Με το βλέμμα στην κάλπη και το χέρι στην καρδιά.

Προβληματισμοί και διλήμματα.

 

 

 

   Το πρελούντιο ενός παρατεταμένου προεκλογικού αγώνα που θα ακολουθήσει, φθάνει τώρα στις τελευταίες νότες του. Οι ευρωπαϊκές εκλογές κατέπλευσαν, έχοντας χάσει το τυπικό τους νόημα. Καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία. Στην πολιτική, ο ρεαλισμός και η σκοπιμότητα, (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα), κυριαρχούν και κατευθύνουν. 
   Κατά πάσα πιθανότητα, μιά καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτές, θα «σφυρίξει» το εναρκτήριο λάκτισμα και γιά πρόωρες εθνικές, καθ’ όσον θ’ αποτελέσει καίριο πλήγμα στην εύθραυστη συμμαχία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και, άρα, την κυβερνητική σταθερότητα. Έτσι το σχήμα που κυβερνά θα καταρρεύσει, η καρδάρα θα τουμπάρει και το γάλα, που με τόσο ιδρώτα και αίμα μαζευόταν επί τέσσερα χρόνια, θα σκορπίσει στο πάτωμα.

   Σαν Έλληνας πολίτης και ψύχραιμος παρατηρητής -τόσα χρόνια στο κουρμπέτι- πολύπαθος και πολύμαθος, κατανοώ πλήρως την ποικιλότητα σκέψεων, θέσεων και απόψεων, άρα και την ύπαρξη ευρέως πολιτικού φάσματος. Από το ένα, απώτατο, άκρο μέχρι το άλλο. Επίσης δικαιολογώ και την αναγκαιότητα των άκρων, (!), ως παραδείγματα προς αποφυγή. (- Μη εκεί. Φτου, κακά. Τζιζζζζ!).

Στην πολιτικά προηγμένη Ευρώπη, η οποία πλέον -θέλουμε, δε θέλουμε- λειτουργεί σαν μία ενότητα, η αριστερά και υπάρχει και είναι απαραίτητο να υπάρχει. Γιά να λειτουργεί ο ανταγωνισμός, η όσμωση, η ζύμωση. (Με ποδοσφαιρικούς όρους, κανένα πρωτάθλημα δεν στέκει με μία ομάδα να μονοπωλεί τους τίτλους). Ο ανταγωνισμός φέρνει την εξέλιξη και την «πρόοδο». Την πραγματική όμως και όχι εκείνη που αυτάρεσκα ιδιοποιούνται, ως όρο μόνο, κάποιοι αγκυλωμένοι στο σήμερα, όντας στραμμένοι συνεχώς προς το χθες!
   Συνεπώς η αριστερά είναι ένα απαραίτητο συστατικό του πολιτικού σκηνικού. Σε κάθε χώρα, σε κάθε λαό. Μιά αριστερά όμως του διαλόγου και της ήρεμης συνδιαλλαγής και όχι της υψωμένης γροθιάς. Τού ήπιου διαλόγου και όχι των ύβρεων, των απειλών, των ειδικών δικαστηρίων, της τρομοκρατίας, του λυντσαρίσματος και των «γουναράδικων». Μιά αριστερά μορφωμένων και πολιτισμένων ανθρώπων και όχι κατσαπλιάδων, με εμφάνιση και συμπεριφορά Νεάντερταλ. Με πολιτικές θέσεις και σοβαρότητα διατύπωσης και όχι στείρα άρνηση παντού, κούφια συνθήματα και πόζες σαχλού εντυπωσιασμού, (βο-ή-θει-άαα!), κ.λπ. αρλούμπες και αστειότητες. Με συμβολισμούς που πρώτη θα σέβεται και δεν θα ευτελίζει και με «εθνικά σύμβολα» που δεν θα καπηλεύεται, βάζοντάς τα -ως πολιορκητικό κριό-  κόντρα στα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα. Ούτε θα τα εξευτελίζει περιφέροντάς τα γιά ψηφοθηρία σε κάθε εκλογή, όπως παλιά περιέφεραν οι γύφτοι τις αρκούδες τους, σε μαχαλάδες και πανηγύρια.  

