαθιστώντας την… «τυχερή» αδικία!

   Συμπέρασμα. Είναι βέβαιον πως δυνατότητες στον Έλληνα υπάρχουν, γενικώς. Κρυμμένες πίσω από τα προαιώνια συμπλέγματα κατωτερότητος και μανιοκαταθλιπτικά σύνδρομα καταδιώξεως, μιζέριας και αδικίας που μας κατατρύχουν, πηγάζοντας από την… Τουρκοκρατία! (400 χρόνια είναι αυτά. Λέμε και… καθαρίζουμε από ενοχές, αφού βρήκαμε τον ένοχο!).

Αν καταφέρουμε κι απαλλαγούμε από κάτι τέτοια, τότε θα μπορέσουμε -σε πλήθος τομέων της σύγχρονης ζωής- να διακριθούμε συλλογικά και όχι μεμονωμένα, συμπτωματικά και διάσπαρτα, όπως γίνεται τώρα.

   Και έτσι αντί να καταφεύγουμε, ουραγοί και καταϊδρωμένοι, κάθε λίγο και λιγάκι, στους «αρχαίους ημών προγόνους», να τους επικαλούμεθα, να τους καπηλευόμαστε και ν’ αντλούμε κύρος και υπερηφάνεια απ’ αυτούς, θα κάνουμε τους δικούς μας απογόνους να νοιώθουν υπερήφανοι γιά τους δικούς τους πρόσφατους προγόνους, δηλαδή εμάς! Πίστη χρειάζεται και, προ πάντων, προσπάθεια.

   Ως προς την ποδοσφαιρική διάσταση των ανωτέρω, ας ελπίσουμε πως η χθεσινή εμφάνιση της ομάδος μας θα αποτελέσει την απαρχή αλλαγής νοοτροπίας και κίνησης μέσα στο γήπεδο και όχι μιά απλή φωτοβολίδα στον μέχρι σήμερα μισοσκότεινο ποδοσφαιρικό μας ουρανό. Μακάρι!  

ΦΟΙΒΟΣ

Αντίο φίλε. Ένα ακόμη φινάλε...

Μιά φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας τυχαίος κι αδέσποτος "Φοίβος"...

   Είναι δριμύ να προσπαθείς να υποκαταστήσεις τον Δημιουργό. Ιδίως σε μεγάλες αποφάσεις που αφορούν ζωή και θάνατο. Σκληρό, βασανιστικό, αφόρητα οδυνηρό. Και, πάνω απ' όλα, υπεύθυνο και συνειδησιακά ελεγχόμενο.

   Όμως πλέον… «ουκέτι Φοίβος έχει ζωήν, ου Ορφέας Φοίβον. Απέσβετο και λάλον ύδωρ». Η πηγή της ζωής του Φοίβου έπαψε «λαλέουσα». Στέρεψε οριστικά.

   Ο Φοίβος, κάτασπρος, ζωηρός και λεβέντης, είχε την τύχη να μαζευτεί, κουτάβι, από τον δρόμο και να ζήσει κοντά μας. Αλλά και την ατυχία να προσβληθεί από καλααζάρ. Έτσι πέρασε τη μισή του ζωή, που καθημερινά έλειωνε σαν πλάκα σαπουνιού, στην βεράντα. Με την αγάπη και το χάδι όλων και, κυρίως, χάρη στις ιδιαίτερες φροντίδες της «Ευρυδίκης» που τον λάτρευε. Και "σούρνοντας" έφτασε στα 11,5 χρόνια. Ήδη στις ανοιχτές πληγές του, που δεν έκλειναν με τίποτα, οι χοντρές μύγες έκαναν… συνέδρια.

   Τώρα τελευταία, με πλήρη παράλυση, η ζωή κατάντησε μαρτυρική γιά το Φοίβο, που στα μάτια του έβλεπα την ικεσία γιά λύτρωση. 
   Τραγική ειρωνεία, γιά κείνον, στην μεγαλύτερη μέρα του χρόνου ν’ αρχίζει η μεγαλύτερη νύχτα του. Και τραγικότερη, γιά μας, η λήψη της ενδεδειγμένης απόφασης που συνεχώς αναβάλλαμε με χίλιες δυό προφάσεις.

   Ο Φοίβος μου "έφυγε" σήμερα το απόγευμα, στις 3 και 22'. Και ήδη αναπαύεται στα απέραντα υπόγεια της αφράτης γης, που κάποτε όργωνε, αεικίνητος και ακατάβλητος. Όταν ήταν υγιής και ακμαίος. Τώρα "κοιμάται" ήρεμος δίπλα στους υπόλοιπους τετράποδους φτωχοδιάβολους, που οι ψυχούλες τους, ειδοποιημένες με το ένστικτο, σίγουρα θα περίμεναν και τη δική του στην πύλη τ΄ουρανού.

