«Μνημόνια και αντιμνημόνια».

«Τοκογλύφοι δανειστές» και άλλα παραμύθια.

  Και να 'μαστε με τον κόμπο στο χτένι, ενώπιος ενωπίω, με τη λογική, την συγκρότηση και το πραγματικό μας συμφέρον να στέκονται μπροστά στα διλήμματα και τη μεγάλη απόφαση.

   Τώρα που οι κ… έσφιξαν, τόσο ώστε δεν αφήνουν να περνούν ούτε τα αέρια του σύγχρονου… Αριστοφάνη. Τώρα που δεν μετρούν πλέον οι κούφιοι τσαμπουκαλισμοί κατά των… τοκογλύφων εταίρων, (-Πίσω ρε και… μ’ έφαγες!), ήρθε η ώρα της αποφασιστικής επιλογής.

   Χρόνια στην δημοσιονομική κραιπάλη του καιροσκοπικού ΠΑΣΟΚ και της άτολμης ΝΔ, φτάσαμε κυριολεκτικά -και όχι σχήμα λόγου- στην άκρη του γκρεμού και, παρ’ όλα τα οικονομικά τερτίπια και τα αισιόδοξα λόγια του Σαμαρά, βρισκόμαστε ακόμη στην κόψη του ξυραφιού. Στις επερχόμενες εκλογές βασικό ζητούμενο η εμπέδωση πορείας αντίθετα από το μοιραίο «μπλουμ».

   Τέτοιες ώρες δεν σε απασχολούν το πώς και το γιατί βρίσκεσαι στο χείλος, αλλά το πώς θ’ αποφύγεις την πτώση. Και ψάχνεις την προσφορότερη λύση. Ευθύνες στο γιατί έφτασες εδώ, αναμφίβολα υπάρχουν. Και υπεύθυνοι επίσης. Αν όμως πέσεις στην άβυσσο, το ποιός και το γιατί δεν έχουν κανένα νόημα. Η αναζήτηση των αιτίων και ο κολασμός των υπαιτίων αφορά την «μετασώτηριον» εποχή, αν βεβαίως υπάρξει τέτοια. «Prima vivere, e poi... όλα τ' άλλα»!

   Με αυτή τη λογική οι φωνασκίες, οι απειλές και οι ψευτοπαληκαρισμοί, με τον φανατισμό τους δημιουργούν την ποδοσφαιροποίηση του προβλήματος και την μετατροπή των πολιτών σε παθιασμένους και άφρονες χουλιγκάνους. Και κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με την τελική ώθηση στο κενό.

   Κανενός δεν αρέσει το μνημόνιο. Ένα όποιο μνημόνιο, που φαλκιδεύει αποδοχές κι ελευθερίες και αυγατίζει τη φτώχεια και την εξάρτηση από ξένα κέντρα. Όπως κανενός γαγγραινιασμένου δεν αρέσει ο ακρωτηριασμός και κανενός άτακτου μαθητή το «μιά ώρα όρθιος στον τοίχο».

   Κατ’ αρχήν, γιατί αυτή η ανόητη και άδικη έκφραση: «τοκογλύφοι δανειστές μας» αντί: «σωτήρες ευεργέτες μας»! Με τη χώρα να «ξεροσταλιάζει» από ρευστό και τις αγορές κλειστές, αυτός που σου δίνει νεράκι γιά να μην πεθάνεις από δίψα, κατ’ αρχήν, αξίζει «ευχαριστίας» και όχι «αναθέματος». Έστω κι αν ο «σωτήρας» έχει τους δικούς του λόγους να σε σώσει. Γιά σένα αρκεί ότι ήπιες νερό και δεν κοράκιασες! Πολλώ δε μάλλον όταν αυτό το «νεράκι» στο προσφέρει με μικρότερο αντίτιμο από όσο εκείνος το προμηθεύεται! Επιτόκια της τάξεως του 1-2% μόνο τοκογλυφικά δεν είναι! 
   Δηλαδή ο χαρακτηρισμός «τοκογλύφοι» θα αφαιρούνταν άμα μας… έδιναν χρήματα τζάμπα; Όμως και τότε -είμαι απόλυτα σίγουρος γι' αυτό- κάτι Συριζαρέοι όλο και κάτι θα εύρισκαν γιά να γκρινιάξουν, να μιζεριάσουν και ν’ αντιπολιτευτούν. Γιατί ξέρουν καλά σε τί αυτιά απευθύνονται!

