Ο ΜΙΚΡΟΣ ΤΥΜΠΑΝΙΣΤΗΣ

Νέα χρυσαυγίτικη  βρομοδουλειά  σε ήχο… πλάγιον!

   Χθες νύχτα διεπίστωσα έναν έντονο… τυμπανισμό! («Αχός βαρύς ακούεται..., πολλά κανόνια πέφτουν»!). Η σύνευνος «Ευρυδίκη», που ξύπνησε έντρομη μαζί με τα σκυλιά που ούρλιαζαν, τον απέδωσε στην ποσότητα κρεμμυδιού με το οποίον, ο άθλιος ψήστης, καργάρισε το βραδινό μου σουβλάκι.

   Ακόμη και έτσι να είναι, παραμένω βαθειά υποψιασμένος, (με όσα ακούω να συμβαίνουν τελευταίως),  πως η υπόθεση… «μυρίζει» Χρυσή Αυγή! (Η οσμή της, άλλωστε, πολύ χαρακτηριστική!). Κι αυτό γιατί ο σουβλατζής ήταν κοντοκουρεμένος και κάτω από τη λευκή επαγγελματική ποδιά φορούσε κατάμαυρη μπλούζα. Χώρια που στο γυμνό του μπράτσο θυμήθηκα πως διέκρινα και τατουάζ!

   Αν η υπόθεση εξελιχθεί σε… ευκοίλια, οι υποψίες μου θα επαληθευτούν. Σίγουρα δάκτυλος  της Χ. Α. Ήχος και... Φως φανάρι!!   

Η εγκληματική διείσδυση της Χρυσής Αυγής στο ποδόσφαιρο!

Η διαβολική δράση τώρα αποκαλύπτεται!

Χρυσή Αυγή και ποδόσφαιρο

   Ο δραστήριος πρόεδρος του ΠΑΟ και ιδιοκτήτης του ΣΚΑΙ, με τις ρηξικέλευθες ενέργειες κι επιτυχημένες καμπάνιες του οποίου ο σύλλογος, αφ’ ενός, πλούτισε και κολυμπάει, πλέον, στο χρήμα με τα ταμεία του τίγκα στο ευρώ και, αφ’ ετέρου, γέμισαν οι αγωνιστικοί χώροι με παιχταράδες α΄ διαλογής, απεκάλυψε τον λόγο γιατί η ομάδα σέρνεται και δεν μπορεί να σταυρώσει νίκη. Φταίει, σαφώς, η… Χρυσή Αυγή!

   Βασικός λόγος που η ομαδάρα δεν μπορεί ν’ απλώσει το πηγαίο ταλέντο της στο γήπεδο είναι η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής!

   Κατά τον δαιμόνιο πρόεδρο, ο οποίος θα στείλει όλους τους φακέλους των, ατυχούς αποτελέσματος, αγώνων της ομάδος, (με Πανιώνιο, Βέροια, Πλατανιά), στην σχετική επιτροπή που διερευνά την χρυσαυγίτικη δράση, η αλήθεια θα λάμψει! (Όπως πάντα, άλλωστε). Μάλιστα, με δεδομένη την ηλικία των άσσων της ομάδος, πιθανόν να ζητηθεί και η επέμβαση της Εισαγγελίας Ανηλίκων!

   Ακρογωνιαίο αποδεικτικό στοιχείο, η απαράδεκτη και μεροληπτική στάση της χρυσαυγίτικης διαιτησίας, η οποία «έστηνε» τους αγώνες της ομαδάρας. Αυτό αποδεικνύεται αναντίρρητα από συνυποβαλλόμενο φωτογραφικό υλικό. Κατ’ αρχήν, οι άθλιοι άρχοντες εμφανίζονται στο στίβο με κατάμαυρα ρούχα, σκέτα κοράκια, κυρίαρχο χρώμα στην αμφίεση των μελών της Χ. Α. 
   Δεύτερον και άξιον ερεύνης, καθ’ ότι δυσδιάκριτο στις φωτογραφίες, το σήμα στο στήθος των διαιτητών, το οποίον, πολύ πιθανόν, να είναι ο γνωστός μαίανδρος της μιαρής εγκληματικής οργάνωσης! Επίσης, ατράνταχτη και φωτογραφικά αποτυπωμένη, είναι η κίνηση των διαιτητών, όταν σφυρίζουν τις λήξεις των ημιχρόνων. Χαιρετούν ναζιστικά, ενώ υποτίθεται - οι μπαγάσηδες-  κάνουν πως δείχνουν, με υψωμένο χέρι, τα αποδυτήρια! Τί άλλη απόδειξη θέλουμε!!!

