Το πόκερ της διαπραγμάτευσης.

Κόκκινες γραμμές και… πράσσειν άλογα!

Κάποιος να του μιλήσει γιά το "Activia"

   Αναμφίβολα η παράταση της διαπραγμάτευσης με τους -άλλοτε- εταίρους-δανειστές «μας», (αυτό το «μας» εκφράζει απέραντη στοργή και λατρεία), και άλλοτε «στυγνούς τοκογλύφους», (ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος της διαπραγμάτευσης), είναι επιζήμια γιά τη χώρα, αλλά πολύ επικερδής γιά την κυβέρνηση, στο εσωτερικό μέτωπο. Εκεί, στο πάνελ των αγράμματων, αμόρφωτων, αφελών, συμπλεγματικών, («να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»!), και διάφορων άλλων ετερόκλητων συνασπισμένων στοιχείων που αδιαφορούν γιά το μέλλον του τόπου, η κυβέρνηση… σκίζει! Πάει φουλ γιά… τσάμπιονς λινγκ, με στημένα ποσοστά δημοφιλίας σοβιετικού τύπου. Βέβαια η επιφύλαξη του… λογαριασμού υπάρχει, οπότε και θα διαχωριστούν τα πρόβατα από τα ερίφια, αλλά όσο η ώρα του καθυστερεί, τόσο καλύτερα γιά τους λαϊκούς… ηγέτες που θα έχουν προλάβει να στρογγυλοκαθίσουν στην καρέκλα και να εδραιωθούν σ’ αυτήν, με την κουτάλα στο χέρι, βέβαια! 

   Υποθέτοντας -θεωρητικά πάντα- πως κάνουμε σοβαρή  συζήτηση και διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αναφύονται μερικά πολύ λογικά ερωτήματα. Π.χ. τί σόι διαπραγμάτευση μπορεί να κάνεις όταν, εξ αρχής, καθορίζεις «κόκκινες γραμμές» έσχατης υποχώρησης, τις οποίες μάλιστα διατυμπανίζεις -στεντόρεια- προς κάθε κατεύθυνση. Δεν είναι λογικό ο αντισυμβαλλόμενος να αρχίσει την διαπραγμάτευση όχι από πάνω, αλλά προς τα κάτω; Από εκεί που εσύ καθόρισες σαν όριο; Αφού, στην ουσία, μόνος σου έχεις αφήσει ελεύθερο το πεδίο πάνω από τις… κόκκινες γραμμές σου, παραιτούμενος του κάθε επί πλέον αυτών! 

   Δεύτερον, όταν ο απέναντι γνωρίζει την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι ως «παίκτης», τί είδους απαιτήσεις μπορείς να «περάσεις», αφού βρίσκεσαι στο έλεός του; Μιά μπλόφα μπορεί να νοηθεί μόνο όταν τα φύλλα είναι κλειστά κι εσύ ποντάρεις στις πιθανότητες γερού «χαρτιού» που -υποτίθεται- κρατάς. Εν προκειμένω, ξυπόλητος και με γνωστά τα ασήμαντα «φύλλα» σου, μόνο μειδιάματα ειρωνείας μπορείς να κερδίσεις. Και τέτοια εκφράζει η αντίδραση των Ευρωπαίων στην απειλή του…  δημοψηφίσματος, που ρίξαμε γιά να… τρομάξουν:

   -Άει κόψτε το λαιμό σας! Ή κάτι τέτοιου νοήματος περίπου. 

   Εννοείται πως το ίδιο διασκεδαστικό είναι το επιχείρημα πως: «άμα μας διώξουν, αυτοί θα χάσουν… περισσότερα»! Κάτι τέτοιες κουταμάρες ακούγονται στα νηπιαγωγεία, όταν τσακώνονται τα μικρά:  

   - Κόψε! Εσύ θα χάσεις! 

   Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η μπουφονική φαρσοκωμωδία που διαδραματίζεται τους τελευταίους μήνες στα διάφορα… Groups δεν αποτελεί διαπραγμάτευση. Στην σκακιέρα μιας πραγματικής διαπραγμάτευσης τα πιόνια δεν στέκονται ακίνητα και καθηλωμένα στις αρχικές τους θέσεις. Έτσι δεν γίνεται «παιχνίδι»! Κινούνται, προχωρούν, υποχωρούν, ελίσσονται. Εμείς κοροϊδευόμαστε και κοροϊδεύουμε στη λογική του «τάχα» και την κατεύθυνση της εξαπάτησης του ελληνικού λαού. (Γιά μιά ακόμη φορά). Προκειμένου να κερδηθεί χρόνος μέχρι να εδραιωθεί ένα καθεστώς στα μέτρα και τα πρότυπα του… Τσάβες, αδιαφορώντας πλήρως γιά τις συνέπειες πάνω στον λαό. Ο κόσμος της Βενεζουέλας μπορεί να ξελιγουριάζει από την πείνα, αλλά η δημαγωγική διαστρεβλωτική προπαγάνδα και η ελεγχόμενη ασφυκτική τανάλια του καθεστώτος έχουν φέρει κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο μισό-μισό, περίπου, από πλευράς δημοτικότητος. Φανταστείτε τη δύναμη του λαϊκισμού και της παραπληροφόρησης! Με μιά Βενεζουέλα να κολυμπάει στο πετρέλαιο, οι ντόπιοι δεν έχουν χαρτί να σκουπίσουν τον… πισινό τους! Βέβαια -θα έλεγε σε ανάλογη περίπτωση ο Σακελλαρίδης-  αυτό δεν τους πολυχρειάζεται αφού οι Βενεζουελανοί δεν… τρώνε!  

   Και όποιου αυτά φαίνονται αστεία, ας δει μερικές στριφνές, κομπλεξικές και άγριες φάτσες στο γυαλί, ας αναλογιστεί τί ακριβώς εννοούν με όσα  λένε, και ας πάψουν να κοιμούνται αμέριμνοι! Ήγγικεν γαρ ο καιρός.