   Στα μνημόνια τώρα. Όποιος σε σώζει από το χάος, και μάλιστα με κόστος δικό του, θα είναι το λιγότερο ηλίθιος, αν σε αφήσει πάλι στο ίδιο γλιστερό μονοπάτι που οδηγεί πίσω στον γκρεμό. Στο «φτου κι απ' την αρχή». Θα έχει κάνει μία τρύπα στο νερό! 
   Η Ελλάδα, χώρα κατ’ εξοχήν sui generis, δεν έπασχε μόνο από ρευστότητα και υπερδανεισμό, αλλά και από εκείνες τις δημοσιονομικές δομές και τους μηχανισμούς που είχαν διαμορφώσει μιά κοινωνία στο να τρέχει, ολοσούμπιτη, γιά μετωπική στον τοίχο! Αυτό φαίνεται από τον, κάποτε, θαυμασμό των κουτόφραγκων γιά το πώς καταφέρναμε να καλοπερνάμε, γλεντώντας πολύ και δουλεύοντας λίγο! Κι εμείς να κορδωνόμαστε σαν διάνοι γιά το… κατόρθωμά μας. Ώπα!!!

   - «Εμείς οι Έλληνες είμαστε… άλλο πράμα! Άλλη πάστα ανθρώπων. Εμείς δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, (μη κρατώντας ούτε κεράκι καβάτζα), όταν εσείς τρώγατε βελανίδια»! Μέχρι που έσκασε η φούσκα και σκύλιασαν οι κουτόφραγκοι.

  - Α΄, ώστε έτσι, παλιοκου…λες! Με τα λεφτά μας ρε, τα βερεσέδικα;

   Αυτή τη στιγμή, ό,τι μνημόνιο υπάρχει ή θα υπάρξει - «πρώην, νυν και… αεί»-  στοχεύει στην άμεση, άρα βίαιη, προσαρμογή της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητος στον ίδιο βηματισμό με την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτή η προσαρμογή θα μπορούσε να ήταν ηπιότερη και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου αν...  Δηλαδή μόνη ένσταση η διαπραγμάτευση των όρων των μνημονίων και όχι αυτά καθ' αυτά τα μνημόνια. 
   Όμως στον πανικό της χρεοκοπίας ο Γιωργάκης δεν παζάρεψε τίποτα. Υπέγραφε ό,τι του έδιναν. Και μόνο η αναγγελία της προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης από το... Καστελόρριζο, φανερώνει πολλά. Και γιά τη σοβαρότητα του προσφεύγοντος και αυτή της διαπραγμάτευσης. 
   Πάντως κανένα … «μέτρο» δεν προσβλέπει στο να μας κάνει χώρα β΄κατηγορίας. Απλούστατα γιά να αποδώσουν οι θεσμικές αλλαγές -η δυσάρεστη θεραπεία- χρειάζονται χρόνο και, πάνω απ’ όλα, λαϊκή αποδοχή και συναίνεση. Κολπάκια με προνόμια, ιδιαιτερότητες, ιδιοτέλειες, κινητοποιήσεις, αντιδράσεις και πολλή μαγκιά, τέλος! Γιά να φτάσουμε ν’ απολαμβάνουμε κοινωνικές παροχές και συνθήκες διαβίωσης Γερμανίας, θα πρέπει πρώτα να συγκροτήσουμε συνθήκες ατομικής εργασίας, προσφοράς, κοινωνικής λειτουργίας και γενικά νοοτροπία… Γερμανίας. Και αφού περάσει και κάποιος χρόνος «ρονταρίσματος». Αλλιώς… τσού! Η σαχλαμάρα του «εδώ και τώρα» είδαμε που οδήγησε!

   Κοντολογίς, αν βάλουμε μυαλό κάτι μπορεί να γίνει σε βάθος χρόνου. Αλλιώς με την Ελλάδα να πιλοτάρεται από τα τσιπραίικα «δεκαπενταμελέ», να κατευθύνεται οικονομικά από βαρουφέικες παπαρδέλες και τσακαλώτιες κουτοπονηριές, να εκπαιδεύεται από πελεγκρίνιες αρλούμπες που καταστρέφουν την σπουδάζουσα νεολαία, μετατρέποντας τα πνευματικά ιδρύματα της χώρας σε «άσυλα ανιάτων αναρχικών και ναρκωμανών» και να ψυχαγωγείται από δύσοσμους αεριούχους, νεόκοπους… Αριστοφάνηδες, τότε ουδεμία ελπίς ανάκαμψης υπάρχει. Καθότι δεν «ανακλά» (νει) ποτέ ο πεθαμένος!

   Κλείνοντας, αν είναι εφικτή η μονομερής διαγραφή ενός δημόσιου χρέους, το κοινώς λεγόμενο «κούρεμα», έχω μιά ιδέα. Εκκρεμούν απλήρωτοι κάτι λογαριασμοί μου. Νερό, φως, τηλέφωνο, τέτοια. Καθώς και κάτι βερεσέδια σε χασάπη και μανάβη. Σκέφτομαι να τα «κουρέψω» μονομερώς. Τουλάχιστον στο 80% τους. Κι ας πάνε να κουρεύονται όλοι οι μπαγάσηδες, οι... τοκογλύφοι, που μου ρουφάν το αίμα με το μπουρί της σόμπας!