Η «βούληση» των λαών και η μεγάλη παρεξήγηση.

- Μάλιστα!!!...  Ό,τι πείτε!

    Οι δημοσκοπήσεις, και μάλιστα όταν εξακολουθητικά επιμένουν σε μία κατεύθυνση, εκφράζουν αναντίρρητα κατασταλαγμένες απόψεις και σταθερή βούληση του λαού. Οπότε αυτή θα πρέπει να γίνεται σεβαστή και δεσμευτική γιά την Κυβέρνηση του λαού όπου αναφέρονται. Μόνη -θεωρητική- ένσταση οι συνθήκες και προϋποθέσεις βάσει των οποίων δημιουργήθηκαν αυτές οι τάσεις, οι οποίες δεν είναι, a priori, και ορθές. Η βούληση αυτή, όταν παγιωθεί στέρεα, αποτελεί γενεσιουργό αιτία χιονοστιβάδος, η οποία, έτσι κι αρχίσει την κατρακύλα, δύσκολα αναχαιτίζεται και δυσκολότερα ανατρέπεται. Το πείσμα, η απερισκεψία, η αναζήτηση «ελπίδας» και ο ξερολικός εγωισμός φρενάρουν, επί του παρόντος στην περίπτωσή μας, το… φρενάρισμά της.

  Εν πάση περιπτώσει, η όποια βούληση του λαού μας, ανεξάρτητα των συνθηκών που την διαμόρφωσαν, είναι απόλυτα σεβαστή κι εφαρμοστέα. Όμως αυτό γίνεται μόνο μέσα στον κυρίαρχο χώρο και την επικράτεια τη δική μας και, επ’ ουδενί, δεσμεύει και υποχρεώνει Κυβερνήσεις άλλων χωρών. Στις «άλλες» χώρες, προφανώς και πολύ λογικά, ισχύει η βούληση των κυρίαρχων… «άλλων» λαών και οι ηγεσίες  τους οφείλουν να ακολουθήσουν τη βούληση των «δικών» τους και να υπηρετήσουν, πρωτίστως, τα «δικά» τους συμφέροντα. Το οποία, συνηθέστατα συγκρούονται διακρατικά με των υπολοίπων -και με τα δικά μας, βεβαίως-  και σπανιότερα συμπλέουν. 

   Συνεπώς, δεν είναι πολύ ευφυές να οργιζόμαστε με τους ξένους ηγέτες, π.χ. Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντάισερμπλουμ επειδή μας χαλούν το κέφι, μη κάνοντας το δικό μας χατίρι, αλλά εκείνο του λαού που υπηρετούν και τους εκλέγει. Η άρνηση να μπεις στο πετσί και τη σκέψη του «απέναντι», όταν διαπραγματεύεσαι μαζί του -και μάλιστα από μειονεκτική θέση-  συνιστά, πλην των άλλων, απέραντη βλακεία και κουτοσυμφεροντολογική νοοτροπία η οποία δεν θα σε πάει πουθενά αλλού, παρά μόνο στο γκρεμό. Σε κρίσιμες στιγμές και σε πολύ μεγάλης οικονομικής σημασίας ζητήματα, (ας μην παραγνωρίζεται πως ο δανεισμός της Ελλάδος, τηρουμένων των αναλογιών, είναι ο υψηλότερος παγκοσμίως), η όποια επίκληση γιά… «αλληλεγγύη και άλλα παραμύθια» είναι γιά το νηπιαγωγείο και γιά μεγάλους με μυαλά νηπίου.

   Όποιοι μπορούν να εξαρθούν από τον μικρόκοσμο της ελληνικότητός τους και παρατηρήσουν σφαιρικά -και εξ αποστάσεως- το ελληνικό πρόβλημα της παρούσας κρίσεως, αυτοί αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, συναισθάνονται αλήθειες κι ανάγκες και κατανοούν την λαίλαπα που θα επακολουθήσει, υπό μορφή… «μέτρων», όσο δυσάρεστα κι αν είναι! Ανεξάρτητα του ποιός είναι στην Κυβέρνηση τα «μέτρα» θα είναι νομοτελειακής αναγκαιότητος, επώδυνα και, βεβαίως, αντιλαϊκά. Με σοβαρή αντανάκλαση σε όλο το κοινωνικό φάσμα. Όσοι το καταλαβαίνουν, θεωρούνται ρεαλιστές, οι υπόλοιποι, απλά… αιθεροβάμονες. Ένα κακό «μαντάτο», ή ένα δυσάρεστο χτύπημα δεν αιφνιδιάζει και αντιμετωπίζεται καλύτερα από τους προετοιμασμένους γι’ αυτό. Γιά τους υπόλοιπους… «χαιρετίσματα». 

   Έτσι, η πεισματική προσκόλληση σε φανταστικές, απηρχαιωμένες και ανεδαφικές ιδεοληψίες και προσδοκίες καταντά στο τέλος  διασκεδαστική με τις αστείες, απεγνωσμένες προσπάθειες εφησυχασμού, επιχρύσωσης χαπιού και εξωραϊσμού της κατάστασης, παρά την τραγικότητα των περιστάσεων. Μοναδική πιθανότητα ανάκαμψης, (κι αυτό σε μεγάλο βάθος χρόνου), η παραγωγικότητα και η αφύπνιση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αλλιώς θα μένουμε πάντα  ελλειμματικοί και με το χέρι απλωμένο στο: - «Δώσε»!