Οι «πουρκουάδες» του χθες, οι «φουπουάδες» του σήμερα.

Τουλάχιστον, μ' αυτούς που μπλέξαμε, ας διασκεδάζουμε το χάλι μας. Κι αυτό κέρδος είναι!

 

Εμβρίθεια, σοβαρότητα και, κυρίως, θεληματικό πηγούνι!

   Το σοφό, αλλά αμόρφωτο ιερατείο της «διά πρώτη φορά αριστερά», ολοκληρώνει την περισπούδαστη γελοιότητά του με μία ακόμη λαϊκίστικη προτροπή: «Βγείτε όλοι στους δρόμους»!

   Υποθέτοντας, γιά άλλη μία φορά, πως θα πρέπει -μοιραία κι αναγκαστικά λόγω «θέσεως»- να πάρουμε στα σοβαρά όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες με τα οφίτσια της εξουσίας και τις δημαγωγικές αρλούμπες τους, προσπαθώ να αναλογιστώ πού στοχεύουν τέτοιες σαχλαμάρες και τί κέρδος μπορεί να προσπορίσει στη διαπραγμάτευση η «πλατιά λαϊκιά σύναξη» και το μπούγιο σε δρόμους και πλατείες, πέραν από την κατανάλωση εμπορεύματος των διαφόρων μικροπωλητών. (Στραγάλια, σουβλάκια, παγωτά, αναψυκτικά, κ.λπ.). Ποιό θα είναι το σύνθημα, σε ποιούς θα απευθύνεται και πώς μπορεί να επηρεάσει αποφάσεις. 

   Κατ’ αρχήν -επιχειρώντας σοβαρολογία σε μη σοβαρά αερολογήματα και «παίζοντας εν ου παικτοίς»- την θέληση του λαού την διερμηνεύει η εκλεγμένη από την πλειοψηφία του κυβέρνηση. Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται εξ ονόματος του λαού, οπότε κάθε ντόπιο «κολαούζο», ως προς τη βούλησή του, είναι περιττό. Αν τώρα, οι εμπνευστές της ιδέας θεωρούν πως έτσι θα ασκήσουμε πίεση ή θα τρομάξουμε τους «εταίρους-δανειστές-τοκογλύφους», (διαλέξτε και πάρτε όρο), είναι αφελέστεροι ακόμη κι απ’ αυτούς στους οποίους απευθύνονται. Αδυνατώ να φανταστώ τον Σόιμπλε, (κάτωχρο και τρεμάμενο στο άκουσμα πως μερικές χιλιάδες χαζοέλληνες με τα παιδιά τους στον ώμο να τρων «μαλλί της γριάς» στο Σύνταγμα, τον βρίζουν με υψωμένες γροθιές), ν’ αλλάζει άποψη και να σπεύδει να μας στείλει, με το πρώτο δρομολόγιο της Lufthansa, μερικά… δισεκατομμύρια γιά να πάψουμε να διαδηλώνουμε.

   Τέτοιες ενέργειες σκοπιμότητος και άκρατου λαϊκισμού, αλλά όχι του «θεαθήναι», μόνο στις αρχές του 20^ου αιώνα θα συναντήσουμε στη Ρωσία και το 1934 στη «Μεγάλη πορεία» του Μάο στην Κίνα. Σήμερα, οι υποκινούμενες πορείες και διαδηλώσεις των εγχώριων «μάο-μάο», μόνο χλεύη μπορούν να προκαλέσουν και σχόλια ειρωνικά. Θυμάμαι κάτι αντίστοιχο από το 1961, όπου από τη θνησιγενή νεοσύστατη Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία αποσχίστηκε η Συρία και ο Νάσερ οργάνωσε πορεία των αντίστοιχων Αιγυπτίων κάφρων προς τη Δαμασκό, προκειμένου να… νουθετήσουν τους Σύρους και να τους φέρουν πίσω στην Ένωση! Βέβαια η πορεία εκφυλίστηκε σύντομα και μετετράπη σε πλάκα, πνιγμένη στα παγκόσμια χάχανα. 

   Στην περίπτωσή μας -και απορώ πως δεν το σκέφτηκαν οι φωστήρες της «διά πρώτη φορά αριστερά»- θα ήταν σκοπιμότερο, σοβαρότερο και, ίσως, αποτελεσματικότερο, να οργανώσει ο Αρχιστράτηγος Καμμένος ένα μικρό κι ευέλικτο εκστρατευτικό σώμα με το οποίο να επιτεθεί αιφνίδια στο Βερολίνο και να καταλάβει την… Καγκελαρία! Αυτό μάλιστα, θα είχε κάποιο νόημα, ως ενέργεια, και πιθανότατα -αν οργανωθεί σωστά από τους έμπειρους και ηρωικούς αριστερούς αγωνιστές, (π.χ. Στρατούλης)-  να πετύχει κι όλας! Εδώ ο Πήτερ Σέλλερς, στο «Ποντίκι που βρυχάται», κατέλαβε με τόξα ολόκληρη Αμερική, κι ο Λεωτσάκος με τον Φλαμπουριάρη δεν θα καταφέρουν μιά Γερμανιούλα; Αλίμονο. 

   Ίτε παίδες Ελλήνων. Θαρσείν χρη!