Το αυθόρμητο ύφος Μεϊμαράκη.

Ή, πώς να διυλίζουμε τον κώνωπα, καταπίνοντας την κάμηλο.

Άλλο λαϊκός και γνήσιος, άλλο λαϊκιστής και ψεύτικος.

  Ο γεροντοκορισμός ήταν ανέκαθεν η αχίλλειος πτέρνα της δεξιάς. Μη ετούτο, μη εκείνο, όχι έτσι, όχι αλλιώς. Και σκιαμαχώντας με το έλασσον έχαναν πάντα το μείζον. Βυζαντινολογώντας στο δέντρο τους ξέφευγε το δάσος! Συν, επί πλέον, δύο πολύ μεγάλα ελαττώματα. Ένα, ο αρχηγισμός -όλοι τους οραματίζονται εαυτόν ηγέτη- και δεύτερον η συμπλεγματική άρνηση του καθαρού όρου: «δεξιός» που τον πασπαλίζουν, γιά λόγους ενισχυμένης δημοκρατικότητος, με μπόλικο «κέντρο». Π.χ. «είμαι κεντροδεξιός», λες και ο όρος σκέτος δεν μπορεί να χωρέσει δημοκρατικότητα. Άσε που ο, εν πολλοίς νεφελώδης, όρος «νεοφιλελεύθερος» κατάντησε από την αριστερή διανόηση της αντιδημοκρατικής κομπλεξικής πλεμπάγιας να αποτελεί στίγμα, όπως η αριστεία γιά τον νεομαρξιστή Μπαλντά! Τέτοια κουτοπόνηρη αλλοίωση των εννοιών και τέτοια παραπληροφόρηση και διαστρέβλωση, που γιά χρόνια τύφλωνε και δημιουργούσε λοβοτομημένους και πελαγωμένους ιδεολογικά χαχόλους και εξακολουθεί να το κάνει επιτυχώς. 

   Τώρα, το συμπλεγματικό δεξιό σύνδρομο ξαναχτυπά. Αποδεδειγμένα έξυπνος και πνευματώδης δεξιός δημοσιογράφος της δεύτερης σελίδας της σοβαρότερης αθηναϊκής εφημερίδας, ενοχλήθηκε, λέει, και άρχισε να γκρινιάζει με το ελαφρώς μάγκικο ύφος του Μεϊμαράκη. Αυτό τον μάρανε! Λες και δεν βλέπει γύρω του τον διάχυτο αριστερό «κατινισμό» που απλώνεται και εγκαθίσταται μόνιμα -απ’ άκρου εις άκρο- στην ελληνική πολιτική σκηνή και την κοινωνία, γενικότερα. Τον άκρατο λαϊκισμό και την γενικευμένη αμορφωσιά που έχει αποθρασύνει τελείως τους συριζαρέους παραμυθάδες, οι οποίοι πλασσάρουν ανερυθρίαστα και προκλητικά του κόσμου τις απιθανότητες και προσβλητικές, γιά κάθε στοιχειώδη νοημοσύνη, μπούρδες με χυδαίο ύφος και απαιτήσεις να γίνουν πιστευτοί. Δεν βλέπει πως όλο αυτό το κακόγουστο και παράλογο τιρλουμπούκι φέρνει στο κατώφλι της Βουλής μέχρι και τον… Λεβέντη, τον δυσκοίλιο, που θα μας σώσει από τα μνημόνια σε… δύο μήνες! Η μαγκιά του Μεϊμαράκη τον ενοχλεί!

   Πρέπει να γίνει κατανοητό πως οι σημερινές συνθήκες έχουν αλλάξει τους κανόνες διεξαγωγής των πολιτικών αγώνων. Ο παλαιός ελιτισμός έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και είναι πλέον εκτός τόπου και χρόνου. Τον διέρρηξε το ζιβάγκο του… Αντρέα και τον αποτελείωσε η αγραμματοσύνη και το θράσος του Αλέξη, η πλήρης αμορφωσιά του Λεουτζίκου, η καφενόβια συλλογιστική του… Μέντορα και η αηδής κοιλάρα του… Μπάστερ Κήτος. 

   Στα σημερινά δεδομένα, μέσα στις συνθήκες απέραντης σήψης, απόλυτης παρακμής και τέλειας αποσύνθεσης, μόνον ο συντονισμός του βηματισμού των υγιών πολιτικών με αυτόν του συρμού και της μάζας, μπορεί να τους κρατήσει σε επαφή μαζί της, ώστε να μπορέσει να ανοίξει διάλογο και να προσελκύσει απολεσθέντες ψηφοφόρους. Κι αυτό θέλει γλώσσα κατανοητή κι αποδεκτή από τις πλατειές μάζες. Με αυθορμητισμό και πηγαίο λαϊκό ύφος και χιούμορ. Οικεία, γνωστή και ζωντανή. Έστω και αν, περιστασιακά, μπορεί να ξεφεύγει λιγάκι από τα όρια του παλαιού κομφορμισμού και καθωσπρεπισμού. Κάτι που έχει καταλάβει και «δουλεύει» έντεχνα ο παραμυθατζής Δεκαπενταετής πλοίαρχος της συμφοράς με εκείνο το ανυπέρβλητο: «κάναμε ένα συμβιβασμό, χωρίς να συμβιβαστούμε»!, όσο και ο γραφικός δυσκοίλιος Λεβέντης που θα καταργήσει τα μνημόνια σε δύο μήνες, αναγνωρίζοντας πως τα... ζώα που δεν τον ψήφιζαν μέχρι τώρα, επί τέλους, ενανθρωπίστηκαν! Και προς το παρόν, τσιμπιέται με τις δημοσκοπήσεις -μήπως ονειρεύεται- και αλλάζει συνεχώς πάμπερς από τη χαρά του.