   Το σημερινό ελληνικό, αριστερό πολιτικό συνονθύλευμα που πρωτοστατεί, ο ΣΥΡΙΖΑ, γιά πολλούς και διάφορους λόγους, (μη του παρόντος η ανάλυση), φούσκωσε απότομα, (σε ποσοστά με περιστασιακές ψήφους και σε μυαλά με αέρα κοπανιστό), και θεωρεί πως εκφράζει την ενδεδειγμένη αριστερή σκέψη και δράση. Όμως πέραν από ανεύθυνες αντιπολιτευτικές φωνασκίες, αποδεικνύεται εντελώς ακατάλληλος να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου, ως υπεύθυνη κυβέρνηση. Και να πραγματοποιήσει όλα όσα απαιτούνται γιά την ανάκαμψη της χώρας και την ανόρθωση της οικονομίας της, στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης. Αδυνατώ να καταλάβω, τώρα που η Ευρώπη συνιστά μιά αλυσίδα, με την Ελλάδα ν’ αποτελεί έναν από τους πιό αδύνατους κρίκους της, τώρα που οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών συναντώνται καθημερινά, χαιρετιούνται με τα μικρά τους ονόματα και παίζουν τάβλι ή κοντσίνα, πώς μπορείς να σταθείς ανάμεσά τους, ισότιμα, όταν τους «στολίζεις» καθημερινά χυδαία. Σε προσωπική βάση και πέραν πάσης πολιτικής αντιπαλότητος.

   Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς ένας νεοείσακτος επαρχιακός θίασος, μιά ερασιτεχνική κομπανία -κοινώς πολιτικό μπουλούκι-  θ’ ανέβει να «παίξει» στη σκηνή ενός Κόβεν Γκάρντεν ή της Όπερας των Παρισίων. 

   Όταν έχεις δημιουργήσει κλίμα εχθρότητος, (όχι πολιτικής αντιπαράθεσης, που είναι λογικό να υπάρχει), με το σύνολο των Ευρωπαίων ηγετών, είναι αδύνατον αυτοί να σε δεχθούν ως ισότιμο μέλος τους. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν ανήκεις, a priori, στους ισχυρούς. Τότε τις συνέπειες της αμετροέπειας, της αλαζονείας και της επιπολαιότητός σου θα τις πληρώσει η χώρα σου.

   Με τί μούτρα θ’ αντιμετωπίσεις, λ.χ. τον Σόιμπλε, έναν άνθρωπο που η σωματική του αναπηρία θα του έχει αναπτύξει, σίγουρα, απωθημένα και συμπλέγματα, όταν τον καθυβρίζεις χυδαία επί χρόνια. Το ίδιο η Μέρκελ, το ίδιο ο Μπαρόζο, το ίδιο όλοι. Πώς θα καθίσεις στο ίδιο τραπέζι να διαπραγματευτείς μαζί τους, τη στιγμή μάλιστα που τους έχεις ανάγκη και η άμυνά σου είναι τρύπια και «μπάζει» από παντού;

   Όταν σημάνει η ώρα και βρεθείς σε θέση ευθύνης, οι κορδακισμοί, οι μαγκιές και οι τσαμπουκάδες -ψευτολεονταρισμοί εσωτερικής κατανάλωσης- δεν έχουν πέραση σε καμία διαπραγμάτευση που θα πας να κάνεις. Και μάλιστα από μειονεκτική και δύσκολη θέση. Τότε οι επιλογές θα είναι μόνο δύο. Ή θα γλείψεις ταπεινά ό,τι πριν έφτυνες, υποτασσόμενος χειρότερα, ή θα σε πετάξουν, όπως την τρίχα από το ζυμάρι. Με την Ελλάδα να ξαναπληρώνει τον λογαριασμό! Βεβαίως δικαιολογίες και μπουρδολογίες κάλυψης θα βρεθούν, αφού οι πολιτικάντηδες από λόγια άλλο τίποτε! (Οι πιό παλιοί θα θυμούνται, στην περίοδο των χουντέων, πως πριν μας εξωπετάξουν -κλωτσηδόν- από το Συμβούλιο της Ευρώπης, στο τσακ προλάβαμε και τους… «διώξαμε» εμείς, παραιτούμενοι! Και ο Παπαδόπουλος  πανηγύρισε υπερηφάνως το εθνικό κατόρθωμα, μαζί με κάποιους, ανάλογους, κρετίνους!).

