Ανόητες ιδεοληψίες και υστερικές εμμονές.

Κοιτώντας μυωπικά το μπροστινό δέντρο και αγνοώντας το δάσος του φόντου.

Κιμ-Ιλ-Ζόε εναντίον Φου-κα-ρά

     Μέσα στην δίψα των στεγνωμένων δημόσιων ταμείων και την πρεμούρα γιά… ρευστότητα, κανείς δεν βλέπει -μερικοί κάνουν πως- «τί μέλλει γενέσθαι» προσεχώς. Δηλαδή το αύριο, τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβριο, τα Χριστούγεννα. 

   Όλοι εστιάζουν, με μάτι γουρλωμένο από την πείνα, στην πολυπόθητη… δόση που θα κλείσει τις υποχρεώσεις των εταίρων-δανειστών-τοκογλύφων, (τον τελευταίο χαρακτηρισμό τον επανέφερε ο… Γλέζος), υπό την προϋπόθεση δικής μας τήρησης συμφωνηθέντων. Ήτοι στο κλείσιμο του κύκλου των δύο παλαιών μνημονίων. 

   Πολύ ωραία και πολύ καλά! Με αβαρίες απ’ εδώ, αβαρίες απ’ εκεί, πες πως όλα τελειώνουν, κουτσά στραβά, και παίρνουμε τη δόση μας. Όμως αυτή ίσα που φτάνει ν’ αποκαταστήσουμε τον ξυσμένο φλοιό των «βαρελιών» και να κουτσοπληρώσουμε κάτι παλιά βερεσέδια σε νοσοκομεία, κυρίως, αποκατάσταση (?) αποθεματικών ταμείων και μερικές τρέχουσες ανελαστικές δαπάνες. Μετά; Τί θα γίνει μετά, όταν θα έχουν τελειώσει τα τρισκατάρατα μνημόνια και δεν θα υπάρχει το άλλοθι: «οι κακοί δανειστές-εταίροι-τοκογλύφοι δεν μας δίνουν… δανεικά, (κι αγύριστα)»; Από που θα αντλούμε κεφάλαια γιά να καλύπτουμε ανάγκες και υποχρεώσεις, έτσι που κακομάθαμε στο βερεσέ, το δώσε και το τζάμπα;

   Σε μιά χώρα εντελώς διαλυμένη οικονομικά και με μία κυβέρνηση όπου πρώτη της μέριμνα είναι η πελατειακή πρόσληψη ημετέρων υπαλλήλων, το άνοιγμα της ευρωβόρου ΕΡΤ, χάρη επικοινωνιακών σκοπιμοτήτων, το μπάτε σκύλοι αλέστε των λαθρομεταναστών, η δημαγωγική αύξηση των κρατικών δαπανών σε βάρος των πραγματικών αναγκών, η δαιμονοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με κλεφτοπόλεμο στους υπάρχοντες επενδυτές και κωλυσιεργία στην προοπτική νέων επενδύσεων, προκειμένου να εγκατασταθεί μόνιμα στην εξουσία, τί προσδοκίες ανάπτυξης υπάρχουν και από πού; Τα μόνα που μπορούν να αναπτυχθούν, καθώς με την οικονομική ύφεση οι πολίτες στέγνωσαν από ρευστό -μαζί με την φοροδοτική τους ικανότητα- είναι το δημόσιο έλλειμμα και η περαιτέρω ύφεση και ανεργία. Άρα απαίτηση νέου δανεισμού, νέο μνημόνιο, νέα μέτρα και… φτου κι απ’ την αρχή! Και στο βάθος... δραχμή, απομόνωση, δελτίο τροφίμων, φως γιά λίγες ώρες την ημέρα! 

   Επομένως, γιά ποιά ελπίδα, ποιά υπερηφάνεια και ποιά αξιοπρέπεια μιλάμε; Ζήτουλες του κερατά είμαστε και «πρεζάκιες» εξαρτημένοι από κάποια… δόση. Την οποία απαιτούμε με την ίδια ακριβώς παλαβή και ανέντιμη συμπεριφορά που απαιτούν και οι πραγματικοί πρεζάκηδες της Ομόνοιας τη δική τους. Μέσω, ενοχλητικής ζητιανιάς και απειλών. Εκεί καταντήσαμε κι επιμένουμε πως αυτή η τακτική είναι σωστή και... περήφανη!   

   Αντί να μαζέψουμε τα μυαλά μας και να δούμε πως θα κάνουμε τη χώρα παραγωγική, ώστε, -σιγά-σιγά- να μπορεί, στοιχειωδώς και αξιοπρεπώς,  να σταθεί στα δικά της πόδια, οι ελεεινότατοι κυβερνήτες μας αναλίσκονται στην εγκαθίδρυση καθεστώτος, ξεγελώντας τους αφελείς «υπηκόους» τους, παραμυθιάζοντας και φανατίζοντάς τους εναντίον αυτών που μας κρατούν ακόμη ζωντανούς, έστω με μικρό σωληνάκι! 

   Με γελοίες λαϊκουρίστικες ενδυματολογικές εμφανίσεις στις επίσημες συγκεντρώσεις κορυφής, (μέχρι κι οι Ολυμπιακοί στο final 4 του μπάσκετ, εμφανίστηκαν με γραβάτες!), αερολογικούς μονολόγους γεμάτους ακαταλαβίστικες και παραπλανητικές ασόβαρες… δημιουργικές ασάφειες, τερατώδεις και πρωτοφανείς συμπεριφορές, (μαγνητοφωνήσεις στο eurogroup), και πλήθος άλλες ηλίθιες και κατάπτυστες ενέργειες, (συναντήσεις σε υπνοδωμάτια ξενοδοχείων), και τέτοια καμώματα, νομίζουμε πως... εντυπωσιάζουμε τους κουτόφραγκους! Όμως το μόνο που πετυχαίνουμε είναι αυτές οι αθλιότητες να προκαλούν γέλια διεθνώς, ρίχνοντας την αξιοπιστία της χώρας στα σκουπίδια και τη σοβαρότητά της κάτω από το ναδίρ!  

   Όποιος νουνεχής πιστεύει πως υπάρχει διέξοδος από τον φαύλο κύκλο της πλήρους και συνολικής αναξιότητος του πολιτικού… προσωπικού, (sic),  της χώρας, ας το ξανασκεφτεί. Η Ιστορία διδάσκει πως γιά να υπάρξει κάθαρση και αναγέννηση απαιτείται ολοκληρωτική καταστροφή -μέχρι και του τελευταίου ίχνους- της προϋπάρχουσας σαπίλας. Σαν τον μυθικό Φοίνικα, όπου μόνο μέσα από στάχτες μπορεί να αναγεννηθεί. 

   Υ.Γ. Με την Ελλάδα να διαθέτει 112,5 τόνους χρυσού, όντας η 32^η χώρα του κόσμου στον τομέα κατοχής του πολύτιμου μετάλλου, η στήλη δεν θα εκπλαγεί καθόλου αν οι οικονομικοί φωστήρες της «διά πρώτη φορά αριστερά», βάλλουν άγριο χέρι και σ’ αυτά τα αποθέματα, χτυπώντας έτσι τα τελευταία «ιερά και όσια» του μισητού καπιταλισμού.