Η στρίγκλα που θέλει να γίνει αρνάκι.

Μιά… «ανάρμοστη συνάντηση»

...και στη τούρλα του Σαββάτου, η Υφυπουργός Παιδείας καταπιάνεται με τα Θρησκευτικά!

   Τελικά, το μόνο φρούριο που θα πέσει τελευταίο φαίνεται πως θα είναι η γραβάτα. Οπότε, στην ουσία, τί μένει όρθιο από τον παλιό επαναστάτη-μαλλιά του «δεκαπενταμελέ», των καταλήψεων και της υψωμένης γροθιάς; Και αρκετά αγγλικούλια μάθαμε στο άψε-σβήσε και με τη Μέρκελ φιλιώσαμε και τακιμιάσαμε και με το λίκνο του μισητού καπιταλισμού γίναμε τάτσι-μίτσι-κότσι, αλλά την Ελλάδα -και πολύ περισσότερο την Ευρώπη- δεν την αλλάξαμε ούτε κατά κεραία. Τσού! Ίσα, ίσα το μόνο που της αλλάξαμε είναι τα φώτα, στέλνοντάς την κατά πολλά δις πίσω.

   Έτσι, το μόνο που έμεινε από το φουριόζικο επαναστατικό μας παρελθόν είναι τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», οι απορημένοι και απογοητευμένοι χαχόλοι που μας πίστεψαν -μερικοί ελπίζουν ακόμη- και ένα… σκισμένο καλσόν! Ο συμβιβασμός με το κεφάλαιο, και την αναγκαιότητά του, είναι κάτι πολύ οδυνηρό, αλλά αναπόφευκτο, γιά έναν ορκισμένο κομμουνιστή, εμβαπτισμένο στα νάματα του ιδεώδους της ουτοπίας και της καθυστέρησης, που προκαλεί αυτό το ηλίθιο και αντιαναπτυξιακό -όπως απεδείχθη- κοινωνικοοικονομικό σύστημα. 

   Βέβαια, κατά το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», υπάρχει και η πλούσια αντιπαροχή των χαμένων ονείρων του κάθε συνεπούς κομμουνιστή ηγέτη νέας κοπής. Η καρέκλα της εξουσίας με την συνοδευτική κουτάλα της. Παρ’ όλα αυτά, το αίμα νερό δεν γίνεται κι ο αράπης δεν ξεβάφει ούτε με όλες τις χλωρίνες της Γης.

   Χθες θαυμάσαμε ένα πρωτοφανές φιάσκο του Δεκαπενταετούς πλοιάρχου κατά τη συνάντησή του με την παλιά αλεπού του κεφαλαίου, τον γνωστό πηδήκουλα και πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Μπιλ Κλίντον, ο οποίος τον έπαιζε -κούπε,πέ- στα γόνατα, όπως η πολύπειρη αλεπού το νεαρό πετειναράκι. 

   Κατ’ αρχήν, η εγγενής αμετροέπεια του δικού μας τον απέτρεψε από το να χρησιμοποιήσει διερμηνέα, στηριζόμενος σε έωλη αυτοπεποίθηση μιάς ταχύρρυθμης εκμάθησης αγγλικών, τα οποία -και πολύ λογικό- απεδείχθησαν φτωχά στη εξυπηρέτηση ενός τόσο σοβαρού διαλόγου. Ο διερμηνέας, πλην της επακριβούς μετάφρασης, δίνει χρόνο στους συνομιλητές -ακόμη κι αν καταλαβαίνουν άμεσα τα λεγόμενα- να κερδίζουν χρόνο σκέψης γιά την απάντηση. Έτσι, με τον τρόπο που ξετυλίχτηκε ο διάλογος, η αμηχανία και η απαγγελία του ποιήματος της γνωστής τσιπραίικης παπαρολογίας, η οποία πιάνει στη ντόπια αγορά των χαχόλων οπαδών του, προκάλεσε καγχασμό και δυνατά γέλια στο επίπεδο εκείνων που έχουν τα λεφτά κι εσύ, με αοριστολογία και μπαρουφολογία, προσπαθείς να τους πείσεις να τα απιθώσουν στα νεογέννητα γατάκια, που μόλις ανοίγουν τα μάτια τους στον καπιταλισμό. Να σου τα εμπιστευθούν και, βεβαίως, να τα χάσουν! Ως γνωστόν, τέτοιες αφέλειες γυρίζουν μπούμερανγκ και όλοι, στο τέλος, σπάμε πλάκα. 

   Φιλότιμη, αν και λειψή και αφελής, η προσπάθεια προσέλκυσης επενδύσεων στη χώρα, αλλά -στ’ αλήθεια- ο Σκουρλέτης, με τις γυφτιές στις Σκουριές, ο Δρίτσας με τις κόνξες του στα λιμάνια, ο φορορουφήχτρας Αλεξιάδης και τα άλλα παιδιά ρωτήθηκαν… σχετικώς; Γιατί όταν, από τη μία, εκλιπαρείς γιά επενδύσεις και, από την άλλη, οι γυφτοϋπουργοί σου τις σαμποτάρουν, τρικλοποδιάζοντας και καταταλαιπωρώντας τους επενδυτές, δουλειές δεν πρόκειται ν’ ανοίξουν στη χώρα. «Προς κέντρα λακτίζεις», και θα λακτίζεις εσαεί, αν δεν αλλάξεις -πράγματι- μυαλά και δεν απολακτίσεις τα θλιβερά κατάλοιπα του μαρξισμού από το κόμμα και την κυβέρνησή σου. Αν δεν αντιληφθείς πραγματικά τί σημαίνει "πρόοδος" και από πού μπορεί να έρθει.