«Θρασείν χρει»!!!

Μιά μέρα πριν την κάλπη, ένα βήμα από το κενό.

Το ολοκαίνουριο "νέο" που τρώει το... "παλιό"

     Το τί προκλητικό και απίθανο ακούσαμε από το στόμα του αμετροεπούς και αδίστακτου εξουσιολάγνου Δεκαπενταετούς πλοίαρχου δεν περιγράφεται. Λες και κατεβήκαμε μόλις από το βουνό, όπου ζούσαμε όλο το χρόνο και δεν είχαμε καμία πληροφόρηση. Αφού εξαντλήσαμε διάφορα κούφια ή έωλα συνθήματα που συνεγείρουν τη μωρία, την άγνοια και την αμορφωσιά, αφού «παίξαμε» το φύλλο του παλιού-νέου, ξαναγυρίσαμε στα παλιά και τετριμμένα με την εγνωσμένη απόδοση στο πολιτικό παιχνίδι. Η διαφθορά, η διαπλοκή, οι κακοί… πλούσιοι, (Μέντορας, Τσακαλώτος, Βαλαβάνη και σία… εξαιρούνται ως… αριστεροί), και η -σταθερή αξία- … λίστα Λαγκάρντ, όπου ο τύπος που έκανε τις υποκλοπές, κάποιος Φαλτσιανί, νομίζω, μόνο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι! (Ή μήπως είναι;). Πάντως τροφοδοτεί την αριστερή διαβολικότητα με πρώτη ύλη αναλόγου αφέλειας μ’ εκείνη του εθνικού μας διασκεδαστή με την οσμή του… μεθανίου. Αλλά γιά τη λαμογιά του μέντορα Φλαμπουριάρη, τσιμουδιά. Όλα λάσπη στον ανεμιστήρα! 

   Τελευταίο χαρτί η προσωπική γοητεία του… Αλέξη και το ποντάρισμα στο έσχατο φύλλο που στοχεύει στην προσωπική του γοητεία και τις… αναποφάσιστες ξανθές. Σκέτη σαπουνόπερα μεξικάνικης, ή τουρκικής κατασκευής και προέλευσης. Τελευταίο σύνθημα: «Εκλέγουμε πρωθυπουργό»! Προκόψαμε όλη τη χρονιά με δαύτον και τον επανεκλέγουμε γιά να… «ολοκληρώσει». Λες και δεν μας φτάνει ήδη το… τσούξιμο της αριστερής «διείσδυσης», επιζητούμε και την… «ολοκλήρωση».

   Σε όποιον γνωρίζει καλά την αριστερά και τα τερτίπια της, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πως αυτή ξεκινάει πάντα με τις καλύτερες των προθέσεων που έχει αποτυπώσει επί χάρτου. Στην πορεία όμως, και αφού αντικρύσει την πραγματικότητα και διαπιστώσει το ανέφικτο των σχεδιασμάτων της, το γυρίζει στο παραμύθι και την παρουσίαση μιάς εικονικής πραγματικότητος. Σ’ αυτό το τρυκ έχουν καταφύγει όλοι οι αριστεροί… «πρόγονοι» του δικού μας τσούρμου. Πέραν των πασίγνωστων διεθνώς, αναφέρω κάποιους πιό δευτεροκλασάτους αριστερούς αποτυχημένους και ίσως άγνωστους στους νεώτερους ημέτερους αδαείς, παραπληροφορημένους, ή απλώς χαχόλους, οι οποίοι κατέστρεψαν τις χώρες τους. Π.χ. τον λαϊκιστή Αργεντίνο Χουάν Περόν που έβαλε τα θεμέλια της καταστροφής της σπουδαίας χώρας του, του Χιλιάνου Σαλβατόρε Αλιέντε που ζήλωσε τη δόξα του δημαγωγού γείτονά του και ο οποίος έγινε ήρωας από την αφροσύνη της ανεγκέφαλης αμερικανικής CIA, καθώς αυτή βιάστηκε να τον «φάει», αντί ν’ αφήσει να τον… «φάνε» οι πεινασμένες νοικοκυρές της Χιλής που διαδήλωναν στους δρόμους του Σαντιάγκο, χτυπώντας με κουτάλια τις άδειες τους κατσαρόλες, μέχρι τον πολύ… Ούγο Τσάβες που πρόλαβε και τον φυγάδευσε στους ουρανούς ο… καρκίνος, αφήνοντας πίσω του τον αρχιβλάκα Μαδούρο να… καθαρίσει. 

   Η αριστερή συνταγή αρπαγής και διατήρησης της εξουσίας είναι γνωστή, σταθερά ίδια και σταθερά αποδοτική. Ξεκινά με τις γνωστές αοριστολογίες, τις ελπιδοφόρες υποσχέσεις και την δημιουργία πλαστού και ουτοπικού ενθουσιασμού και οραμάτων και μόλις έρθει σ’ επαφή με την πραγματικότητα, καταφεύγει στο παραμύθι, τα συνέδρια, την εσωτερική βυζαντινολογία, τις ατέλειωτες ψηφοφορίες και τέλος στην αλυσίδα των… διασπάσεων στο εσωτερικό του κόμματος και την διατήρηση της εξουσίας με την παραπληροφόρηση από τους μισθοφόρους κεκράχτες και τη βία μέσω του φόβου, των διώξεων και των όπλων.

   Η χώρα ήδη βρίσκεται στην αρχή μιάς τέτοιας αλληλουχίας, αλλά δυστυχώς ο… σοφός λαός της δεν το βλέπει, δεν το μαντεύει, δεν το πιστεύει. Γι’ αυτό, όταν το… γευτεί θα το καταλάβει. Όμως: «Ουκ έστι μετάνοια εν τω Άδη». 

   Με τις… υγείες μας!