   Ο Φοίβος, όπως και όλα τ’ αδέλφια του, έχει μία μοναδική προνομία. Δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το χώρο που έζησε κι αγάπησε.

Η μπάλα και οι «Μπαλίτσες»

Περιμένοντας τους βαρβάρους... στον ρυθμό του Μουντιάλ!

- Όοοοόο, ομαδάρα!!!

 

   Το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα πλατειά λαϊκό σπορ, λόγω της απλότητος στις συνθήκες διεξαγωγής ενός αγώνος και τα μέσα που απαιτούνται. Αρκεί ένας ανοιχτός χώρος, δύο γκολπόστ ή δυό κοτρώνες να τα οριοθετούν, και μία μπάλα. Όμως η ελκυστικότητα που ασκεί στις μάζες με τη μαγεία και τη συναρπαστικότητα των φάσεων που δημιουργεί είναι τεράστια.

   Προϊόντος του χρόνου, όπως δυστυχώς συμβαίνει με όλα τα συστατικά ζωής, μπήκε κι αυτό στο κύκλωμα της εμπορευματοποίησης με αποτέλεσμα να διαχωριστεί σε δύο σκέλη. 
   Από τη μία η ελίτ, η δημιουργία υπερπαιχταράδων, υπερομάδων, υπερπρωταθλημάτων και… οικονομικών υπερτζίρων με τις αγωνιστικές τακτικές και τις πάσης φύσεως σκοπιμότητες και από την άλλη οι σπόρτσμαν πιτσιρίκοι στις αλάνες, (όσες απέμειναν), με την πλάκα, το φιλότιμο και το παιχνίδι γιά το παιχνίδι και όχι γιά το «Στοίχημα» και την «κονόμα».

   Πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, σε όποια εκδοχή και επίπεδο αν παίζεται, είναι το γκολ. Δηλαδή η μία ομάδα να σπρώξει την μπάλα να περάσει τη γραμμή του τέρματος της άλλης. Και στην προσπάθεια αυτή δημιουργούνται οι… «φάσεις». Ενίοτε συναρπαστικές, υπεράνθρωπες, υπέροχες. Η μαγεία του θεάματος γιά τον πραγματικό φίλαθλο και εραστή του φίλαθλου πνεύματος. Αυτού που πρώτα απολαμβάνει έναν ωραίο αγώνα, με πολλές… φάσεις και ωραία γκολ, χειροκροτώντας τον άξιο νικητή και, κάπου σε δεύτερο επίπεδο, προτιμά αυτός ο νικητής να είναι η… ομάδα της καρδιάς του.

   Δυστυχώς, και πώς θα γινόταν αλλιώς, το γενικό πολιτιστικό επίπεδο του λαού, (είπαμε ποδόσφαιρο = λαϊκό άθλημα), οι συνθήκες ζωής του και τα συμπλέγματα αιώνων που κουβαλάει ο κάθε λαός, του εκτρέπουν τα κριτήρια και του φορούν παραμορφωτικούς φακούς στη παρακολούθηση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Έτσι, λ.χ. στο ματς Πορτογαλία - Γερμανία, πολλοί δεν βλέπουν την εξαιρετική ποιότητα της γερμανικής ποδοσφαιρικής μηχανής, αλλά στο πρόσωπο των διάφορων… Ποντόλσκι, Γκέτσε, κ.λπ. βλέπουν την… μισητή Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τα… «μνημόνια»!

      Και φθάνοντας στα δικά μας. Όταν ξέρεις πολύ καλά πως είσαι ομάδα χαμηλότατων δυνατοτήτων δεν κορδακίζεσαι, δεν αφιονίζεσαι κορδωμένος σαν διάνος, (- Θα τους σκίσουμε! Το είπε κι ο… Μουρίνιο!), και δεν καλλιεργείς υπερπροσδοκίες φανατίζοντας άγρια τους ήδη παραφουσκωμένους σου κάφρους με σαχλότητες. (- Φέρτε μας τη Βραζιλία να τη γ@#$%&*!).

   Επί της ουσίας τώρα, όταν ξέρεις πως σ’ έναν αγώνα με μέτριο αντίπαλο πρέπει, οπωσδήποτε, να νικήσεις δεν κλείνεσαι γιά να μη φας γκολ, αλλά τρως... σίδερα! Στο ποδόσφαιρο νικά όποιος βάζει τα περισσότερα τέρματα και όχι όποιος τρώει τα λιγότερα. Γιατί αν δεχτείς έστω και ένα, αλλά εσύ δεν βάλεις κανένα, πάλι χάνεις. Η τακτική της απόλυτης άμυνας, χωρίς επίθεση, το πολύ-πολύ να σου εξασφαλίσει αξιοπρεπή ήττα. Συνεπώς παίζεις ανοιχτά, αλλά όταν δεν μπορείς ν’ ανταπεξέλθεις σε τέτοιες δοκιμασίες είναι καλύτερα να τις αποφεύγεις και να μένεις σπίτι σου!

