Να μας πάρει το… «Ποτάμι»;

Επί τέλους μιά μη «ξύλινη» γλώσσα!

"Αρχή άνδρα δείκνυσι"

   Η στήλη ξεκίνησε τις σκέψεις της γιά το νέο πολιτικό κίνημα -το «Ποτάμι»- με πολλή επιφύλαξη. Νομίζω πολύ λογικό, αφού γιά να κρίνεις και να τοποθετηθείς πάνω σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα, θα πρέπει πρώτα ν’ ακούσεις και να δεις. Ήδη ο λόγος του κ. Θεοδωράκη και κάποιων στελεχών του, π.χ. κ. Γραμματικάκης, μοιάζει να διαφέρει εντελώς από το είδος του πολιτικού λόγου που έχουμε συνηθίσει να ακούμε και, εννοείται, να μην… πιστεύουμε. (-Τί ; Είπε ο Χ αυτά και υποσχέθηκε ο Ψ εκείνα; Καλά, χε…. μας! Τίποτα δεν θα γίνει!). Και το πολιτικό παιχνίδι παιζόταν, (και παίζεται), πάνω στα κλασσικά αρχέτυπα της παροχολογίας, (με ψηφίζεις-σε διορίζω),  της διαπλοκής, (ο ημέτερος, του ημετέρου, ώ ημέτερε), και της αναξιοκρατίας, (- Μωρέ βάλε τον εκεί σε μια θεσούλα, να φάει ένα κομμάτι ψωμί. Είναι τόσο βλάκας κι άχρηστος που δεν κάνει για τίποτα άλλο. Όμως είναι «δικός» μας!).

   Επίσης, τα φρονήματα δεν τα καθόριζαν τα ουσιαστικά και ταξικά συμφέροντα του κάθε νέου ανθρώπου που έβγαινε στην κοινωνία και την αγορά, αλλά τον αν ο παππούς του πήγε 6 μήνες στη Μακρόνησο, ή πετάχτηκε, σφαγμένος με κονσερβοκούτι, στην πηγάδα του Μελιγαλά! (Χρησιμοποιώ ακραίο παράδειγμα γιά να καταδείξω την επιρροή και την αγκύλωση σε συνθήκες του παρελθόντος και του αραμπά, ενώ η ζωή τρέχει σαν πύραυλος ατενίζοντας το μέλλον).

   Πάνω σ’ αυτά τα πολιτικάντικα πρότυπα χτίστηκε ο ελληνικός μηδενιστικός λαϊκισμός στον οποίον οι μεν παλιοί μουλιάσαμε επί δεκαετίες, ενώ οι νέοι, πολύ φοβάμαι, πως θα τον λουστούν, με τη σειρά τους, λίαν προσεχώς. Αφού χορτάσαμε με: «το  ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην Εξουσία», «Αλλαγή εδώ και τώρα», «Φεύγουν οι βάσεις του θανάτου», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο» και άλλα τέτοια φαιδρά, ετοιμαζόμαστε να χάψουμε πάλι το ίδιο δόλωμα. Ως κλασσικοί χάνοι που είμαστε! Ενώ «ο… αλάνθαστος λαός έχει και… μνήμη και… κρίση»! Και άλλα παραμύθια, προσθέτω.

   Επηρεασμένος, θετικά, από το πώς οι φίλοι μας οι Σπανιόλοι αφού έκλεισαν, (πραγματικά όμως), στο ντουλάπι της Ιστορίας τις παλιές αντιπαλότητες με τα χιλιάδες των χιλιάδων θύματα των δικών τους παθών, (Φράνκο - Δημοκρατικοί - Δικτατορία), φίλιωσαν και μπορούν πλέον να «πλακώνονται» πολιτικά, αλλά πάνω στα σύγχρονα προβλήματα της ζωής, όπου πλην της αντιπαλότητος, «παίζουν» ο διάλογος, η συνεννόηση, η συνεργασία και η ευπρέπεια, θεωρώ ότι επέστη ο καιρός να ωριμάσουμε κι εμείς πολιτικά.

   Επέστη ο καιρός να στείλουμε στην αποστρατεία όλους εκείνους τους καραγκιόζηδες που δεν βουλεύονται, δεν διαβουλεύονται και δεν παράγουν πολιτική με θέσεις, αντιθέσεις και συνθέσεις, αλλά εμφορούμενοι από άγριες… διαθέσεις και ένστικτα κάνουν την Βουλή, τη ζωή και τον τόπο, χουλιγκανίζοντας αηδιαστικά, ένα απέραντο Στάδιο Καραϊσκάκη σε συνεχές ντέρμπυ… αιωνίων!

