Αγναντεύοντας το μέλλον, μέσω δημοψηφίσματος.

Η ήρεμη δύναμη!

Εμβρίθεια σκέψης, βαθειά γνώση των προβλημάτων, θεληματικό πηγούνι και, προ πάντων, σιγουριά γιά το αύριο!

   Η τακτική είναι παλιά και γνωστή. Και οπωσδήποτε αποτελεσματική. Αφήνουμε να διαρρεύσει επίτηδες κάτι -δυσμενές οπωσδήποτε- και το «πιπιλίζουμε» γιά καιρό, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να επισυμβεί το κακό, ο «μιθριδατισμός» στο κοινό να έχει λειτουργήσει και να έλθει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, που είναι η απάθεια, η αδράνεια και η αποδοχή.  

   Το δημοψήφισμα, ως ενδεχόμενο, πλανάται στον ελληνικό ουρανό εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ποτίζεται και λιπαίνεται ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως ώστε να ριζώσει, να γιγαντωθεί και, στο τέλος, να καρποφορήσει.  

   Από την 31^η Ιανουαρίου -πριν καν κλείσει εβδομάδα στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ- η στήλη είχε «μυριστεί» το δημοψήφισμα και το θεωρούσε βεβαία εξέλιξη, (Ανάρτηση: "Λαϊκισμός έτοιμος! Εμπρός μαρς!"), προκειμένου η κυβέρνηση να μετακυλήσει, ως Πόντιος Πιλάτος, τις ευθύνες των αναπόφευκτων δυσμενών αποφάσεων στη κρίση του λαού. Ακολούθησε ένα ενορχηστρωμένο κρεσέντο σχετικών αναφορών, προκειμένου η ιδέα του να κυκλοφορήσει και εμπεδωθεί στο μυαλό του ανεγκέφαλου τμήματος του ελληνικού λαού, το οποίο δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος των επιπτώσεων. Κάποιοι ανεμίζουν ακόμη το "φλάμπουρο" του Φλαμπουριάρη και πορεύονται αμέριμνοι, αλλά… περήφανοι, προς τον γκρεμό, παρασύροντας όλους μας.  

   Την ιδέα του δημοψηφίσματος ο περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων Γιωργάκης την πλήρωσε με τον… "θρόνο" του, καθώς -επί τω ακούσματι και μόνο- ξεσηκώθηκαν εχθροί και φίλοι να τον φάνε. Οι μεν έξω γιατί η τυχόν έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ και η αναταραχή που θα επακολουθούσε τους εύρισκε απροετοίμαστους, οι δε μέσα γιατί καταλάβαιναν το μέγεθος της ελληνικής καταστροφής που θα ακολουθούσε. Εφ’  ω και το «μικρό» καρατομήθηκε, λουσμένο στις βρισιές του Σαρκοζί και το τιμητικό «ανάθεμα» των δικών του.  

   Σήμερα, ανεξαρτήτως του ερωτήματος που θα τεθεί γιά μονολεκτική επιλογή, (ΝΑΙ ή ΟΧΙ), το ουσιαστικό διακύβευμα είναι ένα και μοναδικό. Μένουμε στο «κόλπο» και το κλαμπ που λέγεται ευρωζώνη και Ε.Ε., ή «όλοι, όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια»;  

   Σταθμίζοντας την γενικότερη εικόνα, το κλίμα και τις προσεγμένες δηλώσεις των Ευρωπαίων, η στήλη «οσμίζεται» πάλι πως η έξοδος και απομόνωση της χώρας έχει ήδη αποφασιστεί και επίκειται. Και μάλιστα το γεγονός αποτελεί «συμπεφωνημένη λύση» και από τις δύο πλευρές. Η Κυβέρνηση, λόγω των ιδεολογικών της πεποιθήσεων, αδυνατεί, όχι μόνο να εφαρμόσει, αλλά να διανοηθεί καν πράγματα και πολιτικές που αποτελούν ευρωπαϊκό «κεκτημένο». Οι δε Ευρωπαίοι κατανοούν πλέον ότι δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους Έλληνες και να τα βγάλουν πέρα με την κουτοπονηριά, τις διαστρεβλώσεις και τις παλινωδίες τους, οι οποίες σαν μόνο στόχο έχουν να τηρούν μονόπλευρα τις συμφωνίες, (στο «λαβείν» αμέ και τούκα πρώ, αλλά στο «δούναι»… τσού!). Και το σπουδαιότερο, κατάλαβαν πως όσα χρήματα κι αν ρίξουν στην «Υπόθεση Ελλάς», η παρτίδα δεν σώζεται και απλά χάνουν χρόνο και χρήμα. Όπότε φειδόμενοι του χρόνου τους και κηδόμενοι του παρά τους, επέλεξαν το "μη χείρον βέλτιστον" και οργανώθηκαν γιά κάθε ενδεχόμενο. Έτσι, σε συνεννόηση πάντα με τους δικούς μας, έχει αποφασιστεί ένα «βελούδινο διαζύγιο» και ζητούμενο πλέον είναι το όσο καλύτερο γίνεται «πλασσάρισμα» της απόφασης ούτως ώστε να διευκολυνθεί η… κατάποση από τον ελληνικό λαό και η ελαχιστοποίηση των... κραδασμών.  

   Δυστυχώς, η χώρα  στη χειρότερη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας της «βγάζει» τον χειρότερο εαυτό της, διαλέγοντας να βαδίσει σ’ έναν δρόμο στον οποίον όλοι πηγαίνουν αντίθετα, και μάλιστα τροχάδην. Μετά τα νεκραναστημένα αποκρουστικά και αντιπαραγωγικά ιδεολογήματα, (π.χ. «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε, κ.λπ.), και την κονιορτοποίηση της παιδείας, έχουμε και την υιοθέτηση της ελεύθερης χασισοδιάδοσης, με στόχο την πλήρη εξαχρείωση του λαού και την μετατροπή του σε άκριτη, λοβοτομημένη και ανεγκέφαλη μάζα, ευκολορυμουλκούμενη από «μονόφθαλμους» τενεκέδες, οπαδούς της ανεύθυνης λαϊκίστικης τιποτοκρατίας.