Το μέγα ερώτημα των εκλογών.

... και το "δούλεμα" να πηγαίνει σύννεφο!

-Τους σκίσαμε τους κουτόφραγκους. Άντε πάλι να τους... ξανασκίσουμε!

   Τελικά, πόσο ηλίθιοι, εύπιστοι, αφελείς και ανώριμοι μπορεί να είμαστε εμείς οι Έλληνες, ώστε να παρασυρθούμε γιά μία ακόμη φορά -σε σύντομο μάλιστα χρόνο- από τα παραμύθια του «γιού του Μυγχάουζεν»; Πόσοι από μας μπορεί να χάψουν ότι οι συριζαρέοι εκφράζουν το νέο και οι άλλοι το παλιό;

Τόπο στα νιάτα και τα καζάντζια τους!

   Ακούμε τον Δεκαπενταετή πλοίαρχο να ξεφουρνίζει, συνεχώς και μονότονα, τις ίδιες αρλούμπες. Με ασύνδετες, ασυνάρτητες και ασύνταχτες κορώνες προσπαθεί να διεγείρει το θυμικό των ακροατών του. Να τους ναρκώσει πάλι με το αφιόνι του συναισθηματισμού, χτυπώντας στο ευαίσθητο σημείο του φιλότιμου και του πατριωτισμού μας, γιά την -δήθεν- σκληρή διαπραγμάτευση που επί επτά μήνες έκανε με τους τοκογλύφους δανειστές μας. Αυτήν κατά τη διάρκεια της οποίας... «πόνεσε και μάτωσε» γιά το χατίρι και το συμφέρον μας, αλλά στο τέλος -κάνοντας μιά ολοστρόγγυλη τρύπα στο νερό- «συμβιβάστηκε… Όμως  μη συμβιβαζόμενος» και τελικά… «ενέδωσε, αλλά... μη ενδίδοντας». Περήφανος, αγέρωχος, αλύγιστος, και πάντοτε γιά… το καλό μας! Και, βεβαίως, στο φινάλε μας «καταξέσκισε» στην υπερφορολόγηση και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Όμως πάντα γιά το… καλό μας!

   Στην καινούρια εκδοχή παραπλάνησης κι εξαπάτησης, παράτησε -αφού δεν τον παίρνει πλέον- το καουμποϋλίκι της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας, της ελπίδας και της επιβολής των απόψεών του, που θα άλλαζαν την Ευρώπη ολόκληρη, και τώρα επενδύει με ασάφειες στην κλάψα, τον πόνο και την οδύνη γιά την ηρωική και… λυσσαλέα, πλην  χαμένη από χέρι, μάχη που έδωσε -σαν λιοντάρι ανήμερο- ενάντια σε υπέρτερο κι ανίκητο αντίπαλο.

   -Τί να σου κάνει πιά κι αυτό το… παλικάρι; Πάλαιψε και έπεσε ένδοξα προ υπέρτερου εχθρού. Αλλά θα συνεχίσει να μάχεται με τα… ισοδύναμα, ώστε να μην εφαρμόσει όσα υπέγραψε!

   Αυτή τη σκέψη προσπαθεί να περάσει στους αφελείς, τους χαχόλους και τους αμνήμονες, ώστε να τον… ξαναψηφίσουν. Χωρίς, εννοείται, να δίνει απάντηση στο προφανές ερώτημα που ανακύπτει αυθόρμητα στον κάθε λογικό πολίτη: 

   - Καλά ρε λεβέντη μου, όταν τον περασμένο Δεκέμβριο τα φουσάτα σου σάλπιζαν νίκες και συντριβή των αντιπάλων και συ κομπορρημονούσες και κορδακιζόσουν στα μπαλκόνια, («Σκίζω τα μνημόνια μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο», «Θα τους παίζω λύρα κι αυτοί θα χορεύουν πεντοζάλη» και άλλες τέτοιες ηρωικές παπαρδέλες), δεν γνώριζες με τί θηρία τα έβαζες και πόσο αδύνατον ήταν να τα βγάλεις πέρα; Αν ναι, τότε είσαι επιπόλαιος, μοιραίος, άβουλος και καταστροφικός γιά τον λαό και τη χώρα σου, που της φόρτωσες κάμποσα δις πρόσθετο φέσι και μιά ανυπολόγιστη ανυποληψία και αφερεγγυότητα. Αν όχι, οπότε πιάστηκες στον ύπνο, τότε είσαι ακατάλληλος γιά ηγέτης και επικίνδυνος γιά τον τόπο, αφού στερείσαι του βασικού προσόντος ενός ηγέτη, που είναι η διορατικότητα. 
   Και μαζί του θα πηγαίνουμε συνεχώς γιά μαλλί, βγαίνοντας μονίμως κουρεμένοι. Μέχρι να μάθει ο Τσίπρας να κυβερνά, με τα σπασμένα και τα "δίδακτρα" πληρωμένα από εμάς, τον λαό!

   Όμως ο τυχοδιωκτισμός, η καιροσκοπία και η εξόφθαλμη ανομοιογένεια της διψασμένης, γιά να «παίξει» κι αυτή κυβερνητικό ρόλο, αριστεράς, δεν της επέτρεψε να δει την ασημαντότητα των στελεχών της, την έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων στην κορυφή και την πλήρη έλλειψη συντονισμού και στοιχειώδους ομοιογένειας μεταξύ των διαφόρων ετερόκλητων και αλληλοσφαζόμενων μεταξύ τους γκρουπούσκουλων που την απαρτίζουν. Τα κλασικά, δηλαδή, χαρακτηριστικά της αριστεράς. Έτσι, άρκεσαν μόλις επτά μήνες στο τιμόνι γιά να βρει το ελληνικό καράβι τη… Φαλκονέρα του. 

   Ήθελαν να παίξουν ρόλο κυβερνητικό, αλλά τελικά, απλά τον… «έπαιξαν» και θέλουν να συνεχίσουν να τον… «παίζουν», εις βάρος μας. Εμείς θα τους αφήσουμε; Θα τους στείλουμε -άκλαυτους- εκεί απ’ όπου ήρθαν, ή θα τους ξαναβάλουμε στο πηδάλιο, μαζί με την καινούρια κολεγιά τους, τον… νέο και άφθαρτο Λεβέντη, τώρα που ο προηγούμενος συνέταιρος-παλιάτσος,  μάλλον μας αφήνει χρόνους;