   Θεωρώ πως οι παλιές ετικέττες: «Δεξιά» - «Αριστερά», όπως τις ξέραμε παραδοσιακά, έχουν πεθάνει πλέον και απλά τις συντηρούν, γιά ευνόητους λόγους, οι πονηρούληδες εκμεταλλευτές του θυμικού των μη σκεπτομένων και παρορμητικών Ελλήνων. Η προσθήκη του «Κεντρο-…», μπροστά τους, το αποδεικνύει. Με την βασική «ιδεολογία-μπροστάρη» της Τσιπρολαφαζάνικης Αριστεράς, τον κομμουνισμό, (που επιμένει να πορεύεται «προοδευτικά» προς τον 19^ο αιώνα, με τελική κατεύθυνση τον 18^ο !!), από χρόνων νεκρό, η χώρα χρειάζεται έναν σύγχρονο αριστερό λόγο που να βασίζεται στην πραγματική δικαιοσύνη, την ισοπολιτεία, την αξιοκρατία και την αναλογικότητα, απολακτίζοντας όλα τα ξύλινα «μπουρ-μπούρ» περί μονοπωλίων, ξορκισμένου κεφαλαίου και ισοπεδωτικού αντιπαραγωγικού γενικού δημοσιουπαλληλισμού.

   Η κυβέρνηση Σαμαρά έδωσε μεγάλο και σκληρόν αγώνα γιά να περισώσει ό,τι σωζόταν και να συμμαζέψει ό,τι συμμαζεύεται. Και σ’ αυτό το σκοπούμενο πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Όμως η κυβέρνηση αυτή «κουράστηκε» και, κυρίως, κούρασε πολύ τον λαό. Γιά την ακρίβεια τον στράγγισε και τον ξεζούμισε. Η «τράπουλα» χρειάζεται ξαναμοίρασμα. Κάτι που θα γίνει, μάλλον, σύντομα. Αν, μετά τις ευρωεκλογές ό ΣΥΡΙΖΑ κρίνει πως θα του βγουν τα κουκιά, με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, ο Τσίπρας δεν θα συναινέσει ούτε στο να εκλεγεί η… μάνα του. Σε μιά τέτοια περίπτωση και εφ’ όσον η μέχρι τότε «περπατησιά» του «Ποταμιού» είναι σώφρων, ρηξικέλευθος, ριζοσπαστική, χωρίς παχιά λόγια και ταξίματα, όπως διακηρύσσει και διαφαίνεται, με γλώσσα απλή, πειστική και ανθρώπινη, όπως χρησιμοποιεί μέχρι τώρα ο κ. Θεοδωράκης, τότε… όλοι -μπλουμ- στο «Ποτάμι». Γιατί όχι!

   Οι ευρωεκλογές, μιά διαδικασία άλλ’ αντ’ άλλων, ως προς το τί έπρεπε να εννοούν και τί, τελικά, γίνεται θα αποτελέσουν ένα καλό test drive γιά όλους. Θα μετρήσουν την αξιοπιστία του εγχειρήματος, θα προδιαγράψουν τον ορίζοντά του, θα «λύσουν» αγκυλώσεις παγιδευμένων ψηφοφόρων και, το σπουδαιότερο, θα δώσουν σάλπισμα συσπείρωσης ικανών τεχνοκρατών, μορφωμένων και επιτυχημένων ανθρώπων οι οποίοι θα σπεύσουν να στελεχώσουν την παράταξη. Μετέχοντες κυβερνήσεως και χαράσσοντας νέα πορεία γιά τον τόπο.

   Η τελευταία δυσφημιστική κουταμάρα που άκουσα γιά τον κ. Θεοδωράκη, έλεγε πως είναι δοτή μαριονέττα του… MEGA! (Το ξορκισμένο… κεφάλαιο, δηλαδή, και τα… μεγάλα «συμφέροντα»). Φαίνεται ότι πολλοί λησμονούν πως και ο τεράστιος Κωνστ. Καραμανλής προέκυψε, ουρανοκατέβατος, από το Παλάτι.

   Όμως τόσο ο ίδιος, ο κ. Θεοδωράκης, το «Ποτάμι» και οι συνεργάτες του θα κριθούν στην πορεία και… από την πορεία.  Τελικά ο αρχαίος Πιττακός έχει δίκιο: «Αρχή άνδρα δείκνυσι»!