Γύφτοι και ρατσισμός.

Ένα ρέκβιεμ κι ένα δάκρυ γιά τη μικρή μου "Σόχα"

Η "Σόχα" είναι το λευκό πόιντερ στο δεξί άκρο της φωτογραφίας

   Τη "Σόχα" την βρήκα πέρυσι τον Αύγουστο να περιπλανιέται στους δρόμους σε άθλια κατάσταση. Σκελετωμένη, πεινασμένη, τσιμπλιασμένη, κρυωμένη -με μίξες στη μύτη, που έτρεχαν σαν σιλικόνη από σωληνάριο- και προσβεβλημένη από καλά αζάρ. Τή μάζεψα την γιάτρεψα και της έδωσα, πάνω από όλα, στοργή κι αγάπη. Κάτι που μας ανταπέδωσε με το παραπάνω. 

   Στο μήνα επάνω, εντελώς ξαφνικά, μαζεύτηκε στην πόρτα μου ένα σμήνος γύφτων -αφθονούν στην περιοχή- όλων των ηλικιών, φύλων και διαβαθμίσεων γυφτιάς, αλαλάζοντας και διεκδικώντας την ιδιοκτησία της... "Σόχας". Οι γύφτοι χρησιμοποιούν τα κυνηγόσκυλα γιά να τους ξετρυπώνουν... "σκαντζοχοίρια", όπως λένε τους σκαντζόχοιρους, οι οποίοι αποτελούν γι' αυτούς εκλεκτό μεζέ.

   - Να μας δώσεις τη... σκύλα μας! Είναι δική μας.

   Το περιπολικό που ενέσκυψε έβαλε τάξη στα πράγματα. Όντως το σκυλί ανήκε κάποτε σε δαύτους, προφανώς κλεμμένο, αλλά απολάμβανε της ίδιας περιποίησης που τυγχάνουν και τα παιδιά τους! Πείνα, παραμέληση, εξαθλίωση κι αδιαφορία, ώσπου -ψάχνοντας γιά τροφή- πήρε των ομματιών του και περιπλανώμενο έφτασε, το φουκαριάρικο -κάπου ένα χιλιόμετρο μακριά από τον καταυλισμό των γύφτων- μπροστά στην πόρτα μου.

   Τελικά, δεν αρνήθηκα να τους τη δώσω, υπό την προϋπόθεση να μου πληρώσουν όλα τα ιατρικά έξοδα, (θεραπείες, στείρωση, φάρμακα, γιατρίνα), που πλήρωσα μέχρι τότε, χαρίζοντάς τους το φαγητό της. Γιά επιβεβαίωση της δαπάνης, μάλιστα, τους παρέπεμψα στην κτηνίατρο. Εννοείται πως το έκοψαν λάσπη, βρίζοντας και ενοχλώντας με, έκτοτε, σποραδικά -ανά μήνα ή δίμηνο- με το ίδιο μονότονο αίτημα:

   - Τί θα γίνει, ρε φίλε, θα μας δώσεις πίσω τη σκύλα μας;

και με την ίδια μονότονη δική μου απάντηση:

   - Δώστε μου όσα πλήρωσα και πάρ' τε την! 

   Σημειωτέον πως ακόμη και σήμερα η "Σόχα" χρειάζεται ένα χάπι Zylapour την ημέρα.

   Τελευταία ενόχληση, προ δεκαημέρου, όταν πεζοπορώντας ένας από την γυφτοοικογένεια -αμέτρητοι κατά το πλήθος- φρενάρησε απότομα κι επιδεικτικά μπροστά μου με το αμάξι του και μου είπε:

   -Τελευταία φορά που στο λέω, θα μου δώσεις τη σκύλα μου: Ναι ή όχι;

   - Καλά, ακόμα τη θυμάσαι; Αν μου δώσεις ό,τι ξόδεψα, ευχαρίστως.

   - Καλά, αφού το θέλεις έτσι, θα δεις!

   Την περασμένη Δευτέρα, με την πλημμύρα κατέβηκα στην πόλη γιά αγορές και λόγω της νεροποντής δεν φρόντισα να κλειδώσω την γκαραζόπορτα. Απλώς την έκλεισα. Στο απογευματινό προσκλητήριο γιά φαγητό, η "Σόχα" ήταν απούσα. Και παραμένει ακόμη!

   Η αναφορά στο αστυνομικό τμήμα του γεγονότος, (σημειωτέον πως οι αστυνομικοί θυμούνταν την περίπτωση από τον περυσινό φραμπαλά), προκάλεσε μόνο μελαγχολικά κουνήματα κεφαλιών:

   - Ξέχνα το! Το σκυλί τώρα, ίσως να μην βρίσκεται καν στην Εύβοια και μιά μήνυση -όταν και αν εκδικαστεί- δεν θα αποδώσει, παρά μόνο τρεχάματα, φασαρίες, αναβολές και έξοδα. Αν δεν υπάρχουν αποδείξεις, δεν υπάρχουν ένοχοι, άρα και καταδίκες! Δεν πρόκειται να το ξαναδείς. Αυτοί θα προτιμήσουν να το ξεκάνουν, παρά να διακινδυνέψουν ν' αποκαλυφθεί η κλοπή του.

   Έτσι η "Σόχα", το πιό γλυκό, ήρεμο και τρυφερό... "παιδί" μου, περνάει πλέον στον κόσμο των ονείρων μου. Και μένει μόνο η, de profundis, κατάρα μου γι' αυτή την αναθεματισμένη, αντικοινωνική κι εκτοπλασματική ράτσα των γύφτων, που ενώ αποτελούν μάστιγα ανθρωποειδών, το κράτος τους ανέχεται, τους προστατεύει και τους επιδοτεί κιόλας! 

   Και παρακαλώ, όποιος σκεφτεί να με πει ρατσιστή, του εύχομαι -ολόψυχα- να πέσει θύμα κάποιας αντίστοιχης περίπτωσης από κλεφταρέους τουρκόγυφτους. Και μάλιστα σε κάτι που αγαπά πολύ και που, αν του το σουφρώσουν, θα τον πονέσει πολύ. Όσο πονώ εγώ σήμερα.

   Τότε, ας έλθει να ανταλλάξουμε απόψεις περί... ρατσισμού και ανθρωπιάς.