Όξω η Χρυσή Αυγά από τα γήπεδα!

   Από την άλλη, σε πλατειά λαϊκή «μάζωξη», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλ. Τσίπρας, (γνωστός «βάζελος»), «δεσμεύτηκε», (ωραιότατη λέξη!), πως η πρώτη του ενέργεια, οψέποτε αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, θα είναι η αποκατάσταση του ΠΑΟ στην α΄ θέση του βαθμολογικού πίνακα. ( Άντε στη β΄, το πολύ, αφού πρέπει να τα έχουμε καλά και με τους «γαύρους»)! Ωσαύτως, η φτωχούλα ΑΕΚ θα επανέλθει στην α΄ επαγγελματική κατηγορία και μάλιστα θα τοποθετηθεί στην α΄ τριάδα της! Όσο γιά τα χρέη που έχει στους πάσης φύσεως εκμεταλλευτές του ιδρώτα του λαού και μεγαλοκαρχαρίες του κεφαλαίου, αυτά θα διαγραφούν αυτομάτως. Ατάκα κι επί τόπου! Το δε γήπεδο της ΑΕΚάρας θα κατασκευαστεί, πάραυτα, σε όποια θέση θέλει ο κάθε παράγων της και μάλιστα με έξοδα του δημοσίου, ενώ η φανέλα της θα παραμείνει κιτρινόμαυρη, αλλά σε στυλ... «τιγκρέ»! (Άνοιγμα Τσίπρα και προς Μελισσανίδη!).
   
   Κατά τα λοιπά, ζήτω η τρέλα! Μεταξύ μας, μην εκπλαγείτε άμα όλα τα προηγούμενα τα ακούσετε να λέγονται και στα σοβαρά. Τα φρένα έσπασαν, το κάρο τρέχει ανεξέλεγκτο και όλα... «παίζουν»! (Με τα νεύρα μας!).

Τόση πίκρα, τόση δίψα, τόσο μίσος…. κι ούτε ένα ευχαριστώ….

Το "Παράπονο". Ένα απέραντο παράπονο….

Η Τζένη Καρέζη στα "Κόκκινα φανάρια"

   Πέρασε ακριβώς μισός αιώνας και η ταινία «Κόκκινα φανάρια» ξανάρχεται στο νου έντονα. Νοσταλγικά και αλληγορικά,  σαν επαληθευμένη προφητεία.

   Κάπου πήρε το μάτι μου το αφιονισμένο μανιφέστο ενός εικοσάχρονου κοριτσιού. Ενός νεαρού ανθρώπινου πλάσματος που μεγαλωμένο σ’ ένα κατάλληλο κλίμα έχασε μεγάλο μέρος από τα φυσικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και μεταμορφώθηκε σε κάποιο είδος Ρομποκόπ, αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο άνθρωπος και γεννιέται, αλλά και διαμορφώνεται.

   Τη μικρή δεν την ξέρω, δεν την ξέρω ούτε κατ’ όψιν και ούτε θέλω να την μάθω. Δεν θέλω να μάθω τα χαρακτηριστικά της. Μου αρκεί να θέλω να φαντάζομαι ένα νέο, δροσερό κορίτσι, όμορφο και ζωντανό που αντί να χαίρεται τη ζωή του, την χάνει πρόωρα και άδοξα τυλιγμένη στα πέπλα του μίσους και μπλεγμένη σε απάνθρωπα κι αφύσικα πλοκάμια πολιτικής ιδεολογίας, (το είδος δεν έχει σημασία). Μπορεί να είναι κούκλα, καλοφτιαγμένη, με λαχταριστές καμπύλες, γλυκά μάτια και τραγανά, αισθησιακά χείλη, ή μπορεί να είναι κάποιος ασούμπαλος όγκος, κακοφτιαγμένος και αντιαισθητικός. Δεν έχει σημασία. Εκείνο που μετράει είναι το ότι αποτελεί ανθρώπινο όν έξω από τα ανθρώπινα μέτρα. Ένα «κατασκεύασμα» που δεν μπορεί να χαρεί τις μικρές ανθρώπινες χαρές, τον έρωτα, τη ζέστη της παρέας, την πλάκα, τη φύση, την τέχνη, την ανεμελιά και πάνω απ’ όλα τα νειάτα της.