   Η χώρα μας, συστηματικά, οσάκις συμμετέχει σε μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, το κάνει ως φτωχός συγγενής και με τη ψυχή στο στόμα. Παίζοντας αργό, μίζερο και καταστροφικό αντιποδόσφαιρο που θυμίζει κλεφτοπόλεμο με σφεντόνες έναντι βαρέων όπλων. Όλοι πίσω, στραβοκλωτσιές στα τυφλά και τα κουτουρού κι αν μας κάτσει καμιά στραβή αντεπίθεση, πάμε στο 1 - 0. Τότε καλείται η τύχη και ο καλός Θεός να το κρατήσουμε, με νύχια και δόντια! Η απόλυτη ξεφτίλα σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, που παραπέμπει στο πάλαι ποτέ συμπλεγματικό αντιποδόσφαιρο της Ίντερ του Χελένιο Χερέρα! Δέκα όρθιοι μπροστά στο τέρμα κι ο ενδέκατος οριζόντια στα κεφάλια, προκειμένου να το σφραγίσουμε!

   Το χειρότερο είναι πως οι… αρετές της φυλής δεν μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά κάποιες αλήθειες και ν’ αντιληφθούμε την αμείλικτη πραγματικότητα. Δηλαδή την μειονεκτικότητά μας σ’ ένα σπορ που… δεν μας πάει καθόλου αλλά εμείς επιμένουμε να το… ταλαιπωρούμε με ηρωισμούς και ανόητες δικαιολογήσεις της απαξίας μας! Και μ' έναν μπαγάσικο αθλητικό τύπο από πίσω να υποδαυλίζει και φανατίζει πουλώντας φύκια γιά μεταξωτές κορδέλες!

   Μας φταίνε οι διαιτητές, οι καιρικές συνθήκες, η βάσκανος τύχη, ο… ανθελληνισμός, ο φθόνος, (!), στον περιούσιο λαό, εμάς! Και προσδοκούμε οι αντίπαλοι να τρέξουν, να ιδρώσουν, να κουραστούν, ν’ αρρωστήσουν, να… πεθάνουν! Κι εμείς να νικήσουμε -επί τέλους- με μισό γκολ, ψεύτικο και στο 90΄. Μας αρκεί και μας ικανοποιεί, όταν και αν συμβεί. Ενώ συνήθως αρκούμεθα στον «ήρωα» τερματοφύλακα και το επιχείρημα «μας έριξαν, αλλά φάγαμε κιόλας!!!». Ικανοποιώντας προαιώνια συμπλέγματα καχεξίας και μειονεξίας! Όσο γιά ποδοσφαιρικό θέαμα, απόδοση και ποδοσφαιρική πανδαισία, ποιός νοιάζεται και ούτε λόγος να γίνεται!

   Έτσι φτάσαμε να βλέπουμε, με την «μυωπία» που μας χαρακτηρίζει γενικώς, τους Αυστραλούς που αποκαλούσαμε περιφρονητικά… «ξυλοκόπους» να παίζουν θαυμάσιο ποδόσφαιρο, τους Κροάτες, τους Πορτορικανούς, τους Βόσνιους, τους Νοτιοκορεάτες, τους Ιάπωνες και διάφορους Αφρικανούς, πρώην ανθρωποφάγους, -όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αυτοί… μπλα-μπλα-μπλα…- το ίδιο! Και εμείς να ετοιμάζουμε τις δικαιολογίες γιά το μοιραίο που θα συμβεί την Τρίτη και ενώ  μέσα μας το προβλέπουμε όλοι, προσβλέπουμε μόνο σε… Θεία αποτρεπτική δύναμη!

   Δυστυχώς, η θεωρία της «καμένης γης», που τόσο εύκολα προβάλλουμε σε πολιτικό επίπεδο γιά να ξεγελάσουμε και ξεγελαστούμε, στο ποδόσφαιρο δεν κολλάει! Περιμένω την προσεχή… δικαιολογία την οποία, ως υπερήφανος Έλλην, θα υιοθετήσω απολύτως.

   - «Ελλαδάρα, ομαδάρα, όεοοοο, ομαδάρα»!

   ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: Με δυό Αγγέλους, (Χαριστέας, Μπασινάς) σκόρερς να λείπουν σήμερα από την ομάδα, έναντι εκείνης που τo 2004 κέρδισε το Euro, όποιος δεν πιστεύει στον Θεό, όχι μόνο δεν έχει το Θεό του, αλλά και δεν ξέρει από μπάλα!