Ομολογία λάθους και μετάνοια.

… μετά συντριβής ψυχής!

     Αρκετές φορές, αναφερόμενος στον αλλοπρόσαλλο κυβερνητικό θίασο που μας έλαχε με την ψήφο του ευφυέστερου λαού του κόσμου, έχω χρησιμοποιήσει τον χαρακτηρισμό «καραγκιόζηδες». Βλέποντας τις εξελίξεις και κατόπιν ωριμότερης σκέψεως ομολογώ «πλάνην οικτρά» και  λάθος, πέρα για πέρα, της επιχειρηθείσης σύγκρισης. 

   Έχοντας γαλουχηθεί, κατά τα πρώτα μεταπολεμικά δύσκολα και μίζερα χρόνια της απόλυτης ένδειας και στέρησης, από το Θέατρο Σκιών του αξέχαστου Μανωλόπουλου, στη μάντρα του επί της οδού Κίμωνος, (μεταξύ της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και της ΒΙΟ), διαπιστώνω, έντρομος, πόσο πολύ αδίκησα τη σπουδαία αυτή πολιτισμική και πολιτιστική έκφανση της ελληνικής παράδοσης. Αφού με πολύ συγκίνηση αναπολώ και νοσταλγώ την ψυχαγωγία που προσέφερε σ’ εμάς τους πιτσιρικάδες και τις, με απλοϊκό αλλά εύληπτο τρόπο, διδαχές που μας περνούσε τότε εκείνος ο θίασος. Οπότε κάθε συσχετισμός και σύγκριση με τα καμώματα της Μεγάλης Ζωής της Α΄, της «Μεγαλοπρεπούς» και του Dr Baroufakis-Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, του «Καλωδιομένου» είναι, τουλάχιστον, απρεπής -αν όχι ανίερος- καθ’ όσον προσβάλλει βάναυσα τη μνήμη των σπουδαίων καραγκιοζοπαικτών Σπαθάρη, Μόλλα, Μανωλόπουλου, Χαρίδημου και τόσων άλλων τα ονόματα των οποίων τώρα μου διαφεύγουν. Εκείνοι σκορπούσαν χαρά και γέλιο, ετούτοι θλίψη και γελοιότητα!

   Έτσι, συντετριμμένος, ζητώ ταπεινά δημόσια συγγνώμην από όλη τη φιλοσοφία που λέγεται «Καραγκιόζης», την μνήμη και υπόσταση της οποίας προσέβαλα άθελα μεν, αλλά ανοίκεια, με βάρβαρες συγκρίσεις και ανίερους παραλληλισμούς.

   Η μόνη επιτρεπόμενη αντιστοίχηση του αναπάντεχου «αριστερού τσούρμου» που μας κυβερνά είναι με εκείνα τα αμίμητα παλιά θεατρικά «μπουλούκια» των πάσης φύσεως δευτεροκλασάτων και τριτοκλασάτων «ψώνιων» του παλκοσένικου, τα οποία κάθε καλοκαίρι εφορμούσαν στην ορεινή και πεδινή επαρχία και έστηναν «αρπαχτές» παραστάσεις της συμφοράς στα καφενεία των χωριών, μαζεύοντας φραγκοδίφραγκα και… θαυμασμό από τους βλάχους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιούσιον… φασολάδα. Αν και πολύ φοβάμαι, με τον εμφανέστατο ερασιτεχνισμό, την αμετροέπεια, τον ναρκισσισμό και την αλαζονεία που επιδεικνύει πομπωδώς το παρόν «τσούρμο», κι αυτή η σύγκριση αδικεί τους παλιούς «φτωχοδιάβολους» της… τέχνης. Τουλάχιστον εκείνοι δεν έβλαπταν τη χώρα.