   Την γνώρισα μέσα από την κριτική του μανιφέστου της. Μέσα από τα κροκοδείλια δάκρυα του μηχανισμού που την γέννησε και την εξέθρεψε και που τώρα κλαίει, πάνω στα αποκαϊδια του σπιτιού του, το οποίο ο ίδιος έκαψε. Σαν τον φονιά των γονιών του που ζητεί οίκτο επειδή είναι…. ορφανός!

   Διάβασα εκπληκτικής καλλιέπειας άρθρα. Περισπούδαστα, περίτεχνα, βαθυστόχαστα έως σπαρακτικά. Και τόσο συγκινήθηκα και δάκρυσα,  που κόντεψα να ξεχάσω ποιός ζέστανε στον κόρφο του το φίδι, το αυγό του οποίου τώρα έσκασε, κυριολεκτικά, και γεμίζει ο τόπος φιδάκια.

   Όταν, προ λίγων χρόνων, αμόρφωτα μαρκουτσοφόρα κοράσια έτρεχαν σε διάφορα συλλαλητήρια και τρεμάμενα από συγκίνηση και έμπλεα «δημοκρατικού» πάθους μιλούσαν γιά: «Tα ΜΑΤ με… «παρατεταμένα»(!) τα όπλα «επιτίθονται»(!) σε ανήλικα παιδάκια». (Σημ.: «Παιδάκια» που τους πετούσαν μολότωφ!), κλωσσούσαν κι αυτά με τη συμπεριφορά τους αυγά φιδιών στον κόρφο τους. Εκπαιδευμένα κατάλληλα και κατευθυνόμενα έντεχνα από τους εργοδότες καναλάρχες, που πούλαγαν «δημοκρατικές» ευαισθησίες γιά να εξασφαλίσουν ακροαματικότητες της «συμπόνιας» και αλληλεγγύης και μαζί και διαφημίσεις. Τότε κανείς δεν σκέφτηκε την θεωρία του «κενού» χώρου, ούτε και την άλλη βασική αρχή της Φυσικής, αυτή της «δράσης και αντίδρασης».

   Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε από το πουθενά, ούτε αποτελεί καινοφανές κατασκεύασμα, προϊόν παρθενογένεσης. Υπήρχε προ πάρα πολλών χρόνων, όπως παμπάλαιες ήσαν και οι αρχές, οι ιδέες και οι πρακτικές που την συνιστούν. Απλούστατα, τώρα εκμεταλλεύεται το κενό που αφήνουν οι κακές οικονομικές συνθήκες και οι αντιλαϊκές πολιτικές και «φουσκώνει» πουλώντας κι αυτή ελπίδες κι «αποκούμπι». Η γιγάντωση της δυσφορίας, εκτρέφει και ενδυναμώνει τα άκρα και τις ανεδαφικές και ανεφάρμοστες, πλην γλυκοάκουστες διακηρύξεις τους, σε ένα κόσμο βαθειά απογοητευμένο, εντελώς απελπισμένο, όχι πολύ ώριμο πολιτικά και με «ευήκοον ους» προς τους πάσης φύσεως δημαγωγούς. (Θυμηθείτε το περίφημο «Λεφτά υπάρχουν» που έφερε 48% σε ποιόν; Στον… Γιωργάκη!!!). Και κάθε άκρο δρα κατά την τακτική και την πολιτική του φιλοσοφία. Όλα όμως με δολιότητα και πανουργία, σαν σύγχρονες Σειρήνες. Άλλος με λαϊκίστικες υποσχέσεις πλειοδοσίας και άλλος περνώντας γριές… στο  απέναντι πεζοδρόμιο. Αποτέλεσμα ένα συγκρουσιακό κλίμα, μεταξύ τραμπούκων μισθοφόρων των ακραίων πολιτικών μορφωμάτων, αποπροσανατολισμός και δέος στην ανόητη, (α + νους), μάζα και στρατηγικές περισυλλογής ψηφαλακίων σε όλα τα κομματικά επιτελεία. Τα μυαλά των ΜΜΕ στην AGB και τις διαφημίσεις, οι συντεχνίες,  κατευθυνόμενες από κηφήνες συνδικαλισταρέους, στους δρόμους, με απώλειες χιλιάδων εργατοωρών, ενώ απαιτείται εργώδης υπερπροσπάθεια γιά την κάλυψη του χαμένου εδάφους, και το Κράτος, στην συνολική του έννοια, (Λαός, Οικονομία, Έννομη τάξη, Εργασιακή γαλήνη, κ.λπ.), κατά διαόλου! Και μετά μας φταίει η Μέρκελ και τα μνημόνια. Και στρουθοκαμηλίζοντας, κάνουμε πως δεν βλέπουμε το τρίτο μνημόνιο που επέρχεται δρομαίως, αποτελώντας αναγκαιότητα, (καθώς εκπνέει άκαρπο το δεύτερο), γιατί αν δεν έρθει, αλίμονό μας! Κανείς δεν θα πάρει μισθό ή σύνταξη το επόμενο καλοκαίρι!  (Με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε πρόσθετα μέτρα. Καθ’ όσον κανείς δεν δίνει λεφτά τζάμπα!).

