"Δει δη χρημάτων, ω άνδρες Έλληνες και άνευ τούτων... το γαρ πολύ της θλίψεως..."

Όταν η αφέλεια συναγωνίζεται την απελπισία.

"Η θεωρία των παιγνίων", υπό Δρος Baroufakis

    Είναι πασιφανές πως η κυβέρνηση κάνει «κρα» στο να μαζέψει χρήμα. Μέχρι και στο τελευταίο ψωροταμειάκι έχει απλώσει χέρι. Στριφογυρίζει το δάχτυλο στα τοιχώματα και ό,τι μαζέψει το γλείφει λαίμαργα.

   Μέσα στις φαεινές ιδέες που διακινούνται στα άδεια -όπως καθαρά φαίνεται- κεφάλια της αριστερής οικονομικής διανόησης, η μπίλια έκατσε και στην προσέλκυση των «ξενιτεμένων» καταθέσεων. 

   Ας υποθέσουμε, γιατί στην πραγματικότητα δεν στέκει λογικά, πως κάνουμε σοβαρή κουβέντα επί του θέματος. Φιλολογική και μόνο, έτσι γιά να περνάει η ώρα!

   Οι ξένες καταθέσεις των Ελλήνων έχουν δύο προελεύσεις και χαρακτηριστικά. Είναι ή νόμιμες, ή παράνομες. Οι τελευταίες προερχόμενες, προφανώς, από χίλιες δυό λοβιτούρες και λαμογιές, με επιεικέστερη την…  απλή φοροδιαφυγή. 

   Οι νομίμως κατέχοντες δεν μπαίνουν καν στο παιχνίδι του… επαναπατρισμού, γιατί τα χρήματά τους τα έβγαλαν γιά να τα εξασφαλίσουν, οπότε έτσι αισθάνονται ήσυχοι και ασφαλείς, μη έχοντας κανένα λόγο να τα φέρουν πίσω. Μόνο ένας ηλίθιος θα το έκανε τώρα, που η ανασφάλεια χτυπάει κόκκινο, ανταγωνιζόμενη χρωματικά τις συριζαραίικες γραμμές. Αλλά αν ήταν ηλίθιος δεν θα είχε πολλά λεφτά. Θα ανήκε σ’ αυτούς που τρέχουν στο Σύνταγμα με τη γροθιά υψωμένη να φωνάζει:

   - Να καεί, να καεί το «μπου… ο» η Βουλή! 

  Άρα η προσδοκία αφορά μόνο τους διατηρούντες παράνομες καταθέσεις στο εξωτερικό, τους οποίους καλούν να τις φέρουν πίσω με κάποιο δέλεαρ προστίμου, έξτρα φόρου, ή τέλος πάντων- όπως και αν το βαφτίσετε- με κάποια «ποινή» εξιλασμού και άφεσης! Αυτό ως απόφαση, αν δεν αποτελεί κλασσικό δείγμα ηλιθιότητος, αποτελεί σίγουρα μνημείο αφέλειας. Διότι το «έχον και κατέχον λαμόγιο» καλείται ν’ αφήσει τη σιγουριά της ανωνυμίας του ίδιου και την ασφάλεια των… «κόπιων» του και να αυτοαποκαλυφθεί ως τέτοιο, πληρώνοντας κι από πάνω! Και ποιός του εγγυάται πως αν το κάνει, πέρα από την ξεφτίλα και το «κράξιμο», δεν θα υποστεί στο μέλλον και διάφορα επιτήδεια, νόμιμα ή νομιμοφανή, μέτρα περαιτέρω αφαίμαξης των χρημάτων του και δεν θ’ αποτελέσει μόνιμη εγγραφή σε κάποιον μαυροπίνακα κάποιου αλλώνυμου Τειρεσία. («Κρύψου, να σε βρω να σε φάω»).

   Θεωρείται πολύ πιθανότερο, όσοι τέτοιοι λοβιτουρατζήδες υπάρχουν -και είναι πολλοί- να «σπρώξουν» μακρύτερα και ασφαλέστερα τον μπεζαχτά τους με συνεχείς και αλλεπάλληλες μεταφορές κεφαλαίων μέχρι να χαθούν τα ίχνη τους: 

   - Εδώ παπάς, εκεί παπάς…. Πάει ο παπάς! 

   Όρα περίπτωση Τσοχατζόπουλου. Και μετά… τρέχα γύρευε.

   Η μόνη -και πολύ αμυδρά περίπτωση- να «τσιμπήσει» κάποιος και να φέρει κάτι πίσω, (κατά το αρχαίο ρητό: «Και το λίγο της γριάς, καλό της κάνει»), θα ήταν μία τέτοια... "πατριωτική" ενέργεια όχι μόνο να μην τιμωρηθεί, αλλά και να… πριμοδοτηθεί! Μ’ ένα ποσοστό, ας πούμε, 10%! Έτσι όποιος επανεισαγάγει 1.000.000 ευρώ να δει σε εδώ λογαριασμό του 1.100.000. Αν μάλιστα τα επενδύσει άμεσα, η επιδότηση να γίνει μεγαλύτερη. Μόνο έτσι, ίσως δούμε κανένα μεταμελημένο φράγκο να γυρίζει πίσω. Αλλιώς, με όσα ανακοινώνονται σχετικά, η ιστορία θυμίζει την πλάκα μ’ εκείνον τον αρχιβλάκα που έδωσε τη σύνταξή του στον Πετσάλνικο γιά την αποπληρωμή… του χρέους, ή τον άλλο πανηλίθιο Γερμανό, που πλήρωσε στο Ναύπλιο -μαζί με την κυρά του- το μερίδιο από τις γερμανικές αποζημιώσεις που του αναλογούσε και… καθάρισε. Διαίρεσε το ποσόν διά του πληθυσμού της Γερμανίας, πήρε τα δυο κομμάτια από το πηλίκον, τα κατέθεσε υπέρ του ελληνικού δημοσίου και έκτοτε… κοιμάται ήσυχος! Με τα τσαρούχια και τη συνείδηση αναπαυμένη!!!