«Κυρίες μου… στα κρεβάτια σας». Ο σοφός λαός μίλησε!

Και εις άλλα με υγείαν!

Ο Σιδεροκέφαλος κι ο... Μπουμπουνοκέφαλος

   Όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα των εκλογών, η χώρα «ξεμπέρδεψε με το παλιό» και «κέρδισε το αύριο»! Η στήλη δεν αμφέβαλε ουδ’ επί στιγμή γιά την τελική έκβαση. Απλώς η αριθμητική των συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων την οδήγησε σε λάθος εκτίμηση του μεγέθους της διαφοράς. Τελικά, το «κακό» είναι πολύ μεγαλύτερο του «καλού» και το «σκάρτο» μεγαλύτερο του «υγιούς» σ' αυτόν τον τόπο. Τουλάχιστον ως προς τα φαινόμενα που εξακολουθούν να απατούν.

   Αναλύοντας και διερευνώντας, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, το εκλογικό αποτέλεσμα, η στήλη θεωρεί πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ εδράζεται σε δύο στέρεους, γι’ αυτόν, πυλώνες. Δύο μεγάλες δεξαμενές ψήφων, οι οποίες είναι και θα παραμένουν αστείρευτες και ζωογόνες μέχρι τέλους. Όσο τουλάχιστον διαρκεί η οικονομική κρίση και η ανασφάλεια στη χώρα. 
   Την πρώτη και πολυπληθέστερη την αποτελεί ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος, ο οποίος τυρβάζοντας, πάνω απ’ όλα, γιά την θεσούλα και τον μισθουλάκο του, είναι φυσικό να συσπειρώνεται στο ισχυρότερο κόμμα που εκφράζει έναν απόλυτο κρατισμό που του διασφαλίζει την απρόσκοπτη διαιώνιση των κεκτημένων του. Οπότε ανεξαρτήτως προηγουμένων φρονημάτων και ιδεολογιών, τάσσεται -και θα τάσσεται- με τον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον μέχρις ότου κι αυτός βάλει χέρι στην προνομία του. Σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες, όλα τα άλλα πάνε περίπατο και παραμένει μόνον η αγωνία του αύριο, οπότε όλα λειτουργούν με το ένστικτο της επιβίωσης. Έστω κι αν τα υπόλοιπα στοιχεία συνηγορούν γιά κάτι άλλο, (φόροι, μειώσεις μισθών και συντάξεων, κ.λπ.). Το μίνιμουμ γκαραντί υπερτερεί και δικαίως. 

   Δεύτερη δεξαμενή αποτελεί η νεολαία. Στοιχείο δυναμικό, ζωντανό, ενθουσιώδες, αλλά ταυτόχρονα, άβγαλτο, άπειρο, απερίσκεπτο, αποτελεί εύκολο στόχο. Ευάλωτοι στο «παραμύθι», οι νεαροί δεκαοκτάρηδες «τσιμπάνε» εύκολα στην αερολογία, την αοριστολογία και τους ακαταλαβίστικους θούριους που εκστομίζονται από κάποιον ηλικιακά πλησιέστερα προς αυτούς. Και αυτό είναι απόλυτα λογικό, καθώς η εμπειρία και η βάσανος της βιοπάλης δεν έχει προλάβει να αργάσει το τομάρι τους. Ιδίως τώρα, σε καιρούς χαλεπούς, όπου η ανεργία και η ανασφάλεια γιά το μέλλον, τους καθιστά άβουλους, άκριτους, πνευματικά ευνουχισμένους και, άρα, ευεπίφορους σε ελπιδοφόρα δημαγωγικά και λαϊκίστικα συνθήματα του κάθε φερέλπιδα… Μεσσία. Αν συνυπολογιστεί, μάλιστα, πως οι νέοι -άνεργοι στην πλειονότητά τους- συντηρούνται από γονείς, θείους και παππούδες και δεν τους αγγίζουν φόροι και περικοπές αποδοχών,  είναι απόλυτα λογικό να εμφορούνται από αγανάκτηση, μηδενιστική νοοτροπία και καταστροφική εκδικητική προδιάθεση κατά πάντων, ενσταλαγμένη στην ψυχή τους από τη χρόνια αριστερή προπαγάνδα. Έτσι αποτελούν ώριμο φρούτο και ευμεταχείριστο άθυρμα στα «κοάσματα» της κάθε έντεχνης, αόριστης και ανατρεπτικής συνθηματολογίας. Παράδειγμα, η μεγάλη δημοφιλία -στην αρχή τουλάχιστον- του απίθανου τσαρλατάνου Νάρκισσου και της προβληματικής και κοινωνικά απροσάρμοστης τέως προέδρου της Βουλής.

   Πραγματικές εκπλήξεις γιά τη στήλη αποτέλεσαν η μη εξαέρωση του ανεκδιήγητου αρχιλαϊκιστικού κόμματος των Ανεξέλεγκτων Ελλήνων, του οποίου μόνη σκοπιμότητα ύπαρξης είναι να αποτελεί το βουβό δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ, και η επαλήθευση των δημοσκοπικών ποσοστών του κόμματος του… Λεβέντη! Ο τελευταίος, μιά ζωή γραφικός έως «νούμερο», κατάφερε επί τέλους να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της ζωής του, δίνοντας ταυτοχρόνως και το μέτρο της σοβαρότητος και σημερινής κατάντιας του ελληνικού λαού. 

   Αν, τώρα, αναζητήσουμε και κάποιο θετικό αντιστάθμισμα σ’ αυτή την τελευταία εκλογική περιπέτεια, στα πλαίσια του «ουδέν κακόν αμιγές καλού», δεν μπορεί παρά να είναι τα εξής δύο.

   Πρώτον η απαλλαγή μας -έστω προσωρινά- από το απεχθές φαινόμενο που ακούει στο όνομα Ζωή Κωνσταντοπούλου, γεγονός ικανό να επιφέρει κάποια ηρεμία και τάξη στη λειτουργία του Κοινοβουλίου. Χωρίς τακτικισμούς, εκνευριστικές κωλυσιεργίες, φαβοριτισμό, παλαβομάρα και φαυλότητα που δημιουργούσε η εριστικότητά της. Μαζί και το «εξωπέταγμα» των συν αυτή αξιότιμων λαχαναγοριτών κ.κ. Λαουτζίκου του αμορφώτου, Στρατούλιν του σαλιάρη και Πετράκου του… ζηλωτού. 

   Δεύτερον, και εξ ίσου θετικό στοιχείο, αποτελεί η αποδέσμευση της ΝΔ από την υπεσχημένη υποχρέωση να σεγκοντάρει συνεχώς την κυβέρνηση στην επώδυνη εφαρμογή του καταδικού της τρίτου μνημονίου. Αφού η χώρα δεν κινδυνεύει άμεσα, καθώς οι πλείστες πολιτικές δυνάμεις έβαλαν πλάτη στη διάσωση από την καταστροφική exit, μπορεί πλέον -και οφείλει- να λειτουργεί έγκαιρα, έγκυρα και λογικά, μέσα στον θεσμικό της ρόλο. Δηλαδή να αντιπολιτεύεται έντιμα και υπεύθυνα γιά το συμφέρον του λαού. Με μάτια ορθάνοιχτα, αρνούμενη σθεναρά και αντιπροτείνοντας σοβαρά, ό,τι εκείνη θεωρεί πως προστατεύει και υπηρετεί θετικά τη χώρα και τον λαό της.