   Πέρασε μισός αιώνας από τότε που είδα τα «Κόκκινα φανάρια» και άκουσα το τρυφερό «Παράπονο» του Ξαρχάκου, που ακόμη με κατατρύχει συναισθηματικά και κάνει την ψυχή μου να λιώνει και να διαλύεται από συγκίνηση, σαν βούτυρο στο τηγάνι. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια… Και ποιός θα μπορούσε να φανταστεί τον προφητικό τους συμβολισμό. Μιά χώρα ένας απέραντος οίκος ανοχής, (το λέω σεμνά λόγω συγκίνησης!), ένα τεράστιο κόκκινο φανάρι.

   Πολλή πίκρα διάχυτη, πολλή δίψα γιά αναγέννηση, πολύ μίσος σπαρμένο, (εδώ, παραφράζοντας, προσαρμόζω στο προσήκον μέτρο) και μιά απέραντη θάλασσα σκοτεινής ερημιάς….  Και το χειρότερο, ούτε ένα συγγνώμην, ούτε μία μετάνοια, ούτε σκέψη γι’ αλλαγή πορείας! (Άλλη αναγκαία παράφραση). 

   ΥΓ.  Μετά την ακρόαση από τον Πάριο, κάντε κλικ στην Καρέζη και ξανακούστε το απ' αυτήν. Η μαγεία της φωνής της χτυπάει κόκκινο. Σαν τα φανάρια.....

Συνδικαλισταρέοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί. Το συγκλονιστικό κοκτέιλ που… «σκοτώνει»!

Οι  μεγάλες μου αγάπες, κατά σειρά προτεραιότητος!

Όχι παίζουμε!

   Κάθε φορά που, κατ’ ανάγκην, επισκέπτομαι την Αθήνα, όλο και κάτι με…. φτιάχνει! Τούτη την φορά το πέτυχε, πανεύκολα, το ξεφύλλισμα κυριακάτικης εφημερίδας που παρήγγειλα να μου κρατήσει Αθηναίος φίλος, λόγω κάποιου ένθετου που με ενδιέφερε, επειδή δεν πρόλαβα ν’ αγοράσω εδώ. Εξαντλήθηκε γρήγορα.

   Τις εφημερίδες, προϊόντα μεγάλου Συγκροτήματος με το οποίο συνεργάστηκα στενά στο παρελθόν και του οποίου τον αείμνηστο ιδιοκτήτη τιμούσα ιδιαίτερα - γιά ιδιαίτερους όμως λόγους-   δεν έπιανα πλέον στα χέρια μου, (μαζί και το εν λόγω φύλλο). Μάλιστα, ούτε γιά χαρτί τουαλέτας δεν θα χρησιμοποιούσα το χαρτί τους. Εν εσχάτη ανάγκη θα ακολουθούσα τις οδηγίες του Κορανίου, τους κανόνες υγιεινής του οποίου τιμώ και ασπάζομαι πλήρως!