   Στη δεύτερη περίπτωση, δηλ. το «σπάσιμο» με τους Ευρωπαίους, μετά τους πανηγυρισμούς γιά… τη λύτρωση από τα δεσμά της… υποτέλειας και άλλα χαζά, θα ακολουθήσει  η απόλυτη ένδεια, η πείνα. Ο οικονομικός αποκλεισμός, η απομόνωση τύπου Χότζα και η ευδαιμονία του Βορειοκορεάτη μπούλη, («Όμοιος, ομοίω…»). Έτσι, βράζοντας στο ζουμί μας, θ' απολαύσουμε μεν τη μοναξιά του λεπρού, όμως από… εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, άλλο τίποτα. Θα χορτάσουμε!

   Επειδή πιστεύω ακράδαντα πως «ουκ απέδρα» εντελώς η σύνεση απ’ αυτόν τον τόπο, φρονώ πως οι συριζάριοι θα μείνουν, στο τέλος, με τη γλύκα στο στόμα και το… «άλλο» στο χέρι! Και με την απογοήτευση ενός ακόμη χαμένου «ρεσάλτου» γιά κατάληψη της εξουσίας. 
   Γιά τους αρκετούς σώφρονες, και μη έξαλλους αιθεροβάμονες, αριστερούς υπάρχει διέξοδος και εκλογική επιλογή. Κεντροαριστερή παράταξη με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτούς δίαυλους επικοινωνίας και συνεργασίας με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Γεγονός που μπορεί να εξασφαλίσει συμμαχίες και ομαλό βίο κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Είναι το «Ποτάμι»! Διαθέτει αξιόλογα, μετριοπαθή, σοβαρά και νουνεχή στελέχη, όπως π.χ. ο κ. Γραμματικάκης, ή ο κ. Δήμου, (οι ρηξικέλευθες απόψεις του οποίου έγιναν βορά φανατικού σκοταδισμού και κουτοπόνηρης σκοπιμότητος, που τον έριξαν, πιστεύω επί του παρόντος, πιό πίσω), και φέρνει νέον λόγο, νέο ύφος και νέο ήθος Θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να δοκιμαστεί. Να γιγαντωθεί και να γίνει «χαλίφης» στη θέση του «χαλίφη». Ένας «χαλίφης» όμως, που θα πατά σταθερά στη γη και δεν θα ίπταται με μαγικά χαλιά, παραφουσκωμένα με… βαρούφες και προωθούμενα με νεοαριστοφανικά κάκοσμα αέρια.
   Γιά δείτε το κι έτσι!

   Εν κατακλείδι, την Κυριακή, τύποις ψηφίζουμε γιά να στείλουμε στην Ευρωβουλή, (ένα ανίσχυρο και ανυπόληπτο συλλογικό όργανο), 21 καλοπληρωμένους αργόσχολους οι οποίοι θα πηγαινοέρχονται, τουριστικά, διά την... «ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού κεκτημένου»! Στην ουσία όμως αγόμαστε, υπό των «πεινώντων και διψώντων» γιά εξουσία συριζαρέων, σε ένα δημοψήφισμα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και την, εν συνεχεία, πορεία προς την αβεβαιότητα και, πιθανότατα, το χάος. 
   Τελικά όμως, αυτές οι εκλογές αποτελούν ένα μεγάλο, πανελλήνιο, τεστ IQ. Ο αυτοκοκορευόμενος ως... «ο εξυπνότερος λαός του κόσμου», καλείται και να αποδείξει πως, όντως, είναι. «Όπερ έδει δείξαι»!