   Ο λόγος της έντονης απέχθειας που διατηρώ γιά τα έντυπα του Συγκροτήματος είναι η επαίσχυντη στάση τους κατά την αποφράδα περίοδο της Δικτατορίας και η, ως διά μαγείας, όψιμη οβιδιακή τους μεταμόρφωση, (σε Ηρακλείς της… Δημοκρατίας), με το ξημέρωμα της μεταπολίτευσης. (Οι παλιοί γνωρίζουν, οι νέοι ας φροντίσουν να μάθουν, γιά να μην παρασύρονται).

   Ξεφυλλίζοντας μηχανικά το φύλλο, γιά να σκοτώσω τον ανιαρό χρόνο της πολυφορεμένης διαδρομής, το μάτι μου έπεσε σε άρθρο γνωστού «δημοκράταρου» δημοσιογράφου, ακραιφνούς γλειψιματία πασόκου, το οποίον απεικονίζει ολόγλυφα, (όχι απλώς ανάγλυφα), την ισχύ της… 4^ης εξουσίας και την μεγίστη επιρροή της επί της μη σκεπτόμενης και ακρίτου ανθρώπινης μάζας, την οποία μπορεί να χειραγωγεί και κατευθύνει εύκολα, με κάθε, έστω και βλακώδη, πλύση εγκεφάλου που επιχειρεί. Τί θέλουν, εν προκειμένω, να πουν οι ποιητές; Ο «δαιμόνιος ρεπόρτερ» και ο υποφαινόμενος.

   Θέμα του άρθρου η διένεξη του γνωστού δικηγόρου κ. Κ. Πλεύρη με την Λιβυκή Κυβέρνηση που κατέληξε, μέσω αλλεπαλήλων δικαστικών αποφάσεων της Ελληνικής Δικαιοσύνης, στην κατάσχεση, στους Αγίους Θεοδώρους, πλοίου λιβυκών συμφερόντων μετά του φορτίου του, (πετρέλαιο) και η μετά μανίας αντίδραση του ατσίδα δημοσιογράφου, λάβρου κατά του δικηγόρου, καθ' όσον σκιάχτηκαν τα δημοκρατικά του αντανακλαστικά.

   Ο Κων. Πλεύρης αποτελεί  ένα, οπωσδήποτε, αμφιλεγόμενο πρόσωπο του οποίου οι θέσεις, πολλάκις ακραίες και πολλάκις απόλυτες, τυγχάνουν μη αποδοχής, μέχρι πλήρους απόρριψης, από πολλούς. Αρκετές απ’ αυτές, αποκλίνουν και από τις δικές μου. Όμως πέραν από τις οιεσδήποτε και οποιεσδήποτε πιθανές ενστάσεις και αντιρρήσεις, (κάποιοι τον θεωρούν ακραίο, φασίστα, φιλοχουντικό  ή φιλοναζιστή), γεγονός αναμφισβήτητο αποτελεί η ευρυμάθειά του, πού καλύπτει, σχεδόν απόλυτα, την αρχαία ελληνική γραμματεία, η ελληνολατρεία του, η πίστη στον διάλογο, (τον οποίον πλείστοι «αντιφρονούντες» αποφεύγουν  όπως ο διάβολος το λιβάνι) και η αφοσίωσή του στην αξιοκρατία. Κάτι που προφανώς τον κάνει να αποκλίνει από την παραδεδεγμένου τύπου δημοκρατία, (των όλων, έστω και ασχέτων) και τον κατατάσσει μεταξύ των οπαδών της ολιγαρχίας, (των ικανών και επαϊόντων). Θέσεις, βέβαια, που μπορεί να μην αρέσουν σε πολλούς, όμως  απεικονίζουν και τις απόψεις του Αριστοτέλη που όλοι… «θαυμάζουν», εν τη απολύτω αγνοία τους, ενώ αν τον διάβαζαν και μάθαιναν, θα τον απέρριπταν. Συλλήβδην και μετά… βδελυγμίας!

   Τελειώνοντας προσεκτικά την ανάγνωση του άρθρου έμεινα κατάπληκτος από την απύθμενη ηλιθιότητά του, γεγονός που θεωρώ  αδύνατον να απεικονίζει αντίστοιχη βλακεία του συντάκτη του. Απλά η απροκάλυπτη εμπάθεια και η πεποίθησή του πως απευθύνεται σε ανεγκέφαλο κοινό οδηγούν την πέννα του σε απόψεις που γυρίζουν, ως πυρά, μπούμερανγκ, στον ίδιο. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, χαρακτηρίζει «πρωτοφανή» την ενέργεια Πλεύρη να εφαρμόσει αποφάσεις Ελληνικών Δικαστηρίων που του αναγνωρίζουν την οφειλή των Λίβυων, (6 εκατομμύρια ευρώ, παρακαλώ!), θεωρώντας προφανώς πως οιοσδήποτε άλλος, μαζί κι ο ίδιος, θα είχαν, μεν, δικαστική δικαίωση, αλλά τα λεφτά θα τα… χάριζαν!!! Οποία μεγαλοψυχία του «μπερμπάντη» ρεπόρτερ! Σκέτη… «Ατσίς του Θριάμβου»! Ουσιαστικά, αμφισβητεί και προσβάλλει και την Ελληνική Δικαιοσύνη, με τη στάση του, προκειμένου να βγάλει το... «δημοκρατικό» του άχτι!

   Η υπόθεση άρχισε, όπως γράφει ο «μεγαλοψυχίας» πασοκοτσανακογλύφτης, το 1969 με το πίτσι-πίτσι του αδελφού σοσιαλισταρά δικτάτορα Καντάφι, (Ναι, εκείνου που φωτογραφιζόταν με τον μέντορα του… ρεπόρτερ και «αδελφοποιούσαν» τα… φιλαϊκά κομματικά τους μορφώματα), όταν ο Πλεύρης τοποθετήθηκε έμμισθος σύμβουλος του Καντάφι, γιά πολλά χρόνια, και δικηγόρος στις διενέξεις του με ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες που δρούσαν τότε στη Λιβύη. Ο Πλεύρης, λειτουργώντας ως  επαγγελματίας, του κέρδισε αρκετές υποθέσεις στα δικαστήρια, όπως λέει το δημοσίευμα. Ο «αδελφός» Καντάφι, όμως, συνεπής προς την αραβική ανευθυνότητα, αναξιοπιστία και ανυποληψία, αφού μαλλιοτραβήχτηκε με τις εταιρείες, την έφερε στον Πλεύρη και δεν του πλήρωσε σέντσι, από την συμφωνηθείσα αμοιβή, αθετώντας κάθε προηγούμενη συμφωνία! (Σιγά που θα τον πλήρωνε!). Ο Πλεύρης, κατά το δημοσίευμα πάντα, κατέφυγε στα ελληνικά δικαστήρια και κέρδισε την απαίτηση κατά Καντάφι! (Κατά τους περίπλοκους συλλογισμούς και ανόητους συσχετισμούς της… ατσίδας το γεγονός ήταν εις βάρος της… Ελλάδος και όχι τακτοποίηση ιδιωτικών λογαριασμών). Η μπαχαλοποίηση της Λιβύης και τα εκεί αιματηρά γεγονότα, ανέστειλαν την εκκαθάριση της υπόθεσης, μέχρις ότου η γάτα-Πλεύρης έμαθε γιά την προσέγγιση  λιβυκού πλοίου στους Αγίους Θεοδώρους, οπότε με νέα δικαστική απόφαση, η οποία δέχτηκε την συνέχεια της κάθε κρατικής εξουσίας, πέτυχε την… κατάσχεση του πλοίου!  Η συνέχεια της υπόθεσης αναμένεται στις 25 Σεπτεμβρίου!

   Δυστυχώς, τοιούτοι λειτουργοί της… 4^ης Εξουσίας και «τοιούτα» ανόητα άρθρα, με την  λαϊκίστικη πολιτική που ασκούν και το κλίμα που δημιουργούν ανεύθυνα, κατά την ιδεολογία που διαθέτουν και τους σκοπούς που, καιροσκοπικά, υπηρετούν, δικαιώνουν απόλυτα τον μεγάλο λαϊκό χιουμορίστα-φιλόσοφο και θυμόσοφο, τον Χάρρυ Κλιν ο οποίος «στολίζει»  το σινάφι τους με το τελευταίο ανέκδοτο που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο. Αυτό με τον τυφλό λαγό και το τυφλό φίδι. Αναζητήστε το κι απολαύστε το, αξίζει τον κόπο.